Για όλους...!

Για όλους...!

Άραγε  η  ζωή  τι  είναι,

φιλοσόφησες   καλά?

Όλο εραστές  να σμίγουν

φίλοι, που  διαρκώς  προδίδουν

συνειδήσεις,  που ενδίδουν,

σ’ απροσάρμοστα  μυαλά,

ένα φύσημα του αγέρα,

μια  ιδέα,  τελικά…

Αν εμπέδωσες  τα ωραία

πρόβλημα  παύει να  είναι…

Μέτρια λογική αν έχεις

υπακούς  και, δεν  προτρέχεις

άνεση, θα αποκτήσεις

που, κατέχουν  λιγοστοί

ώστε, την  ιδέα  γλέντι

κάνε αν θέλεις  πριν  κοπεί.

Υστεροφημία  πάλι

αν γυρεύεις  να αφήσεις

άλλαξε τις αντιλήψεις

γίνε , άνθρωπος σωστός

κοίταζε να εκτιμήσεις

ότι, γύρω σου αξίζει

μην σκεφτείς  να χαραμίσεις

την …ιδέα  ως , θνητός!

Για όλους...!

Για όλους..!

Ταξιτζής μετά από νυχτερινή βάρδια επιστρέφει στο σπίτι και, ρωτά με ενδιαφέρον την .κυρά του…

Γλυκιά μου πως πέρασες χθες?

Τίποτα το ιδιαίτερο αγάπη μου! Είδα μια καλή ταινία, απόλαυσα ντάκος και, πήγα για ύπνο.

Το επόμενο πρωινό ο κουρασμένος  ταξιτζής ξαναρωτά…

Μωρό μου πως, πέρασες χθες?

Τα συνηθισμένα καλέ μου. Άκουσα λίγο μουσική απόλαυσα ντάκος και, κοιμήθηκα…

Καλά βρε παιδί μου μόνο, με ντάκος την βγάζεις?

Δεν ξέρεις αγάπη μου ότι, είναι μόδα φίλες και, γνωστές στην γειτονιά  ντάκος απολαμβάνουν.

Το ίδιο τροπάρι συνεχίζονταν για μεγάλο διάστημα ώσπου, μια διαρροή στο σπίτι ανάγκασε τον ταξιτζή εκεί, στον καφενέ που σύχναζε να ρωτήσει τον καφετζή…

Ρε συ Νώντα, ξέρεις κανένα υδραυλικό?

Ναι αμέ και, μάστορας, με αρ……… συμπλήρωσε  φωνάζοντας..

Αριστείδηηηη!

Ακούω λέγε… Πετάχτηκε, ένας νταβραντισμένος νεαρός

Ο φίλος από δώ, ψάχνει υδραυλικό.

Ο ομορφάντρας πλησίασε και, δίνοντας το χέρι στον ταξιτζή αυτοσυστήθηκε..    Ντάκος  Αριστείδης  τι.. ζημιά έχουμε?

Ο ταξιτζής ακόμη τρέχει, για το διαζύγιο αλλά… οι υπόλοιποι ποιος ξέρει..?

Για όλους...!

Για όλους...!

Το κάθε πριν αν και, θεωρητικά κρίνεται υπεύθυνο, για το μετά έχει, το ελαφρυντικό της άγνοιας παρ’ εκτός και, με επίγνωση της επερχόμενης φθοράς οδηγεί, στης συμφοράς το απονενοημένο διάβημα τότε και, μόνο τότε, μια παράδοξη εγκεφαλική  ασυνέπεια, ερμηνεύει τα μελλούμενα ως απ’ αρχή, άδοξου τέλους…

Για όλους...!

Ένα πρωινό μεγάλο φορτηγό σταματά έξω από μια μονοκατοικία. Κατεβαίνει ο συνοδηγός και, χτυπά το κουδούνι. Εμφανίζεται η οικοδέσποινα ρωτώντας... Τι τρέχει θέλετε κάτι?

Που να αδειάσουμε το ψάρι? Ρωτά ο συνοδηγός

Ποιο ψάρι?  Ακούγεται  απορημένη

Αυτό το μεγάλο  ελάτε να δείτε λέει  ανοίγοντας την πίσω πόρτα ο συνοδηγός.

Μα... αυτό είναι τεράστιο που να βάλω τέτοιο ψάρι τι είναι?

Κυρία μου, δεν ξέρω που ,θα το βάλετε αλλά...ο γιος σας, δεν πήρε δέκα ,με τόνο

ορίστε εμάς, μας είπαν να σας φέρουμε τον τόνο!

Στα απρόσμενα του κόσμου
έστησα ευήκοον ους

να …συλλάβω των ανθρώπων
τα  όμορφα που κρύβει ο νους
παραδόξως, στη σιωπή μου
μπας  και …πιάσω κάτι τι
σκεπτικό καλό ούτε, ένα 
μόνο πόνος  και, οργή!

Σκέφτηκα, να ξανακούσω
μη, δεν άκουσα καλά,
δεν μπορεί ουδείς, στον κόσμο
να μην σκέφτεται …σωστά
μα και, πάλι κάθε ήχος,
κάθε σκέψη και ,ειρμός
φτάνανε γεμάτα θλίψη
τα πλημύριζε θυμός!

Έκανα σιγή ιχθύος
αφουγκράστηκα βαθιά
μη τυχόν μου χε  ξεφύγει,
λεπτομέρεια καμιά
μέσα όμως, στην απαίσια
νεκρική, που λεν σιγή
σκέψη, μια καλή, δεν βρήκα
…ιαχές  και, οδυρμοί!

Είπα, να  αλλάξω θέση 
μήπως,  έφταιγα εγώ,
το ακραίο τούτο δείγμα
δεν μπορούσα να δεχτώ
στριφογύρισα, όταν ξάφνου
έκπληκτος, ομολογώ…
Πιάνω ευχή ήταν, μιας μάνας,
στον μονάκριβο της γιό!

Για όλους...!

Για όλους...!

Σε σκλαβοπάζαρα των ιδεών

μεταπωλήθηκε, ανέντιμα η αξία

κηρύχθηκε έκπτωτη, παλαιών αρχών

καθώς, στο λόγο ποίος, δίνει σημασία.

Η  απαξίωση την κάθε αρετή

επιδιώκει, να ναι έννοια αφηρημένη…

Την θέλει  ανέφικτη, στην συμπαγή

παραφθορά της ανομίας, εθισμένη.

Το απροσπέλαστο της προστυχιάς

καραδοκεί καθώς σμιλεύει, με κακία

η συναισθήματα απανθρωπιάς

την καλοσύνη ώστε, να …βαφτεί  αδικία.

Της αφροσύνης κνούτο οι ενοχές

ραπίζουν άνομα, ιμιτασιόν αλήθειες

συνομολόγησαν και, μαύρες εποχές

ώστε, τα γνήσια να φαίνονται συνήθειες.

Για όλους..!

Για όλους...!