Γι' αυτήν τη γυναίκα σας έχω ξαναμιλήσει. Για ακόμα μια φορά θα την ονομάσουμε Φούξια. Λοιπόν το Σαββατοκυρίακο που μας πέρασε η εν λόγω κοκόνα βάφτισε για ακόμα μια φορά. Περίπου στις 1015, με τα ωραία μου ρουχαλάκια και με το δώρο ανα χείρας, μπαίνω στο αυτοκίνητο. Περνάω από μια φίλη και την ανεβάζω μαζί μου στην εκκλησία. Στις 11 η βάφτιση,στις 1045 πήγαμε εμείς. Η Φούξια ήρθε στις 1055.

Την ώρα που μπήκε η γυναίκα μέσα σας το ορκίζομαι έλαμψε η εκκλησία. Φορούσε ενα πανέμορφο πράσινο φόρεμα, με αποχρώσεις καφέ και κίτρινο ρετρό 70ς και ακτινοβολούσε. Πραγματικά ήταν πανέμορφη. Σκεφτόμουνα πριν 20 μέρες που είχε τα γενέθλια της και με είχε πρήξει οτι μεγάλωσε. Καλά αμα είναι να μεγαλώνουν όλες οι γυναίκες έτσι, μια χαρά. Η γυναίκα πραγματικά ήταν πανέμορφη και δε το λεω γιατί είναι αδερφή μου (τα κολλητή/καλύτερη φίλη τα είδαμε σε ταμπέλες μόνο πριν καμία δεκαετία).Πραγματικά ενοχλήθηκα. Μακράν η πιο όμορφη της  εκκλησίας, η νονά χαμογελούσε και είχε ένα αέρα διαφορετικό. Σε καλωσόριζε, σου έριχνε γυαλιά στα μάτια, σου έσταζε μελάνι στη καρδία.

Δε ξέρω τι μου κάνει αυτή η γυναίκα 15 χρόνια μετά.Κάθε φορά που την βλέπω πραγματικά κτυπάει κέντρο το βέλος και ματώνει. Σα τότε στα 14 μου που μαθητής, αποζητούσα μια της λέξη, ένα χαμόγελο. Έβλεπα τα μαύρα μαλλία και ζήλευα γιατί να μήν είμαι εγώ ο διπλανός της στη τάξη (πράμα που συνέβη βέβαια αργότερα).Έβλεπα να μιλάει με άλλους και τρελλαινόμουνα.Θυμάμαι όταν στα 14 μου, άρχισε να κάνει παρέα με τον άλλο Χρίστο της τάξης μας. Έγινε χαμός εκείνη τη χρόνια. Ο Χρίστος (ομολογουμένως πολύ καλό παιδί) έγινε ο νούμερο ένα στόχος μου. Έπρεπε να γίνω εγω ο νούμερο ένα Χρίστος. Πήγα και έπιασα το διπλανό θρανίο. Ο καιμένος ο άνθρωπος ποτέ δε κατάλαβε γιατί έκανα αυτά που έκανα. Η δε Φούξια το διασκέδαζε δεόντως αλλά έκανε τη κινέζα. Με ταλαιπώρησε πάρα πολύ. Μια μέρα την αποκάλεσα πουτάνα από τα νεύρα μου. Λες και ήταν δική μου και με κεράτωνε.

Κάπως έτσι νιώθω και σήμερα. Κάθε φορά που με κοιτάζει, ξέρω τι σκέφτεται. Κι ας νομίζει πως δε τη καταλαβαίνω, πως κάθε φορά που τη βλέπω έχω σταματήσει να λιώνω. Κάθε φορά που ανεβαίνω στο τρίτο και ανοίγει η πόρτα, για μένα είναι το τέλος. Είμαι σπίτι. Δε μπορεί να με πειράξει τίποτα.

Θα μου πείτε...καλά ρε Χρίστο...αυτή η πολύχρωμη γκόμενα δεν έχει ελαττώματα? Πώς έχει....άμα είναι στις κακές της και αρχίζει τις διαταγές νομίζεις οτι βρίσκεσαι στη Ναζιστική Γερμανία του 1943. Κάθε φορά που δεν έχει αρκετό χρόνο, νιώθεις υπόχρεος να πας να βρείς την ημέρα και να της πείς πως η Φούξια θέλει κανα δίωρο και πως αν πάς πίσω χώρις τον έξτρα χρόνο, θα σε αποκεφαλίσει! Πως στρεσσάρεται για τα πιο μικρά και χαζά πράγματα αλλά το κάνει με ένα τρόπο λες και οι Τούρκοι μπήκανε στην Αθήνα και πως εσύ θα πρέπει να βρείς λύση αλλίως θα σε πάρει ο διάολος και θα σε σηκωσει!!

Σόρρυ που σας ζαλίζω ρε παιδιά. Η αγάπη βλέπετε...

