Η εξεταστική τελείωσε...και πανω που νόμιζα ότι θα τα πήγαινα μια απ' τα ίδια - σκατά - ολα καλά μου ήρθανε, ανέλπιστα και απρόσμενα. Τρελάθηκαν οι καιροί...

    Τέσσερα χρόνια τώρα προσπαθώ να βρω τι στο διάολο γίνεται μ'αυτή την πόλη. Τέσσερα χρόνια δεν βρήκα λέξη παρα μόνο λιγα ψεματάκια από τις υπηρεσίες της μουσικής. Και να πεις ότι έμενα συνεχώς εδώ...όλο ταξίδια κάνω για ξεφεύγω που και που από ένα μέρος που ζούνε οι άνθρωποι σαν τα μηρμύγκια. Αλλά δεν τους νοιάζει πλέον. Ή το έχουνε ξεχάσει. Κρίμα...

   Μερικές φορές ίσως φταίω και γω. Για τον κόσμο που έκλεισα έξω και με τη σειρά του, αυτός που έκλεισε έξω εμένα. Αλλά δεν μπορούμε να συμβαδίζουμε με όλους. Και εδώ έρχονται πάντα σαν κατάρα οι "πεθαμένες καλησπέρες". Από πέρσι έχουν περάσει από τη ζωή μου δεκάδες γνωριμίες, κουράστηκα και είμαι μόλις 22. Χιλιάδες "πεθαμένες καλησπέρες." Δεν τους μπορώ...

    Μα πιο πολύ κουράστηκα με τον τρόπο που τους κοιτάζω και κουράστηκα ακόμα περισσότερο με τον τρόπο που δεν με κοιτάζουν αυτοί. Το πτυχίο μου θέλω και να εξαφανιστώ από εδώ. :-)

        Καλοκαίρι έρχεται, καλοκαίρι φεύγει, άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν και εγώ σας αφιερώνω αυτό το τραγουδάκι...