Σε σένα ήμουν πάντα χωρίς μάσκα. Από την πρώτη στιγμη. Πάντα ειλικρινης ακόμη κι όταν ήξερα πως θα χάσω. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να σε κοροϊδέψω, να σου πω ψέματα ή να προσπαθήσω να σε χειριστώ.  Λυπάμαι πολύ που νιώθεις πως σε προσεβαλλα.Λυπάμαι πολυ για τον τρόπο που ήρθε το τέλος.  Λυπάμαι για όσα πιστεύεις για μένα.  Δεν μπορώ να σε πείσω για την αληθεια μου.  Έχεις την πεποίθηση σου και είναι σεβαστή. Άρα θα μεινω μακριά σου. Έτσι κι αλλιώς δεν προσδωκουσα κάτι πιο πολύ από μια φιλική-με τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο- επαφή. Χάνω έναν πολυτιμο άνθρωπο για πάντα.. Ένα καρφί λοιπον ακόμη στην καρδιά, στο φερετρο...  Και πάλι λυπάμαι... 

Αντίο... 

Χθες θα μπορούσα να έχω σκοτωθεί. Μια βλάβη στα φρενα του αυτοκινήτου παραλιγο να με ρίξει κάτω από ένα φορτηγό. Από εκείνη την ωρα σκέφτομαι και τι θα γινόταν αν τελικά πέθαινα; Και η μόνη απάντηση που παίρνω είναι: Για μένα δεν θα άλλαζε τίποτα. 

"Τότε γιατί δεν επεσες πάνω στο άλλο αυτοκινητο και άλλαξες πορεια;" Μάλλον ένστικτο.  Υπάρχει ακόμη... Ίσως γιατί κάπου μέσα μου υπάρχει ένα κομμάτι που είναι ακόμη ζεστό και θέλει να παλεύει τη ζωη, που ελπίζει ότι θα τα καταφέρει να χαμογελάσει πάλι, να γίνει ήρεμο και να βρει τη γαλήνη. 

Καφές σκέτος και τσιγάρο...πικρό πρωινό... Μόνο ένας σκοπός: μην αφησεις την καρδιά να ξεπαγώσει. Για να περάσει και αυτή η μερα, για να αντεξεις τη μάσκα.  Δέκα λεπτά ακόμη που μπορώ να είμαι χωρίς αυτήν. Σε δέκα λεπτά η παράσταση αρχίζει.

Πολλές φορές τις πράξεις δεν τις ορίζουν ούτε τα "θέλω", ούτε τα "πρέπει". Τις ορίζουν τα "αντέχω".

Σ' ένα χαρτί χαράσσω γραμμές χωρίς σχέδιο και σχήμα. Αχνά τα ίχνη τους φανερώνουν την αδυναμία του χεριού. Στα μάτια μπροστά κουκκίδες τρεμοπαίζουν, τσιμπήματα από χιλιάδες καρφίτσες στο ύφασμα του καναπέ.

Βρέχει πάλι έξω, πλημμύρισε ο δρόμος. Τρεις αποχρώσερις του γκρίζου ο ορίζοντας. Κλάμα βαρύ του ουρανού μοιάζει να γεμίζει τη θάλασσα. Κανένα σχήμα δε διαγράφεται, όπως οι γραμμές μου.

Δεν είναι θλίψη αυτό που βλέπω. Γιατί η θλίψη δεν έχει όνομα, έχει μόνο χρώμα. Εκείνο των αναμνήσεων. Κι εγώ δεν έχω πια αναμνήσεις. Τις κατάπιε η βροχή, χάθηκαν στο κενό της ψυχής μου, τις πάγωσε η μάσκα μου.

Άδειο το στήθος, άδειο το κορμί. Άδειασε κι ο ουρανός από το κλάμα του. Μείναν και σε αυτόν σκόρπια, κενά μπαλώματα.

Ειμαι σε άρνηση το αναγνωριζω. Κάνω χαζές πλάκες, παίζω, κανένα συναίσθημα, ωστόσο. Το γραψιμο το 'γραψα...  Και δεν πονάω,δεν σκέφτομαι το αύριο, δεν μ' ενοχλεί τίποτα Λέω θα τα καταφέρω αλλά δεν ξέρω αν το πίστευω η όχι.  Άρνηση κάθε πόνου.  Είμαι καλά αλλά δεν είμαι.  Απλά παγώνω τις στιγμές. 

