στριφογύριζε πάντοτε στὸ μυαλό μου(στὸ ποιό?) ὁ παραπάνω τίτλος. δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις ὅπου βλέπεις συνανθρώπους σου νὰ κλείνουν τὰ μάτια ακούγοντας ἕνα τραγούδι ἤ ἀγαπημένους στίχοι. πολλὲς φορές σκεπτόμουν τὶ σχέσι μπορεῖ νὰ ἔχῃ, τὸ ἄτομο ποὺ ἀκούει κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι ποὺ μιλάει π.χ. γιὰ τὴν δοκιμαζομένη ἐργατιά, ὅταν εἶναι 24 χρονῶν, δὲν δουλεύει καὶ τὰ βρίσκει ὅλα ἔτοιμα. κάθησα, τὸ λοιπό(ν) καὶ ἔβγαλα μερικὲς περιπτώσεις ποὺ ὅσο καὶ νὰ πιέζω τὸν ἑαυτό μου, δὲν μπορῶ νὰ αἰσθανθῶ τίποτα γι'αὐτές. ἀκόμα καὶ ἄν στοὺς γύρω μου ὑπάρχει περίσσευμα συναισθημάτων καὶ δακρύων.

- καββαδίας: δὲν ὑπήρξα ποτέ ἀσυρματιστής ἤ θερμαστής. δὲν υπήρξα μοῦτσος, μῆτε καὶ λοστρόμος. ὡς ἐκ τούτου, μοῦ φαίνεται δύσκολο νὰ συγκινηθῶ μὲ στίχοι ἀπὸ τὸν σταυρό τοῦ νότου καὶ τᾶ ὑπόλοιπα ἔργα τοῦ καββαδία. εἰλικρίνῶς, δὲν καταλαβαίνω, πῶς μπορεῖ κάποιος ποὺ ἔχει γεννηθῇ καὶ μεγαλώσει στὴν ἀθήνα καὶ φωνάζει κάθε κυριακὴ "κάνουν ἔρωτα στὸν ΠΑΟΚ καὶ στὴν θεσσαλονίκη" νὰ συγκινηθῇ μὲ τὸ "μάταια θὰ ψάχνῃς τὸ στρατί, ποὺ πάει γιὰ τὸ ντεπώ". γιὰ κανα ντεπόν μπορεῖ νὰ συγκινηθῇ, ἀλλὰ γιὰ τὸ ντεπω γιατί?

- τραγούδια καὶ λόγοι ἀριστερᾶς : ἄν πᾶτε σὲ συγκεντρώσεις ἐργατικῆς πρωτομαγιᾶς, ἀντιρατσιστικὰ φεστιβάλ κ.ο.κ(σάμαλι, τσακατσούκας παιδιάααα) θὰ δεῖτε διάφορα φαινόμενα. ἐπὶ παραδείγματι,βγαίνει μιὰ κοπέλα ποὺ κάνει αντίστασι στὰ καπιταλιστικά ἀποσμητικά καὶ κραυγάζει ἐνάντια στοὺς ἀμερικανους καὶ κάθε λογῆς καπιταλιστικὸ γουρουνι. μέχρι δω καλά καὶ γω μαζύ τους. ξαφνικὰ ὅμως, θέλει νὰ κάνῃ χιοῦμορ καὶ πετάει μιὰ λακιαμα. ἀμέσως, σὲ κάποια ἄτομα ποὺ πιάσαν καὶ καλά τὸ ἀστειάκι, σκιαγραφείται ἕνα σοβαρὸ χαμόγελο, βγάζουν μιὰ ἄναρθρη κραυγή, ὁμόηχη μέ "χα" καὶ κουνᾶνε τὸ κεφάλη πάνω κάτω, συμφωνόντας. πραγματικῶς, ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα συλλαμβάνεται ἐξαιρετικὰ φτωχή γιὰ νὰ περιγράψῃ τὴν παραπάνω εἰκόνα. πρέπει νὰ τὸ δεἶτε. μετὰ ἀνάβουν τσιγάρο, αμερικανικῆς καπνοβιομηχανίας ποὺ λίγο πρίν, κατεδικάσθη δι ὅτι τὰ κέρδη της γίνονται βόμβες ποὺ ἐξαφανίζουν λαούς.

