Πάντα τέτοια εποχή αισθάνομαι καταβεβλημένη από την κόπωση... Νιώθω σαν ξεφούσκωτο μπαλόνι. Όλος ο Ιούνιος με τις υποχρεώσεις που φέρνει είναι αγχωτικός, πιεστικός, γκρίζος κι όχι γαλανός. Κάθε Ιούνιο λέω ότι θα κλείσω διακόπτες και δεν θα ξαναασχοληθώ με τόσα project...
Πάντα, όμως, μόλις κλείσει η τελευταία σελίδα του βιβλίου, μόλις μπει η τελευταία υπογραφή στα έγγραφα, μολις γραφεί η τελευταία αναφορά...γεμίζει το στήθος από το αεράκι της δημιουργίας. Στο μυαλό γεννιούνται νέα σχέδια, νέες εικόνες για το αύριο, νέα έργα...
Ευχή; Κατάρα; Δεν ξέρω... Ίσως αυτό είναι που με κάνει να συνεχίζω, το γεγονός ότι πάντα, όσο κι αν πέφτω, θα με τρώει κάτι μέσα μου να κάνω κάτι καινούριο. Με τον καφέ μου στο χέρι, με τον υπολογιστή ανοιχτό μπροστά στο τελευταίο έγγραφο που έχω να παραδώσω και το νέο βιβλίο να φλερτάρει από το ράφι με την κούνια του μπαλκονιού και να με προ(σ)καλεί να αράξω στο μεσημεριανό αεράκι το αύριο διαγράφεται στο βάθος του κεφαλιού μου αχνό, απροσδόκητο, ενδιαφέρον...