Σηκώθηκε με την ψυχή ματωμένη. Ίσως έφταιγε η μέρα και η επέτειος. Ίσως η υπερ του συνηθισμένου προσπάθεια των ημερών να διατηρήσει τις λεπτές ισορροπίες για να την βγάλει καθαρή στην πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση. Η μόνη απόδραση που είχε απομείνει μακρά από τις συγκρούσεις ήταν η δουλειά. Ώρες ατέλειωτες μπροστά στον υπολογιστή να γράφει, να οργανώνει, να μαθαίνει αναγκαστικά νέα εργαλεία, να μετέχει σε τηλεδιασκέψεις και ξανά από την αρχή. Όλα ειχαν γίνει ξαφνικά μια οθόνη. Μα πίσω από αυτή δεν περίμενε κανένας "δικός σου άνθρωπος".
Το αγαπημένο καταφύγιο με τις νότες ήταν πολύ ενοχλητικό για τους συγκάτοικους. Κάθε φορά που εξασκούσε το όργανο ένιωθε τη δυσαρέσκεια. Όσο κι αν ήταν συγκαλυμμένη, όσο κι αν απέφευγαν τις συζητήσεις η άσχημη οσμή της ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα. Την ένιωθε και παλιά. Μόνο που τότε δεν ήξερε να αναγνωρίζει τα σημάδια, τα τραύματα κρύβονταν καλά κάτω από το δέρμα και έριχνε όλο το βάρος στην ψυχή της.
"Τα δάκρυα είναι λέξεις που περιμένουν να γραφούν". Αυτή η φράση - πού την είχε διαβάσει δεν θυμόταν - σφηνώθηκε το μυαλό την ώρα που τα μάτια υγραίνονταν στην σκέψη της ημέρας. Πριν δυο χρόνια, μία άλλη Μεγάλη Τετάρτη είχε χτυπήσει το τηλέφωνο κι ο αριθμός 4 είχε γίνει η αρχή του εφιάλτη και της δύσκολης διαδρομής. Τότε μπορούσε να φεύγει τουλάχιστον ατέλειωτες ώρες στη θάλασσα, να τρέχει δίπλα στο κύμα για να καθαρίζει το μυαλό. Τώρα που εκείνη λείπει εδώ και 4 (πάλι ο αριθμός εφιάλτης) μήνες πρέπει να στήνει διαδρομές αποδράσεις με το νου. Μα αυτές δεν φτάνουν, δεν είναι αρκετές να δαμάσεις τη θλίψη, να την κάνεις να ξεχυθεί μέσα από τους πόρους του κορμιού σου και μαζί με τον ιδρώτα να ξεπλυθούν.
"Με περιμένω στη γωνία", είχε πει πριν κάποιον καιρό σε μία φίλη την ώρα που έτρεχαν παρέα. "Δεν ξέσπασα ακόμη, δεν έχω προλάβει και δεν ξέρω που θα βγει". "Το ξέρω", είχε απαντήσει εκείνη, "κι εγώ σε περιμένω". Ναι, δεν είχε ξεσπάσει για τίποτα από όλα. Κι όσο περνούσε ο καιρός και οι συνθήκες άλλαζαν ολοένα προς το χειρότερο, το βάρος αυξανοταν αργά και σταθερά στους ώμους, πίεζε την σπονδυλική στήλη, το κεφάλι την αναπνοή. "Ασφυκτιώ, σαν ψάρι σε γυάλα", σκέφτηκε, "αλλά θα επιβιώσω."
Έβαλε μπροστά την πίστη που έχει για τη ζωή. Κάθε εμπόδιο είναι μια ευκαιρία, είχε πει από την αρχή της περιόδου αυτής κι είχε ψάξει μέσα βαθιά στα θέλω να βρει τις ευκαιρίες. Είχε φυτέψει τους σπόρους των αποφάσεων στην ψυχή και κάθε μέρα τούς πότιζε λίγο λίγο. Πήρε την κούπα τον καφέ, άνοιξε τον υπολογιστή και την ατζέντα με τις υποχρεώσεις της ημέρας... κάπου εκεί μέσα, κρυμμένα ήταν τα μπουμπούκια των ηλίανθων.
15/4/2020