Συνεχιζοντας το ψάξιμο,βρήκα και μιά φωτογραφία που είχα ξεχάσει οτι υπήρχε.....

Κάποια στιγμή,οι γονείς μου είχαν αποφασίσει να πάρουν μιά κιθάρα δώρο στον αδελφό μου ώστε να πάψη να ασχολήται μέ το "κίτ τού μικρού χημικού" που τού είχε χαρίσει ένας ξάδελφός μας,φοβούμενοι μήπως έκανε κανένα περίεργο πείραμα και μάς τίναζε όλους στον αέρα.Πλήν όμως ο αδελφός μου δέν έδειξε κανένα ενδιαφέρον καί έτσι την είχα εγώ στο δωμάτιο και την ψιλογρατζούναγα.Σέ μιά τέτοια φάση μέ συνέλαβε ο φωτογραφικός φακός (τού αδελφού μου,υποθέτω..).

Τελικά βέβαια εγκατέλειψα κι'εγώ το "άθλημα" μετά από μερικές προσπάθειες καί στράφηκα σέ μουσικά όργανα που δέν απαιτούν νυχοκόπτες γιά να μπορής νά τά παίζης....

Εμπνευσμένος από τίς αναδρομές τού (πρώην μαλλιαρού) κυρίου συναδέλφου Antreas_dr,σκέφτηκα κι'εγώ να ανεβάσω μιά από τίς δύο φωτογραφίες (η άλλη βρίσκεται στην music page μου) που απαθανατίζουν την πρώτη μου εμφάνιση ενώπιον κοινού,εν μηνί Φεβρουαρίω τού έτους 1976 (δηλαδή 31 χρόνια πρίν),στόν αποκριάτικο χορό τής Λεοντείου στην Νέα Σμύρνη,μέ το συγκρότημα χωρίς όνομα Νο.2 (είχε προηγηθεί το συγκρότημα χωρίς όνομα Νο.1,το οποίο όμως περιορίστηκε σέ κάποιες πρόβες στο υπόγειο τού σπιτιού μου καί σέ μιά ερασιτεχνική ηχογράφηση στό σαλόνι).

Η επιλογή τής συγκεκριμένης εκδήλωσης δέν ήταν τυχαία.Αφ'ενός το είχα κάνει "τάμα" η πρώτη φορά που θα έβγαινα να παίξω σέ κόσμο μέ γκρούπ να είναι στο σχολείο από όπου είχα αποφοιτήσει,αλλά αφ'ετέρου λόγω ακριβώς αυτού τού τράκ τής πρώτης δημόσιας εμφάνισης (καί μέ δεδομένο οτι είχαμε κάνει ελάχιστες πρόβες,δέν είχαμε ούτε κάν τραγουδιστή και παίζαμε instrumental),δέν ήθελα να βγούμε σέ συναυλία μέ πεντακόσιους βλοσυρούς να κάθωνται να μάς παρακολουθούν.Αντίθετα,σέ έναν χορό-όπου όλοι χορεύουν και δέν πολυπροσέχουν τί παίζουν οι μουσικοί επί σκηνής-θά μάς ήταν πιό εύκολο να πάρουμε το "βάπτισμα τού πυρός"..

Τελικά όλα πήγαν κατ'ευχήν,όλοι μάς είπαν οτι ήμασταν πολύ καλοί (ακόμα και ο καθηγητής τής Μουσικής,πράγμα που μάς χαροποίησε πολύ διότι άν δέν ήξερε κι'αυτός νά κρίνη ποιός παίζει καλά και ποιός όχι,τότε τζάμπα τά πτυχία καί τά ωδεία που είχε κάνει..) καί αποχωρήσαμε πανευτυχείς και ενθουσιασμένοι-τόσο που περνώντας από την Ομόνοια είχαμε βγάλει τά κεφάλια έξω από το ημιφορτηγάκι τού κιθαρίστα μας και ουρλιάζαμε,περασμένα μεσάνυχτα....

Ξέρετε εσείς καμμιά χώρα που να έχη επίσημες αργίες ειδικά γιά τόν δημόσιο τομέα;

Εγώ ξέρω μία.....

Γι'αυτό αύριο γιά μένα θα είναι μιά Δευτέρα σάν όλων τών ανθρώπων τίς Δευτέρες (που θά'λεγε και ο Καββαδίας..)

