Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης (γεννημένος στις 19 Σεπτεμβρίου 1969 στη Λευκωσία) είναι Κύπριος τραγουδιστής και τραγουδοποιός. Η καλλιτεχνική του οικογένεια (ο πατέρας του είναι ζωγράφος και ο αδερφός του ποιητής) αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον ίδιο.

Αρχικά, ήθελε να σπουδάσει ντραμς, αλλά δεν τα κατάφερε καθώς δεν υπήρχε κατάλληλος δάσκαλος στη Λευκωσία. Αντ' αυτού, σπούδασε κιθάρα.

• 1 Θεατρικές Δραστηριότητες
• 2 Δισκογραφία
• 3 Παραπομπές
• 4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Τα πρώτα 20 χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε ένα προάστιο της Λευκωσίας. Μετά τη στρατιωτική του θητεία, φεύγει το 1989 για την Ελλάδα για να σπουδάσει με υποτροφία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Επίσης, περνάει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία όμως θα εγκαταλείψει αργότερα. Το 1993 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, ερμηνεύοντας το ρόλο του Μοσχίονα, στη "Σαμία" του Μενάνδρου. Το 1996 και πάλι στην Επίδαυρο ερμηνεύει το ρόλο του Απόλλωνα στην "Άλκηστη" του Ευριπίδη. Ακόμα, έχει εργαστεί στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

Εκτός από το θέατρο, ο Αλκίνοος ασχολείται παράλληλα και με τη μουσική. Κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο το 1993 με τίτλο "Στην αγορά του κόσμου" σε στίχους και μουσική του Νίκου Ζούδιαρη και ενορχήστρωση του Τάκη Μπουρμά. Συμμετέχει και η Δήμητρα Γαλάνη, η οποία τον βοήθησε σημαντικά ώστε κυκλοφορήσει ο δίσκος αυτός. Ο δίσκος γνωρίζει επιτυχία με πιο γνωστό το τραγούδι "Στην αγορά του Αλ Χαλίλι".

Το 1995 κυκλοφορεί το δεύτερο δίσκο του, "Όπως μυστικά και ήσυχα". Οι στίχοι και η μουσική είναι και πάλι από το Νίκο Ζούδιαρη, ενώ η ενορχήστρωση από το Γιώργο Ανδρέου. Ξεχωρίζει το τραγούδι "Δεν μπορώ" και ο δίσκος αυτός, όπως και ο προηγούμενος, γίνεται χρυσός.

Ως τραγουδοποιός πρωτοεμφανίζεται το 1997 με το δίσκο "Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος". Η ενορχήστρωση γίνεται από τον ίδιο και το Γιάννη Σπάθα. Όπως και στους δίσκους που θα ακολουθήσουν, οι στίχοι και η μουσική είναι δικοί του, ενώ το εξώφυλλο είναι σχεδιασμένο από τον πατέρα του, Άντη Ιωαννίδη. Η δουλειά του αυτή δέχεται εξαιρετικές κριτικές. Το τραγούδι που γίνεται περισσότερο γνωστό είναι το "Όσα η αγάπη ονειρεύται".

Το Μάιο του 1999 έρχεται ο καινούργιος του δίσκος με τίτλο "Ανεμοδείκτης". Στο δίσκο αυτό συμμετέχει ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο τραγούδι "Αδιέξοδο". Άλλα γνωστά τραγούδια από τον ίδιο δίσκο είναι τα "Με τόσα Ψέματα" και "Θα 'μαι κοντά σου (όταν με θες)".

Ακολουθεί το 2000 το "Εκτός τόπου και χρόνου", που περιέχει ζωντανές ηχογραφήσεις από το Θέατρο Λυκαβηττού και το Θέατρο Παπάγου. Συμμετέχουν ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η Δήμητρα Γαλάνη. Στο δίσκο αυτό ερμηνεύει εκτός από δικά του, τραγούδια και άλλων καλλιτεχνών, όπως του Χάρη & του Πάνου Κατσιμίχα, του Μάνου Λοΐζου, του Μάνου Χατζιδάκι, του Διονύση Σαββόπουλου, του Τζίμη Πανούση και του Ορφέα Περίδη.

Τον Ιούνιο του 2003 κυκλοφόρησε ο έκτος του δίσκος, "Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή", με τον τίτλο να είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο "Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού" [1], αγνώστου συγγραφέως, το οποίο και έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών.

Τον Απρίλιο του 2006 κυκλοφόρησε μαζί με το συνεργάτη του Μιλτιάδη Παπαστάμου το δίσκο "΄Πού Δύσην Ώς Άνατολήν", ο οποίος περιέχει παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια.

