Ιδανική συνοδεία στους ήχους της βροχής. Στην σκέψη. Πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός! Σαν χθες όλα... Μα είναι τόσο μακρινά...

Κι είναι μυστήριο ο χρόνος. Γιατί την ίδια στιγμή εχουν σβήσει οι αναμνήσεις. Απογυμνωση...Κάπως σαν τα κλαδιά των δέντρων που μένουν άδεια από φύλλα.  Κάπως σαν τα φύλλα των δέντρων που ξεραίνονται κι εξαϋλώνονται στον άνεμο. 

Σε βλεπω μερα με τη μέρα να συνεχίζεις... Να ξεκινάς από την αρχή. Σιγά σιγά να ανακτας τις δυνάμεις σου.  Άρχισες πάλι να τρως... Κι αυτό φαίνεται τόσο σπουδαίο!! Τόσο σπουδαίο!! 

Η μια μάχη στον άνισο πόλεμο κερδηθηκε. Είναι μόνο μια...

Συνεχίζουμε τον δρόμο.  Είναι μακριά το τέλος. Και θα το κάνεις να πάει ακόμη πιο μακριά. Το βλεπω ότι αυτο προσπαθείς. Κι αυτή είναι η προσευχή... Να μακρυνει πολύ η διαδρομη. Και να έχει όλο και περισσοτερα ομορφα τοπία.

Φθινοπωρινό σούρουπο. Άρωμα βροχής και ζεστής σοκολάτας... Ένας πίνακας με γκριζες αποχρώσεις...

Κατι από ομορφιά και γαλήνη.  Κλασικός Σεπτέμβριος.  

Πηρα ένα χαρτί: "Τα φύλλα θυμούνται ακομη να χορεύουν κι εγώ να ονειρεύομαι"

Είχα καιρό να βγω με μια φίλη.  Μια νέα φίλη.  Ήταν όμορφη η νύχτα, ανάσα στην θλίψη τόσων μηνών. Επιτέλους μια βραδιά που έμεινα άυπνη χωρίς τον πόνο συντροφιά. Παρέα με όμορφη κουβέντα, ποτακι και τσιγάρο. Τα αυθορμητα τελικά είναι τα καλύτερα. Σήμερα θα είναι ευκολότερο να ξημερώσει.

Νησι μου αγαπημένο...

Ο χρυσαφης σου δρόμος ειναι εκεί.. Όπως ηταν πριν χρόνια πολλα, σχεδον 20.Σε κεινα τα μοναχικά απογεύματα κάτω απο το κάστρο, με το τσιγάρο στο χέρι και την αλμύρα σου στο στόμα. 

Νησί μου αγαπημένο... 

Περπατούσα τοτε στον χρυσαφη σου δρόμο με τη φαντασία μου. Ακολουθουσα διαδρομες ονείρων-γαλαζια και χρυσάφια τα όνειρα της νιοτης μου. Υδάτινα πλακακια μ'ανταυγειες από αίμα και δακρυ.

Νησί μου αγαπημένο 

Να βρεθώ ξανά στον χρυσαφη σου δρόμο... Ξανά και ξανά να βυθιστώ σε σενα, δίχως προορισμό και στόχο. Απλά να βυθιστώ στο χρυσάφι σου, να πιω απ' την πηγή της αιώνιας δροσιάς και να ξαναγεννηθώ. 

Είναι πάντα τη νύχτα που οι φόβοι γυρίζουν 

Πάντα τη νύχτα που χάνω τη δύναμη μου

Ίσως φταίει το σκοτάδι, ίσως η μοναξια που η καρδιά μπερδεύει τους χτύπους της και οι σκέψεις χάνουν την πορεία. 

Ειναι πάντα τη νύχτα που τα πόδια κοβονται και οι λυγμοι δεν έρχονται. Πάντα στην απόλυτη σιωπή και το μουρμουρητο των γρύλων βουιζουν τα αυτιά. 

Μπορεί να φταίει που δεν υπάρχει κανένας να μιλήσω ανοιχτά να ακούσει την αληθινη φωνή μου. 

Πάντα τη νύχτα ανασαινω πιο βαριά, βυθιζομαι σε λήθαργο αγχωμένο.  Πάντα τη νύχτα το βάρος μοιάζει ασήκωτο και οι ευθύνες. 

Κι όμως... 

Πάντα τη νύχτα σε μια οθόνη η ένα χαρτί θα ελαφρυνω λίγο την ψυχή μου, θα ξεκουράσω το βάρος και θα βρω κουράγιο ετσι η αλλιώς να συνεχίσω...

Άγνωστη μοιάζει η πόλη. Γύρω τα προσωπα άγνωστα. Σαν να ξύπνησα κάπου αλλού, χωρίς παρελθόν, χωρίς στιγμές και γεγονότα ζωής. 

Κι όμως σ αυτό το παταρακι έχω καθίσει απειρες φορες, βλέπω την ίδια θέα -κι ας μην την χορταίνω ποτε - χρόνια τώρα.  

Όλα, ωστόσο, είναι ξένα πια για μένα. Σαν να μην εζησα ποτέ και τίποτα εδώ.  Ξεθώριασαν οι αναμνήσεις.  Ερχονται που και που σαν απο ταινία σκηνές. Μόνον που η ταινια είναι ασπρόμαυρη κι εγώ δεν έχω πρόσωπο σ αυτήν. Άλλη ήταν εκείνη κι άλλη εγώ. 

Η πόλη μου άγνωστη. Ψάχνω συναισθηματα στους άδειους δρομους και στα σοκακια της. Στα στενά που μυρίζουν υγρασια. Κάτι αλλο -πλην του ενός- να με δέσει. Δεν υπάρχει...

Κι όμως δεν νιώθω θλιψη γι αυτό.  Ίσως μια ελαφρά μελαγχολία αλλά όχι θλίψη. 

Όμορφη πόλη κι ας μοιάζεις άγνωστη. Μπορεί γι αυτό και να σε βλέπω όμορφη, γιατί δεν ειναι οι αναμνήσεις που σε φτιάχνουν. Είναι οι στιγμες που μου δινεις στο τώρα και στα λεπτά που ακουμπώ τα νερά σου, που γδέρνω με τα νύχια μου τους τοίχους σου, χαϊδεύω τις αμμουδιές σου, περπατώ στα πεζοδρόμια σου.  

Άγνωστη πόλη...άγνωστη κι εγώ μέσα μου...ειναι κι αυτό μια ευκαιρια για εξερεύνηση.

Μια καληνυχτα στο κενό. Κανένας παραλήπτης.  Έτσι απλά μια καληνύχτα να μοιραστω με το τίποτα, τον κανέναν...