Είναι μέρες που σκέφτομαι ν’ αλλάξω ετικέτα

κι από σκληρός κι αδάμαστος να γίνω μαριονέτα…

Το ψεύτικο χαμόγελο ποτέ να μη μου λείπει,

να το φοράω πάντοτε, ακόμα και στη λύπη.

Άλλοι να με καθοδηγούν, άλλοι να με ορίζουν…

ίσως και να με πουν σωστό, να πάψουν να με βρίζουν.

Δε θα’ χω μέσα μου καρδιά για να μου την πληγώσουν,

ούτε  όνειρο για να το βρουν, να μου το τσαλακώσουν.

Στα χρόνια μας είναι κακό, θεωρείται αμαρτία

δικό σου δρόμο να τραβάς, να είσαι αυθεντία…

μα αυτό το τάλαντο κανείς, ή το ‘χει ή δεν το ‘χει…

τώρα που προλαβαίνω ας πω ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ!!!

Αγρίεψε ο στίχος μου και πια δεν τους αρέσει,

στη λίστα μέσα των «λαμπρών»  καμιά δεν έχω θέση.

Αλλάξανε κι οι ιδέες  μου και πια δεν με διαβάζουν,

όλου του κόσμου οι σοβαροί στραβά θα με κοιτάζουν.

Φταίει που τα τραγούδια μου πικρές κουβέντες λένε,

που από το στόμα βγαίνουνε μονάχα για να καίνε…

Είναι και που τα όνειρα με πείσμα πια ξεβάφω,

είναι και που για έρωτες σταμάτησα να γράφω.

Κι όλοι εκείνοι κάποτε που μ’ έλεγαν μεγάλο,

όπου με βλέπουν να περνώ, στρίβουν για δρόμο άλλο.

Ίσως και να τρελάθηκα ,να θέλω και βοήθεια..

μα από τρελό κι από παιδί μαθαίνεις την αλήθεια!!!

Σου είπαν θα περάσεις καλά,

φτάνει να δοκιμάσεις.

«Μια εμπειρία ξεχωριστή,

που δεν πρέπει να χάσεις»!

Το νιώθεις πως δεν πιάνεις στεριά

σ’ αυτό το ταξίδι.

Εκείνο που σα λάβα σε καίει,

πέρασες για παιχνίδι…

Οι δράκοι σε κυκλώνουν παντού

και δε σε αφήνουν.

Ουσίες και φτηνές ηδονές

το αίμα σου πίνουν…

Στο τούνελ μέσα στριφογυρνάς,

πώς να φύγεις δεν ξέρεις.

Σε μια άκρη αυτούς που φεύγουν κοιτάς

και κρυφά υποφέρεις.

Φοβάσαι  ότι θα ‘σαι εσύ

κάποιο  επόμενο θύμα,

να τρέξεις μόνος σου προσπαθείς

μα δε φτάνει το βήμα..