Εκτός από την προσωπική του δισκογραφική δουλειά, έχει συμμετάσχει σε αρκετές δισκογραφικές δουλειές συναδέλφων του ως ερμηνευτής, συνθέτης, στιχουργός, ενορχηστρωτής και παραγωγός. Αποτέλεσμα των συνεργασιών αυτών, αποτελεί ο δίσκος του "Συνάντηση", που περιέχει 31 τραγούδια από συμμετοχές του σε άλλους δίσκους την περίοδο 1994-2006, καθώς και το "Μπαξέ τσιφλίκι" του Βασίλη Τσιτσάνη ερμηνευμένο από τον ίδιο τον Αλκίνοο και μέχρι τότε ανέκδοτο τραγούδι.

Έχει συνεργαστεί με διάφορα σύνολα, όπως με την Καμεράτα, τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης, το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις, τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και την Κρατική Ορχήστρα της Ελλάδας. Επίσης έχει εμφανιστεί στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Θέατρο Λυκαβηττού, ενώ κατά καιρούς εμφανίζεται σε διάφορες μουσικές σκηνές.

Τέλος, έχει δώσει πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, όπως στη Νέα Υόρκη, την Ιντιάνα, το Σικάγο, το Λονδίνο, καθώς και στη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, το Βέλγιο, την Ισπανία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία, τη Γεωργία, την Αργεντινή και την Αίγυπτο στο πλαίσιο εκδήλωσης για τα εγκαίνεια της Νέας Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.

Στον τάφο του Jim Morrison στο κοιμητήριο Pere Lachaise του Παρισιού, δίπλα στο όνομά του, την ημερομηνία γέννησης και την ημερομηνία θανάτου του, είναι χαραγμένη στα Ελληνικά αυτή η φράση που δεν ξέρω αν προέρχεται απο κάποιο αρχαίο κείμενο ή αν για κάποιο λόγο ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης και ποιητής την είχε ο ίδιος συντάξει : “Δαίμων εναντίον εαυτού”. Η μετάφραση δεν φαίνεται δύσκολη αλλά είναι. Μιλάει για τον εαυτό του που πάλευε με κάποιον δαίμονα; Μιλάει γι΄αυτό το δαιμόνιο που το λέμε εύκολα “καλλιτεχνικό” το οποίο πάλευε με τον ίδιο του τον εαυτό, “δαιμόνιον εναντίον δαιμονίου” δηλαδή; Η πρόκειται για την διαμάχη τού “καλλιτέχνη” με τον “άνθρωπο”, αυτή τη σύγκρουση που έχει ταλαιπωρήσει και ταλαιπωρεί πολλούς “δαιμονισμένους” που παράγουν τέχνη για να εξισοροπήσουν το καθημερινό τους εσωτερικό μαρτύριο και να “καθαρίσουν” την ψυχή τους απο την ταραχή που φέρνει μαζί του αυτό το δαιμόνιο - που είναι συγχρόνως και μια πολύ μεγάλη ευλογία, αφού ωθεί την ψυχή να εκφραστεί και έτσι να φωτιστεί και να σωθεί;

Ο Σωκράτης κατηγορήθηκε οτι είχε δαιμόνιο - όπως και ο Ιησούς - αλλά φαίνεται οτι ήξερε οτι αυτό εκπορευότανε απο τον ανώτατο κόσμο τών ιδεών, τής ίδιας της δημιουργίας και της αιωνιότητος, γι΄αυτό ήπιε το κώνιο με την βεβαιότητα οτι εξυπηρετεί κάτι ανώτερο. Ο Van Gogh, ο Ντοστογιέφσκι, ο Φλωμπέρ και εκατοντάδες άλλοι δημιουργοί βασανιζόντουσαν απο παράξενες κρίσεις επιληψίας, απο κατασπαρακτικές εσωτερικές αντιφάσεις, απο μελαγχολίες, καταθλίψεις, αυτοκτονικές τάσεις, και άλλα πολλά - πρίν και μετά τίς στιγμές των μεγάλων εμπνεύσεων. Το Ευαγγέλιο, απο την άλλη μεριά, είναι γεμάτο απο περιπτώσεις δαιμονισμένων που μετά την επαφή τους με τον καθαρό Λόγο, με το Φώς τού Ιησού, ελευθερωθήκανε και “ησυχάσανε”.

