Είναι αλήθεια οτι η αγάπη είναι για όλους....η αγάπη είναι μια κατάσταση όπου 2 άνθρωποι καταλαβαίνουν και επικοινωνούν ο ένας με τον άλλον. Καπου υπάρχει η αγάπη μου έγραψε ο Μανος Χατζιδάκης.

Να είστε σίγουροι φίλοι μου πως και μόνοι σας να είστε κάποια στιγμή η αγάπη θα σας βρεί. Η στιγμή θα είναι σωστή και το ψυχολογικό ρολόι σας θα είναι στη σωστή ώρα. Οι νύχτες θα γίνουν μέρες και οι πεταλούδες θα πετάνε στο αίμα σας. Θα χαμογελάτε χωρίς λόγο. Θα βλέπετε ψηλά και θα λέτε ευχαριστώ. Θα τραγουδάτε δυνατά. Θα ψηλώνετε τα χέρια ψηλά και θα αφεθήτε στη μουσική της ευφορίας. Θα,θα,θα....θα κάνετε όλα αυτά που περιμένετε εδώ και μέρες, μήνες, χρόνια να κάνετε.

Κάπου υπάρχει η αγάπη μου
μα δεν ξέρω ποια 'ναι
κάπου υπάρχει η αγάπη μου
μα δεν ξέρω που
θα τη γυρέψω στα χαρτιά
θα τη γυρέψω στ' άστρα
μα σαν τη βρω τ' ορκίζομαι
πως θα ντυθώ
πως θα ντυθώ μεσ' στ' άσπρα

'Ανοιξα τα παράθυρα. Σκοτάδι. 'Ανοιξα τη πόρτα. Αδιέξοδο. Μα σαν άνοιξα τη καρδιά σου, είδα το φώς να επιτίθεται χωρίς συστολή. Επίτηδευμένα. Χωρίς να ντρέπεται. Μου έδωσε ανάσα.

΄Ανοιξα τη πόρτα του σπιτιού. Σε έβαλα μέσα. Στο σπίτι που έκτισες το 1988. Το θυμάμαι. Ήμουν 9. Μέναμε σε μια θεία της μάνας μου μέχρι να κτιστεί. Κάθε μέρα ερχόμασταν στο σχολείο μας και στο σπίτι που κτιζόταν. Θυμάμαι ακόμα που εσύ σχεδίασες το σπίτι μας και που με αφήσατε να διαλέξω τελευταίος δωμάτιο.Που εντυπωσιάστηκα που πλέον είχα δικό μου δωμάτιο. Θυμάμαι τις φωτογραφίες από την Αμερική του 1985, τη Γαλλία του 1988....Θυμάμαι που πήγαμε στα Λουτρά της Αφροδίτης...που με έπαιρνες στα βουνά.

Μέσα στο μυαλό μου ολα αυτά στριφογυρίζουν και μπερδεύονται γίνονται ενα τρελλό γαιτανάκι ζωής που με παρασύρουν να αρχίζω να θυμάμαι. Δάκρυα πάντα βέβαια. Τρελλό απόθεμα. Κάποτε χαράς και κάποτε λύπης. Δε βαριέσε. Τουλάχιστο έζησες 60 χρόνια με πάθος. Τώρα στα 61 κάποια πράγματα φτάνουν στο τέλος. Η διαδρομή πάντως γεμάτη. Και αυτό έχει σημασία.

Ο φόβος των πρώτων ημερών έδωσε τη θέση του στην αγάπη. Δεν πανικοβλήθηκα. Απλά χαμογελώ. Γιατί ξέρω οτι πρέπει να ανέβεις στο τρένο. Είναι καιρός να πας το ταξίδι που ο περισσότερος κόσμος φοβάται. Εσύ όμως αγάπη μου δε φοβάσαι. Είσαι δυνατός. Στο υπόσχομαι πως θα είμαι και εγω. Θα κτυπάς κάθε μέρα μέσα μου. Μαζί με τη καρδιά μου. Μαζί με τα σωθικά και τη ψυχή μου.

Πήρα τη κούπα με το καφέ και την κράτησα ψηλά κοντά στο δεξί μάτι. Μέσα από το άρωμα του καφέ είδα τη ζωή μου να ξεφυλλίζεται σα παλιό τετράδιο. Εγω και ο μπαμπάς. Εγώ και η μαμά. Οι φίλοι μου. Πήρα τις φρυγανίες και μύρισα τη μαρμελάδα βερύκοκκο. Η γιαγιά μου την είχε φτιάξει πρώτη φορά θυμάμαι. Τώρα πια η μαμά. Ο παππούς έβρισκε και έφερνε φτηνά βερύκοκκα.Χρυσόμηλα που λέμε στη Κυπρο.

Δε χάνω την ισορροπία μου. Έμαθα πολλές φορες να περπατάω σε τεντωμένα σχοινιά χωρίς δίκτυ ασφαλείας. Έπεσα και πλέον ξέρω να το κανω.Δε με πτοεί τίποτα. Στρίβω στις γωνίες με μεγάλη ταχύτητα και πέφτω πάνω στα μπλόκα με τη μέγιστη αδιαφορία. Δε με σταματά τίποτα.Κανένας φραγμός και καμία στάση. Διαρκής και αδυσώπητη κίνηση με σκοπό την εκπλήρωση σκοπών. Να φτάσουμε εκεί που πρέπει τη σωστή στιγμή με το σωστό τρόπο. Ανάποδα.

Άνοιξα το παράθυρο και είδα κοσμο να περνάει χαρούμενος. Και εγώ είμαι χαρούμενος. Εστω και αν ο μπαμπάς είναι στα τελευταία του. Ίσως γιατί σε λίγο θα λυτρωθεί από την άνιση μάχη με το καρκίνο.Ανέβηκα μερικές μέρες Λονδίνο. Με πήραν τηλέφωνο να γυρίσω. Εγκεφαλικό. Τώρα απλά περιμένω το καιρό για το πατερα μου, τον επίγειο φύλακα άγγελο μου, να πάρει τη θέση του με τους άλλους αγγέλους. Αυτούς ψηλά που χορεύουν και τραγουδούν κάθε μέρα τραγούδια της αγάπης και της υπομονής.