Φέτος με ρώτησαν τα παιδιά τι ήθελα για δώρο γενεθλίων. Τους απάντησα πως ενα εισητήριο για το πουθενά και το παντού θα ήταν ιδανικό. Είχα επιλογή μεταξύ Μάλτας και Ελλάδας. Επειδή όμως Ελλάδα θα ανέβω τον Ιούνιο, είπα να πάω στο νησί των Ιπποτών.

Πέμπτη 25/3, έφτασα στο νησί. Κατέβηκα στο αεροδρόμιο που μου θύμιζε το αεροδρόμιο Λάρνακας/Ηρακλείου στο πιο μικρό του και εκει με παρέλαβε ενας φίλος. Με πήγε στο συγκλονιστικό Ιντερκοντινένταλ (5******) και ξεφόρτωσα. Εκεί άρχισα να χαλαρώνω και μετά από ένα μικρό γεύμα, άρχισα να εξερευνώ το νησί.

Καταρχήν η Μάλτα είναι πολύ μικρό νησί. Από τη μια μεριά ως την άλλη μου πήρε 35 λεπτά (από βορρά ως νότο). Είδα σπηλιές, κάστρα, καθεδρικούς , άπειρα ομορφα παλιά παλάτια και σπίτια, μοναστήρια και εκκλησίες. Όμορφες παραλίες γεμάτες δυστυχώς τσούχτρες, μπλέ καταγάλανα νερά, αγρούς με αγριολούλουδα και βραχωδης βλάστηση.

Είναι αλήθεια αυτό που λένε. Η Μάλτα μοιάζει αρκετα με τη Κρήτη και τη Κύπρο. Το τοπίο είναι το ίδιο. Οι άνθρωποι επίσης έχουν παρόμοιες απόψεις για τη ζωή. Πεύκα παντού, όμορφα ακρογιάλια με τουριστικά θέρετρα, πολλές ψαρόβαρκες, πολλά σημεία για καταδύσεις, αρχαίοι οικισμοί (προστατευόμενοι από την UNESCO), μεγάλα λιμάνια και πανέμορφες χρωματιστές πόρτες.

Έφαγα λαγό στιφάδο και λαγό με σκόρδο και κρασί πόυ είναι παραδοσιακά της Μάλτας, αγόρασα φιγκόλα (παραδοσιακό γλυκό για το Πάσχα) και έφαγα και παστίτσι που είναι μικρές τυρόπιτες με κρεμώδες τυρί,qassatat . Κατανάλωσα αλκοολ (η μπύρα CISK ειδικά), σοκολάτες και KINNIE (ενα αναψυκτικό αλα Ηβη αλλά με μια πικρη γεύση στο τέλος). Ο κόσμος φιλικός, ευχάριστος, σε βοηθούσε. Πάρα πολύ μεγάλη επιρροή από Ιταλία (και λογικό) και λίγο απο Αγγλία (ΟΛΟΙ μιλουν πολύ καλά Αγγλικά) και λίγο απο Αραβικές χώρες. Τα Μαλτέζικα δε είναι μια γλώσσα που ενώνει αυτές τις τρείς επιρροές. Ακριβώς έτσι είναι και η κουζίνα της Μάλτας, η αρχιτεκτονική της και η κουλτούρα της.

Ενα πολύ όμορφο νησί που θα το λατρέψουν όσοι αγαπούν την ιστορία, το παλιό και το χαλαρό. Έχει τα εμπορικά του, τα μοντέρνα κτίρια αλλά δεν έχει καταστρέψει την ιστορία του και δεν έχει αφεθεί σε ένα ανελέητο κυνηγητό για να γίνει το πιο πλούσιο μέρος στο κόσμο. Είναι ακριβώς αυτό που ήταν πάντα. Ενα μικρό νησί με ιστορία και με αγάπη προς αυτήν.

Αν πάτε ποτέ ΜΗΝ πάτε με group. Εγώ πραγματικά είδα πάρα πολλά στη Μάλτα και στο Γκόζο (μικρό νησί κοντά στη Μάλτα). Φαινομενικά μοιάζει με τα δικά μας μέρη αλλά αν μελετήσετε προσεκτικά έχει πολλά ομορφα πράγματα να σας δώσει.Αξίζει το κόπο!