Κάποτε πιστεύω πως εκεί κοντά στη Σελήνη μένουνε μικρά αστεράκια. Ξυπνάνε με πρόγευμα με 2 αυγά μελάτα από αγελάδες Δια, λίγο σύννεφο με μπέικον και ένα ποτήρι χυμό από διαστημικά πορτοκάλια. Μετά δουλέυουνε όλοι από το σπίτι και στις 1300 (ώρα Σελήνης) σταματάνε για φαγητό. Συνήθως μπριζόλα Κρόνου με πατάτες Γης και ντοματούλες δορυφορικές όχι σα τις δικές μας του θερμοκηπίου.Μετά πάνε για καφέ (υποθέτω στο Στάρ-μπακς - αλλιώς δεν εξηγείται γιατι ΣΕΛΗΝΙΑΣΤΗΚΑΜΕ όλοι με την εν λόγω αλυσίδα) και κτυπάνε και ένα σπέις μπραουνι λίγο πριν το δείπνο. Για βραδινό, μια σαλάτα από μαρούλι ντόπιο και καλαμπόκι Άρη και με μια τρελλή βινεγκρέτ με παρθένο ελαιόλαδο και ξύδι Πλούτωνα.Το βράδι κάνουνε τρελλό διαστημικό έρωτα με διαστημικές εντάσεις και το πρωί πάνε δουλειά και φτου ξανά απ΄ την αρχή.

Άραγε αυτοί είναι πιο ευτυχισμένοι από μας? Ερωτεύονται? Νιώθουν? Κλαίνε? Χαμογελάνε? Τι πιστεύουν για μας και για την εμμονή μας με αυτούς? Κάθε μήνα αγοράζουν και νεο όχημα. Λέτε να έχουνε ούφο-μερσεντές? τα κόκκινα πάντως με τα ιπτάμενα άλογα θα είναι τα ούφο-φερράρι. Πανάκριβα και εκεί βέβαια.Αλλά ακόμη και στο διάστημα πανάκριβα είναι τα καλά πράγματα. Σχολεία έχει και στις δυο μεριές της Σελήνης. Τις πενθήμερες εκδρομές τις κάνουνε στον Άρη ή στην Αφροδίτη.Συνήθως ενναλλάξ. Τα πολιτικά κόμματα που δεσπόζουν είναι η αριστερά με θέα τα γραφεία στον Άρη και η κεντροδεξιά (ακόμα έτσι την λένε εκεί!) με θέα τη Γή.

Μουσική ακούνε πάρα πολύ. Λατρεύουνε τη μουσική από όλο το κόσμο.Τελευταία βγήκε εκεί το 'ανθρώπων έργα' της Άλκηστης σε ντελούξ έκδοση. Τα φεγγαροραδιόφωνα παίζουν το Σίδερο του Κραουνάκη και της Λίνας ασταμάτητα '' και γνώριζε τον άντρας της με την ανάπνοη της.....και λίγο ιδρώτα στο λαιμό....μια πιέτα δύσκολη κρατά, απ΄τα όνειρα της σταματά και ανάβει όλα τα φώτα''. Πάντως έχουν γούστο οι γείτονες μας.διαλέγουνε δικόυς τους. αστέρια και μόνο αυτά ακούνε. δεν ακούνε ότι κι ότι. 

Οι γυναίκες εκεί φλερτάρουν ασταμάτητα με τα αρσενικά άστρα...εκεί δε τις λένε πουτάνες αλλά το θεωρούν και φυσιολογικό. Παντρεύονται, κάνουν αστέρια για τον ουρανό και μετά σβήνουν και χάνονται. Σαν εμάς. Σε αυτό ίδιοι είναι. Μα δε πιστευούν σε ανώτερες δυνάμεις..πιστεύουν στην επικοινωνία και στην προσπάθεια να διατηρήσουν την κοινωνία τους καθαρή από κάθε άποψη.Κάτι παραπάνω ξέρουν από μας.

Κάθε βράδυ, διαβάζωντας τα μπλόγκς σας, το κοιτάω το φεγγάρι και σκέφτομαι ότι αυτό πρέπει να συμβαίνει εκεί. Πρέπει να έχει κάποιους που ζούνε τίμια, χωρίς ο θεός-χρήμα να λατρέυται δια μανίας και που η εκτίμηση, ο σεβασμός και το φιλότιμο υπάρχουν και είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Ξέρω τι σκέφτεστε....πως πάει αυτός τρελλάθηκε στη βραχονησίδα όπου διαμένει.Τελικά απλά γεννήθηκα ρομαντικός και πάντα ψάχνω κάτι που να μου λέει πως δέν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Πως έχουμε κάτι που αξίζει, κάτι που έχει νόημα και ουσία. 

Γυρνάει ραντίζει ένα γιακά και λέει στον άντρα ξαφνικά πως πάει και αυτός ο μήνας.... 

Ένα χαρτάκι. Αυτό είναι. Ένα χαρτάκι, ένα εισητήριο για διακοπές χρειάστηκε για να δώ κάτι πάνω μου που έχω ξεχάσει πως υπήρχε.Το χαμόγελο.Βλέπετε μετά τον επαναπατρισμό, εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Η ζωή βλέπετε παίζει πάντα παιχνίδια με τους ανθρώπους. Εκεί που νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα, πάντα μας στένλει κάτι καινούργιο. Ίσως και αυτή να είναι η ομορφία της.

