Κατεβάζει ρολά ο Ιούλιος και εγώ μαζί του. Δύο μέρες πρίν το ταξίδι για τη Βαρκελώνη. 40 βαθμοί στο χρυσοπράσινο φύλλο, ο κόσμος κουρασμένος και νικημένος από τη ψηλή θερμοκρασία και εγώ να αναμένω τα ξημερώματα του Σαββάτου απλά για να μπώ στο αεροπλάνο για να παω εκτός. Δε με νοιάζει πλέον που θα παω απλά να φύγω για λίγο να γεμίσω μπαταρίες και να αλλάξω παραστάσεις.

Φραπέ και νερό. Παίρνω βαλίτσα, οδοντόκρεμα, οδοντόβουρτσα, αποσμητικό, κολώνια, εσώρουχα, ρούχα, μαγιώ, λεφτά, διαβατήριο, γλυκά του κουταλιού για δώρο και τον ενθουσιασμό μου και πάω να βρώ την αγκαλιά στην οποία θα έπρεπε να ανήκω.

Κτυπάμε Βαρκελώνη, ήλιο, παραλία, τη καλύτερη παρέα έβερ και πάγο και έτοιμη η πιο νόστιμη καλοκαιρινή γρανίτα με γεύση παέλλα!

Κατεβάζουμε ρολά λοιπόν για μια ανανέωση και επιστρέφουμε με το καινούργιο κύκλο επεισοδιών.

Σας εύχομαι καλό καλοκαίρι και να χαμογελάτε.

Μετά από 15 χρόνια φαν, επιτέλους κατάφερα να δώ τη Cesaria Evora ζωντανά. Έφτασα στο Παττίχειο της Λάρνακας στις 2030 και περπάτησα στο αμφιθέατρο. Πανέμορφη νύχτα, ζεστή. Τα ρούχα σχεδόν κολλάγανε πάνω μου από την υγρασία του χώρου. Στις 2130 σε ένα τρελλά γεμάτο αμφιθέατρο έπεσαν τα πρώτα βίντεο και ανέβηκαν οι μουσικοί. Μετά φάνηκε ένα μικρό ανθρωπάκι στο βάθος σα μαύρος Γιόντα. Πήρε το μικρόφωνο και μας ταξίδεψε για 1+45 λεπτά. Ένα ταξίδι που ονειρευόμουν εδώ και 15 χρόνια που σκάω τα ευρώπουλα για τα άλμπουμς της. Δεν έτυχε να μπορέσω να τη δω στην Ελλάδα παλαιότερα ή τις 2 προηγούμενες φορές που ήρθε Κύπρο. Αλλά αυτή τη φορά δε μου γλύτωσε. Στο διάλειμμα κάθησε κυρία σε ένα μικρό τραπεζάκι στη σκηνή και άναψε τσιγάρο. Πραγματικά ήταν από τις πιο όμορφες συναυλίες που έχω πάει στη ζωή μου (και είναι πιστέψτε με είναι πολλές).Στα 9 χρόνια του Λονδίνου, δυό από τα άλμπους της ήταν σανίδες σωτηρίας για μένα. Αν έχετε ώρα, ψάξτε τα. Voz D' Amor + Cafe Atlantico.

Η θεματολογία τους περιγράφει τη νοσταλγία της ελευθερίας, τα σκλαβοπάζαρα, τη προδομένη αγάπη, τα ακυρωμένα όνειρα, μεταδίδοντας στους ακροατές τους, έναν αέρα εξωτικής θλίψης.  

Obrigado Cesaria!!!!

Η Σεζάρια Εβόρα γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1941 στην πόλη-λιμάνι Μιντέλο του νησιού του Αγίου Βιθέντε. Στο Πράσινο Ακρωτήρι, φυσικά. Είναι μια από τις πιο διάσημες φολκ τραγουδίστριες στον κόσμο, γνωστή σαν «Η ξυπόλητη ντίβα», λόγω της επιμονής της να εμφανίζεται ξυπόλητη στη σκηνή, δηλώνοντας έτσι τη συμπαράστασή της σε όλα τα άστεγα παιδιά και τις φτωχές γυναίκες της χώρας της.
Είναι γνωστή επίσης και σαν η βασίλισσα της μόρνα, ενός συγγενικού στη σόουλ μουσικού είδους (με καταγωγή από τα πορτογαλικά Φάντο), που τραγουδιέται στα κρεολο-πορτουγέζικα. Η Εβόρα αναμιγνύει τις συναισθηματικές φολκ μελωδίες της, που ξεχειλίζουν από θλίψη, με τους ακουστικούς ήχους της κιθάρας, του καβακίνιο (τετράχορδο που μοιάζει με γιουκελέλε), του βιολιού, του ακορντεόν και του Κλαρινέτου.
Τα χαρακτηριστικά Πρασινο-Ακρωτηριακά μπλουζ της Εβόρα συχνά μιλούν για τη μακρά και επίπονα μοναχική ιστορία του τόπου, για το δουλεμπόριο, αλλά και για τη μετανάστευση, αφού από το ένα εκατομμύριο υπηκόους της χώρας τα δύο τρίτα βρίσκονται στο εξωτερικό.
Η φωνή της Σεζάρια, ένα καλοκουρδισμένο, μελαγχολικό όργανο με μια πινελιά βραχνάδας, χρωματίζει το συναισθηματικό της κόσμο με λέξεις και με φράσεις. Ακόμη και οι ακροατές που δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τη γλώσσα της, καθηλώνονται από τα συναισθήματα που μοιάζουν να ξεχειλίζουν από μέσα της σε κάθε εμφάνιση.

