Πριν από σένα

τυχερό αστεράκι,

σε περίβλημα ανυπαρξίας

έφεγγα.

 Στην εξώπορτα του χρόνου

ελαφρύ αεράκι,

ασυνόδευτης αύρας

παρέστεκα.

Πριν από σένα

ατελές σημαδάκι,

στη παρόρμηση της ηδονής

φαινόμουνα.

Στο παρασκήνιο,

μια συγκυρία συναισθημάτων

συγκομιδή ελπιδοφόρα, 

συνέταξε.

Ανέλπιστα ευνοημένος

παρθένου στήθους

τη γλυκύτητα μαζί σου

γεύθηκα ενώ, στο πρωτόγνωρο

 της ευλογημένης σου αγκαλιάς

άγγιγμα

χαμογέλασα, στη ζωή,

σ΄ ευχαριστώ… Μητέρα!

 Κάθε  ομοιότητα  η  παραλληλισμός,  επιτρέπεται… αυτοδίκαια.

 Πισινέ μου! Μήπως μπορώ να μάθω ποιος είσαι και τι, στο καλό επιδιώκεις, με το να μ’ ακολουθείς  τρέχοντας  ξωπίσω  μου  εκ’ του σύνεγγυς? 

Μπροστινέ  μου!  Μπορεί  να μη γνωριζόμαστε  αλλά, σε πληροφορώ  πως  είμαι  ο  δύο  και  παρ’  ότι,  δε  γουστάρω  να  σε ακολουθώ , με  σπρώχνει  ξωπίσω  σου  ο τρία. 

Ρε τρικολόρ και το λουρί  της  μάνας η πως  αλλιώς  να σε  χαρακτηρίσω  εσύ, με  ποιο δικαίωμα, ωθείς  έτσι,  κακόγουστα  πάνω  μου  τον  δύο  εγώ, σε  έχω  παρενοχλήσει ποτέ ?

Με το δικαίωμα  που μου δίνει  η σπρωξιά  του τέσσερα,  μοναδικέ  μου.

Καλά  μωρέ  τέσσερα…  κακά  της μοίρας , δε  ντρέπεσαι  να σπρώχνεις  τον  τρία  έτσι,  που  να  ενοχλεί  το μπροστινό του  δηλαδή το πισινό  μου και εκείνος, με  τη  σειρά  του ν’  αδιαφορεί.  για  το  μπροστινό  του δηλαδή,  εμένα?
 
Ε’  τώρα πως,  να  εξηγήσω  την άκομψη  προσπάθεια του πισινού  μου  εννοώ  του πέντε που, με  πιέζει  αχαρακτήριστα  τόσο  ώστε, προς  αναζήτηση  χώρου,  εξαναγκάζομαι  να  μετακινώ  όλους τους  πισινούς σου φίλτατε.

…Πέντε  έχω την  εντύπωση, με  πέντε  φάσκελα  έναντι,  θα  πληρώσεις τη  νύφη.

Και γιατί παρακαλώ  εγώ?  Φταίχτης  κατ’  εμέ,  είναι το  αφιλότιμο  έξη  που κρατάει  πισινή  κάνοντας  τη πάπια…
 
Τι λες  μωρέ  εξευγενισμένε  πισινέ  του μπροστινού εγώ,  κάνω την  πάπια  η  ο  επτά  που αφού, με  σπρώξει σφυρίζει  αδιάφορα.

Τελικά  επτά,  για να  έχουμε, « προτού  σφόδρα, θυμώσω  με τα  επτά  θαύματα της ανωμαλίας  σου» καλό ρώτημα ποιος,  σκουντάει  ποιόν  ούτως ώστε οι  μπροστινοί  των  πισινών διαρκώς  να  σκοντάφτουν  πάνω  μου?

Θα προτιμούσα προτού δώσω  πειστική  εξήγηση να ρωτήσω  τον  οκτώ  ο  οποίος  ναι  μεν  καταλαβαίνει ποίος  πταίει επί του πιεστικού  προβλήματος  αλλά…  διαρκώς  κάνει  το  κορόιδο.

Άντε  τώρα  μη,  σε  σπρώξω  και κατρακυλήσουν οι  μπροστινοί  των  πισινών σου αχαρακτήριστο,  πισινό μπροστινό  κατάλοιπο  που,  θα  πεις εμένα κορόιδο…  …Εννιά   μίλα  και  συ  διότι,  αρχίζω  να  νευριάζω, με  τα  όσα  μπροστινόπισινοκολλητά μου συμβαίνουν.

Κοιτάξτε το θέμα, δε βρίσκεται εννιά  βήματα πριν  το τέλος κι’ αν εξηγηθεί  σφαιρικά  η  αναλυθεί  διεξοδικά περιέχει  τέτοιες  αποκαλύψεις  που μάλλον, θα βουίξει ο μπροστινός μου χώρια  που, θα  τα  βρει  μπαστούνια ο πισινός  μου.

Μάγκες!  Το  δέκα το καλό  προειδοποιεί .. Μην  ασχολείστε  πολυπλοκότερα,  με  τους έμπροσθεν των πισινών  καθότι  η  ματσαραγκιά  επί  του  πισινού  θεωρήματος  βρίσκεται,  στο  μπροστινό  του  πισινού μου  ως  εκ’  τούτου πισινέ του μπροστινού  σου σπρώχνε  καθ’ όσον  οι  μπροστινοί  των  πισινών  μου  άρχισαν  να με  πιέζουν όποτε, λίαν συντόμως  μπροστινέ,  θα  εκτονωθώ  ωθώντας  σε προς  το  πισινό του μπροστινού σου  όπερ πιστεύω ότι, έγινα  σαφέστατα  κατανοητός…!