Γκρρρρρρ....

-Σταθήτε! Ε,έεεε σταθήτε! φώναζαν οι δύο κοπέλες τρέχοντας καί σέρνοντας τίς αποσκευές τους.

Αλλά ήταν ήδη αργά.Ο σταθμάρχης είχε σφυρίξει και ένα-ένα τά βαγόνια άρχισαν να κινούνται,αρχίζοντας το ταξίδι τους πρός την Θεσσαλονίκη.

-Μά γιατί δέν τού είπατε να σταματήση;ωρυόταν η μία από τίς κοπέλες στον σιδηροδρομικό υπάλληλο,μόλις απομακρύνθηκε και το τελευταίο βαγόνι.

-Αφού ήρθατε τελευταία στιγμή φωνάζετε κι'από πάνω,ήταν η απάντηση τού υπαλλήλου.Νά πάτε τώρα να αλλάξετε τά εισιτήριά σας και να περιμένετε να φύγετε μέ το βραδυνό.....

Καθώς παρακολουθούσα την σκηνή αυτή,που μού θύμισε άλλες παρόμοιες σέ σταθμούς και λιμάνια,μού ήρθε να πλησιάσω τίς κοπέλες και να τίς ρωτήσω:

-Δέν μού λέτε κοπελιές,όλοι εμείς που όταν πρόκειται να ταξιδέψουμε ερχόμαστε εγκαίρως στο σταθμό ή στό λιμάνι ή στο αεροδρόμιο,είμαστε βλάκες;Δέν έχουμε δουλειές που πρέπει να κάνουμε πρίν από το ταξίδι;Φυσικά και έχουμε.Φροντίζουμε όμως να τίς τελειώσουμε έγκαιρα ή,άν δούμε οτι δέν προλαβαίνουμε,τίς αφήνουμε για όταν γυρίσουμε από το ταξίδι.Δέν αναγκάζουμε πεντακόσιους ή και χίλιους ανθρώπους να μάς περιμένουν πότε θά εμφανιστούμε γιά νά φύγη το τραίνο,το πλοίο ή το αεροπλάνο.Αρα καλά να πάθετε,γιά να μάθετε άλλη φορά να ερχόσαστε στην ώρα σας.

Μού έχει τύχει να δώ πολλά τέτοια περιστατικά είτε ώς απλός θεατής είτε ώς ένας από τους επιβάτες που περίμεναν εντός τού μεταφορικού μέσου.Ανθρώπους που φτάνουν τελευταία στιγμή και πηδάνε πάνω στον καταπέλτη τού πλοίου μέ κίνδυνο να πέσουν στη θάλασσα καί να τούς λιανίση η προπέλα,ή που βλέπουν την πόρτα τού βαγονιού να τους κλείνεται κατάμουτρα και το τραίνο να φεύγη κάτω απ'τη μύτη τους.....

Βέβαια εγώ πάντα φροντίζω να είμαι όχι απλώς στην ώρα μου αλλά συνήθως πολλές ώρες πρίν την ώρα μου,στό σημείο τής αναχώρησης.

Πρό ετών,πηγαίνοντας γιά διακοπές στην Κέρκυρα,κανόνισα να φτάσω στην Πάτρα τό μεσημέρι (άν και το πλοίο έφευγε τα μεσάνυχτα).Οχι μόνο έκανα την βόλτα μου στην Πάτρα αλλά στίς 7 καί κάτι το βράδυ είχα τελειώσει και στήθηκα έξω από τον καταπέλτη τού πλοίου μέ τίς αποσκευές μου.

-Τί θέλετε εδώ κύριε;μέ ρώτησε κάποιος που μάλλον ήταν ο λοστρόμος τού βαποριού.

-Περιμένω να μπώ στο βαπόρι,απάντησα.

-Από τώρα;Στίς δέκα το βράδυ θα αρχίση να έρχεται ο κόσμος.

-Ε,εγώ ήρθα από τώρα.Πειράζει;

-Τί να σάς πώ κύριε...άν δέν σάς πειράζει να περιμένετε εδώ έξω κάτω από τον ήλιο....

Δέν μέ πείραζε μέν,αλλά το βασικώτερο είναι πως ήμουν σίγουρος οτι δέν θα έχανα το πλοίο......

