Αναδιοργάνωση, αναθεώρηση, ανακατάταξη... Κάθε τέλος μια αρχή... Έτσι λένε... Έτσι είναι. Δεν ξεχνάς ο, τι τελείωσε, απλά το τοποθετείς στη θέση που του αρμόζει. Κλείνεις ευλαβικά το συρτάρι και κρατάς το κλειδί δίπλα στην καρδιά. Καμιά φορα έχεις ανάγκη να ανοίξεις και να ξεσκονισεις εκείνες τις αναμνήσεις, για την ομορφιά των στιγμών. Κοίτα να δεις...οι λέξεις που είχαν θαφτεί κάπου μέσα μου και δεν έβγαιναν τόσον καιρό άρχισαν να καίνε πάλι στην άκρη των δακτύλων μου.  

Ίσως φταίει η ησυχία του σπιτιού που επανήλθε μετά από μέρες, ίσως κάτι λίγο τα λαμπάκια πάνω στο τζάκι που σχηματίζουν σκιές πεταλούδας στους τοίχους... Μπορεί και να  'ναι που σιγά σιγά συνηθίζω τους νέους ρυθμούς ή που κλείνω εκκρεμότητες ή που βάζω εκ νέου το μυαλό σε σειρά. Ίσως φταίει που με έμαθες να εχω δύναμη και να μην μένω ποτέ στο χώμα, να σηκώνω αργά ή γρήγορα ξανά το κεφάλι, να σκουπίζω τα δάκρυα, να αποδέχομαι τη ζωή όπως έρχεται και να συνεχίζω... Μπορεί και να ναι αυτο το άγριο άλογο που κρύβω και δεν μπορεί να αντέξει όσο και να προσπαθώ το χαλιναρι και τους βαλτοτοπους...μπορει και τίποτα από όλα αυτά παρά μόνο το σκέτο ουίσκι στο ποτήρι μου που νανουρίζει αργά αργά τις σκέψεις.