Πίσω στη βάση... Απότομη η αλλαγή του σκηνικού αλλά όχι, αυτή τη φορά δεν θα αφήσω τα αρνητικά που με κατακλύζουν να με πάρουν από κάτω. Θα πάω λεπτό με το λεπτό, δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο.  Χωρίς σχέδια για αυριο.  Έτσι θα προσπαθήσω να πορευτω, για να επιβιώσω μέχρι να βρω τη ζωή.

Ήρθε απότομα φθινόπωρο αλλά είναι μόνο ένα διάλειμμα. Θα βγει ο ήλιος ξανά σε λίγες μέρες. Καλή επιστροφή...

Update λίγες ώρες μετά... 

Όσο και αν το προσπαθώ δεν γίνεται.  Οι ευθύνες που έπεσαν πάλι μαζεμένες- από το πιο απλό πράγμα μέχρι το πιο σύνθετο- ένας τσακωμός που ακούγεται μέχρι εδώ από απροσδιόριστη πηγή, οι σειρήνες που ουρλιάζουν από το πρωί, τα πολεμικα αεροπλάνα που περνούν πάλι σήμερα πάνω από τα κεφάλια μας, ο αέρας, η βροχή..... Όλα....  Με πνίγουν... Δύσπνοια, ταχυπαλμία, βουητό στα αυτια, ναυτία... Θέλω εμετό... Ούτε 24 ώρες δεν είμαι εδώ...  Ξέσπασμα μόνο το χαρτί και η οθόνη... 

Στο ταβερνάκι...καυτοί μεζέδες και παγωμένο τσίπουρο...Παλεύω να διώξω σκέψεις.  Θέλω μόνο να κρατήσω την στιγμή.  Τους ήχους των ανθρώπων-παραδοξως δεν τους αισθάνομαι βουή- τα νησιώτικα που διακριτικά συνοδεύουν τη βραδιά και τους ίσκιους στον απέναντι τοιχο. Αυτονομα σχηματα διαφέρουν εντελώς από το σώμα στο οποίο ανήκουν...

Ανήκουν; Τι σημαινει ανήκω... 

Όχι δεν θα αρχίσω πάλι να σκέφτομαι και να ψάχνω. Δεν θα αρχίσω τίποτα...

Είμαι σώμα μόνο, φαινομενικά ακινητο... Ταξιδιαρικος νους... Σαν την πανσέληνο..που μοιαζει μόνη κι ακινητη στο στερεωμα. 

Κάποτε ίσως να γράφα για το φεγγάρι. Τώρα πια όχι...  Απλά θα πιω στην υγεια των μοναχικων ταξιδευτων... 

Στην υγεια και δική σου, αγαπητέ αναγνωστη της βραδιάς, που για να στέκεσαι τέτοια ώρα στο μπλογκ μου προφανώς περνας κι εσύ μια πανσεληνο μοναχικη... 

Κάτω από τον ίσκιο δίπλα στα καταγάλανα νερα -λίγο πριν τα ψάρια τσιμπουσαν τα πόδια- μ'ενα βιβλίο και μουσικη... Τιποτα περισσότερο για την στιγμή...απλά χαλάρωση και γέμισμα μπαταρίας

Με τα ρεύματα της θάλασσας 

Στων γλάρων τις φτερούγες

Ταξιδεύω....

Κοιτάζοντας απο ψηλά αναμοχλευω την ψυχή μου, ψάχνω τις διαδρομές των θέλω... 

Κι ο κύκλος ξαναρχίζει. 

Ήταν μια μέρα άδεια στην ουσία...Γεμάτη μόνο με συμβατικές υποχρεώσεις... Κι όμως βρήκα ξανά την απόδρασή μου, έστω για ελάχιστα λεπτά κι αυτό έδωσε ανάσα...

