Τα φώτα χαμηλά...η μουσική δυνατή...το ποτό κρύο και καυτό ταυτόχρονα...

Στον καπνό του τσιγάρου μου διαγράφεται η μορφή σου.  Σε αναπνέω με κάθε ρουφηξιά...

Στην υγειά σου, όπου και να 'σαι... 

- Τι λέτε, πάμε για κανένα τσίπουρο μόλις σχολάσουμε; 

Η ιδέα  έπεσε νωρίς το μεσημέρι στο γραφείο. Άλλοι μπόρεσαν, άλλοι όχι, άλλοι ήθελαν, άλλοι βαρέθηκαν. Μαζευτηκαμε, ωστόσο...

Περπατημα μέχρι το μεζεδοπωλείο κατω από τον ανοιξιατικο ήλιο, όπως όταν ήμαστε μικροί και μαζευόμασταν για καφέ μετά το μάθημα.  Κάτι από ξενοιασια της πρώτης νιότης. Επειτα στο κουτουκι, χωρις ζωντανή μουσική λόγω ώρας, αλλά με Πουλοπουλο και Κουμιωτη από τα ηχεια.  

- Αφήστε τις κουβέντες για τη δουλειά. Πιάστε το Γειτονακι, να ξεδωσουμε...

- Απαπαπα.  Θελεις να φυγετε από τα παραθυρα;  γέλασε η Βίκυ που θεωρεί εαυτον φάλτσο.

- Θα ξαναρχίσω το μπουζούκι, αποφασισε η Ρουλα

- Ωραία, θα πιάσω κι εγώ πάλι την κιθάρα και θα βγαίνουμε για μεροκάματο,  της απαντησα και σκάσαμε στα γέλια.

Κι η μπύρα έτρεχε στα ποτήρια.

- Κοπελια, δεν πίνεις... Μόνη μου με άφησες με το τσίπουρο, είπα στη Σερραία, μια από τις καινούριες...

- Προσηλωθηκα στους μεζέδες και το ξέχασα,  αλλα γέλια στο τραπέζι. 

-Δωστε και σε μένα ένα τσιγαρο, ρε παιδια, από την πενταημερη έχω να κάνω,   η δήλωση της ημέρας από την Μάρω. 

-Στο πα, σε χαλάει η παρέα μαζί μου... Να προσεχεις πείραξα τη συνάδελφο 

Σαν χελιδονακι στο μπαλκόνι μουυυυ,  τραγουδάει η Ρένα και μαζί της και εμείς. 

- Αύριο βράδυ θα σε πάμε στο Μποέμ για ροκιες, λεμε στη μικρή που δεν ξέρει τα λόγια. Να μας τραγουδισεις εσύ. 

- Πού είναι αυτό; 

- Στην  Αγία Β..   

- Σε αυτήν την πόλη δεν έχετε οδούς;  Όλα με εκκλησίες μου τα λέτε.   

-  Έχουμε πολλες γι αυτό. ...

- Και τι φοράνε εκεί;  η άκυρη ερώτηση από την κοκετα της παρεας

- Λαμέ κολλάν και πουλιες! Και ξανά πειράγματα και στην υγεία μας.

Μια όμορφη  μεσημεριανή απόδραση.  Σαν παλιά ανάμνηση που ζωντάνεψε μετά από καιρό. Μακριά  από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Δυο καραφακια παραπάνω,  ένα πακέτο τσιγαρα-αυτο μάλλον μου κόστισε σε βραχνάδα σήμερα αλλά ποιος νοιαζεται;  

Το ραντεβου ανανεώθηκε για σήμερα το βράδυ για σφηνακια στο ροκαδικο.  Μια ακόμη αναπνοη μέχρι να βγει ολοκληρωτικα η μάσκα.  

Ένα  χαρτόνι κομμένο σε χρώμα φωτεινό

Με μια καρφίτσα περασμένο στο στήθος 

Τα χέρια κρατιούνται σφιχτά, το κλίμα γιορτινό 

Φωνές που ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος 

Το σύνθημα με μπλε μπογιά, βαρκάκι μαγικό  

Πανάκι το παζλ και χάνεται ο μυθος

Μπλε...  Το χρώμα της αύρας, το χρώμα του ουρανού

Μπλε... Το χρώμα της ελπίδας, το χρώμα του νερού 

Μπλε... Το χρώμα της φιλίας, το χρώμα του αυτισμού. 

