Σε μια πόλη που, με ματώνει

σε μια αγάπη που, με πονά,

ήσουν δωσμένη ψυχή μου όλη

γι’ αυτό ο πόνος, δεν μου περνά.

Σαν  αγκάθι εκείνη η  αγάπη,

αγκυλώνει κι’ ανησυχώ

και, στην πόλη που, με πληγώνει

πέτρα ρίχνω  κι’ όμως, γυρνώ.

Χρόνε αλήθεια  γοργά που παίρνεις

τα όνειρα μας τα παιδικά

λίγο πίσω γιατί, δε φέρνεις

τα όσα ωραία κι’  αληθινά

τότε, που έδειχνε η  πόλη

όμορφη πάντα και, γιορτινή

και η αγάπη, σαν περιβόλι

 γνήσια ήταν, αυθεντική.

Αναμνήσεις  αγαπημένες

τόσο οικείες  και, μακρινές

οίκτο, για δείξτε, στις πονεμένες

μες το μυαλό μου, μαύρες σκιές.

Και, εάν  η πόλη με παρασέρνει,

 σε μια αγάπη π' αδιαφορεί

χρόνια τα πρώτα, στο νου μου φέρνει

ωστόσο δάκρυ, δεν ωφελεί.

Για γνωστικούς...!

Κουπλέ

Πήρα, απ’ τα σύννεφα σταγόνες,

αχτίδες του ήλιου φωτεινές,

τρελλών ηρώων τους αγώνες

ευαισθησία, από το χθες.

Διάλεξα, εκχύλισμα αρωμάτων

κρίνων, επίμονη ευωδιά

μελωδική ροή  ακουσμάτων

κι’ αθώο γέλιο, από  παιδιά.

Ρεφρέν

Σπονδές, σου κάνω  έρωτα μου

μ’ ότι, πιο όμορφο μπορώ

ναός, στολίστηκε  η καρδιά μου

έλα μου, να προσευχηθώ.

Πήρα, αγριόμελου την γλύκα

εαρινή αστροφεγγιά

αρχαία δόξα από την Πνύκα,

ελπίδα, απ’ τη παρηγοριά.

Ελαίων διάλεξα τα αιθέρια

ευαισθησία  δειλινών

κι’ από της θάλασσας  το κύμα

ψιθύρους, σπάνιων κοχυλιών.

Ρεφρέν

Σπονδές, σου κάνω  έρωτα μου…

Δεν ξέρει, τι μου στέρησε,

σαν η βροχή σταμάτησε, στα μάτια της

κι’ ο  ήλιος, αφιλόξενα προδόθηκε

αφήνοντας στο γέλιο της  αλμύρα.

Ντυμένο, ανυπόληπτη πορφύρα

το όνειρο, στον οίκτο παραδόθηκε

καθώς, οι ενοχές βρήκαν αιτία

να …κλέψουν  το ουράνιο μου  τόξο.

Δεν ξέρει, τι μου στέρησε

η φλόγα, μόλις έσβησε στα χείλη της

και, στάχτη πνιγηρή έχει απομείνει

στο μέρος, που χαμόγελα …κυλούσαν.

Τον έρωτα, ατέλειωτα υμνούσαν

προτού, ανεπανόρθωτα επιμείνει

 η αφορμή, παράσιτο  να γίνει

σκοτώνοντας, μια τρυφερή ελπίδα.

Αφήνοντας, να εκτεθεί η πίστη

κατάφερε, αδίκως  να επιδείξει

προτού, σε τέλμα απάτης, επιρρίψει

τα λόγια των ευχών τα μαγικά,

δεν πρέπει  ν’ ηχούν ερωτικά,

σε  όρκους , που αναίρεσε

προβάλλοντας την ζήλεια εριστικά,  

δεν ξέρει, τι  μου στέρησε.