Φώναξε η συνείδησή μου και για πρώτη φορά έκανα ετυμολογική ανάλυση της λέξης...Θεία βοή...βοή Θεού.

Ποιός είναι άραγε αυτός ο Θεός μας;

Ο εσωτερικός,πιο "έτοιμος" να αντιμετωπίσει κινδύνους, εαυτός μας;

Η εκείνος που κατοικεί στους Ουρανούς ,αλλά βρίσκεται παντού,ο Θεός των θρησκειών;

Όποιος και να είναι ο Κύριος αυτός,καλό είναι να του αφήνεις λίγο χώρο πίστης στη φαιά σου ουσία,ώστε να μπορεί να εξαργυρωθεί σε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου.

Διότι μια δική σου απλή κίνηση ίσως φέρει το καλό χιλιάδων προσευχών ή ανατρέψει το κακό χιλιάδων κατάρων..

Φώναξε βοήθεια...και σώσε τον εαυτό σου.Μπορείς.

Κανείς άλλος δε το μπορεί καλύτερα.

Είναι η αγαπημένη μου τούτη  η ώρα που ο ήλιος αρχίζει να νυστάζει ξεκινώντας την πορεία της δύσης του πίσω από τα βουνά...

Τότε είναι που τα άγχη της μέρας εξασθενούν και ανθίζει τόσο η δημιουργικότητα όσο και η διάθεση για μελέτη.

Διαβάζω μουσική θεωρία και ασχολούμαι με τις ασκήσεις που την αφορούν σα μικρό παιδί.

Τί κι αν τα πράγματα δεν είναι ρόδινα?

Κανείς δεν πρόκειται να μου κλέψει τη γαλήνια αυτή προσωπική μου στιγμή, που τα ρουθούνια μου γεμίζουν από αναθυμιάσεις ελληνικού καφέ και η όρασή μου ξεκουράζεται από τις απαλές πορτοκαλί σερπαντίνες που πετά στον ουρανό  ο ήλιος λίγο πριν δώσει τη θέση του στο φεγγάρι..

Τα νέα παιδιά η γενιά του instagram και του facebook:ψευτόμαγκες και δηθεν ντίβες που αποκτούν αξία και υπόσταση μέσω followers και likes και επιδεικνύουν με αηδιαστικό τρόπο την προσωπική τους ζωή.Από το τί σκατά έφαγαν,σε ποιό.μέρος πήγαν μέχρι ότι μπορεί να κατεβάσει ο ανθρώπινος νους.

Κάποτε οι στιγμές που είχαν πραγματική αξία αποτυπωνόντουσαν σε φιλμ φωτογραφικής μηχανής και κοσμούσαν υπέροχα προσωπικά ή οικογενεικά άλμπουμ,πορτοφόλια ή κορνίζες...

Ο κόσμος ασχημαίνει και είναι γεγονός.Οι στιγμές χάνουν την αληθινή τους αξία.

Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με.ένα σωρό άχρηστες και βλαβερές πληροφορίες,συναντούμε πρόσωπα και απόψεις που υπό κανονικές.συνθήκες δε θα συνέβαινε αυτό.

Καθένας θα ταν στο καφενείο του και στον πάγκο του και όσοι δε γούσταραν μακριά κι αγαπημένοι.

Είναι αισθητή σαν κόμπος στο στομάχι και βάρος στο λαιμό.

Άλλες πάλι φορές σαν αίσθηση κενού και απουσία ευχάριστων ερεθισμάτων.

Μεταμφιέζεται σε πλήξη ή σε απογοήτευση και αίσθημα μειωμένης αυτοεκτίμησης.

Κι ο χρόνος κυλά χωρίς να ελπίζεις σε κάτι ή να περιμένεις κάτι.

Φλατ.Με μια λέξη.Όλα είναι φλατ.

23/11/2020 

Πουθενά στεριά...

Η θάλασσα άγρια,9 μποφορ στην πλώρη μας...

Βρέχει καταρρακτωδώς και η ορατότητα είναι περιορισμένη

Στο μυαλό μου έχω όμορφες στεριές με λιακάδα 

Που φαντάζουν ουτοπικές στο παρών

Το ταξίδι είναι τρομακτικό και είναι στιγμές που δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο συναρπαστικό είναι..

Η εμπειρία καταγράφεται όμως στο ημερολόγιο...

Στις φθαρμένες σελίδες του αν γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις θα το διαπιστώσεις

Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες

Δεν υπάρχει ιδανικός προορισμός,ούτε ασφαλές λιμανι...

Δεν ψάχνω την Ιθάκη,αλλά ζω την Οδύσσεια...

Με συντροφιά το σκηνικό ενός ανηφορικού κάθετου παραδρόμου της λεωφόρου Συγγρού

Παρέα με τον άνεμο που χαιδεύει το σβέρκο μου με το ψυχρό του χάδι...

Τους ήχους των διερχόμενων τροχοφόρων να στολίζουν τον ακουστικό μου περίγυρο,χωρίς να ενοχλούν...

Και τη γεύση του καφέ στα χείλη...

