Μια λατέρνα στο ναό του Σολομώντα


Κομματιάστηκε η σιγαλιά της νύχτας
απ’ την επουράνια μελωδία της φωνής Σου
κι έλαμψε η ματιά Σου
σαν όλα τα άστρα του ουρανού στο ναό Σου
και φώτισε και ξεσκέπασε
τα σκοτεινά συμφέροντα
και το πνευματικό σκυρόδεμα
Γραμματέων και Φαρισαίων
σκορπίζοντας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
το εμπορικό σκυλολόι της σάρκας και της ψυχής
από κει που η αγάπη έψαχνε να βρει το 
΄΄μάνα της΄΄ την αιωνιότητά της
Κι έφτασε ψηλά ο ύμνος της ανακούφισης
κι έλαμψαν τα άσματα της μεγαλοσύνης Σου
τότε σαν ήλιος δικαιοσύνης
για να μαυρίσει και πάλι σήμερα
να καταχνιάσει
να κρυφτεί πίσω απ’ την σκιά της καμπάνας
που μάταια προσπαθεί να σκεπάσει 
τον ήχο της λατέρνας και τους αλαλαγμούς
της πραμάτειας έξω από την πόρτα Σου
εκεί που λεκιαστήκαν από το χρήμα οι εικόνες Σου
εκεί που οι λαμπάδες Σου μοιάζουν 
με κέρινα αλαζωνικά ομοιώματα
του κάθε τεχνολογικού Ιούδα
και αντί φλόγα βγάζουν εικόνα και ήχο 
εκεί που τα εσώρουχα και τα DVD
γιορτάζουν μεγαλοπρεπέστερα 
από τη μνήμη κάθε Αγίου
Μόνο μην ανησυχείς Εσύ
είναι δω οι εκπρόσωποί Σου
δεν είναι στολισμένοι σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα
δεν κρατούν χρυσούς σταυρούς και σκήπτρα
μόνο φορούν την χλαμύδα Σου
κι ούτε έχουν μετατρέψει το όρος των ελαιών
σε όρος Βατοπεδίου
γιαυτό λοιπόν καλέ Μου
μη λυπάσαι
άσε μας στα Σόδομα και Γόμορά μας
άσε μας στούς πολέμους και στην δικαιοσύνη μας
λιγόστεψε επιτέλους τις δέκα εντολές Σου
και κράτα γιά αργότερα τον κατακλυσμό Σου
όταν έρθουν άλλοι κακοί να διώξουν εμάς τους ΄΄καλούς΄΄

Ερωτικός ψαλμός



Λες νάναι άγγελοςτραγούδι παραδείσου
λες πυροτέχνημα που λάμπει μια στιγμή
μήπως προσκύνημα πριν πάρω το φιλί σου
η μήπως άγγιγμα με δίψα αμαρτωλή

όλα τ’ απόκρυμνα λουλούδια θα μαζέψω
μα και ζητιάνος για έναν στίχο του γλυκό
δείξε μαέστρο με την άρπα πως να παίξω 
πως να συνθέσω της αγάπης τον ψαλμό

τον ήχο του ν’ ακούς και ν’ ανασαίνεις
τις νότες του να γράφεις στην ψυχή
στα άβατα λημέρια του να μπαίνεις
στα χείλη να τον έχεις προσευχή

να είναι πέρασμα σ’ ερωτικά λειβάδια
να είν’ αγνάντεμα κατάρτι λυγερό 
φάρος ακλόνητος σε βράχια και σκοτάδια
μακάρι να’ τανε κι αθάνατο νερό

μ’ αραχνούφαντες κλωστές σαν το μετάξι
σαν το λιοπύρι μαγεμένος πυρετός
χίλιες μια νύχτες πως θα φέρει να μου τάξει
στην αγκαλιά μου κεντημένος θησαυρός

αυτόν τον ύμνο τα άστρα τον φωτίζουν
μ' αυτού τα λόγια γιατρεύουν τις πληγές
το άρωμά του ψάχνουν μα όσοι δεν το πίνουν

τυφλοί μέσα στον ήλιο σαν μαύρες πινελιές