Ανέβηκε στη σκηνή και άναψε τα φώτα. Ζωγράφισε τη γκρίνια του και έριξε στο πάτωμα 2-3 κιλά βαρεμάρα. Επιθυμούσε πολλά μα πάντα ήξερε πως ο παράδεισος ήταν μια μικρή παραίσθηση που είδε η μάνα του όταν ήταν έγκυος στον τέταρτο μήνα. Κατέβηκε. Έκανε έλεγχο στον ήχο και ανέβηκε στη μέση της σκηνής για να παραπονεθέι για τα προβλήματα που είχαν οι εικόνες που φαντάστηκε προχθές. Μύρισε την δυστυχία σα σκουπιδοτενεκές στη γειτόνισσα και έβλαψε τον εαυτό του με τα γαρύφαλλα που του έδωσε ο πατέρας του.

Άνοιξε το στόμα του να πει κάτι αλλά ο ήχος δεν ήταν εκεί. Είχε πάει να βρεί τη δύναμη για να πάρει φόρα και να πεταχτεί έξω από το στόμα σαν ελέυθερος πολιορκημένος που βρήκε τη μυστική έξοδο από τα τείχη. Έκλεισε τα μάτια, αναστέναξε μα ήταν αργά. Ο λυγμός κατέβηκε στον οισοφάγο. Άργησε πάλι. Κρίμα ρε γαμώτο και άυτή τη φορά είχε πει πως θα τον προλάβαινε πρίν κατέβαινε κάτω. Δε πειράζει. Την άλλη φορά. Όλο έτσι έλεγε και η μάνα του ώσπου πέθανε μόνη της. Αλλά τι να πέις σε τέτοιες καταστάσεις? Δεν έχει κάτι άλλο να πείς παρά να μετρήσεις μέχρι το 100 με τα μάτια κλειστά και να φύγεις μακριά, να μιλήσεις με πλάσματα εκτός του κόσμου του μάταιου. Τότε μόνο θα καταλάβεις.

Κάθησε και το υποσχέθηκε στον εαυτό του. Δε θα ξανασκοτώσω τη ψυχή μου, θα σέβομαι τη κάθε αναπνοή μου σαν να είναι η τελευταία και θα κοιμάμαι με όλες μου τις καρδίες ανοικτές σα παράθυρο σε καλοκαίρι. Το υποσχέθηκε. Έκλεισε το φως και κοιμήθηκε.Μαζί του κοιμήθηκαν και οι ενώσεις του μυαλού. Μα τον υποσεινήδητο ήταν πάρα πολύ ξύπνιο. Κτυπούσε με τον αγκώνα του τη συνείδηση μπας και παίξουν κανα παιχνίδι του μυαλού αλλά αυτή βράχος.Μπράβο της πάντος που άντεξε. Εγώ θα λύγιζα.Εγώ θα έπαιζα.

Με τα νώτα καλυμένα με λάσπη

Με τη ψυχή γεμάτη στάχτη

Αναρωτιέμαι τι θέλω να ζωγραφίσω

Ποιά μέρη της πατρίδας μου να αγγίξω

Μυρίζεις δάφνη το πρωί

Ο ήλιος σου μαχαίρι

Ο καφές αχνίζει για χάρη μου

Άγιο καλοκαίρι

Παρθένα μου, αγιάτρευτη

πληγή μου μεταξένια

Φραγκόσυκο η προσευχή

Στα μαρμαρένια αλώνια

Χαράζουμε πορείες

Ανοίγουμε σελίδες

Μουντζουρώνουμε χάρτες

Κτυπάμε αλύπητα την ιστορία

Με ενα τραγούδι αλλιώτικο

Με μια φωνή σταρένια

Με πλάτες δίχως δέρμα

Με κόκκινο χυμό

Δυό πατρίδες, δυό κομμάτια

Μια αγάπη, δύο χάδια

Ένα χαστούκι, μια χαραμάδα

Λίγο φώς και δυό τσιγάρα

Αλάτι και πιπέρι

Με μια αγκαλιά περιστέρια

Ένα καραφάκι ροδόσταγμα

Μια καλή κουβέντα

Πώς είναι δυνατόν να βλέπεις χρώμα στο σκοτάδι.Να μυρίζεις τη ξυνίλα της σάπια σάρκας.Να σκουπίζεις τον κόκκινο ιδρώτα με το μαντήλι του αποχαιρεστισμού.Να μου δίνεις φιλιά με δόσεις.Να μου μιλάς με ειρωνείες και παρωδίες.Να μου δείχνεις εύκολα αδιέξοδα.Να μου μιλάς για τα λάθη μου και τα σωστά σου.Να με σκοτώνεις με μετάξι και κραγιόν.Να μου πετάς δοχεία στα πόδια.Να με φωνάζεις χωρίς φωνή.Να με κτυπάς με αναγραμματισμούς.Να με λες αγάπη μαύρη.Να με αποκαλείς το λάθος του ονείρου.Να με σπρώχνεις στα βαθιά χωρίς σανίδα.Να με λες κατα λάθος επιλογή.

