Πάντα τέτοια εποχή αισθάνομαι καταβεβλημένη από την κόπωση... Νιώθω σαν ξεφούσκωτο μπαλόνι. Όλος ο Ιούνιος με τις υποχρεώσεις που φέρνει είναι αγχωτικός, πιεστικός, γκρίζος κι όχι γαλανός. Κάθε Ιούνιο λέω ότι θα κλείσω διακόπτες και δεν θα ξαναασχοληθώ με τόσα project...

Πάντα, όμως, μόλις κλείσει η τελευταία σελίδα του βιβλίου, μόλις μπει η τελευταία υπογραφή στα έγγραφα, μολις γραφεί η τελευταία αναφορά...γεμίζει το στήθος από το αεράκι της δημιουργίας. Στο μυαλό γεννιούνται νέα σχέδια, νέες εικόνες για το αύριο, νέα έργα...

Ευχή; Κατάρα; Δεν ξέρω... Ίσως αυτό είναι που με κάνει να συνεχίζω, το γεγονός ότι πάντα, όσο κι αν πέφτω, θα με τρώει κάτι μέσα μου να κάνω κάτι καινούριο. Με τον καφέ μου στο χέρι, με τον υπολογιστή ανοιχτό μπροστά στο τελευταίο έγγραφο που έχω να παραδώσω και το νέο βιβλίο να φλερτάρει από το ράφι με την κούνια του μπαλκονιού και να με προ(σ)καλεί να αράξω στο μεσημεριανό αεράκι το αύριο διαγράφεται στο βάθος του κεφαλιού μου αχνό, απροσδόκητο, ενδιαφέρον...

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από εκείνο το πρώτο μεθύσι. Τόσο μακρινό τόσο κοντινό.

Οι μουσικές, η θάλασσα, η καλή παρέα (δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη), το καρδιοχτύπι όλα ζωντανά στην μνήμη λες κι έγιναν χθες... κι όμως...

Σκέφτομαι πόσα άλλαξαν μέσα στην χρονιά αυτή. Εκείνους που έφυγαν, εκείνους που επιστρέφουν,  τα τραγούδια που τραγουδήθηκαν, τις λέξεις που έμειναν κλειδωμένες σε συρτάρια του μυαλού και δεν έγιναν ποτέ στίχοι ή παραμύθια.

Η ζωή, όμως, πάει μπροστά κι υπάρχουν τόσα μεθύσια να κάνουμε ακόμη...για να μείνουμε ζωντανοί ως το τέλος.

Η πιο αγαπημένη μελωδία της παράστασης...

Angel of music, now we' ve come to the point of no return...help me make the music of the night....

Είναι δύσκολες αυτές οι μέρες. Η θλίψη της επετείου, το άγχος της εξεταστικής, η πίεση της δουλειάς, η εξισορρόπηση όλων των άλλων γεγονότων... Ο πονοκέφαλος άρχισε να γίνεται πάλι μόνιμος σύντροφος και τα παυσίπονα δεν φτάνουν (για άλλη μια φορά).

Κι εκεί που πάλευα με τις λέξεις και τα νοήματα (είναι τόσο άσχημο κάτι που αγαπάς να στο μετατρέπουν οι συνθήκες σε πρόσθετο βάρος) άκουσα την καλοκαιρινή βροχή. Κατακλυσμός, λες κι o ουρανός θέλησε μεμιάς να σβήσει όλα τα άσχημα της γης.

Η παρόρμησή μου φώναζε μέσα στο κεφάλι: "Παράτα τα όλα και βγες έξω! Γίνε μούσκεμα ως το κόκαλο" Θυμήθηκα ένα άλλο καλοκαιρινό απόγευμα πριν χρόνια, που έτρεχα στη θάλασσα και η  βροχή με έπιασε δίπλα στην ακτή. Έκρηξη όλων των αισθήσεων...

Άφησα τον υπολογιστή, βιβλία και σημειώσεις. Βγήκα στο μπαλκόνι κι άνοιξα τα χέρια...  Για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκα αλλού...σε μια έρημη ακρογιαλιά να τραγουδάω στον άνεμο και το κύμα, στα βράχια και την άμμο. Κι όλα άλλαξαν...

Ακούγονται ψίθυροι κυμάτων από το παρελθόν ή ίσως απ΄ το μέλλον...

Έρχονται...φεύγουν...κι έρχονται ξανά. Χαϊδεύουν την ξερή αμμουδιά, την υγραίνουν, εξαφανίζουν τα σημάδια, χαράσσουν τα δικά τους για να τα σβήσουν πάλι. Μουρμουρίζουν τα μυστικά τους, ακατάληπτα για τους αμύητους. Φουσκώνουν τη θάλασσα, την κάνουν να αφρίσει από ορμή και να σκάσει στην ακτή, να ξεσκίσει το υδάτινο δέρμα της στα βράχια.

Και χάνονται ξανά στο βάθος...

Επιτέλεσσαν το έργο τους... εκείνο που φωνάζει "ξέρεις"...

Γέμισαν οι αισθήσεις εικόνες, ήχους, ομίχλη παρελθόντος...

Μπερδεύτηκε η γεύση του δυόσμου... το άρωμα γλυκάνισου... κι ένα μπλε πουκάμισο αόρατο τύλιξε το σώμα...

Κάτι από όνειρο - πότε όλα αυτά ήταν αληθινά- και γέμισαν τα μάτια δάκρυα... όχι από θλίψη, όχι από πόνο...Από ευγνωμοσύνη που υπήρξαν ζωντανές στιγμές ευτυχίας...

Ευχαριστώ...για τότε και για τώρα...