Η καταιγίδα λυσσομανουσε έξω από τα παράθυρα. Έβλεπα το νερό να χτυπαει με τόση ορμή τα τζάμια του κτιρίου που νόμιζα θα σπάσουν. Μια μαύρη ομπρέλα άνοιξε ξαφνικά μέσα στη μεγάλη αίθουσα κι η βροντή έκανε τα πάντα να τρίζουν. Γύρω μου ο κόσμος φοβισμένος έτρεχε.

Βρέθηκα κι εγώ στη βροχή χωρίς φόβο, προστατευμένη από μια δύναμη μυστηριωδη, ήρεμη να περπατώ γνωρίζοντας έναν προορισμό που δεν θυμάμαι πια. Είδα ένα δέντρο να πέφτει σε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο και άλλη μια αστραπή έπεσε. Στιγμιαία σκέφτηκα ότι μπορεί και το δικό μου όχημα να έχει ήδη καταστραφεί αλλά δεν με πείραζε.

Ξαφνικά σταμάτησε το νερό. Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό κι είδα ανάμεσα στα σύννεφα ένα κομμάτι καθαρού ουρανού. "Ξανοίγει ο καιρός", είπα σε εκείνους που ήταν δίπλα μου-ενα άγνωστο πλήθος που κοιτούσε αλαφιασμενο την οργή της φύσης.  "Κάνεις λάθος" ακούστηκε μια φωνή κι η προσοχή μου στράφηκε σε ένα μεγάλο σύννεφο που μέσα του κρύβονταν μαύρα πουλιά κι η λάμψη μιας αστραπής. "Φεύγει" σκέφτηκα παρατηρώντας τα γαλάζια ανοίγματα που πλήθαιναν. 

Το ξυπνητήρι χτύπησε. Άνοιξα τα μάτια και σκέφτηκα.... πότε θα ξεσπάσει η δικιά μου καταιγίδα.... πότε το σώμα κι η ψυχή μου θα μπορέσουν να αντέξουν τις βροντές και τη θύελλα....

    Μία μία ανοίγουν ξανά, για να ματώσουν...για λίγο...και πάλι να κλείσουν μέχρι την επόμενη φορά. Μέρες και μέρες τώρα κρύβονται μέσα μου λόγια, φτάνουν μέχρι την άκρη των δακτύλων μου και πάλι επιστρέφουν για να χαθούν στο χάος του χρόνου που τρέχει και αδυσώπητος κυνηγά την καθημερινότητα. Έμαθα να χαϊδεύω κάθε ουλή της ψυχής και να την αγκαλιάζω, έμαθα να ρίχνω βάλσαμο για να απαλύνω τον πόνο από το καθετί. Ακόμη κι όταν γίνονται μέσα μου θρύψαλλα κομμάτια του εαυτού μου.

   Όλα όσα έγιναν αυτό το διάστημα με βάζουν σε θέση διπλή, μου προσδίδουν υπόσταση διττή. Από τη μια να τα ζω, να τα βιώνω, να πονάω, να γελάω, να ποθώ, να κλαίω...κι από την άλλη ψυχρός παρατηρητής του εαυτού μου. Κάπως έτσι δεν ήμουν, όμως, πάντα; Να θέτω ερωτήματα στο εγώ μου και πάλι το εγώ να απαντά. Μόνο που δεν ακουγα πάντα τις απαντήσεις μου...

      Η διαφορά απλά πλέον είναι ότι αναγνωρίζω και ξέρω τι είναι αυτό που γιατρεύει. Ποιες είναι εκείνες οι στιγμές που με κρατούν αγκαλιά και με σηκώνουν όποτε πέφτω. Κι επιλέγω αυτές, τις λίγες, ακόμη κι αν πρέπει να γίνομαι σκληρή ή να δώσω κάτι παραπάνω από σωματικό κουράγιο για να τις βρω... ακόμη και να βάλω μάσκες για να μην φανεί στους πολλούς τι νιώθω.