Το ρολόι χτυπά αντιστροφα... Προσευχησου -είπαν - για ένα θαυμα.Φοβαμαι να προσευχηθω...Η δεν θέλω... η διστάζω μην και απογοητευτώ... Όλο αυτό δεν αφορά εμένα.  Αφορά άλλη.  Και εκεινη κουβαλαει πάνω στο ματωμένο κορμί το σταυρό. Εγώ κοιτάω και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να της δροσιζω τα χείλη. Να ανακουφιζω στιγμιαία τις πληγές. 

Δεν έχει σημασία, λοιπόν,  τι ζητάω ή τι θελω. Έτσι κι αλλιώς αν η υπέρτατη δύναμη που δημιουργεί τα θαύματα ορίζει πως πρέπει να γίνει ένα τέτοιο θα το κάνει ανεξάρτητα. Η απόφαση είναι αλλουνού και πέρα από οποιαδήποτε άλλη θέληση.  

Ένα μόνο ελπίζω...για ένα μόνο προσεύχομαι...να είναι μικρή η πορεία προς το τέλος, οποιο και να είναι.  Να μην χαραχτει πολύ μεγάλο μονοπάτι με το αίμα.

Το να καταρρεύσεις δε βοηθά -μου ειπαν. Χαίρω πολύ. Γι αυτο και δεν έχω καταρρεύσει. Αν ειχα δεν θα μουν εδώ...ούτε θα συνεχιζα όσα συνεχιζω. Αλλά δεν γίνεται να προσποιούμαι κιόλας πως το θαύμα θα έρθει... Απλά προχωρώ με μια στάση αναμονης εκει που τιποτα δεν γινεται να αλλάξω,  με σπόρους νέους να φυτεύω όπου οραματίζομαι έναν κήπο. 

Χθες βράδυ... Είχαμε καιρο να βρεθούμε οι δυο μας και απλά να αραξουμε. Να φάμε στο ίδιο τραπέζι, να τα πούμε πρόσωπο με προσωπο. Πόσο διαφορετικές και πόσο ομοιες οι καταστάσεις και οι ζωές μας. 

Πριν καιρό μια τέτοια συνάντηση θα είχε δημιουργία, θα είχε γέλιο, πειράγματα και πολύωρες ανταλλαγές απόψεων... Πως τα φέρνει η ζωή, ομως; Να παλεύουμε η καθεμια να ανέβει το δικό της βουνό, το δύσκολο και παρόλα αυτά να είμαστε δίπλα, να αφήνουμε η μια την αλλη να αδειάζει την ψυχή της...

Σε λίγες μέρες φευγεις. Το μισομαζεμενο σπίτι  μαρτυρα ότι η ώρα πλησιάζει. Δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ μεχρι τότε. Όπως και να χει... Ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου...

Από τη μια στιγμή στην άλλη... Όσο διαρκεί να γράψεις τρεις λέξεις...

Ένα τηλέφωνο κι όλα ξανά τα πάνω κάτω...

Και τώρα πώς;;;

Πώς αρχίζεις να μετράς αντίστροφα χωρίς να ξέρεις από πού να αρχίσεις;

Πώς λες αντίο χωρίς να ξέρεις πότε θα έρθει το τέλος;

Πώς;

Τα μάτια καίνε... από το μεσημέρι....καίνε... και τα δάκρυα μαχαιρώνουν...

Η ψυχή μου όλη...σε μια μελωδία...

Λιγο πριν αρχίσει η νέα εβδομάδα. Το πρωτο ραντεβού της ημερας -ιατρικής φυσεως- τελείωσε γρήγορα και έχω τον χρόνο να καθίσω με ηρεμία για έναν καφέ και ζεστά κουλουράκια. Για προγραμματισμό κι ανασκόπηση. 

Το φθινοπωρινό σκηνικό δρα αναζωογονητικα. Φύλλα που πέφτουν απαλά από το δέντρο του παρτεριου, αλλα που τρέχουν να ξεφυγουν από την σκούπα του οδοκαθαριστή. Φορτωμένα γκριζα συννεφα προμηνυουν βροχή. -να πάρω ένα πανωφόρι... Η πόλη ξύπνησε για τα καλά κι άρχισαν οι άνθρωποι τον καθημερινό αγώνα. Άραγε πόσες φορές αποφασίζουμε να κάνουμε παύση και να κοιτάξουμε ψηλά και πέρα κι όχι κατω την άσφαλτο και το πεζοδρομιο. Να αναπνεύσουμε.... 

Η ζωή μας... Εναλλαγές πόνου και χαράς.  Αν μεινουμε μόνο στο ένα το χάσαμε το παιχνίδι... 

Τελείωσε το διημερακι.  Ήταν μια καλή επαναφορτιση.  Δεν ξεχάστηκαν τα προβληματα, δεν κρύφτηκαν πίσω από κουιντες όμορφων στιγμών. Απλά γέμισε δύναμη το σώμα κι η ψυχή για να συνεχισει...να συνεχίσει να αντιμετωπιζει, να προχωράει. 

Νεες ιδεες, εποικοδομητικες συζητήσεις, γονιμος διάλογος κι ανταλλαγή απόψεων, εν δυνάμει συνεργασίες. 

Όμορφες βόλτες στην Αθήνα, ένα ποτό σε νέα μερη, διαδρομές σε άδειες σχεδόν λεωφορους... 

Χάραγμα νέων αναμνήσεων...μέχρι την επόμενη φορά. Κάπου αλλού... Δεν αργεί πολυ. Αυτός ο Νοέμβρης, τελικά, προμηνυεται ενδιαφέρων...

Το χρειάζομουν αυτό το διάλειμμα... Μακριά για λίγο απο την καθημερινότητα. Μια βόλτα στο κέντρο της πολης, δίπλα στα αγαπημένα κτίρια με τις αναμνήσεις που με κάνουν να χαμογελώ.  Με τα ακουστικά στα αυτιά και τα πόδια σχεδόν να χορεύουν καθως διέσχιζα τη λεωφοορο. Με ένα ουρανιο τόξο από νότες να στεφανωνει τις πολυκατοικίες και το χλωμό φεγγάρι δειλά να ξεπροβάλλει πίσω από τις ταράτσες. Τελικά ξέρω ποιο είναι το ego μου και ποιο το alter....

I'm a wheel, I'm a wheel
I can roll, I can feel

And you can never stop me turning 

Βαλίτσες έτοιμες!

Εισιτήρια κλεισμένα!

Ξενοδοχείο επιβεβαιωμένο!

Χαρτοφυλακας γεμάτος! 

Μυαλό ανοιχτο!

Επιθυμιες για το διήμερο γνωστές!

Φυγαμε για ταξίδι!!!

Αγαπώ τις Παρασκευές.  Όχι γιατί τελειωνει η εργάσιμη εβδομάδα - εξαλλου συχνά δουλεύω και Σαββαροκυριακα- αλλά για τα όσα φέρνουν. Για αυτό το βραδινό τρίωρο που ο κόσμος αλλάζει και πλημμυριζει ήχους και μουσικές. Για εκείνες τις βόλτες στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης μου, τα κρυμμενα από το πολυ πλήθος.  Για εκείνο το γωνιακο ησυχο καφέ που απολαμβάνω ένα ζεστό ρόφημα στο διάλειμμα μου χαζεύοντας τους ζωγραφισμένους τοίχους και ξεφυλλίζοντας βιβλία. Για τις στιγμες που καταφέρνω να κουλουριάζομαι στο είναι μου και να αφουγκράζομαι τους χτυπους μου.