Σημερα το πρωι, γυρνωντας απο ενα γλεντι, με βρηκαν τα ξημερωματα σ'ενα λεωφορειο, κουβαλώντας μαζι την κιθαρα μου. Τρια ατομα ημασταν μεσα. Ο οδηγος, εγω και ενας γερος που καθοταν απεναντι μου. Σας παραθετω εδω εναν "ασυνηθιστο διαλογο" που αρχισε και μου εφτιαξε τη μερα. Ο διαλογος που ξεκινησε στο λεωφορειο.Που τον ξεκινησε εκεινος ο ωραιος γερος.

- Απο γλεντι ερχεσαι ή σε γλεντι πας? Καλημερα!

- Σε γλεντι να πηγαινω 6.30 το πρωι?Δυσκολο...Γυρναω απο κει! Καλημερα!

- Αλλοι ξυπνουν να πανε στη δουλεια τους και συ τωρα πας για ξεκουραση νεε μου, ε?

- Ε, ενα Σαββατο το χω και γω...Τι να κανω?

- Θα σου ελεγα να πας να αναψεις ενα κερι,αλλα φαινεσαι κουρασμενος. Δεν πειραζει! Αναψε το τουλαχιστον μεθαυριο,του Αι-Γιωργιου!

- Ε ναι! Με λενε και Γιωργο, σιγουρα θα τ'αναψω τοτε!

- Γιωργο ειπες σε λενε?Τωρα το πιασα, δεν στροφαρει πλεον το μυαλο μου...Χρονια πολλα απο σημερα τοτε Γιωργο μου! Να σαι πανα καλα και να χεις τη χαρη του Προστατη σου...

- Σας ευχαριστω...να στε καλα! ...Αυτο το λεωφορειο κανει σταση στο μετρο "Αττικη"?

- Και βεβαια!δεν εισαι απ τα μερη μας ε?Φαινεται πως δεν ξερεις...Ηρεμησε, και θα σου πω εγω ποτε να κατεβεις. Μην αγχωνεσαι για τιποτα. Θα σου πω εγω οταν ειναι να κατεβεις παιδι μου.

-Σας ευχαριστω...

         Αφου περασε κανα 10λεπτο, ηρθε η ωρα να κατεβω.

- Γιωργο μου, εδω εισαι! Δεξια και κατω, ειναι το μετρο!Αυτο το θεριο!

- Σας ευχαριστω πολυ...να στε παντα καλα.

- Γιωργο μου, εσυ να σαι καλα παλικαρι μου. Χρονια πολλα και παλι μιας και δεν θα σε ξαναδω να σου τα πω απο κοντα, και να ξερεις πως σ'αυτο που κανεις εχεις τη βοηθεια Του. Μην το ξεχασεις ποτε. Καλη σου μερα, Γιωργο, και παλι πολυχρονος!

       Δεν ξερω. Εκεινη η φωνη, μιλησε μεσα μου. Ισως και να ναι η φαντασια μου, μα ηθελα να το μοιραστω μαζι σας. Ηταν μια συγκλονιστικη εμπειρια για μενα. Σε καθε του λεξη, ενιωθα πως οτι κι αν του ελεγα, ηταν λιγο,μαλλον οχι λιγο, τουλαχιστον δεν ηταν αρκετο. Μπορει να ηταν ενας αγγελος, ο Θεος, ή  ενας απλος γερασμενος...μα και τα τρια το ιδιο ειναι. Να ναι καλα οπου κι αν βρισκεται.

   Αν μπορουσα να κανω μια ευχη τωρα θα ηταν να τον ξαναεβλεπα για 5 ακομα λεπτα. Να του πω πως μου δειξε με πεντε κουβεντες πως η ζωη ειναι ομορφη μα και λιγη για να καθεσαι να σκας. Να ναι καλα, οπου κι αν βρισκεται...να 'ναι παντα καλα.