Στη Μεγαλόνησον, τα πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου. Ίδια νοοτροπία του χωριού, νεές φάτσες με παλιά μυαλά, άνθρωποι που συμβιβάζονται με χλιαρούς έρωτες απλά για να μη πεθάνουν, καρδίες που θέλουν περισσότερα, ψυχές που λαχταρούν το αληθινό, αγκαλιές άδειες και μέτριες.

Βρήκα λοιπόν τα πάντα τα ίδια. Μόνο οι δικοί μου άνθρωποι προχώρησαν χωρίς εμένα (αφού έλειπα εκτός χώρας) και τώρα φαίνονται να δυσκολεύονται να βρούν τις παλίες μας ενώσεις. Δε στεναχωριέμαι, έτσι είναι η ζωή. Μα χαίρομαι που έζησα στο Λονδίνο. Εκτίμησα τη φιλία και πόσο σημαντική είναι. Εδώ θεωρείται δεδομένη. Βλέπουν ο ενας τον άλλον κάθε τρείς μήνες. Οκ το καταλαβαίνω οτι κάνεις οικογένεια, ανοίγεις σπίτι, έχεις σχέση. Αλλά τους φίλους σου γιατί τους βάζεις περιθώριο με μια ταμπέλα ''σε αναμονή'' και τους βγάζεις όποτε θέλεις εσύ? Είναι λογικό και δίκαιο ο άλλος να είναι στο πάγο γιατί εσύ δεν έχεις ΠΟΤΕ ώρα να τον συναντήσεις? Δηλαδή αμα εγώ δε μπορώ την επόμενη φορά που έχεις μια ελεύθερη ώρα, η επόμενη μου ευκαιρία να σε ξαναδώ θα είναι σε 1 μήνα και βάλε?

Τώρα μιλάμε για τη Κύπρο έτσι? Όλοι έχουνε αμάξια και είναι 10-15 λεπτάκια απο το σπίτι τους. Εγώ δούλευα στο Λονδίνο,1.5 ώρα με το τρένο από το σπίτι μου, και πάντα έβρισκα ώρα για τους φίλους μου. Αμ το άλλο, που ειναι μονίμως κουρασμένοι??? Πάνε γραφείο-σπίτι και έχουνε πεθάνει! Εμ τώρα αυτό σοβαρά? Σίγουρα έχει βράδια που θέλεις να είσαι μόνος, η που είσαι κουρασμένος...δε λέω.Αλλά μένουμε σε ένα νησί που έχει μικρές αποστάσεις και ο κόσμος δε δουλεύει τρελλές ώρες (πλην μερικών εξαιρέσεων). Πώς γίνεται να είναι όλοι κουρασμένοι κάθε μέρα και κάθε ώρα?

Όμως ο κόσμος έχει σταματήσει να επενδυεί στις φιλίες του και τις πέρνει για δεδομένο. Μόλις τους το λες βέβαια αυτό αρχίζει μια κατα μέτωπον επίθεση η οπόια σταματά μόνο αν ψευδοσυμφωνήσω μαζί τους οτι είναι κουρασμένοι, οτι δουλεύουνε τρελλά ωράρια, οτι τους κατανοώ και ότι πρέπει να καταλάβω ότι έτσι είναι η ζωή. Ευτυχώς έζησα σε μια μεγάλη πόλη που ΟΟΟΟΟλα αυτά θα ήταν δικαιολογημένα και όμως ο κόσμος εκεί δίνει μια μάχη για τις σχέσεις του, γιατί έμαθε να τις εκτιμά και πως οι σχέσεις θέλουν χρόνο, κόπο και αγώνα για να μπορέσουν να επιβιώσουν.Ακόμα και οι φίλοι μου στην Αθήνα πάνε για ένα καφέ, ένα ποτό. Εμείς εδώ είμαστε κουραμένοι....

Συμπέρασμα? Αυτοί που θέλουν να βλέπουν τους φίλους τους μια φορά το δίμηνο, είναι δικαίωμα τους. Κατανοώ οτι μεγαλώνουμε, έχουμε προβλήματα και οι προτερεότητες μας αλλάζουν.Αλλά εχω νέα για αυτους. Κανένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, δε πρόκειται να είναι στο πάγο και να είναι διαθέσιμος όταν και εφόσον έχουν αυτοί χρόνο. Απλά θα προχωρήσουν όλοι σε ξεχωριστά μονοπάτια και ο καθένας ας αναλογιστεί τη δικιά του διαδρομή. 

Θυμάμαι πρίν 2 χρόνια που μπήκα στο αεροπλάνο να έρθω να σε γνωρίσω. Ποτέ δε με τράβηξε εμένα η Ισπανία ούτε και η Βαρκελώνη. Αλλά εσυ είχες μια απίστευτη δόση γαλήνης που με έκανε, μετά από 6 μήνες, να πειστώ και να κάνω το ταξίδι. Μπήκα λοιπόν στο αεροπλάνο και σε λιγότερο από 90 λεπτά ήμουν εκεί. Στην όμορφη πόλη του Γκαουντί και την πολύχρωμη πρωτεύουσα της Ισπανίας.