Η επιγραφή αυτή στον τάφο του Morrison, ενός νεαρού άντρα που δεν πρόλαβε να τριανταρήσει αλλά άφησε πίσω του μιά πολύ δυνατή ποίηση που είναι έντονα προσωπική και πιστοποιεί μέγα ιδιωτικό βάσανο, μ΄έχει βάλει σε σκέψεις πολλά χρόνια τώρα, απο την στιγμή που την πρωτοείδα χαραγμένη στο μάρμαρο του τάφου. “Δαίμων εναντίον εαυτού”. Αν θελήσω να το δώ ψύχραιμα και απο απόσταση, διακρίνω πρώτ΄απ΄όλα πώς υπάρχει ένας εαυτός, ο άνθρωπος, κι΄ένα πνεύμα, ένα δαιμόνιο που τον βασανίζει, που πολεμάει “εναντίον του”. Χωρίς το δαιμόνιο και χωρίς τη διαμάχη δεν υπάρχει βέβαια ούτε δημιουργός, ούτε ποιητής. Γι΄αυτό και οι περισσότεροι “δαιμονισμένοι” δημιουργοί προσπαθούν να συνυπάρξουν μ΄αυτόν τον δαίμονα που τούς κατατρώει γιατί χωρίς αυτόν θα πάψουν να είναι δημιουργοί. “Πόλεμος πάντων πατήρ” έλεγε ο Ηράκλειτος (άν το μεταφέρω σωστά απο μνήμης). Αυτός ο αγώνας με τον συνήθως βασανιστικό “συγκάτοικό” σου, είναι ο πατέρας κάθε αληθινής, μεγαλόπνοης, ουσιαστικής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Πάνω στο βάσανο και τη διαμάχη εκτινάσσεται η συνθηκολόγηση τής δημιουργίας, το έργο τέχνης, που συμφιλιώνει τον άνθρωπο-καλλιτέχνη με τον “δαίμονά” του.

Υπάρχουν στιγμές που, προσευχόμενος κανείς να απαλλαγεί απο την εξοντωτική αυτή εσωτερική διαμάχη, νοιώθει σαν να προδίδει την ίδια την ουσία της υπάρξεώς του. Γι΄αυτό συναντάμε τόσο συχνά μεγάλα και δημιουργικά πνεύματα που δηλώνουν “άθεοι”. Γιατί η αποδοχή μιάς πρόσκλησης για “ταπείνωση” και συμφιλίωση με εκείνο το μέρος της ψυχής που ταυτίζεται με την αρμονία, το φώς, την ιερότητα της φύσης και, κυρίως, με την αδιαμφισβήτητη (και με μορφή “ομολογίας”) υπεροχή του Αγίου Πνεύματος έναντι οιουδήποτε άλλου πνευματικού όντος, σημαίνει αποδοχή της αίτησης εξώσεως του “δαιμονίου” που αγωνίζεται εναντίον “εαυτού”. Ο δημιουργός που έχει βιώσει το μεγαλείο της μέγιστης καλλιτεχνικής έκφρασης η οποία ακολουθεί κάθε βασανιστική έκρηξη του δαιμονίου που φιλοξενεί μέσα του, κατα βάθος φοβάται μη το χάσει αυτό το δαιμόνιο και μείνει μόνος με την γνωστή σ΄έμάς τούς Ορθοδόξους της Ανατολής “χαρμολύπη”, την πνευματική δηλαδή κατάσταση που ακολουθεί κάθε ψυχική “ανάταση” που δεν προέρχεται απο την τέχνη αλλά απο την προσευχή και την επαφή με το Θείο. Οποιος ζητήσει να απαλλαγεί απο τον “δαίμονά” του, έχω την βεβαιότητα οτι αυτόματα το αξιώνεται γιατί το Πνεύμα του δημιουργού του σύμπαντος είναι φυσικά ισχυρότερο, φωτεινότερο, δυνατότερο απο κάθε άλλη πνευματική οντότητα. Η νίκη αυτή όμως θα οδηγήσει στην έξωση τού δαιμονίου, και τότε τι θα μας κινεί για να φτιάχνουμε τέχνη;