"Όσα χρόνια κι αν περνούν η ίδια ευχαρίστηση στη στιγμή αυτή. Την ώρα που ο ήλιος φιλάει τη θάλασσα καφεδάκι και χαρτί. Σαν επίδεσμος επουλώνει πληγές"

Θα θελα να εχω εναν σκοπό.  Κατι να προσμένω, για κάτι να συνεισφερω, σε κάτι να ελπίζω.  Κάτι μικρο η μεγαλύτερο, κάτι που όμως να με γεμίζει.  Γιατί φαίνεται πως όλα έχουν βαλτώσει και τίποτα δεν αλλάζει όσο κι αν το παλευω.  Όλο κατι θα βρεθει και θα τα ανατρεψει όλα. 

Νυστάζω ξαφνικά... Δεν θέλω αλλο να γράψω. Γιατί κι αυτο ακομη έπαψε να έχει τον σκοπό του, εκείνη την ανακούφιση. Λες και χτίστηκε μέσα στο μυαλό τσιμέντο. ..

Άκυρος ο τίτλος. Γιατι δεν βρισκω πια σκοπούς και στοχους.

Μόνοι σκοποί οι βράχοι γύρω απ την ακτη- ψεύτικη ακτή αποκύημα του μυαλού μου, σκηνικό παθιασμενων ιστοριών της φαντασιας μου που ποτέ δεν θα γραψω-να φυλουν κρυμμένα μυστικα και θησαυρούς από κλέφτες ονείρων.

Το κόλλημα του απογεύματος. 

Μπορεί να υπάρχουν νεύρα, ένταση, ίσως και θυμός.

Μπορει να υπάρχει αγχος, αδικαιολογητο κάποιες φορες, διαφωνιες και μικροι καυγάδες 

Μπορεί να υπαρχουν στιγμες που νιώθεις δυσαρεσκεια

Κι όμως...

Φτάνει να βγει αυθόρμητα κι αβίαστα μια αγκαλιά κι ένα χάδι, ένα φιλί τρυφερό στην πλατη, μια κουβέντα για  να τα ξεπεράσεις ολα... Αυτή μαλλον είναι η συνταγή για να προχωράς μαζί με τον άλλον και να συνεχίζεις τη ζωή σας χέρι χέρι... 

Στην αυλή του πατρικου σπιτιού. Μπυριτσα κρύα και στο ραδιόφωνο παλιά λαϊκά.  Ετσι να περάσει όμορφα μια βραδιά, να μαλακωσει η δυσκολία της... 

Πόσες άραγε ακόμη ευκαιριες θα εχουμε; 

Δεν το σκεφτομαι...  Πάμε ένα χασάπικο με τον Πουλοπουλο να φύγει με τις νότες ο πόνος. 

Χρειαζόμουν επειγόντως φόρτιση.  Μια μπάλα παγωτό και αραγμα για λίγο σε μια αγαπημένη ακροθαλασσιά.

Ο αερας λυσσομανά ακομη. Τα αεροπλάνα πηγαινοερχονται πάνω από τα κεφαλια μας με τον χαρακτηριστικο τους ήχο. Συνώνυμο του τρομου και της απόγνωσης, ταυτόχρονα και της ελπίδας.  Η θαλασσα μαύρη, μάρτυρας της καταστροφής. Κι όμως λίγα μετρα παρακάτω...

Μια ομάδα νέων κάνει kite-surf, σ ένα αυτοκινητο κάτω απ τα δέντρα ένα ζευγάρι έχει ρίξει τα καθισματα και κοιμάται με παράθυρα ανοιχτά, μερικά πιτσιρίκια στην αρχή της εφηβείας κάνουν βουτιές από τον μώλο, ένας γέροντας κολυμπα και μια μεσοκοπη κυρία στα  σκαλιά της ακτής ακουει ημιξαπλωμενη μουσική . Θυμήθηκα τα λόγια σου. "Η ζωή είναι σαν τα κόμικς μια σελίδα εγχρωμη μια ασπρόμαυρη".  Κι εδώ μπροστα στα μάτια μου σε μια τεράστια οθόνη παίζονται κι οι δυο όψεις της. 

