Ένα είναι...το μόνο που παιρνει μεμιας όλους τους πόνους μακριά...που θεραπεύει... Ένα 

Και λέγεται μουσική...

Νέα εβδομάδα άρχισε κι ένας ηλιος φωτεινός συνεχίζει να ζεσταίνει το φθινόπωρο και να το κάνει καλοκαιρι. Θα προτιμουσα την ομίχλη της εποχής και τα παιχνιδισματα των σκουρων όγκων του ουρανού.  Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι είναι Δευτέρα και μπορώ να κάνω επανεκκινηση εργασιών.  Μπορώ να οργανώσω εκ νέου τις επόμενες μέρες, κι ας ξέρω ότι πιθανότατα όλα θα ανατραπουν.

Έχουμε και λεμε: 

- Πρέπει να πάω στο βιβλιοπωλείο να παραγγειλω το βιβλίο μου.  Μελέτη από e-book δεν γίνεται. Άλλη η αίσθηση του χαρτιού στο χέρι και το αρωμα του...άλλη η εμπειρία, η μυστικιστική της ανάγνωσης...κατάδυση στην ουσία των λέξεων, αισθησιακή κι όχι απλά αισθητηριακη... 

- Να μην ξεχάσω τον τυπογραφο... Πιέζει ο χρόνος και θα τρέχω με τη διανομή... 

- Να θυμηθω να βρω εκείνη την ταινία που μας πρότειναν...έτσι από περιεργεια...

- Να σημειώσω να κάνω σήμερα τα δυο επειγοντα τηλεφώνηματα. Αλλιώς θα ψαχνομαι τελευταία στιγμή για θέσεις και δωματια...

- Να οργανώσω ημερομηνίες και ατομα για την ανακαίνιση της βιβλιοθήκης. Πρεπει να ξεκινησουμε..  Ούτε το γεφύρι της Άρτας! 

- Να αρχισω τις σημειώσεις για την ανάλυση.  Ένας μήνας είναι λιγο πολύ λίγο...

-  Λες να πεταχτώ από το γυμναστηριο να ρωτησω; Ξέρω πως θα το μετανιώσω γιατί δεν είμαι φαν του είδους.  Αλλά αφού δεν βόλεψαν οι ώρες φέτος για χορο πρέπει να βρω τρόπο να ξεκλειδωσω τα μέλη μου. Δεν αντέχω να νιωθω σαν να χω βαρίδια στους ώμους... 

- Και οπωσδήποτε να μην ξεχάσω να κλείσω θέση για το live!! Πόσο συχνά απολαμβανεις στο νησί τέτοιες μουσικες;;;

Γράφω γράφω και ξεπροβάλλουν μια μια οι εικόνες της εβδομάδας. Ο πιτσιρικας με το ξανθό τσουλούφι χαμογελάει περιπαιχτικα από την κούπα σαν να λέει "ξέρεις πως όλα θα πάνε αλλιως πως πάλι θα σκασουν εμπόδια". Ας είναι!!  Εγώ θα ξεκινήσω κι αν η διαδρομή τα βγάλει αλλιώς προβλημα της.  Πάλι θα βρω τον τρόπο να φτάσω στον προορισμό.

Δεν έχω να εξηγήσω τιποτα...

Δεν έχω να αναλύσω κατι

Μην προσπαθησεις να καταλαβεις γιατί δεν μου ειναι αρκετο και το πολύ σου ειναι λίγο μου

Μια είναι η απάντηση :

Γιατι απλά γουσταρω!!

Είναι αυτα τα πρωινά που ξεχνάς. Λες και τίποτα δεν έγινε ποτέ κι ολα ήταν όνειρο κακό.  Ανοιγεις τα μάτια και στιγμιαία έχουν εξαφανιστεί οι πόνοι και τα δάκρυα. Σχεδιάζεις τη μέρα στο μυαλό σου όμορφη και δημιουργική. Σκεφτεσαι τα project που σε περιμένουν και χαμογελας. Όλα αυτά για ελάχιστα κλάσματα δευτερολεπτου.

Και τότε θυμάσαι... Σε χτυπά η ακτίνα του ηλιου απ το ανοιχτό παντζούρι και σου αποκαλύπτει την αλήθεια... Κι εκεί αποφασίζεις αν θα βυθιστεις η αν θα πεις " όχι σημερα".

Υγ. Πώς ήρθε στο μυαλό μια σκηνη από το μακρινο 2000. Βόλτα στον φθινοπωρινο ήλιο στους πεζόδρομους της Λάρισας και ζεστό κρουασάν από τον φούρνο της γωνίας! Τότε που καθόμασταν πλαι πλάι και πιναμε καφέ...

