Για όλους...!

Παλιούς  καιρούς  πρωτύτερα  τότε, που η ζωή εμφανίστηκε στη  γη, δυο συναισθήματα  το δίκιο, με το άδικο  που  ήτανε ξαδέρφια, σκέφτηκαν να κουβεντιάσουν.

Η συζήτηση τους ως θέμα είχε, ένα καινούριο κάτοικο του πλανήτη τον  άνθρωπο!

Το δίκιο, σαν μεγαλύτερο  και, ποιο  σεβάσμιο  πρώτο, έλαβε το λόγο λέγοντας.

Σ’  αυτό το πρωτοεμφανιζόμενο  κατασκεύασμα  λέω, να  δωρίσω νόμους,  ευθύτητα, ευθυκρισία,  μπέσα,  να είναι σπαθί  που λένε  και, τέλος  πάντων να ζυγίζει καλόβουλα τα πράγματα ώστε, να συμπεριφέρεται  εξευγενισμένα , διαφορετικά από τα άλλα ζώα  εσύ, τι λες? Ρώτησε το ξαδέρφι του …Άδικο.

Ωστόσο  εκείνο, σαν να κατσούφιασε προτού του απαντήσει…

Τι να σου πω, δεν το θεωρώ και, τίποτε σπουδαίο  λάθος της φύσης είναι  οπότε  μάλλον, θα πρέπει να το χειριστούμε ανάλογα.

Δηλαδή  πως,  σκέφτεσαι να το βοηθήσεις?  Ξαναρώτησε το …Δίκιο.

Θα του επιτρέψω  να λεηλατεί, να σφάζει, να κηλιδώνει, να ατιμάζει, να νοθεύει , να λοιδορεί  γενικά,  να μην σέβεται  τίποτε από  όσα εσύ, ονειρεύεσαι να του δωρίσεις.

Ναι άλλα… τούτο το ζωντανό  δείχνει ότι, μπορεί να αφήσει εποχή.

Σιγά τα λάχανα αποκρίθηκε, χαχανίζοντας  το Άδικο.

Έλα σταμάτα να γελάς διότι, είπαμε να κάνουμε, μια σοβαρή κουβέντα, όχι να σπάσουμε  πλάκα…

Εν’ πάση περιπτώσει  μήπως  πρέπει ν’ αλλάξεις  γνώμη, για να  προσφέρεις και, την δική σου βοήθεια ?

Ξάδερφε, σε πεισματάρικο μουλάρι γιατί, σαν τέτοιο μου φαίνεται  κάθε  βοήθεια,  θα είναι περιττή  γιατί  η κατάληξη,  φαντάζει  πάντα    ίδια…

Η  θα, σε πετάξει από την σέλλα η θα, σε κλωτσήσει γι’ αυτό  επιμένω, στην δική μου δωροεπιταγή.

Το… Δίκιο  όμως που,  επέμενε να δοθεί  στον άνθρωπο, μια ευκαιρία συνέχισε να …ψήνει το … Άδικο,  για  μια  κατ’ αρχήν  συμφωνία…

Δεν  νομίζεις  ότι, επειδή  χρειάζεται, κάποια περίοδο προσαρμογής  είναι καλό  να αφήσουμε το υποκείμενο  μας,  ποιο χαλαρά?

Μωρέ  ξάδερφε κόλλησες,  στο ποιο επιπόλαιο, αναθεματισμένο ζωντόβολο?

Μα …Άδικο,  εφ’  όσον  βλέπεις ,δεν μοιάζει, με  ζώο  είναι … πανέξυπνο και,  ανθρωποειδές.

Δεν  ξέρω  ανθρωποειδές , ξεανθρωποειδές  τέτοια … δώρα, θα του κάνω  κι’ άμα θες,  άμα δεν θες,  κόβουμε ξανά την καλημέρα! 

Το … Δίκιο,  σαν  είδε κι’ απόειδε πως, με το ξαδελφάκι  του, δεν έβγαζε άκρη  το αποχαιρέτησε  αλλά… καθώς  έφευγε του φώναξε…

Πάντως  να ξέρεις εγώ,  θα τον κάνω …άνθρωπο!

