Από τη στιγμή που έπιασα τα πρώτα κόρντα στην κιθάρα μου, ε, ειναι γεγονος ότι τα τραγούδια που προτιμούσα ήταν για κάποιους, "μελαγχολικα"! Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ η ίδια πάντα παρατήρηση που πλέον συνηθίσει: Παίξε μας κάτι πιο διασκεδαστικό!      Τελικά, βλέποντας τον εαυτό μου, δεν μπορώ να μου δώσω τον ρόλο του διασκεδαστή!Μα με τίποτα! Και στο μαγαζί που δουλεύω (εκεί κι αν πρέπει να το παίζεις διασκεδαστής!) θα έλεγα πως η-για καποιους-μελαγχολια κατέχει μεγάλο μερος του προγράμματος. Έτσι ομως τη βρισκω εγω. Θα μου πειτε Μα γιατί τότε την κάνεις αυτή τη δουλειά? Ε, την απάντηση την έχετε από μόνοι σας έτοιμη.

    Σπάνια, πολύ σπάνια επιλέγω την κιθάρα μου για να γελάσω, να διασκεδάσω, να χαρώ. Προτιμώ τη χαρά μου να την βγάζω αλλού. Με μια βόλτα, με έναν καλό λόγο, με ένα χαμόγελο ή κάτι τέτοιο. Δεν μ'αρέσει να την τραγουδάω. Στη μουσική μου, θέλω στη συντριπτική πλειοψηφία, να "μελαγχολώ". Επειδή μάλλον αν δεν το κάνω, νιώθω κάπως, ότι δεν είμαι εγώ. Και αυτό είναι κάτι που δεν αρέσει σε πολλούς σε μένα. Αλλά είναι κάτι που δεν αλλάζει. Δεν γίνεται επειδή δεν αρέσει π.χ το όνομά μου, να ξαναβαφτιστώ τώρα. Είναι αδύνατο. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ.

                                                  Κυριακή
                                     

                                      Ο ήλιος ψηλότερα θ' ανέβει
                                          σήμερα που 'ναι Κυριακή.
                                     Φυσάει το αγέρι και σαλεύει
                                          μια θημωνιά στο λόφο εκεί.

Τα γιορτινά θα βάλουν, κι όλοι
θα 'χουν ανάλαφρη καρδιά:
κοίτα στο δρόμο τα παιδιά,
κοίταξε τ' άνθη στο περβόλι.

Τώρα καμπάνες που χτυπάνε
είναι ο θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε
και μεγαλώνει ο ουρανός.

Ασε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό,
ένα τραγούδι του θανάτου..

Κ.Καρυωτάκης