Το μπλογκ μου εχει γίνει το ημερολόγιο μου.  Απλά για να θυμάμαι πως νιωθω κάθε δευτερόλεπτο, για να μην χαθώ στο δαίδαλο που πλεκεται γυρω μου.  Για να μην ξεχάσω, όπως έκανα παλιά και ρωτάω πάλι τα γιατί. 

Ξύπνησα νωρίς, πολύ νωρις παρεα με την συνηθισμένη μου συντροφια, πονοκέφαλος και αίσθημα πίεσης στο στήθος.  Βαρύ το πρωινό. Φταίει η κατασταση η μήπως η βροχή; 

(Δεν φταίω εγω δεν φταις εσύ μπορει να φταίει το νησί - που ξεπηδησε η Αρβανίτη τώρα στο μυαλο; Χαχαχαχα...το υποσυνειδητο μου έγινε ποπ!)

Άλλο ήθελα να γράψω και το παλιό τραγουδακι με ταξίδεψε σε νησάκια, ακρογιαλιες, δειλινα-αλλο και τούτο πάλι.  Τζουκ-μποξ το μυαλό παίζει τα πάντα... 

Επανερχομαι;

Άσ' το περασε η στιγμή... Ένα θλιμμένο χαμόγελο στη σκοτεινή μου λίμνη, ένα τιτίβισμα περαστικού πετούμενου ξανοιξαν για λίγο τη μέρα. Μου δώσανε άλλες ιδέες. 

Πάω να συνεχίσω το διάβασμα.  Ξέρω πως δεν θα προλαβω να ολοκληρώσω..  Το πήρα αποφαση πως πάει στραφι η εργασία.  Τουλάχιστον μην χάσω τη χρόνια. Ώρες ώρες απορώ που βρίσκω τη δυναμη να μην τα παρατήσω.

(Στην αγάπη γι αυτο που κανεις.. Στην ομορφιά που νιώθεις όταν είσαι εκεί, μέσα στα βιβλία, μέσα στην αιθουσα.

 Βρε καλώς μου το.  Σε χάσαμε δυο μερες, ψιθυρακι)

Μπροστά μου η μεγαλύτερη κούπα του σπιτιού αχνιζει ζεστό καφέ με σοκολατα, το σχεδιακι πάνω στον αφρό μου κλείνει το ματι-να γι αυτο το σχεδιακι ξεκίνησα να γράφω το βροχερό μου αυτό πρωινο-κι ο Αριστοτέλης μου γνέφει από το εξώφυλλο να πάω κοντά του. 

Τρία, λοιπόν, τα καβουράκια μου: το τριανταφυλλο στη λίμνη, το σχεδιακι του αφρού κι ο μπαρμπα- Τελης.  Προηγειται ο μπαρμπας. Τα αλλά φρόνιμα στην αμμουδιά. Η θα μπείτε αργότερα στη θάλασσα η θα σας κουκουλωση η άμμος. 

Περίεργο το συναίσθημα αυτής της στιγμης. Ανάμεικτη θλίψη με δημιουργικότητα, απογοήτευση με δύναμη. Δε το ψάχνω. Απλά υπάρχει... Παγώνω τη στιγμή... Καλημέρα 

Είναι καλό να κάνεις τα λάθη στη ζωη σου μικρός, να καταφέρνεις να τα αναγνωρίζεις και να αποκτάς σοφία από αυτά.  Ακόμη καλύτερα να παθαίνεις τα στραπατσα σου νωρίς για να μαθαινεις. Για να χεις χρόνο να διορθωσεις, να επανορθωσεις και να αναγνωρίζεις τις καταστάσεις όταν ξανάρθουν. Τα " χαστούκια " που λενε του βίου σε ενδυναμωνουν. Καλύτερα, λοιπόν,  νωρίς για να προλάβεις να ζήσεις και λίγο με τον πιο σοφό σου εαυτό σε ηρεμία.  Από την άλλη θα πεις... Κάλλιο αργά παρά ποτέ... Απλά στο αργά έχει φύγει ο χρόνος και πρέπει να αρχίσεις το τρέξιμο... 

Σκέψεις του απογεύματος καθώς για άλλη μια φορά τρέχω να προλάβω τον χρόνο. 

............ με τα μάτια κλειστά ταξιδεύω..........και βλέπω ένα άπιαστο όνειρο........

Ένιωσε τα μάτια να καίνε. Θόλωσε η οραση και ηρθε το νερό.  Τα βλέφαρα έκλεισαν και ξέσπασε το κλάμα.  Ένα κλάμα βουβό, αναδυόμενο απο τα βαθη της ψυχής. Ήρθε αναμεικτο με θλίψη και ομορφες αναμνήσεις. Ένα κλάμα συγκινησης και πόνου.

