Άγνωστη μοιάζει η πόλη. Γύρω τα προσωπα άγνωστα. Σαν να ξύπνησα κάπου αλλού, χωρίς παρελθόν, χωρίς στιγμές και γεγονότα ζωής.
Κι όμως σ αυτό το παταρακι έχω καθίσει απειρες φορες, βλέπω την ίδια θέα -κι ας μην την χορταίνω ποτε - χρόνια τώρα.
Όλα, ωστόσο, είναι ξένα πια για μένα. Σαν να μην εζησα ποτέ και τίποτα εδώ. Ξεθώριασαν οι αναμνήσεις. Ερχονται που και που σαν απο ταινία σκηνές. Μόνον που η ταινια είναι ασπρόμαυρη κι εγώ δεν έχω πρόσωπο σ αυτήν. Άλλη ήταν εκείνη κι άλλη εγώ.
Η πόλη μου άγνωστη. Ψάχνω συναισθηματα στους άδειους δρομους και στα σοκακια της. Στα στενά που μυρίζουν υγρασια. Κάτι αλλο -πλην του ενός- να με δέσει. Δεν υπάρχει...
Κι όμως δεν νιώθω θλιψη γι αυτό. Ίσως μια ελαφρά μελαγχολία αλλά όχι θλίψη.
Όμορφη πόλη κι ας μοιάζεις άγνωστη. Μπορεί γι αυτό και να σε βλέπω όμορφη, γιατί δεν ειναι οι αναμνήσεις που σε φτιάχνουν. Είναι οι στιγμες που μου δινεις στο τώρα και στα λεπτά που ακουμπώ τα νερά σου, που γδέρνω με τα νύχια μου τους τοίχους σου, χαϊδεύω τις αμμουδιές σου, περπατώ στα πεζοδρόμια σου.
Άγνωστη πόλη...άγνωστη κι εγώ μέσα μου...ειναι κι αυτό μια ευκαιρια για εξερεύνηση.