Από μικρός περπατούσα με τις γιγάντιες σκιές που καθόντουσαν πίσω από τα έπιπλα στο σπίτι της γιαγίας μου. Τους έπιανα κουβέντα συχνά, ειδικά αμα η γιαγιά ήταν στη κουζίνα. Με ρωτούσαν γιατί δε τους φοβάμαι και εγώ πάντα απαντόυσα πως έτσι είμαι και δε ξέρω γιατί και να σταματήσουν να με ρωτούν γιατί θα το πώ στη γιαγιά μου. Άρχισαν να μεγαλώνουν μαζί μου και πάντα στεκόμουν δίπλα τους να δώ ποιός ήταν ο πιο ψηλός. Περπατάγανε μαζί μου μέχρι το υπνοδωμάτιο και μετά πηγαίνανε πάλι πίσω από τα έπιπλα.

Όταν πέθανε η γιαγιά μου, πήρα το μεγάλο μαχαίρι που έφτιαχνε το αγαπημένο μου στιφάδο και έσφαξα τις σκιές. Για να μην υποφέρουν κι αυτές όπως και εγώ. Δεν είπαν τίποτα. Απλά στάθηκαν εκεί και εγώ τις ακρωτηρίασα και για τέλος τους κάρφωσα τη καρδιά. Κράτησα το δέρμα του προσώπου της πιο ωραίας και το έχω σε μια φωτογραφοθήκη δίπλα μου. Μαζί με τα μάτια εννοείται. Για να βλέπω την έκφραση του τρόμου στο βάθος τους και να θυμάμαι τη μέρα εκείνη.

Όσα χρόνια και αν η αγάπη ονειρεύεται, όσο χρόνια και αν περάσουν, εγώ το σπίτι της γιαγιάς με τις σκιές θα λέω σπίτι μου.

Μυρίζει ο κόρφος σου γιασεμί.

Κρατάς αγκαλιά δυόσμο και πορτοκάλια.

Λεμονανθούς, βασιλικούς, δαντέλες και ακρογιάλια.

Τι να σου πω για να σταθείς, για να με ψιχαλήσεις.

Τα δάκρυα σου κύλα τα,να μην τα σταματήσεις.

Εμείς σου σκοτώσαμε τον Ιούλη σου.

Και εσύ κλαίς για μας μάνα μας.

Σε φόντο κόκκινο η μοίρα σου.

Σε φόντο μαύρο η καρδιά σου.

Σε φόντο άφαντο τα παιδιά σου.

Στέκεις αγέροχη σα μάνα παλιού καιρού.

Μας ατενίζεις με το καλό σου φόρεμα.

Αυτό που αγόρασες για το γάμο των κόρων σου.

Ποτέ δε το φόρεσες.Μα δεν ήταν κόκκινο τότε.

Ήταν άσπρο σα τη ψυχή σου.

Εμείς στο βάψαμε έτσι.

Δε ξέραμε...σε παρακαλούμε  να μας συγχωρέσεις.

Ικέτης στα πόδια σου.

Εγώ τότε δε σε ήξερα. Δε πρόλαβα να σε γνωρίσω.

Για μένα είσαι η μεγάλη αγνοούμενη.

Είμαι όμως, είτε το θέλω είτε όχι, κομμάτι απ' τα σωθικά σου.

Ότι σου έμεινε δηλαδή.

Η μοναξία σου είναι από αίμα...

Η αναμονή μας από ροδιές στη σειρά

Η αδικία από λάθη στιβαγμένα

Αν κοιτάξεις αυτή τη μάνα...49 χρονών...

Τριανταπέντε χρόνια βιασμένη σα σκυλί

Σα Παναγιά χωρίς Χριστό

Σαν φώς που τρεμοσβήνει

Σα φλόγα που θέλησε να πιεί

Μα έμεινε απότιστη για πάντα.

Αγάπη μέσα στη καρδία...χαρά για το μονοπάτι που διαλέξαμε....δάκρυα για την λάθος στροφή....χαμόγελα για τη νέα εξέλιξη στη ζωή. Για μήνες τώρα γράφω εδώ για τα λάθη μου και για τη γκαντεμιά μου. Αυτή τη φορά βρήκα το αταίριαστο. Προσπαθούσα να ευχαριστήσω τους πάντες. Κάτι που σταμάτησα να κάνω στο Λονδίνο και τότε μπήκε η ζωή μου σε ένα αυλάκι σα πηγή. Δεν ήταν μόνο η πόλη και το μέγεθος της. Αλλά ότι εγώ έπαιρνα αποφάσεις.

Εδώ πελάγωσα για λίγο. Άρχισα να βγαίνω με φιλους φίλων μέχι να ξανακτίσω την κοινωνική μου κατασκευη, να πηγαίνω σε μέρη που δε μου άρεσαν απλά και μόνο για να μην μείνω μόνος και σταμάτησα να είμαι εγώ απλά για να εγκλιματιστώ με ένα νέο περιβάλλον. Μα πώς μπορεί κάποιος να εγκλιματιστεί σωστά άμα είναι με τέτοιες βάσεις? Απλά δε γίνεται.

