Σε 19 ώρες θα είμαι εκεί...στον δικό μου ναό... Τις μετράω μία μία  κι ανατριχιάζω στη σκέψη του τι θα συμβεί....Ατέλειωτη μοιάζει η νύχτα. Δεν κυλούν τα λεπτά όσο κι αν προσπαθώ να τα πιέσω. Ο κόσμος μου όλος το όραμα των στιγμών που θα έρθουν...

Ίσως ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε το σπίτι αυτό τόσο δικό της. Τα άδεια δωμάτια απέπνεαν τη γαλήνη που η φουρτουνιασμένη ψυχή της είχε ανάγκη. Η απόλυτη ησυχία τής θύμιζε ότι είχε όλο το βράδυ για εκείνη και μόνο εκείνη.

Οι πρώτες μέρες των διακοπών συνέπεσαν με μειωμένες οικογενειακές υποχρεώσεις και  την ευτυχή συγκυρία μιας συναυλίας που ονειρευόταν καιρό. Ήταν λες κι ο χρόνος είχε γυρίσει πίσω δεκαετίες, κάπου εκεί στα δεκαεφτά. Η ανυπομονησία της έφηβης είχε γεμίσει την καρδιά της, οι ώρες της πρόβας απέβαλαν τη συσσωρευμένη από τον δύσκολο χειμώνα κούραση, η διάθεσή της για πρώτη φορά μετά από μήνες ήταν όμορφη...

Έπεσε μισόγυμνη στο κρεβάτι - ο αέρας που είχε σηκωθεί δεν έφτανε να δροσίσει την ατμόσφαιρα- άναψε μόνο ένα κερί κι έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά. Άφησε την μουσική να πλημμυρίσει κάθε εκατοστό του σώματος και πνεύματός της, όπως τότε. Κάρφωσε τα μάτια στο κενό κι αφέθηκε... Οι αναμνήσεις πρόβαλλαν σαν σκιές κι άρχισαν να εναλλάσσονται με οράματα για το μέλλον. Κι είχαν όλες οι εικόνες τον ίδιο παρονομαστή...τον πόθο να τραγουδά...

Στην αποπνικτική -κυριολεκτικά από τη ζέστη και μεταφορικα από το κλίμα- ατμόσφαιρα του γραφείου μετρούσα αντίστροφα λεπτα για την αδεια, όταν το μήνυμα χτύπησε απρόσμενα στο κινητό. Άφησα την καρτέλα που συμπληρωνα και κοίταξα την οθόνη. Τα νέα με έκαναν να πεταχτώ σχεδόν από την καρέκλα: το live που είχε ακυρωθεί τον προηγούμενο μήνα τελικα θα γίνει!! Εφτασαν αυτές οι δυο φρασεις για να εξαφανιστούν ολοι απο γύρω μου. Έφτασαν οι ελάχιστες αυτές λέξεις για να μεταλλαχθει η γκρίνια των συναδέλφων σε μουρμουρισμα ποταμού και οι υπόλοιπες ώρες να περασουν ανάλαφρες. 

Και σήμερα το βράδυ, που μαζευτηκαμε μετά από τόσους μηνες πάλι όλοι μαζί,  ο καύσωνας δεν είχε θέση μέσα στην γνωστή αίθουσα. Οι νότες δροσιζαν σαν πολυχρωμες γρανίτες τον λαιμό, η νεανική συντροφιά ξύπνησε αναμνήσεις χρονων. Τις επόμενες μέρες η δουλειά θα είναι σκληρή αλλά δεν με νοιάζει. Το αντιθετο, την αποζητω.

Το ταξίδι μου στο όνειρο συνεχιζεται. Μια ανάσα δροσιάς μέσα στην καθημερινοτητα που συχνά καίει...