Υπάρχει κάτι καλύτερο από τα στέκια που εφευρίσκουμε εμείς οι ίδιοι στις διάφορες απόμερες γωνιές της πόλης;

Εκεί που είμαστε πελάτες και αφεντικά μαζί;

Έχει ύψωμα εδώ που κάθομαι

Όταν το βλέμμα απογειώνεται ακολουθεί μαζί του και η ψυχή...

Που εγκαταλείπει ότι τη βαραίνει και ίπταται ακολουθώντας τον άνεμο,σα σύννεφο στον ουρανό...

Στου μαύρου λιμανιού της θλίψης ενώ έδενα τη βάρκα μου ανησυχώντας για σένα

Μου πρότεινες να "κλείσω τα μάτια" όπως το έκανε ο Παπακαλιάτης τη μαγική χρονιά του 2003

Τότε που τα κινητά ήταν μόνο τηλέφωνα και δεν ήθελες 8 λέξεις για να πείς σ αγαπώ.

Κι έτσι αστερόσκονη γέμισε το δωμάτιό μου κι ένα καλό πνεύμα με πήρε από το χέρι και μου ψυθίρισε:

"Άνοιξε τα μάτια σου...βρίσκεσαι πίσω στις παλιές καλές εποχές"

Κι έτσι έγινε...πράγματι βρέθηκα 17 χρόνια νεότερος και ένοιωσα την ίδια πυγμή με τότε

Ξέρεις δεν έχει τόσο σημασία το παρελθόν ή το μέλλον αλλά το τώρα.

Έίναι σαν αδάμαστα άλογα οι στιγμές.

Μην.τις αφήνεις να φύγουν χωρίς να προσπαθήσεις να τις κάνεις δικές σου...

Γιατί ακόμη κι αν σε "ρίξουν" κάτω,θα ρθει η επόμενη στιγμή να σε μαζέψει και να σ απογειώσει στο ροντέο της ζωής..

...σκέπασε τα πάντα.

Ηλιόλουστη Κυριακή αλλά το φως της ψεύτικο

Τα στέκια τα παλιά δεν είχαν τίποτα το ελκυστικό.

Πάνε εκείνες οι Κυριακές που έπινα τον καφέ μου ήρεμος.

Βιαστική η μέρα το μυαλό άρρωστο.Το σκέπασε κι αυτό το απόλυτο σκοτάδι.

Δέχτηκα μια μικρή σφαίρα που δεν με άγγιξε αλλά είχε δηλητήριο...

Η ουσία αυτή σκοτείνιασε τα πάντα.Δεν άφησε περιθώρια αισιοδοξίας.

Θα φτύσω την τοξίνη όμως,το νοιώθω...

Ο θυμός και ο φόβος θα ατροφήσουν και οι οφθαλμοί του νου θα ξεθαμπώσουν και πάλι.

Βλέπεις,δεν είμαι αδύναμος άνθρωπος.Τραυματισμένος είμαι,φέροντας παλιά,βαθιά τραύματα.

Το κρανίο μου ζεματάει.Περιμένω να κρυώσει.

Να φύγει το σκοτάδι.

Να ατονήσει το δηλητήριο.

Να ξανακάνει ήλιο τις Κυριακές..

Και να σκορπίσω χαρά στους καλούς και τιμωρία στους κακούς

Το παλιό σταρλετ έχει ταξιδέψει σε πολλά μέρη.

Πλέον το χρησιμοποιούμε μόνο για πολύ κοντινές αποστάσεις.

Κάπου στο 2002 όμως είχε φτάσει ως τη Λάρισα κι ακόμη πιο παλιά είχε γυρίσει όλη την Κρήτη και μέσα σε λίγες ώρες είχε ταξιδέψει από τον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου ως τον Κίσσαμο Χανίων.

Το αμάξι αυτό μπορεί να μην έχει φοβερή ευστάθεια στο δρόμο ή σημαντική ιπποδύναμη κάτω από το καπώ του,αλλά...στις σκουριασμένες του ζάντες κουβαλά ιστορίες να σου πει.

Στο βάρος του τιμονιού του καθώς στίβει και στο τρίξιμο του άξονά του,μπορείς να νοιώσεις ξανά 18 ετών και να μυρίσεις πευκοβελόνα από το καλοκαίρι εκείνο που πάσχιζες να μάθεις να το ξεκινάς.

Στον ήχο των υαλοκαθαριστήρων του να θυμηθείς βροχερά φθινοπωρινά πρωινά όταν πήγαινες στο σταθμό των τραίνων για να ταξιδέψεις μακριά,ενώ στο θάμπωμα των τζαμιών,χειμώνες της νιότης σου να γίνονται ζωγραφιές στο πολυκαιρισμένο παρμπρίζ του.

Αυτό είναι το παλιό μας αμάξι και έχει για μας μεγάλη συναισθηματική αξία.

Επιθυμώ να γεράσει μαζί μας και να γίνει αντίκα.

Γιατί μερικά πράγματα ομορφαίνουν στο χρόνο.