Αρχισαν τα δάκρυα να κυλούν. Αλμυρά ρυάκια χαρασσουν το δρόμο τους από την καρδια, στα μάγουλα, στο λαιμο και παλι στο στήθος. Χαδια καυτα, υγρά. Κάποια ξεφεύγουν στην άκρη των χειλιών κι έχουν την αισθηση λυπημενου φιλιού. Η ανάσα αργή, βασανιστικη, βαθιά, χάνεται κάπου αναμεσα στους στεναγμους. Οι παλμοί δυνατοι κι ο χτυπος βαρύς...

Μουσκεψαν τα ρούχα... Στέγνωσαν τα ρυακια.
Στην άκρη της βλεφαρίδας εμεινε μόνη μια σταγόνα. Απομεινάρι της προηγούμενης βροχουλας. Ανοιγοκλεισε τα μάτια. Έπεσε η σταγονίτσα στα χορταρακια που δειλα πρασινιζαν στον ήλιο του Μάρτη.

Δεν πρόλαβε να τη ρουφηξει η γη. Ένα σταχτι σπουργίτι που έσκαβε το χώμα τη μάζεψε στο φτερό του και πέταξε μαζί της ψηλά. Έλαμψε το δάκρυ στο φως. Μεταμορφώθηκε σε διαμαντάκι στο φτεροκοπημα κι άστραψε γαλάζιο, όπως ο ουρανός κι η θλίψη που το γέννησε.

Το μεγαλύτερο λάθος που έκανα στη ζωή μου ήταν ότι δεν εμπιστεύτηκα τα ένστικτα μου.  Και τώρα που τα εμπιστεύομαι είναι απολύτως δύσκολο να τα ακολουθήσω... 

Συννεφα μαζεύονταν στον ουρανό.  Φορτωναν βροχή για μέρες, μήνες, χρόνια. Μια σπίθα έφτασε για να ξεσπασει η οργή.  Για άλλη μια φορά. 

Τραβηχτηκαν οι μάσκες για λιγο.  Ειπώθηκαν τα ανείπωτα, οσα δεν ήθελαν ποτέ να γίνουν παραδεκτα. Όσα πονούσαν να βγουν από το στόμα. Τι περίεργο.  Δεν με μαστίγωσαν αυτή τη φορα. Σαν επιβεβαιωση ήρθαν στα ήδη γνωστα. Ο υποτιτλος απλός και σαφής. Για αλλη μια φορα. Αν θέλεις πίσω τη ζωή σου θα το πληρώσεις πολύ πολύ ακριβα σε κάθε επίπεδο. 

Οι μάσκες ξαναμπηκαν κι ας τελείωσαν οι Απόκριες. 

Τα σύννεφα ξεθύμαναν λίγο μα είναι εκει μαζί με τον πρώτο ήλιο της άνοιξης.  Για άλλη μια φορά. Παγώνω και τρέμω στο αγγιγμα του.  Γεμίζει πάλι το νερο.  Θα έρθει ξανά η βροχή και θα ναι καταστροφική. Για άλλη μια φορά. Ελπίζω μόνο πίσω απ τα συντρίμμια να βγει το ουράνιο τόξο. Για πρώτη φορά. 

Τέταρτο βράδυ στη σειρά...  Πυρετός στο σώμα και στο μυαλό. Στο σώμα θα περάσει...θα κάνει κύκλο...απλά υπομονή. 

Οι σκέψεις αναβοσβήνουν, παρέα με τις εικόνες της τηλεορασης. Η οθόνη ανοιχτή μα αδιάφορη. Ίσα να φωτιζει το δωμάτιο. 

Το σωμα τινάζεται...παραμιλητό... Ηρέμησε, καρδιά μου.  Είμαι εδώ.  Διπλα σου. Θα σου κρατώ το χέρι όλη νύχτα. 

Πυρετός συνειρμών..ξανά...  Ασυνδετες φιγούρες.  Ένα βιβλίο, μια ανθισμένη αμυγδαλια, το παλιό μάθημα του δημοτικού, το κείμενο που δεν έγραψα το μεσημερι, η εργασια που περιμένει- κοίτα να δεις πάλι μια αρρώστια καθυστερεί το γράψιμο, κατανταει γραφικό, όλα περνοδιαβαινουν χωρίς σύνδεση, χωρίς μοτίβο. 

