Τέταρτο βράδυ στη σειρά... Πυρετός στο σώμα και στο μυαλό. Στο σώμα θα περάσει...θα κάνει κύκλο...απλά υπομονή.
Οι σκέψεις αναβοσβήνουν, παρέα με τις εικόνες της τηλεορασης. Η οθόνη ανοιχτή μα αδιάφορη. Ίσα να φωτιζει το δωμάτιο.
Το σωμα τινάζεται...παραμιλητό... Ηρέμησε, καρδιά μου. Είμαι εδώ. Διπλα σου. Θα σου κρατώ το χέρι όλη νύχτα.
Πυρετός συνειρμών..ξανά... Ασυνδετες φιγούρες. Ένα βιβλίο, μια ανθισμένη αμυγδαλια, το παλιό μάθημα του δημοτικού, το κείμενο που δεν έγραψα το μεσημερι, η εργασια που περιμένει- κοίτα να δεις πάλι μια αρρώστια καθυστερεί το γράψιμο, κατανταει γραφικό, όλα περνοδιαβαινουν χωρίς σύνδεση, χωρίς μοτίβο.
Το στομάχι ποναει. Θέλω εμετο... Βαθιά ανασα...Ηρεμα... Μπόρα είναι. Ψυχραιμία...ξέρεις. Εσύ κάνεις κουράγιο για όλους. Πάντα στη μοναξιά του πληθους σηκωνες τα βάρη.
"Κάτι σαν εκπαιδευμένο ζώο"- που ξεφυτρωσε πάλι η ειρωνεία;
Καμια φορά νιώθω οτι αν με άφηναν θα έγραφα ατελείωτα. Θα πέθαινα με το χαρτί και το μολυβι στο χέρι.
"Ευτυχώς που δεν σ αφηνουν" - η κοροϊδία μου παρούσα. Μπορείς, σε παρακαλώ, να μην μου σπάς τα νεύρα με τις παρέμβασεις. Δεν καταλαβαινω τι είσαι ή τι θέλεις να πετύχεις.
Μια κλωτσιά ξανάρχεται. Αύριο μια ακόμη μελανιά στο σώμα.
"Στην ψυχή να δεις. Ρώτα κι εμένα που είμαι από μέσα. Όλο σημάδια είσαι".
Τι να πω τώρα. Σαμπως έχει κι άδικο;...
Πάλι ανακατεύομαι. Δεν ανακουφίζουν τα χάπια. Μόνο η οθόνη μου.
Εναποθεση σκέψεων... Αποσυμπίεση νου... Σαν κομπρεσα βοηθά στον πυρετο. Χαλαρώνει κάπως τα νεύρα. Καμια φορά λύνεται κι ο κόμπος στο λαιμο με αναφιλητα. Στο πρόγραμμα κι αυτό.
Άρχισε να δροσίζει το μέτωπο. Πρέπει να κοιμηθώ. Κάπως να ξεκουραστώ. Αύριο έρχεται μια νέα, δυσκολη, καθώς φαίνεται μερα. Και δεν θα υπάρχει καμια βοήθεια και πάλι. Το αντιθετο..
Βατραχάκι ο νους πηδάει από δω κι από κει.
Θυμάμαι τις σημείωσεις που κράτησα το μεσημέρι. Ήταν όμορφες εικόνες που ήρθαν από το παράθυρο παρέα με τα σπουργίτια και τα λευκά ανθακια στην απέναντι αυλή... Κάπου ανάμεσα στην πίεση υπάρχει ακόμη κάτι που γλιτώνει.
Οι ανάσες του σπιτιού ηρέμησαν-πηγα να γράψω "της οικογένειας" αλλά δεν μου βγαίνει η λέξη. Εχω αναλύσει το γιατί και το χω αποδεχθεί. Δεν χρειάζεται μάσκα εδώ. Ίσως κάποτε γράψω κάτι, να κλεισω την πληγή.
Κάποτε έγραφα πολλές φορες ετσι για να γράφω.
("Ανόητα κειμενα...εύκολες λυσεις. Και όσα ήταν πιο βαθιά τα αγνοουσες "- ωρα είχες να φανεις.)
Τώρα για να λυτρωθω...
Έχω κάπου ένα χειρογραφο. Η πρωτη απόπειρα να περιγράψω την εμπειρια του "γραφειν"-δεν είμαι συγγραφέας για να πω συγγραφή. Το γράψα την εποχή που είχα αρχίσει να κατανοώ τον εαυτό μου.
" Κι άφησες τη διαδικασία στη μέση. Εχασες εκείνο το μονοπάτι της αυτογνωσίας για χρόνια."
Η φωνη μαλακώσε. Μοιάζει λυπημένη.
Κοιτάζω την σκιά μου στον τοίχο. Την αντανάκλαση της οθόνης στην ντουλάπα. Λυπάμαι πολύ για τα χαμένα χρονια. Για όσα δεν μπόρεσα να κάνω αλλιώς. Αλλά ακόμη κι έτσι έμαθα πολλά. Πράγματα που διαφορετικά δεν θα χα κανει στη ζωή μου.
"Πάντα κάτι χάνεις κατι κερδίζεις. Κι αν θελήσεις να αλλάξεις κάτι πίσω στον χρόνο ποτέ δεν ξέρεις που θα βρεθείς. Κι ίσως τελικά κάποια πράγματα να μην αλλάζουν."
Αγρυπνη νύχτα... Αγρυπνες σκέψεις.. Σε λίγες ώρες ξημερώνει... Άραγε θα βρω λίγη ανάπαυση μέχρι το πρωι;