Το soundtrack του απογεύματος:

"Να ξαναγεννηθεί η ζωή κι αυτό μου φτάνει...."

Πόσο το αγαπώ αυτό το τραγούδι... Παρέα με ποτάκι και αγαπημένα βιβλία η νύχτα έχει άλλη γεύση και εικόνες...

Καληνύχτα

Η αρχή και το τέλος μπερδεύονται κι ο χρόνος είναι πολύ μυστήρια έννοια.

Εχει κάτι από στροβιλισμούς φύλων η καθημερινότητα. Αυτόν τον τρελό επιτόπιο χορό με την σκόνη στο δρόμο και τα παλιόχαρτα που μπερδεύονται αμεσά τους. Διαρκεί για δευτερόλεπτα  - ή μήπως είναι λεπτά και ώρες - και ξάφνου σταματά. Διάλυση.

Έχει κάτι κι από δίνες νερού. Υδάτινα ποτάμια τρέχουν πανικόβλητα πάνω κάτω και ενώνονται σε ρουφήχτρες. Λένε πως αν πιαστείς στο ρεύμα τους δεν ξεφεύγεις, μπορεί να σε πνίξουν, να σε ρίξουν στην άβυσσο ή και να σε παρασύρουν σε ταξίδι χωρίς προορισμό, σε άγνωστες ακτές, μακριά... Αν γνωρίζεις το δρομολόγιο και τους χρόνους, τους ξεφεύγεις... Μόνο που ο χρόνος κάποτε αλλάζει αιφνίδια κι εκεί το παιχνίδι παίζεται με άλλους όρους. Καταποντισμός.

Η αρχή και το τέλος μπερδεύονται και χάνουν την υπόστασή τους - αν ποτέ μπορεί το αφηρημένο να αποκτήσει υπόσταση. Εκεί μένει μόνο ο ίλλιγγος. Αυτός ο στροβιλισμός του μυαλού μέσα στο κεφάλι, ο παραμορφωτικός καθρέφτης ενός λούνα παρκ για την αλήθεια και την πραγματικότητα. Πολλαπλά είδωλα που στροβιλίζονται γύρω από το εγώ. Αδιέξοδο.

Ο χρόνος πολύ μυστήρια έννοια. Το τώρα που θέλεις να διαρκέσει λίγο ακόμα, να διασταλεί να τεντωθεί μπας και προλάβεις τα θέλω σου, χάνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Κι οι στροβιλισμοί των στιγμών αντί να χαθούν σε αυτό το λίγο που τους αναλογεί συνεχίζουν και συνεχίζουν και συνεχίζουν μέχρι να πέσεις εξουθενωμένος στο έδαφος.

Τότε είναι που νομίζεις ότι έχουν περάσει χρόνια, πώς ξεθωριάζει το μέσα σου μα είναι το χθες τόσο κοντά. Ο πόνος νωπός.....μα, είδες, μυστήρια έννοια ο χρόνος. Δεν σε αφήνει να πονάς για πολύ αλλά δεν σε αφήνει να προλάβεις να πάρεις τον επίδεσμο να δέσεις την πληγή σου προτού σε παρασύρει πάλι ο στρόβιλος.