Μόλις άνοιξα το κινητό μου πήρα το μήνυμα σου ''καλωσόρισες στη Βαρκελώνη''.Βγήκα από τουε ελέγχους και έπεσα στην αγκαλία σου. Ήσουν ακριβώς όπως περίμενα και όπως ήσουν στις φωτογραφίες.Πανέμορφο πλάσμα. Στις επόμενες 5 μέρες όμως κατάλαβα οτι δεν σε γνώρισα τυχαία.Ήσουν ακόμα πιο όμορφο από μέσα.

Θυμάμαι καθήσαμε σε ένα παγκάκι στη Μπαρσελονέττα και βλέπαμε τη θάλασσα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ήθελα να μιλήσω. Δεν είχα λόγο να καλύψω κανένα κενό. Δεν υπήρχαν κενά.Μου γέμισες τη ζωη με ένα τρόπο απίστευτο. Βέβαια μου είπες μετά να μείνουμε φίλοι, οτι δεν υπήρχε χημεία. Εγώ δε σε πίστεψα. Δικαιολογίες για να εξαφανιστεί έλεγα. Κι όμως έμεινες δίπλα μου, με στήριξες και με πίστεψες. Με διέψευσες. Καλά μου έκανες.

Από τον Άυγουστο του 2007, πέρασαν 2 χρόνια και αυτό τον Αύγουστο ξανασυναντιόμαστε στη Βαρκελώνη για να πούμε ένα αντίο. Φεύγεις για Αμερική, για Σικάγο. Μου λες πως ποτέ δε θα με αφήσεις, θα είσαι δίπλα μου. Σε πιστεύω.Ίσως γιατί έχω ανάγκη να σε πιστέψω.

Ξέρεις όταν μεγαλώνεις έχεις ένα τύπο ανθρώπου στο μυαλό σου. Οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν και δε γνωρίζουν ποτέ αυτό το άτομο. Εγώ είμαι τόσο τυχερός γιατί το γνώρισα, το αγάπησα, το λάτρεψα και με αγάπησε και αυτό πίσω. Έμπρακτα, δυνατά, έντονα, με γλυκόξινη γεύση και τρελλό μώβ χρώμα. Με λουλούδια και κορδέλες. Με ψυχή και λυγμό.

Νιώθω τόσο τυχερός...γιατί είναι στιγμές που νιώθεις μια αγάπη αγνή για κάποιον.Αυτή η αγάπη, που δεν είναι με το ζόρι, είναι οτι πιο όμορφο μπορεί να τύχει σε κάποιον.Αβίαστη, παιχνιδίαρα, λατρεμένη, αληθινή και σχεδόν παιδική. Την έζησα έστω και ερωτικά μονόπλευρη...και αν και μετά που με απέρριψες εγώ έκλαιγα...τουλάχιστο έκλαιγα για κάτι που επιτέλους το άξιζε.μα μου έδωσες πολύ αγάπη...μια φιλία και ένα δέσιμο πρωτόγνωρο...... μια αγάπη χωρίς μετάνοια. Δε ξέρω πως ή ποιός σε έστειλε σε μένα αλλά είμαι ευγνώμων.Πραγματικά,ειλικρινά και αληθινά. Σαν την αγάπη μας κομμάτι μου.

Σαν βγείς στο πηγαιμό για τη Κύπρο να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος! Δε μας είπε ο καλός μας ο Καβάφης γιατί όμως!!!!!!

Σήμερα πήγα σε μια μεγάλη κυβερνητική υπηρεσία που τα ταμεία είναι ανοικτά μόνο 0900-1200. Φαντάζεστε λοιπόν πόσο κόσμο θα μαζεύει αυτό το δωματιάκι. Λοιπόοοοοόν!

Οι δυο μεγαλοκοπέλες/ταμίες/αρχικουτσομπόλες είχαν πιάσει κουβέντα

Α- Άκουσες για τη Δήμητρα του τρίτου? Δεν θα πάει ταξίδι με τις άλλες και μάλλον θα της πούμε να έρθει μαζί μας.

Β- Οχι ρε συ είναι πολύ κουραστική. Λες να είναι καλή ιδέα? Την άλλη φορά που πήγαμε για ποτά πήγε και γλύφτηκε με τον Παναγιώτη του πέμπτου.

Α- Α ναι λες αν έρθει μαζί μας να μην γυρίσει να μας κοιτάξει άντρας?

Β- Ε σίγουρα γιατί είναι και 20 χρόνια μικρότερη. Και ξέρεις τους άντρες πόσο ελκύονται απο τα πορνοειδή!

Α- Ναι ναι το συζητας? Οχι Οχι αστο καλύτερα το τσουλί στη Κύπρο να λιώσει στους 45 βαθμούς ενω εμείς θα απλώνουμε τις κορμάρες μας (σσ περασμένα μεγαλεία) στην Ιταλία.

