Ο στιχος αυτός μου ήρθε στο μυαλό... Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλαξει ποτέ.

Αίσθημα απογοήτευσης στην ατμόσφαιρα. Δεν φτάνουν οι μικρές στιγμές να φέρουν το χαμογελο-οσο κι αν γελάω.

Οι άνθρωποι γύρω....μαύρες σκιές. Βαραίνουν, απειλούν την ουσία.  Βαμπίρ ενέργειας.  Ενοχλουν... Ενοχλώ.... Δεν συμβαδίζουν οι κινήσεις μας. Χάνονται ισορροπίες στο δευτερόλεπτο κι ο κόσμος ξανά στα ίδια κατακάθια. 

Δεν έχω να πω πια τίποτα γι αυτό μη με ρωτήσεις.  Στον έχω πει τον δρόμο και στον έχω δείξει..  Η απάντηση μου θα είναι απλά μια... 

Καληνύχτα 

Για άλλη μια φορά. .. Τέτοια περίπου εποχή ήταν και πέρσι. Άκουσα πάλι τα ίδια λόγια. "Εσύ που εισαι δυνατή" "εσύ που είσαι πιο ψυχραιμη" "αλλοιωσεις" 'αντιμετωπισιμο" "επιθετική θεραπεια"

Επανάληψη δακρύων.  Δίπλα στη θάλασσα.  Όσο χρειάζεται να ξεσπάσει το συναισθημα. 

Επανάληψη στιγμων. " μονο υπομονή και δυναμη"

Επαναληψη των νιώθω.  Καμιά υπομονή δεν εχω

Απλά δίνω το χερι. Πορεύομαι μαζί με όσα έρχονται. Εξάλλου δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.  Συνεχίζω.  Δημιουργώ.  Αύριο στο σανίδι, μεθαύριο στο ωδειο, το Σάββατο στην έκθεση. Βαδίζω πάνω στο μονοπάτι. Απλά θα έχω δίπλα μου τον ίσκιο.  Δεν με νοιαζει. Θα του βγάζω τη γλώσσα οπότε θέλει να με καταπιεί.  Θα του λέω: συνεχίζω.  Μπορείς να επαναλαμβάνεις όσο θέλεις τα χτυπηματα. Θα βάλω ασπίδα τις νότες, τις λεξεις... Και θα περπατήσω στη βροχή χωρίς ομπρέλα. 

Μεθύσι στην φωτιά της ανάσας του δράκου. Παραζαλη σε μια πτήση χωρις τελος. Σημαδι ανεξητιλο το άγγιγμα της. Μια ένωση πυρινη εντός δεν σβήνει ποτε. Μην κάνεις το λάθος να προσπαθήσεις να σβησεις τις φλογες. Καθε σταγονα ποτού τις θεριευει. Και το σημάδι αστραφτει ξανά και ξανά.  Θρακα στο σώμα...καίει κάθε κύτταρο.  Όσο μακρια κι αν ειναι ο δράκος παντα η ανασα του σε φτανει. Γιατί μια φορά αν ενωθείς μαζι του δεν σε αφήνει ποτέ. 

Ήταν το πέπλο του ονείρου σαν σακούλα πλαστική τυλιγμένη στο πρόσωπο 

Μουδιασμένο το στόμα, μια γεύση αγευστη, λες κι έφαγε αγουρο κυδώνι. 

Κάμερα κατάσκοπος σε μια θολή αποτυπωση μορφών άλλων διαστάσεων. 

Οι δείκτες στο ρολόι χειρός εδειχναν δυο παρά πέντε. 

Ο χρόνος φτάνει και δεν φτάνει για έναν καφε.

"Οπότε αντιο"

"Να μείνουμε μαζί σαββατοκυριακο;" Ένα χαμόγελο κι έπειτα κενό. 

Μεταβολη στον δρόμο. Συννεφιασμενη μέρα φτύνει  ομίχλη έξω από το ερείπιο της παλιάς αποθήκης. 

"Μάνα, δεν θα γυρίσω σήμερα. Θα μείνω το βράδυ εδω"

Λεπτεπιλεπτα κορμιά κινούνται γοργά στο υπόγειο γκαράζ και στρίβουν σ έναν δαιδαλο από κολόνες γκρίζες.

Βλέπει πλέον πισω απ τον φακό του κινηματογραφιστη την αντανάκλαση του εγώ. 

Ασφυκτικό κυνηγητό της στιγμής,  μια αγωνιώδης καταδίωξη της ευτυχίας από μαριονέτες.

Χάθηκε το κτίριο.  Οι διάδρομοι εξαφανίστηκαν. Αίσθηση εκπλήρωσης του ποθητού κι απογοήτευσης συνάμα.

 Κομμένα καρέ οι εικόνες, χαμένη συνοχή. 

Αφετηρία προς μια άλλη διαδρομή ένας δρόμος αγροτικός.  Περνάει δίπλα από γκρεμούς, πάνω από το κύμα. Ένστικτο...κάπου οδηγειται λάθος. Δεν ήταν εκεί ο προορισμός. Το νιώθει σε όλο το κορμι. Ξάφνου μια πινακίδα επιβεβαιώνει την υποψία.  Πρέπει να γυρίσει πίσω. 

"Τι κάνεις εσύ εδω;" κάπου ξέρει αυτή τη μεσοκοπη γυναίκα 

"Δεν είμαι εγω" απαρνιεται τρεις φορές το ειναι...προδοσια δίχως φιλι, γιατί κάνεις δεν πρέπει να ξέρει την αλήθεια. 

Κι ήρθε η μέρα. Εισέβαλε από τα ανοιχτά παντζούρια το φως. 

Μα η ομίχλη παραμένει στο μυαλό.