Η είσοδος στο προαύλιο του κτιριου ήταν κλεισμένη με μια τεράστια καγκελοπορτα.  Μια μικρότερη είσοδος στο πλαι έδινε την προσβαση, ωστόσο κι αυτή είχε τρία ορθογωνια κάγκελα μπροστά της ως εμπόδια-αγνωστο για ποιο λόγο - τα οποια σε υποχρεωναν να διασχίσεις με ζιγκ ζαγκ το πεζοδρόμιο για να μπεις. 

Η πρωινή νεροποντή είχε αφήσει τα σημάδια της στο οδοστρωμα. Φύλλα, λάσπες και λακκούβες με νερό που μετατρέπονται σε παγίδες για τον αφηρημενο. Μια από αυτές δίπλα ακριβώς στα δυο από τα προαναφερθεντα εμπόδια. Ο πρώτος πεζός που θέλησε να διαβει την μικρή πορτα μοιραία βούτηξε μέσα της.  Περιεργως, όμως, το ίδιο έκανε και ο δεύτερος και ο τριτος. Λες και κάποια αόρατη αλυσίδα υποχρέωνε τα πόδια τους να συντονιζονται σε έναν κοινό βηματισμό, με μόνο σκοπό τη βουτια στα βρωμονερα. Σαν αστραπή πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι η διάταξη των καγκελων ήταν τέτοια που οδηγούσε απαρεγκλιτα στη λακκούβα και άρα έπρεπε με κάποιον τρόπο να ανοίξω τον διασκελισμο μου περισσότερο - ίσως και να κανω ένα "χαριτωμενο" άλμα- προκειμένου να γλιτώσω τα ποδια μου από το λασπολουτρο. 

Κι όμως... Φτάνοντας στο καγκελακι ειδα οτι όλα αυτα ήταν περιττές κι ανούσιες σκεψεις. Το μόνο που χρειαζοταν ήταν να διαφοροποιηθω από το "κοπαδι".  Με αλλα λόγια να κάνω το ζιγκ ζαγκ προς την αντιθετη κατεύθυνση και την εσωτερική μεριά του πεζοδρομιου, όπου νερά, φύλλα και λακκούβες δεν " καταδέχθηκαν" να "κατασκηνώσουν." 

Κόλλημα από το πρωί...

Καληνύχτα

Όχι δεν μιλάω για το τραγούδι των cure. Μιλάω για τις Παρασκευές μου που έχουν κάτι από έρωτα. Έρωτα με την ευρεία έννοια των αισθήσεων. Έρωτα με την έννοια του δοσίματος, του πάθους που κατακλύζει. Δεν πρόκειται για πρόσωπο...πρόκειται για αισθηση. Πρόκειται για εσωτερική καταιγίδα που φορτίζει με κεραυνους, που προκαλει ηλεκτρικές εκκενωσεις ψυχής.

Το όμορφο ξεκίνημα της μέρας με χαλαρό καφέ πριν τη δουλεια, η νέα θεατρική δραστηριότητα με την ομαδα αλλάζει τελείως το άχαρο επαγγελματικό προφίλ που επιβάλλει η κοινωνία και γεμίζει γέλια τις κρύες αίθουσες. Το απογευμα φτάνει η ωρα για την οποία ζω και αναπνεω όλη την εβδομάδα :πανω από το πιάνο να νιώθω επιτελους αργά και σταθερά το ονειρο να παιρνει σάρκα και οστα!! Και το κλεισιμο της μέρας έρχεται χορεύοντας μπροστά σε δυο καθρέφτες, ισορροπώντας σε δυο πουεντ!  

Άλλη αίσθηση αυτό το σαββατοκυρικο που μόλις τελείωσε. Γιατί απλά η Παρασκευή γέμισε με έρωτα.  

Τριτη μέρα ταλαιπωρίας από την ιωση. Εξαντληση κυριως και υπερένταση. Χρειαζομαι κάτι να ηρεμήσω.  

Τσάι με μέλι και κανέλα.  Γενικά δεν είμαι θιασώτης του συγκεκριμένου ροφηματος αλλά αυτήν την στιγμή το νιώθω ευεργετικο. Πικρογλυκη γεύση και μυρωδια χειμώνα. Βαθιά εισπνοη των ατμων, ταξίδι όσφρησης σε ένα κόσμο αρωματων.  Κάθε γουλιά κυλαει αργά στον λαιμό, ζεσταινει τον θωρακα, χαλαρώνει το σώμα. Σαν χάδι, εσωτερικό... 

