Κάθε φορά που στο όνειρο φτάνω

ποιος μου το σπρώχνει μακριά;

Ποιό μυστικό, ποιο κρυφό πεπρωμένο

 με κυνηγάει σα σκιά;

Τι είναι αυτό που τροχίζει τις σκέψεις

 και κόβουν βαθιά σα γυαλί;

Ποιος εφιάλτης τρομάζει τις λέξεις

 και γίνονται κόμποι, λυγμοί;

Κάθε φορά που μαζεύω αστέρια

για να τους γράψω  μια ευχή,

πώς χάνονται, πώς  γλιστρούν απ΄ τα χέρια

και πίσω αφήνουν  σιωπή;

Τι είναι αυτό που με αιχμαλωτίζει,

με στέλνει υπηρέτη στο χθες,

σα θύελλα το μυαλό στροβιλίζει

και μου ξυπνάει ενοχές...

           Με τη σκέψη τη δική σου ξημερώθηκα και πάλι,

μια παγίδα αυτός ο δρόμος ,στα χαμένα θα με βγάλει.

Στο παλάβωμα του νου μου προσπαθώ να βρω μια λύση

μα η δική σου η εικόνα  τα ‘χει όλα καταργήσει.

Έρχεσαι χωρίς να θέλω, στα όνειρά μου πιάνεις θέση,

σαν ξυπνήσω είμαι μόνος, με την πλήξη κάνω σχέση.

Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι και ανάβω ένα τσιγάρο,

σπίτι μου είμαι κι όμως νιώθω σαν εξόριστος φαντάρος.

Τη ζημιά που μου ‘χεις κάνει σε καλό θα τη γυρίσω,

θα σου γράψω ένα τραγούδι και μ’ αυτό θα σε  ξορκίσω!

Τρέχω πιάνω την κιθάρα, με τις νότες ζωγραφίζω,

μόνος είμαι ,όμως τώρα την απόγνωση φτυαρίζω.

Ξύπνησες χωρίς να θέλεις τη χαμένη έμπνευσή μου,

μια ιδέα ανεβάζει ξαφνικά τη διάθεσή μου…

Θα κλειδώσω το μυαλό μου, τα ρολά θα κατεβάσω

κι ένα STOP στην είσοδό του για εσένα θα κρεμάσω

Και να που κιότεψες…

Από το στόχο σου για πάντα παραιτήθηκες,

από τον ίδιο τον εαυτό σου, πως ηττήθηκες;

Του Δον Κιχώτη τη στολή άδικα ντύθηκες…

στους ανεμόμυλους του φόβου σου διαλύθηκες.

Και να που κιότεψες…

Πελαγωμένος μέσα στους σαθρούς συλλογισμούς,

οικτρά νοθεύεις τώρα παλιούς προορισμούς.

Σ’ αναζητήσεις άτοπες  πια αναλώνεσαι

και σε άβουλο όργανο μεταμορφώνεσαι…

  Και να που κιότεψες…

 Το «αλλού» που χρόνια  σε λυτρώνει απαρνήθηκες,

 Στα εύκολα και  στα μικρά  εγκλιματίστηκες …

Τοπίο λεηλατημένο  οι ιδέες σου

που το βεβήλωσαν οι νέες οι παρέες σου.

Και να που κιότεψες….

Ξαγκιστρωμένος από κείνα που υποστήριζες,

οράματα, ιδανικά ,κι αρχές  βαθύρριζες ,

νωχελικά σέρνεις το βήμα προς το αύριο

σα  θεατρίνος σε αδιάφορο σενάριο…

Διαδρομή  διαρκείας σε απόκρυφα  μέρη

της  ψυχής και ποιος ξέρει τι σ’ οδήγησε κει…

Ποιες φθηνές υποσχέσεις, και  ποιοί έρωτες σκάρτοι

 σου γυρίσαν την πλάτη, σ’ έριξαν στη σιωπή;

Μόνος περιπλανιέσαι και χαζεύεις εικόνες

της ζωής σου οι χειμώνες ζωντανεύουν ξανά…

Κάνεις λίγο να φύγεις, πάλι πίσω γυρίζεις

άρχισες να δακρύζεις , μα αυτό δεν πονά.

   Ποιο ποτό πιο τσιγάρο,  ποιά κακιά σου συνήθεια

     να σου δώσει βοήθεια για να προσποιηθείς…

     να γελάσεις τους άλλους, δήθεν πως είσαι εντάξει,

      πως περνάς μία φάση , να δικαιολογηθείς…

Σε καλούν οι σειρήνες κι εσύ κλείνεις τ’ αυτιά σου

Μία γροθιά στο τραπέζι και επαναφορά…

               Απ’ το εκεί και το τότε  , στο θολό σου το τώρα

                στο όνειρο που γλυκαίνει της στιγμής τη φθορά….

            Copyright ©   : gkou

 Σε χαϊδεύω απαλά κι εσύ πονάς.

Γιατί πονάς;

Δε σου έμαθαν πώς είναι ν ‘ αγαπάς;

Σου μιλώ για τα ωραία κι απορείς.

Γιατί απορείς;

Θέλησες ποτέ σου αλήθεια να τα βρεις;

Σε κοιτάζω μες στα μάτια κι εσύ κλαις.