Εγώ βλέπω καθαρό ουρανό ακόμη και τώρα που ο θάνατος πετά πάνω από την πόλη.

''Καλό Lockdown'' είπα στον κουρέα που με περιποιήθηκε πριν  κλειστώ ξανά μέσα.

Μόνο που τώρα ξέρω όλες τις κερκόπορτες διαφυγής από το ψυχολογικό αδιέξοδο.

Δεν είμαι καν τόσο ψαρωμένος με τα sms και την αστυνομία όσο στην πρώτη καραντίνα.Παρόλο που τ πρόστιμο είναι διπλάσιο αν σε πιάσουν χωρίς τα απαραίτητα δικαιολογητικά...παρόλο που τα κρούσματα του Κορωνοδιαβόλου είναι δεκαπλάσια και τα θύματα επίσης...

Ωστόσο...

Η κιθάρα μου,το αρμόνιό μου κι εγώ η φωνή,κάνουμε καλή παρέα.

Σχετική ησυχία στους δρόμους.

Τί κι αν τα καφέ άδειασαν?

Εγώ τα ανοίγω όποτε θέλω με τη φαντασία μου.

Αναπαριστώ τις αναμνήσεις και κλέβω χρώμα από το πορτοκαλέρυθρο του ηλιοβασιλέμματος για να τις χρωματίσω.

Η ψυχή μου δεν ασφυκτιά όπως παλιότερα.

Σπάει σε πολλές σταγόνες βροχής και απλώνεται όπου τα σύννεφα σμίγουν.

Πρέπει να τα καταφέρω.Ευκαιρία να χρησιμοποιήσω την αντικοινωνική μου φύση για όφελός μου.

Κάτι άλλο?

Σκοτεινιάζει νωρίς πλεον...κάνει ψύχρα.

Το Κουκάκι μου πάντα θα ναι όμορφο έστω μόνο με φαντάσματα

Κι ας είναι κλειδωμένο το Ωδείο και τα αγαπημένα μου καφέ.

Με τη φωνή μου θα τραγουδώ και με το κροτάλισμα των αλυσίδων μου θα ξεσηκώνω τα ξεραμένα φύλλα που έχασαν τα δέντρα από τη θλίψη τους, σε τρελό χορό στον άγριο χειμωνιάτικο άνεμο της νεκρής Αθήνας...

...έπρεπε να φύγουν από το διαμέρισμα αυτό του τρίτου ορόφου...

Έψαχναν μανιωδώς να ξεχωρίσουν πράγματα που αγαπούν να τα πάρουν μαζί τους...

Ήξεραν πως δεν μπορούσαν να μείνουν πολύ,γιατί ο ιδιοκτήτης θα επέστρεφε τώρα που χειμώνιασε...

Ένας πολύ κακός άνθρωπος...αιμοσταγής δολοφόνος και μαφιόζος.

Ένας άνδρας και μια γυναίκα είχαν φιλοξενηθεί χωρίς την άδειά του από τις αρχές του καλοκαιριού

Η ψευδαίσθηση της λήξης της επιδημίας του Κορωνοιού τους βρήκε άνεργους και άστεγους

Εκεί κάπου στο Μάη.

Περιπλανιόντουσαν από σοκάκι σε σοκάκι,κοιμόντουσαν στα παγκάκια...

Ώσπου η ανάγκη να προστατευτούν από ένα ξαφνικό ανοιξιάτικο μπουρίνι,τους ώθησε να μπουν σε μια μισοχαλασμένη εγκαταλελειμένη πολυκατοικία...

Χτύπησαν όλες.τις πόρτες σε όλους τους ορόφους μα όλες ήταν κλειδαμπαρωμένες και σημεία ζωής δεν υπήρχαν..

Ώσπου η μισοδιαλυμένη ξεχαρβαλωμένη πόρτα ενός εγκαταλειμένου διαμερίσματος στον τρίτο άνοιξε και τους υποδέχτηκε.

Ήταν ακατάστατο και παντού σκορπισμένα αποκόματα εφημερίδων αστυνομικών δελτίων...

Το ζευγάρι αποφάσισε να περάσει εκεί τη βροχερή βραδιά...

Τελικά όμως ήταν μοιραίο να γίνει η προσωρινή τους οικία για όλο τι καλοκαίρι

Τώρα φθινοπώριασε και ο αιμοσταγής δολοφόνος άφησε τα σημάδια του στην παγωμένη ατμόσφαιρα πως επιστρέφει...

Το ζευγάρι μάζεψε ότι πιο πολύ αγάπησε και το φόρτωσε σε ένα κλεμμένο μινι βαν

Το ταξίδι της επιστροφής.μεγάλο,πολλών ημερών βρίσκεται μπροστά τους.. 

Σταματημένοι σε μια ηλιόλουστη πλατεία με.περιστέρια στο κέντρο της οποίας βρίσκεται μια.μεγαλοπρεπής καθολική γοτθικού ρυθμού εκκλησία,ατενίζουν το μέλλον με φόβο κι.ελπίδα.

Το ταξίδι ξεκινά...