Κλειστά μάτια... Κλειστά φώτα.  Ένα πορτατίφ μόνο να φωτίσει το δωμάτιο. Λίγη μουσικη και το βιβλίο μου. Ο δικός μου τρόπος.

Οι υδρατμοι υγραινουν τα δάχτυλα. Διαγραφω στην κούπα σχήματα διαδρομές. Μια ζωγραφιά στα χείλη, ζεστό φιλί γιατρεύει την ξηρασία.  Μαλακωνει τα σκισίματα... Αλλάζει τις υφες. Μικροκοσμος απομονωσης. 

Ασχημα ξεκίνησε η χρόνια... 

Τρία ράμματα στο χέρι ...για ποδαρικό. 

Άκυρα πάλι τα σχέδια...

Κι όχι μονο....πως θα βγει πάλι η εργασία;;; με ένα χερι;

Να πάρει...

Κι ότι άρχισα πάλι τον χορο....

Τουλάχιστον δεν έκανα σοβαρή ζημιά.... Κάτι είναι και αυτό... 

Πάω να ξαπλώσω. Να ηρεμήσει το κεφάλι μου.  

Τραβηξε για λίγο τις κουρτινες του γκρίζου ουρανού η μέρα, για να κοιτάξει κλεφτά τη γη. Έστειλε φιλιά παγωμένα πάνω από την πόλη καλωσορισμα στις πρώτες ώρες του νεου χρόνου. Κι αυτός, παράτολμος παιχνιδιαρης εφηβος, ανέβηκε στο σκειτμπορντ του Βορια, έτοιμος για κόλπα και ακροβατικα σε πιστες-ζωες των θνητων. 

Στο πράσινο μπαουλο περιστέρια και σπουργιτια αντιμαχονται για τα ψιχουλα μιας μπουκιας ψωμιου. Τιτιβίσματα ανερμηνευτα στα αυτιά των ζωντανών ταξιδευουν  με τον ανεμο. Έμαθαν οι άνθρωποι να εξηγούν ταχα τους ήχους τους. Χαιρονται που βρήκαν φαγητό, λένε, μέσα στον χιονια. Και κάπως έτσι ικανοποιούν τον εγωισμό και την ματαιοδοξία τους,  πως δήθεν, βοηθούν τα αδύναμα πλάσματα του Θεού. 

Μόνο που αυτά τα πλάσματα δεν έχουν καμιά ανάγκη τα ψίχουλα που τους πετουν. Είναι ελεύθεροι ταξιδευτες και μονομαχοι του αιθέρα.  Ισως και να περιγελουν τα κόκκινα πρόσωπα που στέκονται στα τζάμια και τους κοιτούν. Ισως και να ανιχνευουν μια κάποια δόση ζήλιας στα άδεια μάτια τους. 

Η μέρα συνέχισε να κοιτάζει κλεφτά από τις χαραμαδες. Ξεκαρδιστηκε στα γέλια κοιτώντας τους ανθρώπους να τρέχουν βιαστικοί,  για να προλαβουν γιορτινα τραπεζια γεματα με ευχές τόσο τετριμμενες που φαντάζουν κουρελακια σε σώματα ανδρεικελων σκιαχτρων.

Σε εκείνο το μπαουλο απομεινε μόνο το ψωμι. Και πίσω απ το τζάμι, το γεμάτο με στίγματα από τη βροχή, δυο μάτια καίνε κουλουριασμενα στη γωνία του καναπέ, τυλιγμένα σε μια γκρι-σομον ζακέτα.  Δυο χέρια κρατούν σφιχτά την πράσινη κούπα με τον χιονάνθρωπο κι ένα μυαλό ταξιδεύει σε κόσμους καμωμενους από λεξεις. Περιμένει να γυρίσουν πίσω τα σπουργίτια. Δεν βάζει το ψωμί για να τα χορτασει. Πληρώνει απλά το αντίτιμο για να κρεμάσει στις φτερούγες τους ονειρα καμωμένα από νότες χαλκινες, σφυρηλατημενα σε φλόγινες ανάσες του δράκου που κοιμάται στην ψυχή της.