Άρχισα να βγαίνω με τους φίλους μου, με τους ανθρώπους που μπορούν να μου δώσουν ώρα από τη ζωή τους. Απ΄αυτούς που προχώρησαν, δε ζητάω τίποτα πλέον. Όλοι προχώρησαν έτσι και εγώ. Όποιος δεν έχει ώρα, απλά δεν την έχει και ήταν νομίζω εγωιστικό εκ μέρους μου να ζητώ την λιγοστή ώρα που είχε. Αλλά δε πειράζει, τα λάθη είναι για να μαθαίνει κανείς και να κατανοεί καταστάσεις . Συνήθισα διαφορετικά αλλά τώρα είμαι εδώ και πρέπει να δουλέψω με το τί έχω εδώ και όχι με το τι θα ήθελα να έχω.

Ξέρω επίσης ότι ακουγόταν ότι κλαιγόμουν συνέχεια μέσα από τα πόστ μου. Θα διαφωνήσω μαζί με αυτούς που το είπαν. Ήταν απλά κραυγές απελπισιάς και δεν περίμενα βέβαια κανένα να μου βρεί λύσεις.Εγώ τις βρήκα όπως κάνω εδώ και 30 χρόνια. Ευχαριστώ όλους για τις συμβουλές τους και ελπίζω πως τα επόμενα πόστς θα είναι σιγά σιγά καλύτερα και πιο χρωματιστά. Γεμάτα χαρα και αισιοδοξία.

Χθές έγραψα ένα μικρό ενημερωτικό πόστ για μια σειρά που λατρέυω. Ο πρώτος χρήστης που μπήκε μου άφησε ένα αγενέστατο σχόλιο το οπόιο διέγραψα. Όχι γιατί δε δέχομαι άλλες απόψείς. Εδώ δε σβήνω τα σχόλια του αντρεό με τα οποία διαφώνω καθέτως. Αλλά τουλάχιστο εκείνος δε με προσβάλλει. Ούτε εμένα ούτε τα πόστ μου.Το έσβησα το αγενέστατο σχόλιο τα χαράματα και μετά συνέχισα να βλέπω Γκρέις Ανάτομι μέχρι τις 4. Δεν ήθελα να παω να φάω, ούτε να πάω να πιώ με άτομα που δε θέλω. Προς το παρόν είμαι στην αρχή και είμαι μόνος. Αλλά δε θα τρέξω να βάλω το λάθος φάρμακο για να πώ ότι γιάτρεψα τις πληγές. Θα το κάνω σωστά, όπως ξέρω. Μεθοδικά. Ναί έιμαι μόνος και είμαι κάλα.Όπως ήμουν και στο Λονδίνο, έτσι και εδώ μπορώ και μόνος μου μέχρι να ξανακτιστούν οι σωστές κοινωνικές σχέσεις. Τα ημίμετρα από παιδί τα σιχαινόμουνα.

2 βδομάδες πρίν πάω στη Βαρκελώνη, κάθομαι σπίτι μετά απο 3 ώρες ψώνια στους 37 βαθμούς και χαμογελώ. Ναι έχω αρκετό δρόμο μπροστά μου. Αλλά έκανα την αρχή. Δε θα αφήσω ξανά τον εαυτό μου να χαλαστεί για κανένα. Δε θα ξαναδεχτώ κανένα να με προσβάλει στο μπλόγκ μου.Δε θα χαριστώ σε κανένα.

Σας ευχαριστώ όλους που με δεχτήκατε στη παρέα σας, που διαβάζετε τα κείμενα μου και ελπίζω να συνεχίσουμε όλοι με την ίδια αγάπη και δύναμη να μοιραζόμαστε σκέψεις και βιώματα στη νέα σεζόν πόύ έρχεται.Δε ξέρω ποιός είναι ο δρόμος για την ευτυχία αλλά σίγουρα ο δρόμος για τη δυστυχία είναι όταν προσπαθείς να  ευχαριστησείς τους πάντες. Όχι πια.

"Οι Τρεις Χάριτες" είναι μία κωμική σειρά που προβλήθηκε από το Mega τις τηλεοπτικές σεζόν 1990-1992. Σημείωσε τεράστια επιτυχία κάνοντας πολύ υψηλά νούμερα τηλεθέασης και θεωρείται πλέον ένα από τα πιο πετυχημένα προγράμματα που έχει προβάλλει ποτέ η ελληνική τηλεόραση. Η σειρά περιέγραφε την καθημερινότητα τριών αδερφών οι οποίες αποφάσισαν να μείνουν στο ίδιο σπίτι, αλλά και όλα τα αστεία περιστατικά αυτής της συμβίωσης. Στη σειρά πρωταγωνιστούσαν η Άννα Παναγιωτοπούλου (Όλγα Χαρίτου), η Νένα Μεντή (Μαρία Χαρίτου) και η Μίνα Αδαμάκη (Ειρήνη Χαρίτου). Επίσης συμμετείχαν η Άννα Κυριακού (Μπεμπέκα) και ο Μιχάλης Ρέππας (Ανδρέας Χαρίτος). Το σενάριο της σειράς υπέγραφαν ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου.

Η αγαπημένη μου σειρά έβερ! Λατρεμένα σενάρια, φοβερές ερμηνείες και πραγματικά εξαιρετική δουλεία!