Β- Τελικά τι είπες στον άντρα σου?

Α- Οτι θα πάω σε προσκύνημα με συναδέλφους.

Β- Α, μπράβο ρε συ έτσι να πώ και στο δικό μου. Σίγουρα θα το χάψει και δε θα θέλει να έρθει!

Α- Δοκιμασμένη συνταγή παιδί μου απο την Μαριά στο δεύτερο! Ο άντρας της ελπίζω να τα ακονίζει κάθε μήνα. Απλά να σου πώ οτι έχει πάει στα Ιεροσόλυμα 12 φορές!

Β- Καλά και δεν έχει πάρει χαμπάρι αυτός?

Α- Τι χαμπάρι να πάρει? Αφού και αυτός λένε τραβολογιέται με τη γραμματέα του και την αδελφή της!

Β- Σα δε ντρέπονται λεω εγώ. Χάθηκε το ήθος από την εποχή μας.

Α- Αχ, εμένα μου λες? Επόμενος παρακαλώ!

Δημόσια υπηρεσία, φραπεδάκι, αγάπες, έρωτες και πάθη στη Σάντα Κύπρο. Αυτό εχω να πώ εγώ. Το νησί του έρωτα? 100%!!!! Αφροδίτη? Πες αλεύρι!!!! Μα το θεό ρε παιδία αυτό κράτησε 25 λεπτά! Δεν πίστευα οτι αυτά τα άτομα είχαν τόση ώρα στη διάθεση τους να μιλάνε μεταξύ τους! Βέβαια υπάρχει και μια μικρή μειοψηφία που όντως δουλέυει αλλά πλέον είμαι πεπεισμένος οτι είναι ΠΟΛΥ μικρή μειοψηφία!

Εγώ δεν έκανα τίποτα λάθος.Απλά μια εφημερίδα βγήκα να πάρω. Τελευταία φορά!

Το Σάββατο βγήκα να πάρω εφημερίδα. Πως μου 'ρθε και μένα και δε πήγα με τ' αμάξι (οσαν συνηθίζεται στο νησί μου) αλλά έκανα το αδιανόηο....περπάτησα. Λοιπόν βγαίνω από το σπίτι, κλέινω πίσω μου τη κύρια είσοδο και ακριβώς στις 0822 αρχίζει μία παρωδία που ούτε εγώ δε περίμενα...

Με το που βγαίνω με αρπάζει η γειτόνισσα μου (ετών 52 με δόντια που μισούν το ένα το άλλο και βλέπουν διαγώνια) και μου λέει...Χίθτολυ, μεγάλωσες, πάχυνες, ψήλωσες, κόντυνες. Έχασες βάρος?.....(τώρα εγώ να διερωτούμε αν με είχαν τραβήξει στο κρεββάτι του προκρούστη το προηγούμενο βράδι και δε το πήρα χαμπάρι). Όχι λέω ίδια κιλά είμαι και ίδιο ύψος. Α επειδή μου φάνηκε....κοπέλα έχεις? (ναι αλλά την κρύβω στο υπόγειο μην μου καεί). Όχι απαντάω και κάνω την πρώτη απόπειρα εξόδου. Μα πού πας? μου λέει, κάτι θέλω να σου πω ( ε πες το χριστιανή μου μας γκάστρωσες). Ξέρεις Χίθτολυ, έχω μια κοπέλα που ενδιαφέρεται για σένα (να με βράσει να μου πιεί το ζουμί μου?). Αλλά ντρέπεται γιατί είναι παρθένα ακόμη (να πάω να της φέρω ένα κόσκινο και ενα κουπόνι για τον πραγματικό κόσμο?). Σας ευχαριστώ αλλά δε ψάχνω για κάτι σοβαρό αυτό το καιρό. Έχω άλλα στο μυαλό μου. Μα είναι ψηλή, με γαλάζια μάτια και πολλά λεφτά πρέπει να τη πάρεις (Ρε μανία να μου πασάρει το μυξοπαρθενομπάζο πρωινιάτικα!). Ευχαριστώ αλλά δε μπορώ είμαι βιαστικός.

Συνεχίζω να περπατώ πρός το περίπτερο και με σταματά η γειτόνισσα στο τέλος του δρόμου. Γειά σου Χίθτολυ. Μα εσύ μεγάλωσες (Ε ναι συνηθίζεται ξέρεις). Πω πω ολόκληρος άντρας έγινες (εμ τι? μισός θα έμενα?).Πού δουλέύεις? (δλδ πόσα λεφτά έχεις?). Γιατι ξέρεις η κόρη μου χώρισε και ψάχνει ένα καλό παιδί. (σσ η κόρη είναι 45, στρογγυλή σα ντομάτα και λεσβία). Είμαι σίγουρος οτι θα βρεί της λέω και προχωρώ.