Υγ2. Όχι σήμερα...

Σκεφτόμουν πολλά...πάρα πολλά... Καθώς σε κρατούσα στην αγκαλιά μου, έμοιαζες ένα εύθραυστο κλαράκι. Σκεφτόμουν πολλά...πάρα πολλά...  Ποτε ήταν που με πήγαινες βόλτες στην θάλασσα με το αυτοκίνητο κι εγώ κοιμόμουν στα χέρια σου;

Σκεφτόμουν πολλά...πάρα πολλά ... Μα δεν είπα τίποτα.  Μόνο άφησα τις στιγμες να περάσουν στη θλίψη του απομεσημερου.. Κι επειτα σε πήρα και καθίσαμε απέναντι από το κυμα...

Δεν γραφω για να δημιουργω δικούς μου κόσμους, επειδή δεν αντέχω την πραγματικοτητα.

Δεν εργάζομαι, επειδή πρεπει απλα να βγάλω τα προς το ζην.

Δεν διαβάζω, επειδή θέλω να ξεφευγ

Δεν τραγουδάω, επειδή είναι τρόπος να αποδρασω από το τώρα.

Όλα τα κάνω γιατί με θεραπεύουν...μέσα τους αναγενναμαι...

Ούτε τριάντα ώρες δεν έμειναν... Όμως μοιάζουν αιώνας. Χοροπηδαει η καρδιά στο στήθος ανυπομονη!!

Φρόνιμα κούκλα μου, λέω στην ψυχή μου (ως άλλος Βασιλης). Ξέρω πόσο σου λειψε όλα αυτά τα χρόνια η αίσθηση. Αλλά τώρα πια δεν θα το αφήσεις ποτέ.  Ησύχασε... Ημέρεψε...

Μα γινεται; Γίνεται στο ατίθασο άτι να βάλεις χαλιναρια; Το είδες και το προσπάθησες..  Αργά η γρηγορα η θα μαραζώσει ή θα ξεφύγει στο τέλος ματωμενο από τα χαμουρα αλλά ελεύθερο! 

Δεν ξημέρωσε ακόμη. Είναι η ώρα η αγαπημένη, η δική μου.  Η ώρα που η μέρα ακόμη κουρνιαζει τεμπελικα στα σύννεφα και κανει ονειρα για παιχνίδια με τον ήλιο, τη βροχή, τη μοίρα των ανθρώπων.  

Αυτήν την ώρα ερχονται... Οι μνήμες, οι αισθήσεις, η έμπνευση.... Έρχονται καβάλα σε μια φεγγαραχτιδα. Τρυπώνουν μέσα απ' τα ανοιχτα παντζούρια και γεμίζουν με χάδια το στήθος και το πρόσωπο.  Ένα ασημενιο άλογο, με λάμψη αχνη απ' όνειρο βγαλμένο, χτυπά ανυπομονα τις οπλές του δίπλα στην κούπα του καφέ μου και την οθονη του υπολογιστή.  

Περνώ το χέρι μου στα διάφανα μόρια της σκόνης που χορεύουν έξαλλα μαζί της. Δεν τα βλέπω, όμως ξέρω ότι υπάρχουν. Όπως πολλά αλλα πράγματα... Δεν χρειάζεται πάντα να βλέπεις ή να ακούς.  Καμιά φορά ξέρεις, απλά ξέρεις και νιωθεις. Δεν χρειάζεσαι καμια αίσθηση, μόνο την ανάσα σου να αισθάνεσαι αλλαγμενη. 

Η φεγγαραχτιδα μου θα αποτραβηχτει σε λίγο.  Θα ερθει το πρωί..

"Αύριο", μου ψιθυριζει στο αυτί. 

"Αύριο... Να έχει πάλι η στιγμή κάτι από τη γλυκόπικρη γεύση σοκολατας με μέντα... "

Για μια ώρα ήμουν 17 ξανά. Τα ίδια κυματα  με κατεκλυζαν, με τον ίδιο τρόπο εκφράζονταν τα συναισθήματα μου.   Είχα ξεχάσει... Ειχα; Η απλά εθαβα ξανά και ξανά και ξανά κάτω από τις σταχτες μιας φωτιάς που ποτέ δεν φούντωσε στ αλήθεια. Καμιά σημασία δεν έχει. Ήμουν 17 ξανά...κι είχα ακόμη το ίδιο πάθος μέσα μου όπως τότε. Αυτό μόνο μετράει...