Έκτακτες συμμετοχές

• Άννα Κουρή
• Κώστας Αρζόγλου
• Αθηνόδωρος Προύσαλης
• Ζωζώ Σαπουντζάκη
• Ελένη Καστάνη
• Δήμητρα Παπαδοπούλου
• Βλαδίμηρος Κυριακίδης
• Μαρία Φιλίππου
• Δήμητρα Παπαδοπούλου
• Θάνος Καλλιώρας
• Ντίνος Λύρας
• Αλέξανδρος Αντωνόπουλος
• Ισμήνη Καλέση
• Ζωζώ Σαπουντζάκη
• Στάθης Κακαβάς
• Γρηγόρης Βαλτινός
• Τζέσυ Παπουτσή
• Δημήτρης Αρώνης
• Γιάννης Φυρίος
• Τρύφων Καρατζάς
• Μίρκα Παπακωνσταντίνου
• Δημήτρης Γιαννόπουλος
• Κώστας Παπαχρήστος
• Δήμητρα Σερεμέτη
• Μαρία Κανελλοπούλου
• Μανώλης Πουλιάσης  
• Απόστολος Σοφιανός
• Λιάνα Παρούση
• Αλέκος Κολλιόπουλος
• Γιάννης Μπέζος
• Πέτρος Φιλιππίδης
• Τζόυς Ευείδη
• Μαίρη Σταυρακέλη
• Έφη Μουρίκη
• Αντώνης Αντωνίου
• Χρήστος Βαλαβανίδης
• Ελένη Γερασιμίδου
• Τάσος Χαλκιάς
• Λάμπης Λιβιεράτος
• Πάνος Χατζηκουτσέλης
• Μαρία Φωκά
• Φρόσω Ράλλη
• Ηλίας Λογοθέτης
• Ντίνα Κώνστα
• Γιώργος Παρτσαλάκης
• Βιβέτα Τσιούνη
• Νεφέλη Ορφανού
• Δήμος Μυλωνάς
• Κώστας Μπάσσης
• Αντρέας Ανδρεόπουλος
• Νίκος Δάφνης
• Σοφία Ολυμπίου
• Μαριάννα Λαγουρού
• Βασίλης Κούκουρας
• Αθηνά Ζαφόλια
• Αλέξανδρος Μυλωνάς
• Χρήστος Σιμαρδάνης
• Κατιάνα Μπαλανίκα
• Άλκης Παναγιωτίδης
• Νίκος Κάππιος
• Νικολέτα Νεφέλη
• Άγγελος Πυριόχος
• Αχιλλέας Χαρίτος
• Άρτο Απαρτιάν
• Παύλος Κοντογιαννίδης
• Γιώργος Σαμπάνης
• Υβόνη Μαλτέζου
• Στο εορταστικό επεισόδιο της πρωτοχρονιάς του 1990, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και ο Σταμάτης Κραουνάκης είχαν συμμετάσχει στο τραγουδιστικό μέρος του επεισοδίου

Πότε ξέρουμε ότι κάποιος είναι το άλλο μας μισό και τελικά πόσα άλλα μισά έχουμε? Υποθέτω ερώτημα αναπάντητο.

Πάντως στη ζωή μας περνάνε άτομα που ξέρουμε πως είναι εκεί για να μας αλλάξουν τη κατεύθυνση. Το νιώθεις στα κόκκαλα σου. Νιώθεις πως αυτό το άτομο σε νοιάζεται.Βουρκώνουν τα μάτια, η σκέψη του μαζί σου. Είσαι κομμάτι του. Πάντως απορρίπτω κατηγορηματικά πως αυτό το άτομο είναι και αυτό που αναγκαστικά θα καταλήξει κάποιος μαζί του. Το ανικανοποίητο είναι και πιο δυνατό λέει και ο Γούντυ Άλλεν. Ίσως είναι ο άνθρωπος που θα θέλαμε αλλά για διάφορους λόγους δε καταλήξαμε μαζί. Ίσως το άλλο μας μισό να είναι ο κολλητός μας και γι αυτό να είναι δίπλα μας τόσο καιρό. Ίσως να είναι ο/η σύντροφος μας και να σμίξουν και οι ζωές μας. Υποθέτω ερώτημα αναπάντητο.

Αυτά τα πράγματα βέβαια είναι τυχερά, που λέει και μια φίλη μου. Ίσως να μη νιώσεις ποτέ ότι κάποιος σε κατάλαβε σε τόσο βάθος και με τόσο πάθος. Ίσως να μη κατανοήσεις πως είναι να σε νοιάζονται με τόση αγάπη και αφοσίωση. 32% των Αμερικανών είναι δυστυχισμένοι στο γάμο τους και πως κάποιος φίλος/συγγενής τους στήριξε, τους κατάλαβε και τους βοήθησε. Τελικά ποιός είναι το άλλο μισό? Ο/η σύζυγος ή το άλλο άτομο που κουράστηκε και στήριξε? Υποθέτω ερώτημα αναπάντητο.