Οποιος πιστεύει οτι ακόμα και η πιό σπουδαία τέχνη είναι κατώτερη ενός δευτερολέπτου επικοινωνίας με τον Θεό, κάνει τον σταυρό του και αγωνίζεται να κρατάει εκείνος το τιμόνι τής υπάρξεώς του και όχι το δημιουργικό, εμπνευσμένο, εντυπωσιακό και συχνά αξιο μεγάλου κοινωνικού θαυμασμού και επαίνων “δαιμόνιό” του. Ετσι “ταπεινώνεται”. Αρνείται την μαγεία και υποδέχεται το θαύμα. Αλλά απο εκεί και πέρα αυτο που θα ζήσει δεν θα επικοινωνείται απαραίτητα μέσα απο τα λαμπερά, “μαγικά” και απαστράπτοντα κανάλια τής “καλλιτεχνικής ζωής”. Μπορεί και να εξοριστεί, ν΄αναγκαστεί να πολεμήσει πιά εναντίον τού “δαιμονίου” του, όπως, κατα μία εκδοχή, μπορεί να συνέβη και στον Jim Morrison. Και αν η διαμάχη είναι πολύ ισχυρή μπορεί να χρειαστεί ακόμα και να πεθάνεις - όπως πεθαίνουν οι ήρωες για κάτι που είναι υψηλότερο απο την παρούσα ζωή.

Μη με ρωτήσετε απο που μου ήρθαν αυτές οι σκέψεις σήμερα. Δεν έχω ιδέαν. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που με απασχόλησαν. Στο τραγούδι “Αλεξάνδρεια”, πάνω στη μουσική της Ευανθίας, ήρθαν και έκατσαν πολύ μαλακά οι στίχοι “τόσα χώρεσα-που τον δαίμονά μου συγχώρεσα-για όλα του τα πάθη τα άγρια”. Είναι ένα τραγούδι που αγαπώ όσο λίγα και που με εκφράζει περισσότερο απο όλα όσα έχω γράψει. Και πιστοποιεί μια σχέση και μια συνθηκολόγηση με τον, όποιον, “δαίμονά μου”.

Απο την άλλη μεριά παλεύω και προσεύχομαι για καθαρό Φώς και καθαρό Λόγο, πράγμα που αντιφάσκει με την “καλλιτεχνική” πλευρά μου.

Ισως γι΄αυτό, πρός το παρόν, δεν μπορώ να βρώ ησυχία.

 Ειμαστε κατι ξεχαρβαλωμενες κιθαρες.

Ο ανεμος,οταν περναει,στιχους, ηχους παραφωνους ξυπναει

στις χορδες σαν καδενες.

Ειμαστε κατι απιστευτες αντενες.Υψονονται σα δαχτυλα

στα χαη,στην κορυφη τους τ'απειρο αντηχαει,

μα γρηγορα θα πεσουνε σπασμενες.

Ειμαστε κατι διαχυτες αισθησεις,χωρις ελπιδα

να συγκεντρωθουμε.Στα νευρα μας

μπερδευεται ολη η φυσις.

Στο  σωμα,στην ενθυμηση πονουμε.Μας διωχνουνε

τα πραγματα,κι η ποιησις ειναι το καταφυγιο που φθονουμε...

''Αυτο εγραψε καποτε ο Κ.Καρυωτάκης...''

*αντενες=κεραιες

ρε παιδια μηπως υπαρχει κανενας διαβητικος εδω στο mh;;;;

θελω μια μικρη βοηθεια...αν υπαρχει καποιος,ας μου στειλει pm..ευχαριστω..

ΞΥΠΝΗΣΑ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ  ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑ ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ Η ΜΙΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΞΕΧΝΑ ΤΗ ΚΑΙ ΠΑΨΕ ΠΙΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ...ΜΑ Η ΑΛΛΗ ΗΤΑΝ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΜΕΣ ΑΠ'ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΜΟΥ 'ΛΕΓΕ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΚΟΙΜΗΣΟΥ...

ΘΑ 'ΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΜΕ ΘΕΣ...

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝ'ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΙΚΡΗ,ΣΥΝΗΘΗΣΑ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΣΥΝΥΘΗΣΕΣ ΚΑΙ ΕΣΥ,ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΑ ΔΟΧΕΙΟ ΕΝΑ ΦΘΗΝΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΩΡΑΕΙ ΚΑΠΟΥ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΝΩ ΜΟΝΟΣ ΤΙΣ ΣΙΩΠΕΣ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕΤΡΑΩ ΝΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ..

ΘΑ 'ΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΜΕ ΘΕΣ..

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΙ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΖΩΗ  ΑΧ ΝΑ 'ΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΨΕΜΑ ΑΛΗΘΙΝΗ,ΤΙ ΝΑ ΤΗ ΚΑΝΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΘΑ ΤΗ ΡΙΞΩ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΤΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΑ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΑΝ Μ'ΑΓΓΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΟΤΑΝ ΨΙΘΥΡΙΖΕΙΣ ΟΤΑΝ ΛΕΣ..

ΘΑΝ 'ΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΜΕ ΘΕΣ...