Το στομάχι ποναει. Θέλω εμετο... Βαθιά ανασα...Ηρεμα... Μπόρα είναι. Ψυχραιμία...ξέρεις. Εσύ κάνεις κουράγιο για όλους. Πάντα στη μοναξιά του πληθους σηκωνες τα βάρη.

 "Κάτι σαν εκπαιδευμένο ζώο"- που ξεφυτρωσε πάλι η ειρωνεία;

Καμια φορά νιώθω οτι αν με άφηναν θα έγραφα ατελείωτα.  Θα πέθαινα με το χαρτί και το μολυβι στο χέρι. 

"Ευτυχώς που δεν σ αφηνουν" - η κοροϊδία μου παρούσα. Μπορείς, σε παρακαλώ, να μην μου σπάς τα νεύρα με τις παρέμβασεις. Δεν καταλαβαινω τι είσαι ή τι θέλεις να πετύχεις.

Μια κλωτσιά ξανάρχεται. Αύριο μια ακόμη μελανιά στο σώμα. 

"Στην ψυχή να δεις. Ρώτα κι εμένα που είμαι από μέσα.  Όλο σημάδια είσαι".  

Τι να πω τώρα.  Σαμπως έχει κι άδικο;... 

Πάλι ανακατεύομαι. Δεν ανακουφίζουν τα χάπια.  Μόνο η οθόνη μου.

Εναποθεση σκέψεων... Αποσυμπίεση νου... Σαν κομπρεσα βοηθά στον πυρετο. Χαλαρώνει κάπως τα νεύρα.  Καμια φορά λύνεται κι ο κόμπος στο λαιμο με αναφιλητα. Στο πρόγραμμα κι αυτό. 

Άρχισε να δροσίζει το μέτωπο. Πρέπει να κοιμηθώ.  Κάπως να ξεκουραστώ. Αύριο έρχεται μια νέα, δυσκολη, καθώς φαίνεται μερα. Και δεν θα υπάρχει καμια βοήθεια και πάλι.  Το αντιθετο..

Βατραχάκι ο νους πηδάει από δω κι από κει.

Θυμάμαι τις σημείωσεις που κράτησα το μεσημέρι. Ήταν όμορφες εικόνες που ήρθαν από το παράθυρο παρέα με τα σπουργίτια και τα λευκά ανθακια στην απέναντι αυλή... Κάπου ανάμεσα στην πίεση υπάρχει ακόμη κάτι που γλιτώνει. 

Οι ανάσες του σπιτιού ηρέμησαν-πηγα να γράψω "της οικογένειας" αλλά δεν μου βγαίνει η λέξη.  Εχω αναλύσει το γιατί και το χω αποδεχθεί. Δεν χρειάζεται μάσκα εδώ. Ίσως κάποτε γράψω κάτι, να κλεισω την πληγή. 

Κάποτε έγραφα πολλές φορες ετσι για να γράφω.

 ("Ανόητα κειμενα...εύκολες λυσεις. Και όσα ήταν πιο βαθιά τα αγνοουσες "- ωρα είχες να φανεις.)

Τώρα για να λυτρωθω... 

Έχω κάπου ένα χειρογραφο. Η πρωτη απόπειρα να περιγράψω την εμπειρια του "γραφειν"-δεν είμαι συγγραφέας για να πω συγγραφή. Το γράψα την εποχή που είχα αρχίσει να κατανοώ τον εαυτό μου.

" Κι άφησες τη διαδικασία στη μέση.  Εχασες εκείνο το μονοπάτι της αυτογνωσίας για χρόνια." 

Η φωνη μαλακώσε.  Μοιάζει λυπημένη.  

Κοιτάζω την σκιά μου στον τοίχο.  Την αντανάκλαση της οθόνης στην ντουλάπα. Λυπάμαι πολύ για τα χαμένα χρονια. Για όσα δεν μπόρεσα να κάνω αλλιώς.  Αλλά ακόμη κι έτσι έμαθα πολλά.  Πράγματα που διαφορετικά δεν θα χα κανει στη ζωή μου.

"Πάντα κάτι χάνεις κατι κερδίζεις. Κι αν θελήσεις να αλλάξεις κάτι πίσω στον χρόνο ποτέ δεν ξέρεις που θα βρεθείς. Κι ίσως τελικά κάποια πράγματα να μην αλλάζουν." 

Αγρυπνη νύχτα... Αγρυπνες σκέψεις.. Σε λίγες ώρες ξημερώνει... Άραγε θα βρω λίγη ανάπαυση μέχρι το πρωι;