Σηκώθηκε με την  ψυχή ματωμένη. Ίσως έφταιγε η μέρα και η επέτειος. Ίσως  η υπερ του συνηθισμένου προσπάθεια των ημερών να διατηρήσει τις λεπτές ισορροπίες για να την βγάλει καθαρή στην πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση. Η μόνη απόδραση που είχε απομείνει μακρά από τις συγκρούσεις ήταν η δουλειά. Ώρες ατέλειωτες μπροστά στον υπολογιστή να γράφει, να οργανώνει, να μαθαίνει αναγκαστικά νέα εργαλεία, να μετέχει σε τηλεδιασκέψεις  και ξανά από την αρχή. Όλα ειχαν γίνει ξαφνικά μια οθόνη. Μα πίσω από αυτή δεν περίμενε κανένας "δικός σου άνθρωπος".

Το αγαπημένο καταφύγιο με τις νότες ήταν πολύ ενοχλητικό για τους συγκάτοικους. Κάθε φορά που εξασκούσε το όργανο ένιωθε τη δυσαρέσκεια. Όσο κι αν ήταν συγκαλυμμένη, όσο κι αν απέφευγαν τις συζητήσεις η άσχημη οσμή της ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα. Την ένιωθε και παλιά. Μόνο που τότε δεν ήξερε να αναγνωρίζει τα σημάδια, τα τραύματα κρύβονταν καλά κάτω από το δέρμα και έριχνε όλο το βάρος στην ψυχή της.

"Τα δάκρυα είναι λέξεις που περιμένουν να γραφούν". Αυτή η φράση  - πού την είχε διαβάσει δεν θυμόταν - σφηνώθηκε το μυαλό την ώρα που τα μάτια υγραίνονταν στην σκέψη της ημέρας. Πριν δυο χρόνια, μία άλλη Μεγάλη Τετάρτη είχε χτυπήσει το τηλέφωνο κι ο αριθμός 4 είχε γίνει η αρχή του εφιάλτη και της δύσκολης διαδρομής. Τότε μπορούσε να  φεύγει τουλάχιστον ατέλειωτες ώρες στη θάλασσα, να τρέχει δίπλα στο κύμα για να καθαρίζει το μυαλό. Τώρα που εκείνη λείπει εδώ και 4 (πάλι ο αριθμός εφιάλτης) μήνες πρέπει να στήνει διαδρομές αποδράσεις με το νου. Μα αυτές δεν φτάνουν, δεν είναι αρκετές να δαμάσεις τη θλίψη, να την κάνεις να ξεχυθεί μέσα από τους πόρους του κορμιού σου και μαζί με τον ιδρώτα να ξεπλυθούν.

"Με περιμένω στη γωνία", είχε πει πριν κάποιον καιρό σε μία φίλη την ώρα που έτρεχαν παρέα. "Δεν ξέσπασα ακόμη, δεν έχω προλάβει και δεν ξέρω που θα βγει". "Το ξέρω", είχε απαντήσει εκείνη, "κι εγώ σε περιμένω". Ναι, δεν είχε ξεσπάσει για τίποτα από όλα. Κι όσο περνούσε ο καιρός και οι συνθήκες άλλαζαν ολοένα προς το χειρότερο, το βάρος αυξανοταν αργά και σταθερά στους ώμους, πίεζε την σπονδυλική στήλη, το κεφάλι την αναπνοή. "Ασφυκτιώ, σαν ψάρι σε γυάλα", σκέφτηκε, "αλλά θα επιβιώσω."

Έβαλε μπροστά την πίστη που έχει για τη ζωή. Κάθε εμπόδιο είναι μια ευκαιρία, είχε πει από την αρχή της περιόδου αυτής κι είχε ψάξει μέσα βαθιά στα θέλω να βρει τις ευκαιρίες. Είχε φυτέψει τους σπόρους των αποφάσεων στην ψυχή και κάθε μέρα τούς πότιζε λίγο λίγο. Πήρε την κούπα τον καφέ, άνοιξε τον υπολογιστή και την ατζέντα με τις υποχρεώσεις της ημέρας... κάπου εκεί μέσα, κρυμμένα ήταν τα μπουμπούκια των ηλίανθων.

 15/4/2020

Μπερδεμένα τα όρια, όταν οι φόβοι επαληθεύονται, όταν τα γνωρίζω γίνονται βιώνω ξανά και ξανά και ξανά. Και πρακτικά δεν μπορείς παρά να τα αντιμετωπίζεις. Γιατί απλά έτσι είναι. Μένει μόνο αυτός ο κόμπος που ανεβοκατεβαίνει από τον λαιμό στο στομάχι. Να σου  θυμίζει ότι τίποτα δεν άλλαξε από τότε.

Δεν είναι η συγκυρία που φέρνει σκέψεις στην επιφάνεια - ποτέ δε με ένοιαζε να είμαι στο σπίτι. Ξέρω να δραπετεύω, να καβαλάω τα άγρια άλογα του μυαλού μου και να καλπάζω αλλού. Ωφέλησε η εξάσκηση τόσα χρόνια στο να στήνω τους κόσμους μου όπως ήθελα να είναι, έστω κι αν πάντα ήξερα πως ήταν απλά και μόνο ψευδαισθήσεις.

Πόσος χώρος να υπάρξει πια για το όνειρο; Πόσος, όταν ο φόβος σηκώνει τα τείχη του;  Πόσος όταν το παρελθόν στοιχειώνει…

Έρχονται οι προκλήσεις η μία πίσω από την άλλη. ...Θα συνεχίσω να τις κοιτώ στα μάτια. Μόνο στα μάτια. Κι όσο κι αν η καρδιά σφυροκοπά η φωνή δεν θα τρέμει…κι ο κόμπος θα λυθεί

8/4/2020

Παρεούλα στη δουλειά οι πιο αγαπημένες φωνές, γιατί τα διαμάντια κι η σκόνη στη ζωή μας πάντα μπερδεύονται. Κι είναι δουλειά μας να τα ξεδιαλύνουμε...