Μια φορά και ένα καιρό ένα μικρό παιδί σε ένα μικρό νησί κάπου μεταξύ του εδώ και του πουθενά άνοιγε τα βιβλία του μπαμπά. Διάβαζε με τις ώρες τις εγκυκλοπαίδειες, τα μυθιστορήματα και τα παραμύθια. Χανότανε σε κοσμους που ουδεμία σχέση είχαν με το δικό του κόσμο και άρχιζε να σκέφτεται πως θα ήτανε να ήτανε αυτός στις σελίδες των βιβλίων.

Θα συναντούσε την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Θα μιλούσε με τα τραπουλόχαρτα και θα είχε περιπέτειες με τη κακιά βασίλισσα. Θα συναντούσε το Κοντορεβυθούλλη και θα τον βοηθούσε να βρεί το δρόμο του. Θα μιλούσε και με τους νάνους και τη Χιονάτη. Θα σταματούσε τη Χιονάτη πρίν δαγκώσει το μήλο. Θα έπαιρνε τους δείκτες πίσω για να μην γίνει ποτέ δώδεκα, ώστε η Σταχτοπούτα να μή γίνει αυτό που πραγματικά ήταν.

Θα έμπαινε στα ρωσσικά μυθιστορήματα και να τα αλλάξει από μεγάλες τραγωδίες αγάπης σε χαρούμενα ποιήματα που εξυμνόυν τον έρωτα. Θα σφήνωνε στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και να σταματούσε όλα τα κακά που είχαν συμβεί στους προγόνους του. Θα εισχωρούσε σε όλα τα γκανγκστερικά βρεττανικά μυθιστορήματα για να λύσει τα μυστήρια.

Θα βοηθούσε το Σαίξπηρ να αποφασίσει...Να ζεί! Να ζεί! Γιατί η ζωή είναι όμορφη κε Σαίξπηρ. Στο ορκίζομαι διάλεξε το πρώτο και εγώ που μπορώ να αλλάξω τη γή θα σου δείξω πως τα πάντα είναι στο χέρι μας. Θα γινότανε χαρακτήρας του Μαρκές, του Αρένας και του Έκο για να ζήσει σε άλλες ηπείρους. Θα γινότανε ένα με τη ζωή για να της ρουφήξει το μεδούλι. Θα έκανε πολλά. Θα έκανε τη διαφορά.

Μια φορά και ένα καιρό ένα μικρό παιδί σε ένα μικρό νησί κάπου μεταξύ του εδώ και του πουθενά άνοιγε τα βιβλία του μπαμπά.Τώρα παγιδευμένο μεταξύ του εδώ και του πουθενά ετοιμάζει τις καινούργιες του πτήσεις μπας και μπορέσει μια μέρα να χαμογελάσει ανέμελα όπως το ονειρευόταν παιδί.

'Αι μωρή που άμα ακούς καμπάνες, ξαπλώνεις γιατί νομίζεις οτι πέθανες''. Ακούγοντας χτές την ατάκα από τους Δύο Ξένους, άρχισα να γελάω πολύ δυνατά. Από αυτές τις φορές που βγαίνέι μαζί γέλιο, λύπη και ενέργεια. Αυτό που το νιώθεις οτι από στιγμή σε στιγμή κάτι θα σπάσει. Τελικά μας πάει να γελάμε δυνατά. Πολύ δυνατά όμως.