-  παλιὰ λαϊκά:

vol 1: θὰ ἔχετε δεῖ σὲ σκυλλάδικα-ὅσοι πᾶτε- ποὺ ὅλοι ζεσταίνονται μέχρι νὰ μποῦν τὰ παλιὰ λαϊκα καὶ τὸτε τὰ δίδουν ὅλα. οἱ ἕλληνες εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα μερακλήδες. κρατᾶνε στὸ ἕνα χέρι τὸ τσιγάρο-ἡ 1η ἰουλίου εἶναι κοντά- στὸ ἀλλο τὸ οὐίσκι καὶ ταυτοχρόνως ἔχουν περάσει καὶ τὰ δυο στοὺς  ὥμους τῶν κολλητῶν τους. ἐν συνεχεία, τραγουδᾶνε μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο καὶ καημό, τὸ ἕνα ὄμορφο ἀμάξι μὲ δυο άλογα καὶ τονίζουν τὸ "σαν τὴν πικρή μου τὴν κατάμαυρη ζωή". οἱ δὲ γυναῖκες τραγουδᾶνε καὶ αὐτές μὲ τὸ ἴδιο στὺλ, γιατὶ δειχνει χειραφέτησι τῆς γυναικός τὸ ὁλο θέαμα.  ὁ καημένος ὁ καρμοιρακος ποὺ τὴν βγάζει μὲ ἕνα ξερὸ τζιν τονικ στὸ μπαρ, στριμωγμένος, δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβῃ πῶς εἶναι καταμαυρη ἡ ζωή τους μὲ τὸν συνολικὸ λογαριασμό, νὰ εἶναι καμμιὰ 700αρα εὐρω. ὁ ἄγνωστὸς ὑπερασπιστὴς θὰ τρέξῃ καὶ θὰ μᾶς συμβουλεύσῃ νὰ ἀφήσουμε τὰ παιδιά, στὰ ντέρτια τους. 

vol 2: ἐντάσσονται καὶ ὅσοι ἔντεχνοι ἔνιωσαν ὅτι δὲν τοὺς φτάνει ἡ κατηγορία τοῦ ἀσυρματιστοῦ. τοῦτοι, εἰδικῶς ὅταν ἤντουσαν φοιτητές, ἐσύχναζαν καὶ συχνάζουν στὰ γνωστὰ σὲ ὅλους μας, ῥεμπετάδικα. ἡ ῥεμπέτ ἀσκέρ, ποὺ λέγαμε καὶ μεις φοιτητές. τὶ κάμουν, τὸ λοιπό(ν), κει μέσα; πρώτα ἀπὸ ὅλα λένε κρύα ἀστεία, σὰν αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν μελῶν στὶς συγκεντρώσεις τοῦ ΜΗ.γελᾶνε οἱ ἴδιοι ποὺ εἶπανε τὸ ἀστεῖο δυνατά, ὥστε νὰ παρακινήσουν καὶ τὸν ἄλλον νὰ γελάσῃ. κάτι τέτοιο, βέβαια, δὲν ἀναφέρεται σὲ καμμία ἀπὸ τὶς θεωρίες παρακινήσεως ποὺ ἔχω διδαχθῆ, ἀλλὰ τέσπα(ποὺ λέμε καὶ στὸ mirc, πρὶν τὸ cybersex). κατόπιν, γέρνουν τὸ κεφάλι πότε πρὸς τα πίσω καὶ πότε πρὸς τὰ μπρὸς σὲ ἀργὴ κίνησι-μὲ λίγο πιὸ γρήγορη κίνησι, θεωρεῖσαι αύτιστικός-καπνίζοντας ἤ καπνό ἤ συμβατικὰ τσιγάρα. σὲ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις ψαγμένου ἀτόμου, κανουν τσιμπούκι. τραγουδᾶνε τοὺς στίχους, οἱ ὁποῖοι ἀγγίζουν τὴν ψυχή τους, δακρύζουν ὅταν ἀκοῦνε καζαντζίδη καὶ ἄν ἔχουν πάει 2 βολές καὶ ἄνω στὸ κατάστημα, προτείνουν και τραγούδια. 

στὰ παραπάνω συμπεράσματα, ἔχω φτάσει ἐξ ἰδίας ἐμπειρίας, ποὺ λέει καὶ ὁ deos. και δὲν σᾶς κρύβω ὅτι προσεπάθησα και γω νὰ αἰσθανθῶ, ὅ,τι μπορεῖ νὰ αἰσθάνονται οἱ προαναφερθέντες. ὅσο δὲν μποροῦσα, ὅμως, νὰ δεχτῶ τὰ θέσφατα τῶν μαθηματικῶν χωρις απόδειξι, ἔτσι δὲν δἐχθηκα καὶ αὐτά, μιᾶς καὶ δὲν ἐπείσθην. ἔτσι, ὑπέπεσα στὰ ἀμαρτήματα, νὰ μὴν μοῦ ἀρέσει ὁ καββαδίας, νὰ μὴν γελάω μὲ τὰ ἀντιστασιακὰ αστειάκια τοῦ γλυκοῦ νεροῦ λίγο πρὶν τραγουδήσῃ ὁ δεληβοριάς ἕνα ἔργο του μὲ ἀντιστασιακὲς βρισιές, νὰ μὴν κάνω κεφάλι μὲ τὰ ἀσπρὸμαυρα ἄλογα καὶ νὰ μὴν κοιτάω κανέναν στὸ τραπέζι τοῦ ῥεμπετάδικου, φωνάζοντας μὲ ἀλανιάρικη φωνή, "πέστα στελάρα, γίγαντα". ἄσε ποὺ καὶ τὸ τσιμπούκι, μοῦ πέφτει κομματάκι παρα φύσει