Φτάνω με τα πολλά στο περίπτερο, πληρώνω για την εφημερίδα και πέφτω πάνω σε ένα παλιό καθηγητή μου. ααααα Χίθτολυ....τι κάνεις? Καλά είμαι εσείς? Καλά και εγώ, εδώ ήρθα να πάρω μερικά ντι βι ντι για τον γάμο της κόρης μου. Πήρες φαντάζομαι πρόσκληση (ναι ναι εδω ξεστόμισα μα**κία).Όχι λεω δε τη πήρα. Πάει στο αμάξι και επιστρέφει με μια πρόσκληση-έκτρωμα.Να έρθεις μου λέει, θα περάσουμε καλά (εμείς ή εσείς που θα πάρετε τα ευρώπουλα?).Και να ρθείς από το σπίτι να σε κεράσουμε καμιά σοκολάτα ή γλυκό του κουταλιού (ναι είμαι 8 βλέπεις και θα φροντίσω να το προγραμματίσω).

Για την επιστροφή όμως φρόντισα. Πέρασα μέσα από το δημοτικό σχολειό που ήταν κλειστό και βγήκα ακριβώς στο δίπλανο σπίτι από το δικό μου. Σε 15 λεπτά είχα 2 προτάσεις γάμου από μια παρθένα και μια λεσβία και μια πρόσκληση στο γάμο μιας άγνωστης. Ζούγκλα καταντήσαμε, ΖΟΥΓΚΛΑ!!!Μπαμπά, συγγνώμη αλλά εφημερίδα να παίρνεις μόνος σου!

Μια πέτρα έσπασε το παράθυρο της ψυχής και έγινε χίλια κομμάτια πάνω στις ξεχαρβαλωμένες σκέψεις, στα άνοστα πρέπει και στα παλιά θέλω. Μετά ακούμπησε το χέρι στο σκονισμένο μπαούλο και άνοιξε όλα αυτά που προσπαθούσα τώρα μήνες να ξεχάσω. Το έκλεισα. Δεν μπορώ.Όχι τώρα. Είναι πολύ νωρίς. Εγώ αγαπούσα τη ζωή. Ήθελα να μυριστώ τους φόβους της και να γλύψω τα δάκρυα της. Να νιώσω την ανάσα της να με ζεσταίνει και όλα τα λάθη μου να καταρρέουν διαδοχικά.

Μία ατέλειωτη διαδρομή με μία ατέλειωτη αόρατη εμμονή για επιβίωση. Έτσι κατάντησα αυτό μου το ταξίδι. Μια διαρκή μάχη με στρατιώτες το θάρρος, την αγάπη και τη δύναμη της ψυχής. Α και το γέλιο. Χωρίς αυτό δε ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει. Έτσι ήμουν πάντα. Ένας ατέλειωτος χάρτης του γέλιου, μια εικόνα της τραγικότητας του παραλόγου. 

Κάποτε τα όνειρα και οι σκέψεις μου βάζουν τα καλά τους και σουλατσάρουνε μόνα τους. Παρίσι, Βαρκελώνη, Λονδίνο, Ρώμη, Ζυρίχη. Πάνε παντού και πουθενά. Δε τ' αδικώ και τα αφήνω. Έχουν και αυτά δικαίωμα να ανοίγουν τις αγκαλιές τους σε ευτυχισμένους ανθρώπους. Να βλέπουν χαμόγελο αληθινό, χαρά ζεστή και ψυχή χορτάτη. Δεν είναι εύκολο γι αυτά να είναι μαντρωμένα στο απόλυτο μαύρο. Σε μια απέραντη διαδρομή της λύπης και της λύπης.΄

Ένας λυγμός. Ακόμα ένας. Τραβάω δυο τζούρες από το τσιγάρο του άλλου. Πνίγομαι. Μα τι το θέλω το τσιγάρο αφού δε καπνίζω. Κι όμως τέτοιες ώρες σκέφτεσαι τα άλυτα εμπόδια που σου κάνει κάθε μέρα παρέλαση η ζωή αλλά θέλεις να κλωτσήσεις τους τοίχους και να βάλεις φωτία στα προβλήματα λες και φοράνε παντελόνια και παπούτσια.

Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και τι να πείς. Πες το λοιπόν. Τι φοβάσαι? Απο πότε σε ευνούχισαν και δε μπορείς να πείς τι σκέφτεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό? Φοβάσαι την αλήθεια ε? Πονάει η μοναξιά? Σε έχει καταρακώσει η έλλειψη? Πες το ρε μα**κα! Μίλα! Μουγγάθηκες? Ε βέβαια...τι να πείς...τι να πείς.Τέτοιος που είσαι κάλα και έφτασες μέχρι εδώ. Αλλά ως εδώ ήταν αγοράκι μου....τελείωσες. Για τα καλά. Ακούς? Για τα καλά....

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Όμως ξάφνου θυμάμαι μια παράγραφο από την Αλκυόνη Παπαδάκη.....

Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη,μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής.

