Είμαι από κείνους,

που δακρύζουν, σ’ ένα στίχο,

μιας μελωδίας

τον αγαπημένο ήχο,

σε μια εικόνα

απαράμιλλη της φύσης,

με τ’ άδειο χέρι σου,

που λες να την αγγίξεις.

Είμαι από κείνους,

που στην ευωδιά του δυόσμου

αναγνωρίζουνε

την ομορφιά του κόσμου

πάνω, στο ποιο μικρό

ασήμαντο αγκάθι

η στων ωκεανών

τα ποιο ακραία, βάθη.

Είμαι από κείνους,

που ένα δάκρυ αναβλύζει,

στη κάθε ανάμνηση

του χρόνου που εγκλωβίζει

το παρελθόν, σε μια αχνή

φωτογραφία

ασπρόμαυρη, σαν τη σκιά

παλιά και κρύα.

Είμαι από κείνους,

που ενάντια στην ορφάνια

μικρών ψυχών

υποτιμώ τη περηφάνια

καθώς δακρύζω

αναζητώντας την αιτία,

που κρύβεται στη μοναξιά,

στην επαιτεία.

Κι’ αν η ψυχή μου

δακρυσμένη αναρωτιέται

και στις ευχές των αστεριών

παρηγοριέται,

για τους ανήκουστους

της οικουμένης θρήνους,

θα επιμείνω ταπεινά

να μαι, από κείνους.

Θάλασσα τόσα πρόβατα,

που τα ‘χεις φυλαγμένα

κι’ έρχονται κατά …κύματα

μιλιούνια, προς εμένα?

Ξωπίσω οι αγέρηδες

λες κι’ είναι τσελιγκάδες

σφυρίζουν να στοιχίζονται,

σ’ αμέτρητες αράδες.

Εκείνα τα κακόμοιρα,

στο αγκομαχητό τους

αλαφιασμένα αφήνουνε

αφρούς απ’ το κακό τους

ενώ, μες τη τρεχάλα τους

το ένα, στ’ άλλο βάλλει

τρικλοποδιές και το μικρό

θαρρείς, παίρνει κεφάλι.

Λεφούσια  ατελείωτα,

κοπάδια μυριάδες

τόσα, που και στο μέτρημα

χάνονται οι αράδες

και σκέφτομαι, άραγε μαντριά

 πόσα έχεις? Τα χωρούνε,

σαν επιστρέφουνε πουρνό,

για να ξεκουραστούνε?