Τη τελευταία φορά που θυμάμαι να γέλασα έτσι ήταν πριν κάτι μήνες σε ενα μικρό καφέ στη παλιά Λευκωσία. Κάθόμουνα με δυο φίλους και σκάει μύτη μια γκόμενα - πρώην ενός απ' τα παιδιά. Με το νέο της γκόμενο παρακαλώ. Ήτανε ντυμένη με 14 πόντους τακούνι, μπλέ τιρκουάζ μπλούζα, κίτρινο παντελόνι στο χρώμα χαρούμενου ήλιου, σκουλαρίκια σε σχήμα ουράνιου τόξου και πράσινα μάλλινα γάντια. Ήρθε και στάθηκε μπροστά μας και με έπιασε ενα ασυγκράτητο τρελλό ανυπόφορο παιδικό ασταμάτητο γέλιο που ανάγκασε τον ιδιοκτήτη που μας ήξερε, να μας ρωτήσει αν είμαστε καλα. Ρόμπα έγινα και πάλι καλά που ήταν και απογεματάκι. Αλλά το φχαριστήθηκα.

Το γέλιο δίνει ζωή ναι το ξέρουμε, το έχουμε διαβάσει σε πολλά βιβλία, έρευνες, περιοδικά και γενικά το ξέρουνε όλοι. Αλλα γιατί κανείς δεν γελάει ποτέ δε κατάλαβα. Συνέχεια ο κόσμος περπατάει λες και έχει το βάρος των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Όλοι έχουμε προβλήματα καθημερινά.Αλλά γιατί τα βάφουνε τόσο έυκολα μάυρα μερικοί ακόμα δε κατάλαβα. Λες και θα αλλάξει τίποτα.

Θυμάμαι όταν γελούσα και έπαιζα στον καλοκαιρινό ήλιο της Κύπρου. Γελούσα μόνος μου μα δε με ένοιαζε. Και για κάποιο λόγο πάντα γυρνούσα το κεφάλι μου στον ήλιο. Από μικρό παιδί.Λες και ήθελα να ευχαριστήσω κάποιον εκεί πάνω ή κάτι. Που μου έδινε τη δύναμη να ανοίγω το στόμα και να βγαίνει ο ήχος της ζωής. Ε λοιπόν παιδιά το έκανα και χτές. Γέλασα με τη ψυχή μου και ασυναίσθητα έστρεψα τα μάτια πάνω. Γιατί έίναι σίγουρος πως κάποιος ή κάτι με προσέχει και μου δίνει δύναμη ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Το γέλιο είναι τρόπος ζωής.

Είναι μερικές ώρες που απορώ πως μπορώ να σε ακουμπήσω. Τα μεγάλα παράθυρα κλείνουν και αφήνουν στη θέση τους ενα σκοτάδι με μικρά μάτια μα ατέλειωτη ψυχή. Δεν μπορεί κανείς να γράψει και να υπογράψει στο σκοτάδι. Δε βλέπει τι κάνει.

Είναι μερικές ώρες που φοβάμαι μη σε χάσω. Μη σε αγγίξω και γίνεις ενα εκατομμύριο μικρά καθρεφτάκια με κοφτερές γωνίες.Το αίμα μου είναι γενναίο. Μα πόσο θα άντεχε να το αγνοείς. Είμαι και εγω κομμάτι του πάζλ. Δε μπορώ να περιμένω.

Είναι φορές που δε καταλαβαίνω τίποτα τελικά. Σε μυρίζω και ας είσαι μακρυά. Κι ας είσαι στη καρδιά μου αυτό που της λείπει. Σα καράβι που χωρίς σταματημό ψάχνει λιμάνι μα όλα δείχνουν άλλα κατεύθυνση. Σαν ουράνιο τόξο που έχασε το δρόμο του.

Ξέρετε μερικές φορές σκέφτομαι πόσο δύσκολη είναι η ζωή. Αλλά υπάρχουνε και πολλές στιγμές που η ζωή μου δίνει πολύ μεγάλες χαρές. Δε τα παρατάω. Δε μπορώ και να θέλω να τα παρατήσω.Δε με αφήνω. Με έχω δέσει με τις προθεσμίες μου και με έχω συνδέσει με ολα αυτά που θα ρθούν. Μου αξίζει να είμαι εδώ. Σε αυτή τη νοητή καρέκλα είναι που γεννήθηκα για να είμαι ευτυχισμένος.Και όσο πάει ο καιρός, το χαμόγελο γίνεται και μεγαλύτερο.