"Τι πρόγραμμα έχεις;" ήταν η ερώτηση.

"Κανενα" απάντησα.

"Θα βρεθούμε για καμιά βολτα το βραδάκι;" 

"Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να ξέρω. Κανονιστε το και στείλτε μου μήνυμα όταν καθίσετε. Θα σας πω τοτε."

Η φωνή απάντησε ' οκ, θα σε πάρουμε" κι εκλεισε με μια κάποια απορία. 

Πήρα την κούπα του καφε - ο πρώτος  μετά από τόσες μέρες - και σκεφτηκα πόσες φορές έσκασαν αναποδιές από την αρχή του χρόνου και ακύρωσα απλά πράγματα που ομορφαινουν τη ζωή.  Από τα ράμματα την παραμονή της μικρής Χριστουγεννιάτικης εξόρμησης στην Αθήνα- η οποία από τότε δεν πραγματοποιηθηκε ποτε- μέχρι το Πασχα που μόλις πέρασε.  Το πήρα αποφαση κι εγώ.  Δεν ξαναπρογραμματιζω τίποτα.  Ούτε εναν καφέ μέχρι το βράδυ.  

Δεν αντέχω άλλο να δημιουργώ plan b-c-d κάθε φορά.  Κουράστηκα. Φοβάμαι, ισως, πως για άλλη μια φορά τα σχέδια θα ματαιωθούν από ασταθμητους παράγοντες και θα απογοητευτώ και θα πρεπει πάλι να βρω λυση και ισορροπία ; Καλυτερα να γίνονται όλα αυθορμητα ανάλογα τη διάθεση και τις συνθήκες της στιγμής.  Χωρίς προγραμματιομο. Χωρίς να προσμενω κάτι, να ονειρεύομαι στιγμές.  Ο,τι έρθει, όπως έρθει. Ο καφές τελείωσε.  Ντύνομαι να φύγω. Να περπατήσω στον ήλιο.  Χωρίς πρόγραμμα και σκοπό. 

Να φυγει αυτο το δεκαημερο. Μακριά να μην ξανάρθει.  Να παψω να ακούω τηλέφωνο και να πεταγομαι. Να πάψω να ακούω να με φωνάζουν και να τρέμω. Να μην είναι το καθε ξημέρωμα και μία νέα δυσκολία, ένα ακόμη εμπόδιο. Να φύγει ο πυρετός, το τρεμουλο, τα φάρμακα.

Ήταν ένα Πάσχα που δεν γιόρτασα. Δεν βρέθηκα με αγαπημένα πρόσωπα να τσουγκρισουμε ποτήρια.  Ένα Πάσχα που δεν ημουν μαζι της. Και δεν έχω την πολυτέλεια να πω δεν πειράζει του χρονου. Ίσως να ήταν η τελευταία χρονια. Η καρδια ματώνει στην σκέψη...

Να φύγει λοιπόν να μην ξανάρθει....να κρατήσω μόνο μέσα μου τις σκέψεις μου για να πω πως αύριο θα μπορέσω να ζωγραφισω μια νέα στιγμή λιγο καλυτερη

Όσες φορές κι αν το δω... Παντα το ίδιο συναισθημα. Κι ο κόμπος στο λαιμό, και τα δάκρυα στα μάτια. 

 Αυτό είναι ο δάσκαλος.  Έμπνευση και παράδειγμα. Καινούρια πνοή. Ένα αεράκι δροσιάς στα νεανικά κεφάλια. Κι ένας ο στόχος. Οι μαθητές να τον ξεπερασουν. 

Ημουν τυχερή.  Συνάντησα στην πορεία μου τέτοιους/ες εκπαιδευτικούς. Έμειναν στο μυαλό και κυριως στις αναμνήσεις μου.  Άνθρωποι με πάθος. Άνθρωποι που ήθελαν το διαφορετικο και πάλεψαν γι αυτό στις τάξεις τους. Που κέρδιζαν χωρίς να απαιτούν τον σεβασμό. Σε κάθε εναν από αυτούς οφειλω ένα ευχαριστώ. 

Έρχονται αυτές οι στιγμές που απλά δέχεσαι... Παύεις να κάνεις σχέδια, παύεις να οργανώνεις ακομη και το πιο απλό-ενα γευμα. Όλα για άλλη μια φορά τούμπα...Άλλη μια φορά εξαναγκασμος... Απογοήτευση... Η μάλλον όχι..  Δεν ένιωσα αυτό το συναίσθημα. Βγήκε ένα "πάλι ρε γ...το"  και μέχρι εκεί.  Το plan b άρχισε να δουλεύει.  Να προσαρμοσω τις στιγμες στην ανατροπή. Και τώρα τι; Απλά θα περιμένω να ξημερώσει να δω τι θα ρθει... Αν είμαι τυχερή θα καταφέρω να ξεκλέψω και λίγη ώρα ύπνου.  

