Δίνουμε μάχες, επικές,

εγώ κι’ ο χρόνος

καθώς, παλεύουμε διαρκώς

και, επιμόνως

σε, μια προσπάθεια

κάθε ένας να νικήσει

στου αλλουνού τη τακτική

μην υποκύψει.

Όμως, παρά τη τεχνική

μου ευελιξία

χάνω, στο πόντο τη σκληρή

μονομαχία

έτσι,  πρωί,  απομεσήμερο

η βράδυ

μου ζωγραφίζει  κι’ άλλο,

επώδυνο σημάδι.

Γι’ αυτό  οι νίκες και, των δυο

σαν μετρηθούνε

του χρόνου, αμέτρητες σαφώς,

υπερτερούνε

εμένα πύρρειες , σαν

τη στημένη φάση

όπου, τον κέρδισα απλώς,

για να γελάσει! 

Για όλους...!

Γιατί, σφυράς αμέριμνα της μέδουσας η όψη χαράχτηκε, σε μπρούτζινη ελάσματος μορφή κι’ όσο σφυράς αμέριμνα ξεχνιέται στα υπόψη, απόκρυφου παγόβουνου μοιραία η υφή.

Σαν προσπερνάς αγέρωχα, θωρώντας δικαιοσύνη μυστηριώδες κάνιστρο, με σκέπασμα λιτό αγέρωχα, θα ξαφνιαστείς όταν, φρικώδη σμήνη απορρυθμίσουν έντεχνα …μισόλυτο  ιστό.

Μην αναιρείς συλλογισμούς, στου κέρβερου τη λεία δαγκωματιές παρόπλισαν, με σήψη τη ζωή, για τούτο μη θεοποιείς σενάρια αχρεία μπρος στη λερναία,  δύσοσμη, φρικώδη του υλακή.

Γιατί, σφυράς αμέριμνα της γνώση η σοφία κι’ αν καρτερεί σιωπηλή, σε μάρμαρα βουβά  βροντοφωνάζει!  Ανέτρεξε απλώς, στην ιστορία δίσεκτοι χρόνοι καμινιού, χυτεύουνε σφυριά!

Για όλους...!

Για όλους...!

Κουμπί μες τη κουμπότρυπα γιατί, δε πας ευθεία κι’ όλο μου ξεκουμπώνεσαι τόσες φορές στο είπα.

Δε φταίω εγώ η ράφτρα σου μοναδική αιτία κι’ αφού λοξά με έραψε διαρκώς, …χάνω τη τρύπα!

Θαρρώ ότι, σκαρφίζεσαι φτηνές δικαιολογίες  να κρύβεις  τη  …λοξάδα σου, στο… φταίνε κάποιο άλλοι..

Όχι!  Στ΄ ορκίζομαι μαθές,  μ’ αυτές  τις  αστοχίες  χάνει τη τρύπα εύκολα το κούφιο  μου κεφάλι!

Δε ξέρω άμα, δε μπορείς  το ύφασμα να στρώσεις,  προβλέπω το κεφάλι σου να μη μπορείς να σώσεις!

Αφεντικό τι να σου πω, πράμα δικό σου είμαι κι’ άμα, με κόψεις αδειανή η τρύπα σου, θα είναι!

Μωρ’  τι μας λες μας απειλείς,   θαρρείς πως είσαι πρώτο? Τη σχετική κουμπότρυπα, θα κλείσω, με τσιρότο!

Δε λέω όμως σκέψου το αντέχει η καρδιά σου τέτοιο κουμπάκι όμορφο, να κόψει η ψαλιδιά σου?

Αυτό  εσέ, δε  σ’ αφορά μήτε,  θα σε ρωτήσω το τρύπιο το κεφάλι σου, στ’ αζήτητ’ αν αφήσω..

Συγνώμη, παρανόησες απλώς την άποψη μου καθότι  η κουμπότρυπα θέλει την ύπαρξή μου!

Το παραμύθι σου κουμπί,  δε με αγγίζει φτάνει και, η  μοιραία σου στιγμή όπου να είναι φτάνει…

Μαζί σου, δεν αντιδικώ  υπεκφυγές δε  βρίσκω  μα, για το φάλτσο ράψιμο δε έχω κάποιο  δίκιο?

Τώρα ιστορίες μη ζητάς  αυτός είναι ο νόμος  η βρίσκεις τη κουμπότρυπα η πέφτει λαιμητόμος!

Για όλους..!