Γιατί κάν χρειαζόμαστε άλλα μισά? Δεν είμαστε αρκετοί εμείς ή απλά είναι μια ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει πλήρης επειδή αποτυγχάνει να το κατακτήσει από μόνος του? Είναι τόσες οι ανασφάλειες του ανθρώπου που δε μπορεί να τις χειριστεί από μόνος του? Είναι τόσες οι ελλείψεις ή απλά έτσι είναι η ανθρώπινη φύση? Υποθέτω ερώτημα αναπάντητο. 

Ένα πάντως ξέρω. Πως είναι τυχεροί αυτοί που νιώθουν αυτή την ολοκλήρωση. Όποιος και να είναι ο λόγος.Γιατί σε γεμίζει με θάρρος, αγάπη και ελπίδα. Χθές το βράδι, είδα τα μάτια σου να βουρκώνουνε για μένα και χαμογέλασε η ψυχή μου. Σ' ευχαριστώ που με προσέχεις...

Έλα κοντά μην κάνεις πίσω
το χέρι κράτα μου στα σκοτεινα

Έλα κοντά να σου μιλήσω
γι'αυτά που μέσα δεν χωράνε πια

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Έλα κοντά το κόσμο κρύψε
τον κόσμο αυτό που μου ζητά πολλά

Έλα κοντά μια σπίθα ρίξε
να βγει απ΄την στάχτη μου ξανά φωτιά

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Δε ξέρω απλά από μικρό παιδί όταν διάβαζα και άκουγα στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου έβρισκα πάντα τον εαυτό μου μέσα. Η γυναίκα αυτή είναι για μένα ποιήτρια. Οι συνθέτες που έδωσαν μουσική για τους στίχους της, μελοποιήσαν Νικολακοπούλου.

Η Λίνα Νικολακοπούλου (Ευαγγελία Νικολακοπούλου) είναι ελληνίδα στιχουργός. Γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1957 στα Μέθανα. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της στρατιωτικός. "Από τη μια παιδεία, από την άλλη πειθαρχία", παραδέχεται. Από μικρή έγραφε πολύ και όπως η ίδια αναφέρει, η πρώτη της επανάσταση έγινε στα δεκατρία της. "Από κει που έπαιζα όλη τη μέρα στους δρόμους, ξαφνικά κλείστηκα στο σπίτι. Διάβαζα, έβλεπα πολύ κινηματογράφο και τα μεσημέρια έγραφα. Μου άρεσαν οι ώρες που δεν υπήρχε τίποτα το ξύπνιο στο χώρο...".

Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου, σκηνοθεσίας θεάτρου στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, αλλά και κλασσικής κιθάρας στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.

Το όνομα της, είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη, τον οποίο γνωρίζει στα τέλη της δεκαετίας τoυ '70, όντας συμφοιτητές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. "Η συνάντησή μας ήταν μοιραία, ήμουν πάρα πολύ ήσυχη μαζί του. Ο άνθρωπος αυτός καταλάβαινε τι έλεγα και αυτό με γέμιζε ευτυχία..." ομολογεί η ίδια και ο Κραουνάκης την χαρακτηρίζει "γεννημένη ποιήτρια". Μαζί του, θα τη γνωρίσουμε το 1981 με το τραγoύδι "Να σoυ λερώvω τo φιλί" που ερμήνευσε η Βίκυ Μoσχoλιoύ, από το οποίο και πήρε το όνομά του ο συγκεκριμένος δίσκος, "Σκoυριασμέvα Χείλια". Το 1982, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου παρουσιάζουν τηv πρώτη oλoκληρωμέvη τους δoυλειά. Είναι ο δίσκος "Σαριμπιντάμ... θα πει τρελλαίνομαι" με ερμηνεύτρια τη Χριστιάνα. "Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ" (1985), "Μαμά γερνάω" (1988), "Ανθρώπων έργα" (1993), είναι κάποιες από τις συνεργασίες κορυφής με τον Σταμάτη Κραουνάκη, που είχαν και μεγάλη εμπορική επιτυχία. [1] Μετά από αρκετά χρόνια χωρίς ολοκληρωμένη συνεργασία, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου, το 2005, γράφουν το δίσκο "Ισόβια" με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, το εξώφυλλο του δίσκου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός.

Με ένα τρόπο γραφής πολύ ισχυρό και ιδιαίτερο, η Νικολακοπούλου μπαίνει στο χώρο του τραγουδιού επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ελληνικό στίχο. Ο λόγος της είναι σύνθετος, με θέματα ερωτικά αλλά και κοινωνικά, χρησιμοποιεί μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές υπερρεαλιστικές. Οι στίχοι της Νικολακοπούλου αποτυπώνουν μια διαφορετική ανάγκη έκφρασης από τη μέχρι τότε στιχουργία, με θέματα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, γίνονται περισσότερο ψυχογραφικοί, περισσότερο προσωπικοί, θίγοντας τους σύγχρονους προβληματισμούς του ανθρώπου. Τολμηρή και με εξομολογητικό χαρακτήρα πολλές φορές στο στίχο της, η ίδια δηλώνει Αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να αναδυθεί κάτι χωρίς έκρηξη ή χωρίς θάνατο κάποιου άλλου πράγματος, κάνει λάθος. Πρέπει κάτι να δώσεις χωρίς τσιγκουνιά, για να βγει στο φως... Κάτι πρέπει να κάψεις...