Ένα παιδί κάθεται και παρατηρεί. Το κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπει. Βλέπει τον ήλιο μα δε τον νιώθει. Λες και είναι ένας παράλυτος ήλιος που δεν φτάνουν οι ακτίδες του στο χώμα. Βλέπει το μπαμπά άρρωστο στο καναπέ, μισοπαραδωμένο στο τέλος μιάς ατέλειωτης εξορίας. Βλέπει τη μαμά,κουρασμένη, διαλυμένη, κομμάτια να αιμορραγεί σα λαβωμένο ζωο. Αυτό δε μπορεί να κάνει κάτι. Είναι ένα παιδί. Τι μπορεί να αλλάξει ένα παιδί? Τι μπορεί να διορθώσει μια ψυχή απο γυαλί, μια καρδία απο μετάξι?

Μετά σηκώνεται. Πάει κάθεται στα σκαλία του κήπου. Βλέπει τα λεμόνια και τις μέλισσες. Τα κρίνα και τους καθρέφτες στο χώμα. Βλέπει τα μάτια του. Δε πιστέυει τι βλέπει. Πόσο λάθος πήγαν όλα. Τα είχε τόσο αλλιώς στο μυαλό του.  Περίμενε άλλα πράγματα από τη ζωή. Δυο-τρείς στροφές πήγανε λάθος και τα βαψε μαύρα. Τι να πείς τώρα σε ένα μωρό παιδί που βλέπει τον εαυτό του στο χώμα?

Μετά σηκώνεται και μετράει τα μεσημεριανά άστρα. Τα προτιμάει από τα άλλα της νύχτας. Αυτά ανήκουν μόνο σ' αυτό. Ολόδικα του.Τα αγκάλιάζει και αυτό του δίνει δύναμη να προχωραέι, να μεγαλώνει, να γεμίζει φώς και αλμύρα. Να δίνεται στη ζωή ολοκληρωτικά και με μια τούμπα να ξεφεύγει από το κόσμο που τόσο τον σκοτώνει και να βλέπει μια ομορφία πρωτόγνωρη, αλλιώτικη.

Στο τέλος αποφασίζει πως είναι ανώφελο να είναι δυστυχισμένος για τη κατάντια του κόσμου. Θα πολεμήσει και θα φτάσει στο προορισμό του.Όσο σπασμένα και να είναι τα φτερά του, θα τα ανοίξει και θα φτάσει όπου μα όπου θέλει.Γιατί ξέρει ποιός είναι. Ξέρει πόσο αξίζει και ξέρει οτι θα τα καταφέρει. Έστω και αν χάσει μερικές μάχες, θα κερδίσει το πόλεμο. 

Και την άλλη μέρα, θα μιλάνε οι εφημερίδες πάλι για το παιδί με τα σπασμένα όνειρα... 

Μετά σηκώνεται....σηκώνομαι και εγώ.

Αχ αχ αχ....

Λοιπόν, όπως ξέρετε μετά από 9 χρόνια αποφάσισα να μετακομίσω πίσω στη πατρίδα. Στην ηλικία των 30. Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω φτάνω στο Χίθροου και μπαίνω στις Κυπριακές Αερογραμμές. Φτάνω στη Λάρνακα και εκεί κατανοώ οτι πρεπει να συγκατοικήσω με τους γονείς μου. Και εκεί αρχίζει μια κωμωδία...τι Πολυκατοικίες, Λατρεμένους γείτονες και Αλ Τσαντίρια μου λέτε. Βέβαια...εγώ ακόμα ανυποψίαστος οκ?

Λοιπόν (ξανά), κάθε μέρα εγώ προς το παρόν παω δουλεία στις 9. Η μάνα μου ξυπνά στις 415 κάθε μέρα, κατεβαίνει στη κουζίνα και αρχίζει το μαγείρεμα. Κάλή μου γυναίκα γιατί δε μαγειρεύεις το βράδυ? Γιατί κατεβαίνεις στις 4 και κάτι λες και θα πας για άρμεγμα και να μαζέψεις τα αυγά από τις κότες που δεν έχουμε? Εννοείται βέβαια οτι εμένα με ξυπνά. Αλλά άντε τί να κάνει? Να μη μαγειρέψει?

 Στις 710 η εν λόγω μάνα, βγαίνει από το δωμάτιο της με τα τακούνια. Τακ Τακ Τοκ Τοκ λες και ετοιμάζεται να πάει στη Σεβίλλη για διαγωνισμό φλαμέγκο.Ρε καλή μου μάνα, αφού κοιμούνται τρία άτομα...γιατί κάνεις προπόνηση στις 7και 10!!!?? Εννοείται βέβαια οτι ξυπνώ από τον έρωτα τακουνιού και πατώματος.

 Μετά βγαίνει ο πατήρ της φαμίλιας. Αρχίζει και ανοίγει πόρτες, μπάνια, του πέφτουν πράγματα και φωνάζει με τη μάνα μου, η οποία από το κάτω όροφο τον ρωτά τι θέλει για πρόγευμα. Εντάξει, το ξέρω οτι δε ξέρεις να φτιάχνεις πρόγευμα γιατί θέλει 2 πτυχία πανεπιστημίου αλλά δε δουλέυεις φέτος. Γιαί ξυπνάς από τις 730??? Τέλοσπάντων εμένα γιατί δε με λυπάσαι? Γιατί πρέπει να με ξυπνήσεις (για τρίτη φορά)? Επίσης, το σήριαλ συνεχίζεται όταν πάνε κάτω να φάνε. Τι να πω....

