Μ αρέσει οταν οι άνθρωποι βρίσκουμε αφορμές για μικρές γιορτές. Με όποιον τρόπο καθένας επιλέγει να γιορτάζει, για όποιον λόγο. 

Τι ομορφο παιχνιδι: Συμπληρωσε  τη φράση και υλοποίησε...

Θα γιορτάσω.....την πρωινή ψιχάλα και τη δροσιά του φθινοπώρου διαβάζοντας ένα αγαπημένο βιβλίο και πίνοντας έναν ζεστό καφέ.

Θα γιορτάσω....τη συνάντηση με μια αγαπημένη μικρή τραγουδώντας αγκαλιά.

Θα γιορτάσω...την απροσδόκητη πρόκληση λέγοντας "ναι" και σχεδιαζοντας τα επόμενα βήματα.

Θα γιορτάσω...τη νέα σεζον με τραγούδια και χειροκροτήματα. 

Θα γιορτάσω...τους καινούργιους μου στοχους,  γράφοντας 

Θα γιορτάσω...τη δύναμη και την ελπίδα χορεύοντας 

Θα γιορτάσω...την κάθε μέρα που ξημερώνει...βρίσκοντας αφορμές για να γιορτάσω.

Τώρα στη μοναξιά του γραφείου μου μπορώ να σπάσω. 

Τώρα μπορώ να κλαψω, να πω τη φράση δίχως νόημα "Είναι άδικο. Δεν πρέπει κανένας να ζει αυτους τους πόνους".

Τώρα μπορώ να αφήσω να με διαπερασουν οι λεπιδες και να ματωσω. 

Τώρα μπορώ να πω "Ευχαριστώ, Θεέ μου για τα όμορφα που μου δίνεις, που με βοηθας να ξεχωρίζω οσα αξιζουν, να συνεχισω. Ευχαριστω...και σε παρακαλω να μου δώσεις τη δύναμη που χρειάζομαι και να μας προστατεψεις."

Τώρα μπορώ να νιώσω ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που μου δίνουν την ευκαιρια να γίνω καλύτερη. 

Τώρα μπορώ να βιώσω σε κάθε μου κύτταρο τη θλίψη κι ύστερα να πλύνω το πρόσωπό μου. 

Γιατί αύριο είναι μια νέα μέρα, με νέα σχέδια κι ομορφιές που περιμένουν στη στροφή.  Γιατί αύριο με περιμένει η δημιουργία...

Ο αέρας πάγωσε το κορμί.  Φθινοπωριασε απότομα και η βόλτα δίπλα στη θάλασσα επιβαλει πλέον πανωφορι,που δεν διέθετα σήμερα. Άσχημη η αίσθηση κι η τελευταία γεύση που φανηκε να αφήνει η νυχτερινή έξοδος στυφη και δυσαρεστη.

Ανοιγω το αυτοκινητο και καθομαι στο τιμονι. Ο θόρυβος της μηχανής, ο ζεστος αέρας της καμπίνας με αγκαλιάζουν. Ξαφνικά γαλήνη,  θαλπωρή.... Οι άδειοι δρόμοι της πόλης είναι πιο φιλόξενοι τη νύχτα.  Ο  Jim τραγουδάει roadhouse blues κι η αισθηση αλλαζει. Ζεστασιά τυλίγει κάθε εκατοστό του σώματος, φτάνει στα μυχια της ψυχής. 

Let it roll, baby,  all night long...

...Ξεριζώνεται άλλη μια φορά ένα κομμάτι από την καρδιά... 

Αλλά δεν έχει σημασία.

Μοιάζω με τη σελήνη που μισοφεγγει έξω από το ανοιχτο παραθυρο. Λείπει ένα κομμάτι για την ολοκλήρωση. Δεν θα είμαι πια ποτέ ολόκληρη, το ξερω, ο,τι κι αν κάνω. 

Μόνο που τώρα η μοναξιά είναι ξεκάθαρη, δεν κρύβεται πίσω από θολους καθρέφτες. Την κρατώ από το χέρι και την ντύνω...με λέξεις, με στίχους... Προχωρώ μαζί της και την αφηνω να με πιάσει από τους ώμους, να μου δώσει ένα φιλι στο στόμα  και να γευτω την γλυκοπικρη ύπαρξη της. 

Ήρθε η ώρα να κλείσω την αυλαία...

Πρόλαβε ο ήλιος και κρύφτηκε στη δύση.  Ήρθε με τη σειρά του το αεράκι να ανατριχιάσει το γυμνό δέρμα. Το χώμα μύρισε βροχή.  Από κάπου μακριά ακούγεται η σύγκρουση του ουρανού. Φθινοπωρινο σούρουπο.

Λίγες στιγμές ηρεμίας μετά μια γεμάτη μέρα.

Θα έρθει άραγε το νερό;  Το πρώτο του Σεπτεμβρη; Να ξεπλύνει τη σκόνη. Να αφήσει γυαλιστερές τις πέτρες της ακτής.  Μέσα μου θέλω να μεινει καλοκαίρι. Μέσα μου θέλω την αγκαλια του ηλίου. 