Πρίν από δύο χρόνια πάλι,ήταν να ανέβω στη Θεσσαλονίκη γιά το πάρτυ τού ΜΗ.Τό προηγούμενο βράδυ ήμουν σέ ταβερνάκι μέ μιά άλλη παρέα.Μόλις τέλειωσε το γλέντι,πήγα κατευθείαν στο σταθμό-το τραίνο έφευγε στίς 7.30 κι'εγώ ήμουν στίς 4.30 τά χαράματα έξω από την πόρτα τού σταθμού...

-Τί θέλετε κύριε;

-Περιμένω το τραίνο τών 7.30 γιά Θεσσαλονίκη.

-Από τώρα;Ακόμα δέν έχει ανοίξει ο σταθμός,κάντε μιά βόλτα και ξαναελάτε κατά τίς 7.

Αμ δέ.Περίμενα μέχρι να ανοίξη ο σταθμός-κατά τίς 5-καί μπούκαρα μέσα....

Γι'αυτο,κάθε φορά που βλέπω κάποιον να τρέχη ξεγλωσσισμένος μέ τίς βαλίτσες του την στιγμή ακριβώς που το τραίνο ξεκινάει ή το πλοίο σηκώνει τον καταπέλτη να φύγη,λέω μέσα μου:

"ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΣ,ΦΙΛΕ-ΚΑΤΣΕ ΤΩΡΑ ΣΑΝ ΚΟΚΟΒΙΟΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΗΣ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ!"  

Μπήκα σήμερα σ'ένα ταξί να πάω στη δουλειά μου.

"Καλημέρα σας,πού πάτε;" ρώτησε ο οδηγός.

Μόλις τού είπα τόν προορισμό,έγινε πιό κίτρινος κι'από το ταξί του.

"Καί πώς θα πάω εγώ εκεί;Δέν ξέρω,θά χαθώ,δέν θα μπορώ να φύγω μετά...Κατεβήτε σάς παρακαλώ και πάρτε κάποιον άλλο"

Τελικά τού εξήγησα και μέ πήγε.Βρήκε κι'έναν άλλο πελάτη που πήγαινε πρός τά εκεί καί που θα τού έδειχνε και πώς να γυρίση μετά στόν..πολιτισμένο κόσμο. 

Αλλά γιά σκεφτείτε να ήταν καπετάνιος.Θά δεχόταν να πάη μόνο μέχρι την αντίπερα παραλία,αλλιώς θά το έδενε τό βαπόρι στό λιμάνι και δέν θα κουνούσε ρούπι από εκεί.........

Τελικά πολύ θα ήθελα να μού εξηγήση κάποιος από πού προκύπτει οτι η 1η Μαϊου,επίσημα θεσμοθετημένη αργία (άν ανοίξη κανείς μιά ημερολογιακή "ατζέντα" θά την βρή καταχωρημένη στίς "Ελληνικές επίσημες αργίες) "δέν είναι αργία,είναι απεργία" ;

Αν είναι απεργία,τότε οι εργαζόμενοι στά αστικά λεωφορεία (που τράβηξαν και μιά τρίωρη στάση εργασίας) καί σέ άλλες υπηρεσίες που ενδεχομένως λειτούργησαν,πρέπει να λάβουν αποδοχές ίσες μέ το ημερομίσθιο μιάς κανονικής εργάσιμης μέρας ή το αντίστοιχο κλάσμα τού μισθού τους.Οι δέ απεργήσαντες εργαζόμενοι στον ΟΣΕ καί τους ΗΣΑΠ που "κατέβασαν ρολλά" επί 24ωρο,δέν θα πρέπη να πληρωθούν γιά την ημέρα αυτή.

Αν είναι αργία,τότε οι εργαζόμενοι στόν ΟΣΕ καί στούς ΗΣΑΠ δέν είχαν κανένα δικαίωμα να "κατεβάσουν ρολλά" επί 24ωρο (όπως δέν τό κάνουν στίς άλλες αργίες),αλλά είχαν υποχρέωση να εργαστούν,αμοιβόμενοι σύμφωνα μέ όσα ορίζει ο νόμος γιά εργασία "κατά τάς αργίας".

Πολύ φοβάμαι όμως οτι εν Ελλάδι,η Πρωτομαγιά είναι γιά κάποιους απεργία ώς πρός την παρουσία τους στον εργασιακό χώρο αλλά αργία ώς πρός την μισθοδοσία τους.......