Τα σαββατοκυρίακα δε η μάνα μου έχει ορέξεις. Όχι γι αυτό που καταλάβατε. Για να βάλει σκούπα. Ρε καλή μου ρε χρυσή μου πάλι με τh σκούπα μιλάς? Αυτή τη σχέση της μάνας μου με τα οικιακά σκεύη δε την κατάλαβα ποτέ. Βάζω στοίχημα οτι ξέρει τη σκούπα πιο καλά απο ότι με ξέρει εμένα. 

Ο πατέρας μου δε έχει στρατοπεδεύσει στο σαλόνι μπροστά από την πλάσμα την πενηντάρα και δε κουνάει ρούπι. Και η μάνα μου πενηντάρα είναι αλλά γίνεται ποτέ αποδέκτης τέτοιας προσήλωσης. Χούντα σας λέω. Στις 1600 κάθεται και δε σηκώνεται μέχρι τις 0400. Κυριολεκτικά.

Έχω ξεσυνηθίσει να μένω με γονείς. Στα 10 ήταν ενδιαφέρον, στα 15 κατανοητό, στα 20 άρχισαν τα όργανα, στα 25 κτυπούσαμε παλαμάκια. Στα 30 όμως άρχισαν να παίζουν οι σειρήνες διαφυγής. Τους εξηγώ οτι τώρα γύρισα από εξωτερικό. Δε μπορώ οικονομικά να αντεπεξέλθω. Έλα όμως που δεν καταλαβαίνουν.....και δεν σωπαίνουν με τίποτα.

Έλπίζω σε 2 περίπου χρόνια να είναι σε θέση να μετακομίσω αλλίως θα αρχίσω να μιλάω και εγώ στην ηλεκτρική σκούπα της μάνας μου.

Μιά φωτοβολίδα μες τη νύχτα σκάει και η καρδία μου θρυμματισμένη σε μιλλιούνια κομματάκια απλά κατάλαβαίνει πόσο άλλαξαν κάποια πράγματα μετά από 9 χρόνια απουσίας στο Λονδίνο και ενηλικίωσης.

Ίσως κάποια άτομα, φίλοι και γνωστοί, τώρα που έχουν νέα άτομα στη ζωή τους και να μήν έχουν χρόνο για μένα πλέον. Δε πειράζει όμως. Άστους. Και βέβαια ο ξένος τον οποιό γνωρίζεις τώρα θα είναι κούλ και γλυκός και αστείος και θα προσπαθεί με κάθε τρόπο να σε κάνει να τον συμπαθήσεις. Πρόσεχε όμως. Δεν τον νοιάζεις πραγματικά. Αυτά ολα είναι συνήθως επιφανειακά. Μη πέσεις στη παγίδα...η μάλλον πέσε απλά για να καταλάβεις τι εννοώ. Δε με χαλά που δε με κατανοείς. Θα με πιάσεις και μένα και το νόημα αργότερα. Μη με ψάξεις μετά ομως.

Κάποιοι θα μου πούν πως το έτερον ήμιση τους δε με συμπάθεί. Τώρα τι να κάνω? Να αλλάξω εγώ χαρακτήρα στο 30? Να σε κάνω να καταλάβεις οτι το να κλειστέις σε μία σχέση και να μη βγαίνεις ποτέ με φίλους είναι ανθυγείνο? Ούτε βέβαια να αλλάξεις έτερον ημιση. Δε μπορώ να το κάνω αυτό. Είναι δικιά σου ευθύνη. Μη με ψάξεις μετά όμως.

Βέβαια κάποιοι, δε θα ασχοληθούν κάν με τη φωτοβολίδα που θα σκάσει. Δε πειράζει βρε αδερφέ θα έρθουν άλλοι. Κάποιος θα νοιαστεί. Κάποιος θα θέλει να μονιάσει και με τη δίκή μου φωτοβολίδα. Τότε θα τραβήξω μία κόκκινη γραμμή και θα βάλω στη σωστή θέση άτομα και καταστάσεις. Προς το παρόν ακόμα προσπαθώ να καταλάβω, από ρόλο παρατηρητή, πώς δουλέυει αυτή η κοινωνία.  

Δικαιώμα λοιπόν στο καθένα να μη θέλει να δώσει χρόνο και ώρα σε μένα. Σεβαστό. Κάθε πράξη βέβαια και αποτέλεσμα. Ανάληψη ευθυνών. Αλλά όταν με ψάξεις - και θα το κάνεις - μη παραπονεθείς γιατί δε με βρίσκεις. Λείπω, απουσιάζω. Γι αυτό καλύτερα να μη με ψάξεις.Προχώρα ευθεία και κτύπα την επόμενη πόρτα. Καλή τύχη.