Αλλά αν είναι να έρθει το νερό θα ανοίξω τα χέρια σε μια αγκαλιά. Θα σηκώσω το κεφαλι στο μαύρο στερέωμα και θα αφήσω να ποτιστούν οι σπόροι της δημιουργιας, των νέων σχεδίων που φύτεψα σήμερα 

Σκορπισαμε... Ποιος ξέρει ποτε και που ξανα; Ίσως ποτέ, ίσως κάποτε.  Θα κανονισουμε Σαββατοκύριακα να κάνουμε εξορμήσεις. Δύσκολο ακούγεται γιατί μας παιρνει η καθημερινότητα στον κατηφορο.Ας το δούμε ευκαιρία. Θα αφήνουμε στους πέντε ανέμους τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μας να ταξιδεύουν, να φτάνουν η μια την άλλη. Καλό φθινόπωρο...

Ανοιγονται δρόμοι μπροστά... 

Πάλεψα χρόνια και χρόνια και δούλεψα σκληρά. Ήρθαν σημερα τα πρώτα αποτελεσματα.. Και πεισμωσα ακόμη πιο πολυ: να εκμεταλλευτώ την εμπειρία μου και να φτάσω το νέο μονοπάτι που χάραξα δειλά πριν έναν χρονο οσο πιο μακριά, όσο πιο ψηλά. 

Κάποτε μια απόφαση εβαλε στον πάγο τα όνειρα μου. Με έστειλε σε άλλες διαδρομές. Δεν μετανιώνω γιατί έμαθα πολλά... Σίγουρα κάτι έχασα, σιγουρα κάτι κέρδισα. Εμαθα, ωστόσο, καλύτερα ποια είμαι, τι θέλω και πέτυχα σε έναν τομέα που αγάπησα πολύ...κι αγαπώ ακόμη. Χρειάστηκε να συγκρουστω και να έρθω αντιμέτωπη με πρόσωπα και καταστάσεις για να τα καταφέρω. . Μέσα από τις δυσκολίες βρήκα  τους τρόπους. Και ανακαλυψα ότι κάτω από τον πάγο τα όνειρα μου εκαιγαν ακομη. 

Η σημερινη ανακοίνωση που έφτασε στα χερια μου μου έδωσε μια ώθηση ακόμη. Εχω, πλεον, στο μυαλό μου ξεκάθαρα τους δυο δρόμους μου.  Εκείνον που διενυσα, διανύω και απολαμβανω να φυτεύω με νέα λουλούδια κάθε μέρα. Εκείνον που με έμαθε να παλεύω.  

Και τον δεύτερο...τον νέο... που οδηγεί στο όνειρο κι ανυπομονώ να καλπασω σε αυτόν με ένα άγριο άλογο...παθιασμένο. 

Τώρα ξέρω...

Όχι πια τα ίδια λάθη. Με συνεση, με υπομονη...θα ακολουθήσω τη νέα μου διαδρομή χωρίς να εγκαταλείψω.

Κάθε "ποναω", κάθε  "γιατι", κάθε τσακισμενη φτερούγα. 

Κάθε μαδημένη ελπίδα, κάθε δάκρυ πικρό, κάθε μαχαιριά στο στήθος. 

Όλες οι άδειες αγκαλιές, όλα τα φιλιά που πάγωσαν ή εμειναν μετέωρα, όλα όσα η ζωή χάρισε για μια στιγμή κι έπειτα τα πήρε πίσω...

Όλα...γίνονται νερό και η φλόγα του πάθους τα εξατμιζει...τα εξαϋλώνει...

Εκεί... σε εκείνες τις στιγμές που τα μάτια κλείνουν και νιώθεις την ανάσα σου να βαθαινει, τις χορδές σου να παλλονται, όταν ολη η ύπαρξη σου συγκεντρώνεται στον ήχο σου...

Εκεί όπου δεν υπάρχει αύριο, κανείς και τίποτα... Εκεί οπου όλα  γίνονται καπνός και φεύγουν. 

Άδειασμα... 

Το μυαλό στο χαρτί... 

Η ψυχή στις νότες... 

Αλλιώς δεν γίνεται. Πνίγομαι...

Το οξυγονο μου έχει ένα όνομα. ΤΕΧΝΗ...

"Θα σου τηλεφωνήσω να ξεκινήσουμε Παρασκευη"

Αυτή η απλή φράση το μόνο φως... 

Μπήκε δύσκολος ο Σεπτεμβρης... Άνοιξαν αποτομα τα μετωπα.

Κρατώ τις αποστάσεις όσο μπορώ από όσα τοξικά γινεται. Για όσα δεν γίνεται να αποφύγω θα κρατήσω το φως μου ασπίδα.  Και θα το βάλω όσο πιο βαθιά μέσα μου μπορώ.  Να γιατρέψει τις πληγές που πονούν ακόμα. 

Θα τραγουδώ για τις απώλειες, για τον πονο. Μα πάνω από ολα θα τραγουδάω για εκείνο το αστέρι που φέγγει μέσα μου ακόμα...