Πίσω από τη μάσκα μου...ξανά... Ένας μασκαράς που επιλέγει τη σιωπή, γιατί η φωνή του μάτωσε να χτυπά σε τοίχους και χαλύβδινες κλειστές πόρτες. Ένα απρόσωπο, ανέκφραστο προσωπείο...Ένα εκμαγείο που τρομάζει όποιον το κοιτά την ώρα που ραγίζει κι αφήνει μέσα από χαραμάδες το σκοτάδι του. Πίσω από τη μάσκα μου χανομαι για να επιβιώσω της παρέλασης των κλόουν. Κι η απορία παραμένει...αντέχει κάποιος να κοιτάξει μέσα στις άδειες κόγχες των ματιών μου; Αντέχω κι εγώ να αφήσω πάλι κάποιον να τραβήξει τη μάσκα μου και να δει τις χαρακιές στο πρόσωπό μου;

Η ημερομηνία οριστικοποιήθηκε. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα που θα συνέβαινε, οπότε η ανακοίνωση δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Στην τελική τα συμπτώματα φαίνονταν εδώ και καιρό και τα παρακολουθούσα στενά. Όπως και να το κάνουμε, όμως, αλλο να ξέρεις άλλο να βιώνεις. Συμπερασματικά: είμαι ψύχραιμη, ξέρω τι θα αντιμετωπίσω, ξέρω ότι όλα αποτελούν μέρος ρουτίνας για τους επαγγελματίες και στην τελική δεν είναι η πρώτη φορά που από τη μια στιγμή στην άλλη ανατρέπονται όλα τα προγράμματα στη ζωή μου. Το μόνο που με αγχώνει είναι το μετά, η περίοδος που θα πρέπει να αντιμετωπίσω μόνη - ξανά - τα πάντα. Η προσαρμογή -ξανά - σε νέα δεδομένα. Και που για άλλη μια φορά βάζω το αύριο και το επόμενο βήμα μου στον πάγο.

Έχω ξεχάσει πώς είναι να περπατάς χέρι χέρι σε έναν δρόμο, να χάνεσαι μέσα σε σοκάκια ψαχνοντας κρυμμένες γωνιές, κλέβοντας φιλιά.

Έχω ξεχάσει την γεύση που έχει ένα ποτήρι αλκοόλ μέσα σε μια αγκαλιά, ακούγοντας μουσική σε ένα καναπέ.

Έχω ξεχάσει πώς αλλάζει το βλέμμα κάποιου που νοιάζεται όταν σε αντικρίζει

Έχω ξεχάσει τους ήχους της ανάσας όταν την κυριεύει ο πόθος

Έχω ξεχάσει το αρωμα, τη θέρμη των σεντονιών όταν δύο σώματα χορεύουν εκστασιασμένα

Έχω ξεχάσει το χρώμα της νύχτας όταν προσμένεις τις στιγμές

Έχω ξεχάσει ποια είμαι στ αλήθεια ολόκληρη και έγινα μνήμες κομματιασμενων γυαλιών.

Προσπάθησα, αλήθεια, για καιρό 

Κοίμισα στης παγωμένης αγκαλιάς τα χέρια την φωτιά μου

Έκλεισα στα βαθιά σπήλαια του χρόνου τη φωνή

Έντυσα με πέπλα λευκά τα σκοτάδια μου

Και φίμωσα τον πόθο του κορμιού μου μην και ακουστεί, μην κι ενοχλήσει τα αυτιά σας.

Μα είναι η φλόγα μου ηφαίστειο που βρυχάται, έτοιμο να κάνει στάχτη τις πέτρες της σπηλιάς, να κουρελιασει τα πέπλα της παρθένας.

Φοράει το σκοτάδι μου τα φτερά του γερακιού και το πνεύμα μου ατενίζει τις κορφές των ονείρων που μοιαζαν εφιάλτες.

Κοίτα με... γδερνω με τα νύχια μου το φως κι αφήνομαι στη νύχτα. Χορεύω πλάι στο κύμα, αγκαλιά με τον άνεμο, έχοντας μόνο ρούχο τις αισθήσεις. Γιατί το όνομά μου είναι Λίλιθ κι αγάπησα το φεγγάρι πιο πολύ από τον ηλιο.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο σπίτι ερωτεύτηκα αυτήν τη γωνία. Δίπλα στο μεγάλο παράθυρο λουσμένη στο φως και ταυτόχρονα κρυμμένη στο σκοτάδι (κάπως σαν την ψυχή μου). Με ίσκιους να τρεμοπαίζουν στον έναν τοίχο και τη βιβλιοθήκη στον άλλον. Με μια λάμπα για τις νύχτες που τα φώτα του ουρανού κουράζονται από τη μιζέρια των ανθρώπων και ξαποσταίνουν πίσω από μαύρα σύννεφα. Μάρτυρας μυστικών παθών, φύλακας πολύτιμων στιγμών η κόγχη της. Καθόλου εντυπωσιακός χώρος ,ίσως, έλεγαν οι "επαγγελματίες" διακοσμητές. Αρκετός, όμως, για να κουρνιάσεις τις ώρες του πόνου, για να ονειρευτείς τη φυγή, για να κοιμήσεις τις λέξεις σου, όταν είναι τόσο κουρασμένες για να δραπετεύσουν μέσα από την ψυχή σου.