Το πρώτο κομμάτι Πόστ Λαβ είναι από το δίσκο Σαν ηφαίστειο που ξυπνα, το δεύτερο Ακίνδυνος από τις Υδρόγειες Σφαίρες και το τελευταίο Ανθρώπων έργα από τον ομότιτλο δίσκο.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Αν είμαστε έτσι καλά
μ' αυτή την αγάπη
που πότε σωπαίνει
και πότε μιλά
Μπορούμε να μπούμε
σε πλοία και τρένα
να δούμε πολλά ή κανένα

Αν είμαστε έτσι γεροί
και νιώθουμε ωραία
που είπαμε όχι σε τόσα μπορεί
Υπάρχει ένας χρόνος
στ' αλήθεια μεγάλος
να ζει για τον έναν ο άλλος

Αν είμαστε έτσι ζεστά
και κάνουμε αστεία
στη μέση του δρόμου
στον κόσμο μπροστά
Δεν ξέρω τι άλλο
μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει μα κερδίζω

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Είν' από χρόνια που λες
που έχω στο βλέμμα δυο ουλές
αυτές θα μου μένανε
ίδια εμένανε.

Άμα θα δεις την καρδιά
έχει στη μέση μια ροδιά
στο φως πετάχτηκε
δεν κοιτάχτηκε
δεν πειράζει πια.

Μια νύχτα πλάνταξε
στο κλάμα για όλα
σκυλί που τράνταξε, ναι
του κόσμου η φόλα.
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.

Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι
για ό,τι δίνεις.

Χάρηκα που τα 'παμε
έστω και τώρα.

Είν' από χρόνια που λες
που έχω στα λόγια αναβολές.
Γι' αυτό και δεν μίλαγα.
Παραμίλαγα.

ʼμα θα δεις την καρδιά
μου ‘τυχε τέτοια αναποδιά
που δεν το φαντάζεσαι
μήπως βιάζεσαι...
δεν πειράζει πια...

Χαράζει, φίλα με.
Απ' το μυαλό σου.
Σαν δάκρυ κύλα με ναι
στο μάγουλό σου.
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης.
Δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.
Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι
για ό,τι δίνεις.

Κάτι υπάρχει αζήτητο
βαθιά μας πάντα
πάντα.

Δεν είσαι ακίνδυνος.
Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι.

Χάρηκα που τα 'παμε
έστω και τώρα
Τώρα.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι' ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή
κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
του ανθρώπου η φύση

Κρίμα τα νιάτα και η τσαχπινιά κρίμα το μπόι σου καλέ! Με αυτή τη φράση με υποδέκτηκε δημόσια υπάλληλος σήμερα! Της λέω γιατί κρίμα? Μου λέει ε τώρα κοτζάμ παίδαρος να γυρνάς μες τα μεσημέρια και ντάλα καλοκαίρι με πουκάμισο και γραβάτα? Γιατί τι έπρεπε να φοράω δηλαδή? ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΟΡΑΣ ΚΑΤΙ ΣΤΕΝΟ ΚΑΙ ΑΝΕΤΟ. Μάλιστα κυρίες και κύριοι μου την έπεσε κανονικά το υποβρύχιο!!! Γιατί από κάτω μου 'ρθε!! Δε το περίμενα το σχόλιο. Αλλά και στο σχόλιο περι παίδαρου εγώ έψαχνα να τον βρώ αυτόν τον παίδαρο!

Η γυναίκα αυτή φορούσε τυρκουάζ παντελόνι στενό με λίγα πράγματα να μένουν για τη φαντασία, μια μπλούζα να λεει '' ΑΓΑΠΩ ΤΟ BRAZILIAN WAX'' και κατακόκκινα νύχια! Όταν μπήκα δε, μιλούσε στο τηλέφωνο με συνάδελφο και έλεγε πως δε θέλει να βάλει 30 ευρώ για δώρο της άλλης του τέταρτου γιατί αυτή δεν έιχε βάλει στα δικά της γενέθλια.Ενώ πάω να φύγω, με ρωτάει αν θέλω καφέ με νόημα και εκείνη την ώρα βγαίνει η αφεντικίνα από μέσα! Αμέσως κάθεται στο γραφείο, αρχίζει να δακτυλογραφεί μετα μανίας και κολλάει και τη τσίχλα κάτω από το γραφείο!!! ΘΕΕΕΕΕ ΜΟΥ!!!

Μπαίνω στο αμάξι για να πάω στο τελικό μου προορισμό. Λάρνακα. Δηλαδή 35 λεπτά. Δυστυχώς δεν είχα μαζί μου σι ντί και κολλάει και το ραδιόφωνο στο Σφέρα! Παιδιά 35 λεπτά άκουγα Πανταζή, Μενιδιάτη, Βανδή, Μιστίκ, Σταβέντό, Χατζηγιάννη παιδικό, Κωσταντίνο Χριστοφόρου....έλεος όμως!!! ευτυχώς μου το φτιάξανε κάτι φίλοι εκεί και γύρισα ακούγωντας μια εκπομπή για τον Ξυλούρη. Ούτε κάν κανα Πλούταρχο, καμιά Αννα, Ρέμο, Παπαρίζου - έστω τα καλά ποππάκια!!! Αλλά ο Θεός μου την είχε στημένη!!! Ερτζιαννή πλάκα ε?