i'm forever blowing bubbles,

pretty bubbles in the air.

they fly so high,

nearly reach the sky,

then like my dreams,

they fade and die.

fortune's always hiding,

i've looked everywhere,

im forever blowing bubbles,

pretty bubbles in the air.

πρὶν μερικὲς μέρες, διέσχιζα τὴν μεσογείων πεζη καὶ ἔνιωσα ἕναν γνώριμο ἦχο νὰ γαργαλεύῃ τὰ αὐτιά μου. γύρισα καὶ τὶ νὰ δῶ. ἕνα παιδαρέλι, φλώρικα ντυμένο, μὲ ανοιχτοχρωμο πουκαμισάκι, κοντά μαλάκια με ζελέ περιποιημένα, καθαρισμένα γυαλάκια κλπ νὰ ἀκούῃ τὸ highway to hell καὶ νὰ προσπαθῇ νὰ τραγουδήσῃ τοὺς στίχοι. γέλασα μὲ τὸ θέαμα καὶ ἔφυγα. εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν ἑλλήνων νὰ καταπιάνονται μὲ μόδες τύπου "latest additions" χωρὶς νὰ περιεργάζονται στὸ μυαλό τους, αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο ἀσχολοῦνται. ἕνα παράδειγμα: τοὺς τελευταίους μῆνες, μετὰ τὴν ἀνακοίνωσι τοῦ ἐρχομοῦ τῶν ac-dc, ἕνα συγκεκριμένο κλαμπ στὸ κολωνάκι ποὺ προσφάτως μετεφέρθη στὴν παραλιακή συνήθιζε νὰ βάζῃ τὸ thunderstruck, γύρω στὶς 3 και κάτι. λίγο μετὰ τὸν κιάμο καὶ λίγο πρὶν τὴν τζόαν τζετ, τὴν ὁποία θὰ διαδεχόταν ὁ πετρέλης. μιὰ κοπέλα, τὴν πρώτη φορά ποὺ ἄκουσε τὸ thunderstruck στὸ συγκεκριμένο μαγαζί, ῥώτησε χαριτωμενα: "τὶ εἶναι αὐτό? thundercats?"ε, μετὰ ἀπὸ ἀρκετοὺς μῆνες ἡ κοπέλα ἦτο ἔτοιμος νὰ πάῃ στὴν συναυλία τῶν acdc, μὲ τὴν ἔπίσης, άσχετη παρέα της, δηλώνοντας, μάλιστα, ὅτι ξέρει πολλὰ τραγούδια τους. κάτι ποὺ δὲν λένε, ἄνθρωποι ποὺ ἀσχολοῦνται χρόνια μὲ τὴν μουσική αὐτή. κάτι οἱ ἐτοιμασίες ποὺ ἔδειχνε τὸ σταρ, κάτι οἱ διαφημίσεις σερβιεττῶν ὑπὸ τοὺς ἤχους τοῦ back is black, τσίμπησε ἡ κοπέλα. σοῦ λέει, κοτζαμ συγκρότημα ἔντυσε μουσικά τὸ περιοδόπανό μου, νὰ μὴν το τιμήσω? τὶ θὰ ποῦν αὔριο οἱ φίλες μου στὴν παραλιακή?

τὴν περασμένη ἑβδομάδα,  παραλίγο νὰ σὲ πατήσῃ ὁ φλωράκος στὸ μινι κοῦπερ. τὸ σὰββατο στὸ μετρόπολις σκοντάφτεις στὴν γόβα στιλέτο τῆς κυρα-κομπρέσας ἀπὸ τὸ χαλάνδρι, ποὺ πέρασε νὰ πάρῃ cd, acdc(ποὺ λειτουργοῦν καὶ ὡς καθρεφτακια, ἀνἀποδα-κλοπηright ἀπὸ πανούση). μεθαύριο θὰ δῇς χορηγὸ στοὺς iron maiden τὴν μαριαννα βαρδινογιαννη. τέτοιος ἀχταρμάς, οὖτε στὸ ΜΗ