Κούφια λόγια!  Αποκρίθηκε κοντοστέκοντας  το … Άδικο, συνεχίζοντας …

Τι  στοίχημα  βάζεις  πως,  αυτό που, ονειρεύεσαι  να  εξανθρωπίσεις  σύντομα , θα είναι , ένας μισάνθρωπος , ένα  τέρας  που καθημερινά, θα σε προδίδει?

Ότι, στοίχημα  θες!  Αποκρίθηκε το .. Δίκιο  λέγε, σ’ ακούω.

Λοιπόν  αν ,δεν  τα καταφέρει  χάνεις την  πρωτοκαθεδρία  απαίτησε το …Άδικο

Κι’ εάν κερδίσω  εσύ,  τι χάνεις ?

Παύω,  να βάζω  εμπόδια,  στα δίκια σου!

Έγινε!  Συμφώνησε  το … Δίκιο

Πάντως,  στο λέω και, το υπογράφωωωωωωωωω,  θα χάσεις, μετά βαΐων και, κλάδων  ακούστηκε το..  Άδικο,   καθώς  απομακρύνονταν,  γελώντας  απαίσια!

Άραγε , ποιος  κέρδισε?

…Λησμόνησα τις αρετές

δίνοντας βάση, σε χαρές

τις ελαφρότητας γιατί,

αρνήθηκα την μπόρα

που, έβλεπα από μακριά,

μ’ αστροπελέκια δυνατά

αλλά, απαθής  εγωπαθώς

…διέφθειρα την ώρα.

…Επιρρεπείς, στα εύκολα

κατάφερνα τα δύσκολα,

σαν έξυπνος να παρατώ

γλυτώνοντας… οδύνες.

Στον εαυτό μου επιεικής

την έβρισκα περιχαρής,

σαν έριχνα,  σ’ άλλο ρωμιό

όλες μου τις ευθύνες.

Απαξιώνοντας θεσμούς

έδωσα αξία, σε εσμούς

αφήνοντας,  βραδυφλεγείς

να πυρπολούν την χώρα

τώρα, ακούω αλαλαγμούς,

κατάρες μαύρες και, λυγμούς

καθώς, πλησίασε εγγύς

της πληρωμής η ώρα.

Κουπλέ

Στα πρέπει εναντιώθηκα

που, καθορίζουν νόμοι

τις τύψεις ξεφορτώθηκα

μαζί , με τα συγγνώμη

και, αποδίδω σεβασμό

μονάχα, στην καρδιά μου

αφού, όπου έκανα καλό

βρήκα και, τον μπελά μου.

Ρεφρέν

Αναμνήσεις  διαγράφω

το φωνάζω, το υπογράφω…

Κοινωνία, είσαι ψέμα

και, γι’ αυτό παρτίδες, τέρμα.

Κουπλέ

Ας  μη με πει κανένας σας

αγύριστο κεφάλι

καμιά διαπραγμάτευση,

δεν θα, με πείσει πάλι.

Ν’ απαρνηθώ τα θέλω μου

ξανά, δεν επιτρέπω

τελείωσε, για πάρτη μου

κανόνες, θα ανατρέπω.

Ρεφρέν

Αναμνήσεις  διαγράφω…

Στην μισάνοιχτη πόρτα,

μια στιγμιαία, κλεφτή ματιά

σφράγιζε, με αδιέξοδο την σιωπή καθώς,

το επικίνδυνο μυστικό,

δι’ ενός αμφισβητούμενου  ίσως,

αποδυνάμωνε  την μαρτυρία του ναι

…καταφέρνοντας έτσι,

να αιωρείται  σκόπιμα η συσκότιση…

Απεναντίας, κάθε αντίφαση

διατηρούσε ανοχύρωτη στην  αλλοτρίωση,

την αληθινή ροή  απαξιώνοντας,

με χροιά ψευδαίσθησης, την  άνομη πράξη!