        Ιστορία παλιά τελευταία φορά θα σου πω...Μην ψάχνεις τέλος κι αρχή.

Η φωτιά σου έχει σβήσει, είναι σ' άλλη εποχή.

      Και ό,τι κι αν πούμε είναι αργά, δεν μετράει

Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει...

- Μα που πας?      - Πάω μακριά...

- Μ' αγαπάς?       - Σου λεώ, είν' αργά...

                                   Τώρα πάω...πάω μακριά...

                                  - Σ' αγαπάω!

                                  - Μα είν' αργά...Τώρα πάω...

                                  - .....Σ' αγαπάω.....

    Εδώ και καποιους μηνες με περπατημα αλλοτε βαρυ και αλλοτε ελαφρυ ανεβαινα μια ανηφορα. Μια ανηφορα που οδηγουσε σε μια καβα ποτων. Τι παραξενο ομως-λεω τωρα- η οπτικη γωνια που το κοιτας... Οταν την ανεβαινα σχεδον παντοτε ημουν καπως μεσα μου, εβλεπα τα πραγματα με απαισιοδοξο τροπο, ενιωθα πως αφηνα κατι πισω μου που μου ηθελα να τρεξω να μην το χασω...κι ομως. Η ανηφορα επρεπε να αντιμετοπιστει. Με βημα παντα βαρυ, γεματο λυπη για εκεινο που αφηνα πισω, η ανηφορα τελειωνε σ'εκεινη την καβα ποτων. Κι ο δρομος γινοταν ισιος ξανα.Αιωνας μου φαινοταν μεχρι να την ανεβω...ενας μικρος Γολγοθας. Και παντα μου ερχοταν και σιγοτραγουδουσα "Τσιγαρο ατελειωτο βαρυ η μοναξια μου, μοιαζει γυναικα κουρασμενη απ'το δρομο..." Τι τελειος στιχος.

   Μα οταν τα πραγματα ερχοντουσαν τουμπα, οταν η ανηφορα μου γινοταν κατηφορα, ξεκινωντας απ'την καβα τωρα πλεον-η αντιθετη διαδρομη-ενα αισθημα χαρας και ελπιδας για κατι απιαστο με επαιρνε μαζι του...Και η κατηφορα τελειωνε μεχρι να πεις τρια...γιατι γυρνουσα πισω σ'εκεινο που αγαπουσα, γιατι στο τελος της, θα ξαναεβλεπα αυτο που μου ελειπε πιο πολυ...

   Τι παραξενα που ναι ολα αυτα πλεον. Ουτε κατηφορα υπαρχει, ουτε ανηφορα. Ουτε ισιος δρομος, ουτε καβα ποτων. Μια διαδρομη ηταν τελικα που ειτε ανηφορα ειτε κατηφορα, της χρωσταω πολλα. Μ'εμαθε πραγματα που καμια αλλη δεν θα μου εδειχνε στη φαση που βρισκομαι. Της χρωσταω πολλα, ναι. Μα παντα μια πικρια θα υπαρχει....

   Οσες ανηφορες κι αν ανεβηκα, απο την τελευταια φορα που ανεβηκα εκεινη την Ανηφορα, δεν ειναι ιδιες. Οπως το πρωτο σου φιλι, ποτε δεν θα ναι ιδιο με τα υπολοιπα.Ετσι ακριβως ειναι τα πραγματα. Δυσκολα.

Μα βαλε παρωπιδες και κοιτα μπροστα νεε μου, ονειροπαρμενε μου...Και τωρα μου 'ρχεται εκεινο το στιχακι που κρυβει τοσα πολλα μεσα του...

                             "  Αννα, δεν ημουνα εγω για αεροπλανα.... "

(εσυ ομως μου πηρες ενα, ανεβηκα και τσακιστηκαμε και οι δυο...)

(απ'το βιβλιο "Αυτες ειναι οι Μουσικες μου...")