Οι σελίδες σφυριζαν μέσα στο τζάκι, καθώς η φλόγα τυλιγε μια μια τις φρασεις τους. Σηκωνονταν αργά και διαχωριζονταν η μια από την άλλη. Ξεφλουδισμα στιγμων...Εκείνων που κρυβονταν στα γράμματα κι εκείνων που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν. Κάθε φύλλο μαζευοταν τρομαγμένο, συρρικνωνοταν κάτω από το βαρος της φωτιάς κι έχαναν οι λέξεις την υπόσταση τους. Όλα εγιναν ενα.. Μια μαυρη μάζα με κόκκινες γωνίες. Νέκρωσε η επιθυμία.  Το μόνο που έμεινε να κινείται ήταν ο καπνός από τα αποκαΐδια κι ένα κομμάτι πρόσωπο που κύλισε προς τα έξω. 

jΔύναμη για να συνεχίσω αυτή η μουσική....

Δεν συγκεντρώνομαι με τίποτα. Δεν μπορώ να ξεκινήσω να γράφω. Τρέχει αλλού ο λογισμός.

Ποιος ξέρει ;Μπορεί αργά το βράδυ. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που το διαβαίνω αυτό το μονοπάτι. Μόνο που οι αντοχές έχουν αρχίσει και πέφτουν αισθητά. Στην τελική ό,τι βγει.

Φεύγω για το δίωρο της απόδρασης. Να πάρω ενέργεια, για να μπορέσω να την δω το βράδυ.

Χθες με κρατούσε τόσο σφιχτά, σαν να ήθελε να μου δώσει μια αγκαλιά να θυμάμαι.

Δεν έφυγες ακόμη... Εϊσαι εδώ.... Μην με αποχαιρετάς...

Αυτό νιώθω κάθε φορά, ότι με αποχαιρετάς.

Άρχισαν πάλι να τρέχουν δάκρυα...Τώρα που είμαι μόνη.

Ανάκατες λέξεις συναισθήματα και εικόνες.

Χαϊδεύω τον γυμνό μου αυχένα.

Άλλαξες πολύ μου είπε η παλιά συνάδελφος που επέστρεψε πριν λίγο καιρό και με θυμόταν διαφορετική.

Άλλαξε και όλη μου η ζωή. Η σκέψη μου.

Έχω ανάγκη ένα ποτό. Με έναν φίλο που με ξερει και δεν θα  πει τα τετριμμένα. Απλά θα τσουγκρίσουμε ποτήρια και θα αφήσουμε ελεύθερες τις σκέψεις μας να κάνουν παρέα στις σιωπές που αφήνει το κενό της μουσικής.

Γ......νο κουβάρι όλα στο νου μέσα.

Η ώρα πέρασε. Πάλι θα τρέχω στον δρόμο να προλάβω....

Λϊγο πριν το μάθημα...

Στο διάκενο του νου ανάμεσα στο όλα και το τίποτα,  ανάκατες λέξεις παλεύουν να βρουν το δρόμο στο χαρτί. Άγριες λέξεις παθιασμένες...

Θα χυθούν....

Όχι ακόμη...

Σε λίγο.....

Δεν ήρθε η ώρα σου να γεννηθείς.... σε νιώθω.....σε στάση αναμονής.... σε μυρίζω σαν αίμα να τρέχεις από τη φλέβα της ψευδαίσθησης.

Σήμερα δεν επρεπε να ειμαι εδώ.  Πάλι, ωστόσο, η ζωή έστησε τα οδοφραγματα της.

 Σαν το όνειρο που έβλεπα απόψε. Να πορεύομαι σε έναν δρόμο ανοιχτό μέσα απο χωράφια και να μην φτάνω στον προορισμο. Να πρέπει να επιστρέψω γιατί ξαφνικά όλα μετατεπονταν σε πεδιο μάχης. Από τη μια διμοιρία ντυμενων στα χακί από την άλλη ένα άγριο πλήθος ετεροκλητο. Και εγώ να πρέπει να πάρω μια απόφαση αν θα προχωρήσω μέσα από τη φωτιά η όχι.  

Να μου κράτα το χέρι η γυναίκα με τα λιγοστά λευκά μαλλια και να μου λέει πάμε πίσω γιατί φοβάμαι.  Κι εγώ κοιτώντας τη στα μάτια την αγκαλιάζω και κάνω μεταβολή και να την οδηγώ πίσω μακριά.  Να περνάμε ανάμεσα από ασαλευτους στρατιώτες με ένα πρόσωπο γεμάτο αγωνία, στημένους πίσω από οδοφράγματα. "κάντε γρηγορα, σε λιγο θα γίνει κολαση". Μύριζε καμένη γη -αυτή η μυρωδιά εχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνημη μου- και σιδερο. Και ξάφνου σε ένα λεωφορείο και όλα ήρεμα.  Σαν να μην έγινε τίποτα ποτέ.  Να συζητάω για το αυτοκίνητο που δεν κατόρθωσα να παραλάβω εκείνη την ημερα(!) εξαιτίας των οδοφραγμάτων. Και να λέω" δεν πειράζει αύριο παλι".

Οδοφραγματα στον ύπνο... Στον ξύπνιο... παντου. Κι οπότε λέω θα περάσω από πάνω, θα μπω στη μάχη κι ας πεθάνω υπάρχουν τρία ζευγάρια μάτια που δεν μπορώ να αφήσω πίσω μονα, γεμάτα δακρυα.