Έπεσε αργά η σκόνη από το περβαζι.  Χώμα και φύλλα αραδιασμενα στο πάτωμα... Έμεινα εκεί να τα κοιτάζω, ν αναπνέω την αναδυομενη οσμή της υγρασίας, να πνίγομαι από τον αχο. Ετσουξαν τα μάτια και γέμισαν με δάκρυα.  Έσφιξα τα βλέφαρα να τρέξει το νερό, να ξεπλυθει το πρόσωπο μα δεν κύλησε σταγόνα.  Άπλωσα το χέρι... Ένας δρόμος χαραχτηκε στο βρώμικο παράθυρο, μονοπάτι να περπατήσει ο ήλιος, ν απλωθουν οι ηλιαχτίδες. Μόνο που ο ήλιος κρυφτηκε αυτές τις μέρες στην άμμο τ ουρανού. Φάνηκε μόνο για λίγες στιγμές  κι έπειτα εξαφανίστηκε πάλι κι η θερμή του δεν φτάνει να φωτίσει τη σκοτεινή καρδιά μου. 

Ξεθώριασαν τα χρώματα.  Μια ελαιογραφια ο πίνακας του ορίζοντα ξασπρισμενος από την πολυκαιρια. Όλα ένα... Μουντα και αχρωμα, μουτζουρωμενα μ ένα γκρι πινέλο που ρουφηξε την ενέργεια του ζωγραφου.  

Μουτρωσαν τα σύννεφα, παγωσε ο ουρανός. Ξάπλωσε βαριά και ραθυμη η θαλασσα στα πόδια του βουνού, ανορεχτη να κυματισει, απρόθυμη να αγκαλιάσει άλλο την ακτή.  Τραβηχτηκε μακρύτερα, κάπου προς τη ριζα του βουνού. 

Ακινησία πόνου όλη η πλάση.  Λες και μπήκε στον γύψο. Οι μηχανικοί ήχοι των αυτοκινητων δεν φτάνουν στο μπαλκόνι,  κανένα πουλί δεν πετα εδω και ώρα, ούτε φύλλο δεν σαλευει απ' τα δέντρα.  

Χλωμό απόγευμα. Άρρωστο, κοιμάται εξαντλημένο στην άκρη της ποδιας της μερας...

Στο repeat από το πρωί

Είπα ότι θα ήταν δύσκολο να ξαναρχίσω.  Ότι πλέον θα έμεναν στο ράφι, δυο ζευγάρια ροζ κορδέλες τυλιγμένα σφιχτά, μην και κάνουν πιρουέτα στο όνειρο.  Έλεγα ότι πλέον το σώμα γέρασε και πέρασε ο χρόνος του για να χορέψει στη σκηνή, ότι αν ποτέ έμπαινα ξανά στην αίθουσα θα ήταν για να μην σκουριασουν τελείως οι αρθρώσεις.

Όμως, για άλλη μια φορα σήκωσα το κεφάλι και πήρα ανάσα βαθιά. Ξετυλιξα την κορδέλα και πέρασα στα δάχτυλα το μαξιλαράκι.  Το σώμα μου δεν κινειται όπως πριν δυο χρόνια, σαν να κλείδωσε κάθε σημείο του που μπορούσε να λυγίσει, έγινε σκληρός ο κορμός, ακαμπτο το χέρι. Ο χρόνος περιορισμένος - μολις το ένα τριτο. Ωστόσο... 

Μ ενα ζευγάρι ροζ πουεντ ξεκινώ και πάλι.  Μπορεί να μάτωσαν τα δάχτυλα, να έχω μια μελανιά στο γόνατο και άλλη μια στην σπονδυλική στήλη από την συνεχή εξάσκηση στο ίδιο σημείο της χορογραφίας, αλλά προχωρω.  Βλέπω να ακολουθώ τη μουσική, να κοιτώ στα ίσα τις άλλες χορεύτριες και να ξεδιπλωνομαι αργά, πολύ αργά. 

Μ ενα ζευγάρι ροζ πουεντ πατάω στις μύτες κι ας πέφτω.  Θα μάθω παλι να ισορροπω.  Και θα χορέψω...στη σκηνή και τη ζωή μου. 

Μια μοβ ορχιδέα μαραίνεται τη νύχτα...

She left and never looked back...

Always wanted to fly, never could...

One day she just grabbed a cloud and flew away...

I was left alone in my misery, searching, hoping, weeping..

With a hole in my chest, where, once upon a time, dreams lied.

Goodbye...

Μια ταφόπλακα μένει...  

Πρέπει να πέσει για να θαφτεί το παρελθόν.

Αν δεν μπει η μυρωδιά της σαπίλας θα συνεχίσει να καλύπτει την άνοιξη.

Αν δεν μπει οι κατακρεουργημενες σάρκες θα επιπλέουν στη θάλασσα.

Αν δεν μπει ο θάνατος κι η σηψη θα κυβερνούν κι η τυραννία τους θα δένει με αλυσίδες.

Τελείωσε ο, τι υπήρχε... Πέθανε εδώ και χρονια . Έμεινε στο ψυγείο του νεκροτομείου για καιρό.  Η ιατροδικαστική έκθεση βγήκε. Μαθαμε και την αιτία θανάτου...

Μενει η ταφόπλακα...

Αν δεν μπει, συνέχεια θα πέφτεις στον ανοιχτό σου τάφο.