Οι μεγάλες μου αγάπες... Καταφύγια και απέραντοι ουρανοί. Εκεί που απογειώνεται η ψυχή μου... Τα ταξίδια μου, η ελευθερία μου. Ανοιγμένα παράθυρα του νου. Δεν χωρά σε αυτά καμιά λογοκρισία, καμιά αλυσίδα. Εκεί είμαι εγώ και μόνο εγώ. Το πρόσωπο δίχως μάσκα.

Αν θέλεις να με μάθεις, διάβασέ με. Αν θέλεις να με δεις, χωρίς απλά να με κοιτάξεις, παρατήρησέ με, όταν ταξιδεύω σε έναν κόσμο από νότες, όταν χάνομαι με το χαρτί και το μολύβι, κοίτα πώς κοκκινίζει το πρόσωπο και πάλεται το κόρμί. Αν θέλεις να με ψηλαφίσεις, άκου την καρδιά μου πώς χτυπά, νιώσε την ανάσα μου πώς βαραίνει και  άγγιξε το δέρμα μου καθώς ανατριχιάζει την ώρα του πόθου που γεννάται από την τέχνη. 

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα αυτό το τραγούδια, κάπου εκεί στο τέλος της εφηβείας, το λάτρεψα. Ένα ταξίδι οι στίχοι του στον χώρο και τον χρόνο ενός σύμπαντος απροσδιόριστου. Κάτι σαν παράλληλες διαστάσεις στην μέση του"πουθενά και του παντού". Περιδιάβαση σε δρόμους γεμάτους άγνωστα πλήθη ηρώων.

Κάπου εκεί κι εγώ σε μία Αλεξάνδρεια - περίεργο γιατί ένιωσα να βρίσκομαι στην προκυμαία μιας πόλης που ποτέ δεν γνώρισα κι ούτε μάλλον θα γνωρίσω ποτέ, για την οποία ούτε καν είχα εικόνα μέσα από βιβλία ή έργα. 'Αρωμα νότιας Μεσογείου, ανάμεικτο με άμμο και μπαχάρια μιας άγνωστης αγοράς. Απόμακρα θροΐσματα φύλλων παπύρου χαϊδεύουν τ'αυτιά συνομιλώντας με τους ψίθυρους  του ανατολικού ανέμου και πάνω από όλα ένας ήλιος δράκοντας να καίει το δέρμα.

Κάτω από τον ίσκιο μιας φοινικιάς, με ένα κοραλλί πέπλο να τυλίγει το σώμα, αναμειγνύω ήχους ανάλαφρων βραχιολιών - τα οποία ποτέ δεν φοράω στην πραγματική ζωή- με τις χορδές ενός άγνωστου οργάνου. Διηγούμαι παραμύθια σε γλώσσα ακατάληπτη, για όσα έφυγαν για πάντα και χάθηκαν σαν θρυμματισμένα ξερά φύλλα στα ρεύματα του Σορόκου. Αγκυλώνομαι από τα ξερά φύλλα του δέντρου, καθώς εγκαταλείπουν τα κλαδιά του σε έναν παραληρηματικό χορό με τον ξαφνικό αέρα και μου σφυρίζουν να αλλάξω δρόμο μακριά από τον άνυδρο τόπο, να παρασυρθώ στην καυτή ανάσα του καιρού, να χαράξω μονοπάτι μέσα από την αμμοθύελλα που μαίνεται κάπου μακριά μα τόσο μέσα στην ψυχή μου.

Δυο νότες πιο χαμηλα στην ασκηση

Ελαφρώς πιο σταθερα στα ψηλα

Καλύτερη τοποθέτηση σε ι ου (πόσο καιρό με παιδεύουν!!! Και θέλουν κι άλλο δρομο)

Σωστοτερη ανιχνευση του λάθους κι άμεση διόρθωση 

Χαλαρωτερη σταση

Ένα μικρό βημα περα από την αβεβαιότητα και τον φοβο

Μια πιο ελευθερη κίνηση στον κορμό και τη λεκανη

Κίνηση του αυχένα χωρίς πόνο (επιτέλους! )

Πιο δυνατο ρελεβε (σηκωμα στα δαχτυλα του ποδιου)

Πιο άνετο ερπην

Μια μοίρα περισσότερο άνοιγμα στα ποδια

Οι μικρές μου κορφές. Οι μικρές μου κατακτήσεις. Η οροσειρα είναι μεγάλη αλλά ανεβαινει.  Με μέθοδο κάνει  υπομονη...  Αργά και σταθερα προς τα πάνω. 

Είπα να έρθω στο συνηθισμένο μαγαζί να διαβάσω πινοντας τη σοκολάτα μου. Αγαπημένη συνηθεια που ειχα καιρό να απολαυσω. Αλλά όταν από το πρωι όλα πάνε αν όχι εντελώς στραβά, οπωσδήποτε λοξα, πάλι κάτι δεν θα χαλάσει την κατάσταση; Κάθομαι και στο δεκαλεπτο πάνω συνειδητοποιω πως νιώθω τρομερή ενόχληση στους κροτάφους μου. Ασυνήθιστα πολύς κόσμος για την ώρα ή μάλλον ασυνήθιστα πολλή φασαρία. Και οι δυο νεαροί στην άλλη γωνία που παίζουν τάβλι με περισσή ενέργεια δεν βοηθούν να ηρεμήσω. Χαλάστηκα... Αδυνατον να χαλαρώσω πλέον.  Την κάνω.  Λίγο περπάτημα στην υγρή σκοτεινή νύχτα ίσως βοηθήσει.