Στη ζωή μας κάποιες, πολύ σπάνιες φορές, έρχονται άνθρωποι που μας στιγματιζουν, που ομορφαινουν τον κόσμο μας, που μας αλλάζουν προς το καλύτερο. Δεν έχει σημασια αν  είναι συνέχεια στη ζωή μας η αν θα εξαφανιστούν. Σημασία έχει ότι μας βοηθούν να προχωρήσουμε. 
Ένα τέτοιον άνθρωπο γνώρισα στον μουσικό αυτον παράδεισο.  Δεν χρειάζεται να πω όνομα. Αν διαβάζει ξέρει. Ήταν η δικη του στάση και κοσμοθεωρία, οι κουβέντες μας, ακόμη κι οι καυγάδες μας που με βοήθησαν να ανακαλύψω πράγματα για μενα, να βρω κουράγιο να ξεπεράσω στεγανά και να διεκδικήσω πίσω κομμάτι από τη ζωή μου.  Είμαι ακόμη στην αρχή...αλλά έκανα το πρώτο ελάχιστο βήμα.  Η σημερινή και αυριανή μέρα είναι κομβικες για την επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Είναι η λήξη μιας όμορφης περιπέτειας που μπήκα τον Νοέμβριο. Μια περιπέτεια που δεν τα χα μπει αν δεν ήσουν η αιτία. Δεν θα είχα διεκδίκησει το δικαίωμα μου να ζω αυτά που με γεμίζουν. 
Περπατούσα σήμερα στον δρόμο, τόσο κοντά στον χώρο εργασίας σου,  και ένιωθα χαρα που βρέθηκες στη ζωή μου.  Κι ας μην  ξαναβρεθούμε ποτέ. Μπήκα στην αίθουσα του ξενοδοχείου και ήμουν ευγνώμων που μοιραστηκα τα κακά και τα καλά μου μαζί σου. Κι ας τσακωθήκαμε δεκάδες φορές.  Γι αυτο και το αυριανο μου επίτευγμα στο αφιερώνω...κι ας μην σε ξαναδώ ποτέ.