Μ εβγαλε από τις σκέψεις μου μια παιδική φωνή "Η καλύτερη τηλεόραση είναι αυτη της φύσης.  Όλοι αυτοί οι άνθρωποι κανουν πραγματα για να νιώσουν ομορφα γιατί είναι καλύτερα αυτα που σου αρέσουν να τα κάνεις και όχι να τα βλέπεις μονο".

Χαμογέλασα και σηκώθηκα από το παγκάκι. Τοτε πρόσεξα τα εφηβικά γραμματα στο κάθισμα. "Θα συνεχίσω να προσποιουμαι οτι δεν σε σκεφτομαι και δεν μου λείπεις" και δίπλα μια ραγισμένη καρδιά 'I m more broken than you think'. Μετάνιωσα που δεν είχα έναν μαρκαδόρο μαζί να γράψω σ αυτην την ψυχή που αποτύπωσε τη θλίψη της πως η ζωή έχει δυο οψεις. Μπορείς να κλαψεις χωρίς καμιά προσποίηση και να πονέσεις απέραντα. Ψάξε όμως μέσα σου να βρεις και το φως στις μικρές καθημερινότητες. 

Περπάτησα με τα μάτια κλειστά.  Άφησα τον άνεμο να μπερδέψει τα μαλλιά στο πρόσωπο και το μακρυ φόρεμα στα ποδια...Άφησα τους ίσκιους να παίξουν κρυφτό με τον ήλιο στο δέρμα μου..

 Επιστρέφω σπίτι... Βρες αυτά που σου αρέσουν και καν' τα πραξη. Μην αφήσεις τα όνειρα στο ράφι... 

Η πρώτη συναυλία της ζωής μου.   Αρχές 90. Πεμπτη δημοτικού μαλλον σε ένα μπιτσομπαρο της εποχής που διέθετε συναυλιακο χώρο. Καλλιτεχνης, ο Κορκολής. Δεν μου άρεσε ποτέ ως φωνη αλλά τον θεωρώ από τους κορυφαίους συνθέτες. Στην σκηνή ένα πιάνο με ουρά και δεξιά αριστερά γιγαντοοθόνες. Θυμάμαι έντονα τα χέρια του να τρέχουν ιλιγγιωδως στα ασπρόμαυρα πλήκτρα στο γνωστό 'Πέταγμα της μέλισσας' και να κοιτώ αποσβολωμενη.  

Μια θαμμένη αναμνηση στο χρονοντούλαπο του μυαλού.  Περίεργο πως ακόμη θυμάμαι τις λεπτομέρειες του χώρου.  Το ημίφως, τη θεση στο μπαράκι που καθόμουν, τις βάρκες με τα βεγγαλικά στο νερό... Δεν την είχα ανακαλεσει έως τώρα.  

Έβαλα τον συνθέτη στο YouTube. Έτσι για να ταξιδεψω πίσω στο χρόνο και να φτιάξω μια ομορφη σκηνή σε μια παραλία με τη φωτιά του μυαλου μου. 

Μαύρος καπνός κάλυψε τον ουρανό.  Οι σβησμένες καφτρες με έφτασαν.  Γεμίζουν τα καγκελα, τις πολυθρόνες, τα μαξιλάρια. Ρίξε ουρανε μου μια βροχή να πάψει η φωτιά. Σταματα τη μανία σου βοριά... Δεν χορτασες ακόμη φλογες; Δεν χορτασες ψυχες; 

Στάθηκε η στάχτη στο δάχτυλο μου... Νεκρή πεταλούδα θρυμματισμενη. Με πνίγει ο καπνός.  Μπαίνει από τις χαραμαδες στα ρουθούνια, τσουζουν τα ματια κι ο λαιμός.  Χαϊδεύω ευλαβικά το απομειναρι.  Διαλύεται... Καίγεται πάλι η ψυχή, τρέχουν τα δάκρυα στο στόμακαι μια προσευχή ψιθυρίζουν τα χείλη...Όχι ξανα όχι ξανά... 

Όταν σου κολλαει κάτι... 