Γιατί να κλαις;

Ποιοί είναι αυτοί που σε γεμίζουν ενοχές;

Σε αφήνω  μόνο στη γωνία και κοιτάς.

Γιατί κοιτάς;

Μόνος σου δεν έμαθες να περπατάς;

            Γίνεσαι χίλια κομμάτια και ζητάς;

Τί μου ζητάς;

Τί σταυρό σου φόρτωσαν να κουβαλάς;

Χάνεσαι μέσα στο χώμα και ρωτάς…

Γιατί ρωτάς;

Δε σου είπανε πως μες στο βούρκο θα κατρακυλάς;

Copyright © : gkou

Εγώ δεν είμαι για εδώ σας λέω,

αφού εύκολα γελώ κι εύκολα κλαίω

αφού με μια μάσκα δε γυρνάω,

το μέλλον  που αυτοί … «κερνάνε», το κλωτσάω.,

Εγώ δεν είμαι για εδώ φωνάζω,

αφού μ’ αυτούς που με φιμώνουν δεν ταιριάζω,

αφού στα «πρέπει» τους εγώ δεν υπακούω,

αφού τον κώδωνα κινδύνου τους τον κρούω.

Εγώ δεν είμαι για εδώ το ξέρω

αφού γι’ αυτά που βλέπω γύρω μου υποφέρω,

αφού το μόνο μου όπλο είναι το στυλό μου,

αφού μ’ αυτό ξορκίζω και τον κακό εαυτό μου.

Κι αφού στα κόλπα τα  δικά τους τα στημένα,

τα παιχνιδάκια τα προκατασκευασμένα,

εγώ δεν πρόκειται ποτέ να συμμετέχω,

ψάχνω να βρω ένα άλλο  κόσμο για να αντέχω.

Κι αφού η δική μου η φωνή σ’ αυτούς δε  φθάνει,

θα καταθέσω στο…  ήθος τους στεφάνι.

Το αύριο που μου τάζουν ,χάρισμά τους,

μα αυτά που κάνουν  θα τα βρουν μπροστά τους!

Copyright © :gkou

Το μυαλό μου τις νύχτες, μου θυμίζει παιδάκι

μάταια που το κοιμίζουν για να ξεκουραστεί…

Κάνει πως ροχαλίζει, κοροϊδεύει τους πάντες

μα όταν κλείσουν την πόρτα, τρέχει έξω να βγει.

Το μυαλό μου τις νύχτες συνεχώς τριγυρίζει,

σ’ όνειρα αλητεύει μ’ άγνωστες συντροφιές…

Κουβεντιάζει μαζί τους και του βάζουν  ιδέες,

ραντεβού κι άλλα κλείνουν σε καινούριες γωνιές.

Το μυαλό μου τις νύχτες μοναχό του χτυπιέται,

το τρομάζει η πάλη μα καλύπτει κενά.

Σαν τελειώνει ο αγώνας , νικητής δεν υπάρχει ,

μόνο πάθη σβησμένα που ανάβουν  ξανά.

Το μυαλό μου τις νύχτες ποιος το μεταμορφώνει

από αθώο κουτάβι σε αδάμαστο  άτι

και  καλπάζει σε μέρη για άλλους που δεν υπάρχουν

πάντοτε αναζητώντας το κρυφό μονοπάτι;

Copyright ©   : gkou

Καράβι γοργοτάξιδο η σκέψη μου στο χρόνο,

που για το χθες σαλπάρισε μα βούλιαξε στον πόνο.

Από εμπρηστές κυκλώθηκε που έκαψαν αξίες,

το σύμπαν γκρι χρωμάτισαν και έφτιαξαν φατρίες.

Πόλεμοι αδυσώπητοι παρέλασαν μπροστά της…

αθώο αίμα μιας γενιάς που πνίγει τα παιδιά της.

Κάτι πανό  αντιδραστικά δειλά-δειλά ανεμίζαν,

έκαναν λίγο να υψωθούν, στα χαμηλά γυρίζαν.

Άνθρωποι ανιστόρητοι, δίχως σταγόνα ήθους,

στα δάχτυλα να παίζουνε τη μοίρα όλου του πλήθους.

Η σκέψη μου επέστρεψε από το χθες σκιαγμένη,

στο τώρα αγκυροβόλησε, μα τ’ αύριο περιμένει…

           Copyright © :gkou

Από το νέκταρ των καημών κάποιοι είναι που μεθούν,

αυτοί που τα χαράματα μόνοι παραμιλούν.

Με την ψαγμένη τους ματιά κοιτούν αλλιώς τους άλλους.

Βλέπουν τους πλούσιους πάμφτωχους και τους μικρούς μεγάλους.

Αυτό το νέκταρ των καημών κάποιοι είναι που ζητάνε.

Είν’ όσοι μες στην πίκρα τους αντί να κλαιν γελάνε.

Κι αντί να ψευτοχαίρονται ,στο τέλμα ακροβατούν.

Ό,τι βολεύει το πετούν, τα δύσκολα τολμούν.

Από το νέκταρ των καημών αυτοί δε θα χορτάσουν

Όσοι κι αν τους πονέσουνε, όσο κι αν τους χλευάσουν…

Κι όμως θα είναι ζωντανοί, κι ας έχουνε σημάδια

Στη μέθη  θα ξορκίζουνε τα σέρτικά τους βράδια.

Copyright © : gkou