Κάθε ώρα που περνά πνίγομαι...πνίγομαι όλο και πιο πολυ.  Σακουλα στο κεφάλι. Ασφυξία... Αέρα...χρειαζομαι αέρα. Πρέπει να ανασάνω...να μπω στο νερο, να περπατήσω στο βουνό, να ξαπλωσω στην άμμο...Πρέπει να ανασάνω 

Update:

Κλειδιά, πορτοφολι, κινητό... Έφυγα. Μακριά απο την πηγή αποστραγγισης ενέργειας.Μουσικη δυνατά... Απ τα πρωτα μέτρα χαλαρώνουν οι χτύποι... Επανέρχομαι... Ξέρω πως θα περάσω τη νύχτα μου απόψε...και ξέρω πως το χαραμα θα με βρει πιο δυνατή. 

Ο πόνος στο στήθος γύρισε. Αυτό το τσίμπημα που γίνεται όλο και πιο δυνατό, το  νιώθω να μακραίνει, να μακραίνει μέχρι να φτάσει στην πλάτη.

Τα δάκρυα μαζεύτηκαν στον λαιμό στο στόμα...  Πλημμυρισαν τη γεύση με σίδερο και αλατι.  Δεν ανεβαινουν όμως στα μάτια να ξεσπάσουν, να λυτρωθουν. Μένουν εκεί και πνίγουν τη φωνή μου, που δυσκολευεται να βγει.  

Μα και να βγαινε δεν ξέρω τι να πω.  Δεν υπάρχουν πια λεξεις. Όλα έχουν ειπωθεί στις στιγμές του απόλυτου τώρα, όταν ο χρόνος σταματα και το μετα είναι το επόμενο κλάσμα δευτερολέπτου.  

Εφτασε ενα τραγούδι. Νόμιζα μπορούσα... Έκανα λάθος.  Όλα γύρισαν πίσω σαν το κύμα στην ακτή. Προβάλλονται μέσα στην καρδιά τοσο όμοια, τόσο ζωντανά...καυτή ανάσα καιει ακόμα... 

Ε όχι!!!! Αν δεν σε θέλει το κινητό δεν σε θέλει.  Σβηστηκε το κείμενο και τώρα πέρασε η στιγμή.. Δεν γινεται να ξαναγυρίσει... Δεν ξανανασταινεται η λέξη.... Θα μεινει μονο μέσα στην ψυχή μου το απόγευμα της πεζοποριας στο κάστρο...κι αν κάποτε ξαναφουσκωσει με τον βοριά η ανάμνηση, ίσως ξεσπάσει παλι σαν κυμα στον βράχο...

Παρέα με βιβλία και μουσική. Ενας ελληνικός γεματος άρωμα και γεύση. Παγωμένο νερό και το κυμα να καταβρεχει πού και πού τα πόδια.  Ο βοριάς κόβει εδώ και το μονο που δημιουργεί είναι έναν διαδρομο δροσιάς. Απόδραση από τα προβλήματα. Καθαρίζει το μυαλό...Αναζωογονητικές ανάσες. Τέτοιες στιγμές-καθως και της μεγάλης μοναξιάς- προσδιορίζονται τα θέλω. Εδω καταλαβαίνεις τι έχεις  ανάγκη και τι όχι.  Μπορείς μέχρι και να καταστρωσεις σχέδια... Προς το παρον προτιμω απλά να γεμίσω την ψυχή μου ομορφιά και ηρεμία...  Τίποτε άλλο... Μόνο απόλαυση του τωρα, αυτής της στιγμής...αυτού του δευτερόλεπτου...χωρίς σκέψη για το επόμενο... 

Δυο τρία ποτηράκια με πάγο και σβήνει η σκέψη. Δροσίζει το μυαλό, αλαφρωνει η καρδια. Τσιπουρο το ελληνικό...κι αν έχεις και καλή μουσικουλα συντροφιά ταξίδι σε όμορφους κόσμους φαντασίας.  Γεια μας!!