Κερασάκι στη τούρτα? Γύρισα στο γραφείο και τελικά τα έγγραφα που πήρα από τη δημόσια υπηρεσία και τα παιδιά στη Λάρνακα δεν ήταν πλέον αναγκαία. Η υπόθεση είχε τελειώσει και τελικά δε θα προχωρούσε. Αυτοκτονείς ή δεν αυτοκτονέις? Ιδού η απορία!!!!!! αχαχαχαχαχαχαχχαχ καλό μας σαββατοκυρίακο. 

Άνοιξα τα μάτια. Γαμώτο ίδιο δωμάτιο. Στη Κύπρο βρίσκομαι. Τελικά δεν ήταν όνειρο ότι έφυγα από το Λονδίνο. 0739.....σε 20 λεπτά θα πρέπει να είναι στο πόδι. Βαρεμάρα, ανία. Οι δύο αδελφές που με συντροφεύουν εδω και 3+ μήνες στη βραχονησίδα Κύπρο. Ντυμένες στη τρίχα, με ασορτί ρούχα και τσαντάκι Ντιόρ. Καθωσπρέπει αδερφές.

Σηκώνομαι, πάω στο μπάνιο. Στεγνώνω. Ντύνομαι. Μιλάω στο σκυλί και μπαίνω στο αμάξι. Ανοίγω ραδιόφωνο και προσπαθώ να πιάσω κανα καλό σταθμό. Μαρτάκης, Ρουβάς, Κιάμος, Βέρτης, Μενιδιάτης, Μερκούρη, Βανδή, Μιστίκ...μάλιστα. Σιντί τότε, Άλκηστις με το Χαράματα από τις Υδρόγειες στη διαπασών μπας και η Λίνα καταφέρει να με ξυπνήσει. Σταματάω στο γραφείο, καφέ, έλεγχος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και ξανά εκτός για δουλειά.

Στο δρόμο βρίζομαι με μια 50ρα γιατί αλλάζει λωρίδες λες και αλλάζει άντρες, ενω 10 λεπτά μετά απορώ γιατί η ταμίας της τράπεζας μιλάει με τη μάνα της στο κινητό αν θα της μαγειρέψει φασόλια μαυρομμάτικα ή γιαχνί? Μετά, πάω ταχυδρομείο όπου έχουν χάσει το πακέτο της εταιρείας, θέλω φραπέ και είναι 38 βαθμοί μόνον. Στη έξοδο, πέφτω σε μια φίλη της μάνας μου που θέλει να μας καλέσει στο γάμο της κόρης της ενώ έχουμε να τη δούμε 15 τουλάχιστο χρόνια ενώ ανακαλύπτω ότι αν με αργοπορούσε ακόμα λίγο, θα τελείωνε ο χρόνος στο παρκόμετρο και θα πλήρωνα πρόστιμο.

Σταματάω να πάρω ένα νεράκι και πέφτω φαρδύς πλατύς στο πεζοδρόμιο ενώ το Πάπλικ μου έφερε λάθος παραγγελία. Μετά έρχομαι και ακούω τα παράπονα της Βουλγάρας ρεσέπσιονιστ και καταλαβαίνω ότι έχω αφήσει τα κλειδία του γραφείου μου στο αμάξι. Η τρέλλα και η λογική πραγματικά κονταροκτυπιούνται. Τις ακούω εγώ! Αλλά μια μέρα έιναι θα περάσει.

Πραγματικά γελάω πλέον. Μια χώρα τραγικά νεκρή στη ψυχή. Οι άνθρωποι εδώ είναι μονίμως κουρασμένοι, μονίμως ψάχνουν τρόπους να βγάλουν λεφτά λεφτά, φροντίζουν να βάλουν στη λίστα τους να πάνε να φάνε, να πάνε να αγοράσουν κι άλλα υλικά αγαθά αλλά ώρα για τη ζωή τους δε κάνουν. Λυπηρό.Αλλά ο ρεαλισμός και η αλήθεια αυτά έχουν. Τι να πείς?Τίποτα. Απλά γέλα.Χαμογέλα. Είναι η ζωή μια τρέλλα, με τη κόκκινη κορδέλλα και φοράω φουστανέλλα, κατσιβέλλα, μπακατέλλα, κούνια μπέλλα!

Το πρώτο μου μουσικό πόστ....για ένα δίσκο που πραγματικά λατρεύω. Για πολλούς λόγους. Η Δήμητρα Γαλάνη είναι από τις αγαπημένες μου φωνές, η Λίνα Νικολακοπούλου ζεί μες το μυαλό μου και μαζί φτιάξανε ένα δίσκο διαμάντι στη μέση της δεκαετίας του 90 (αν και είχαν ήδη συνεργαστεί στο Καλά είναι και έτσι του 1981 της Γαλάνη).

Ανάσα, η τέχνη της καρδιάς.

Δεν έχω τίποτα να πώ. Ας μιλήσει η μουσική....

1. Εγώ μιλάω για δύναμη
2. Μαγδαληνή, (Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης)
3. Τα συρτάρια
4. Έφυγα...
5. Το CD
6. Εμένα με συμφέρει, (Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης)
7. Ατομική μου ενέργεια, (Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος)
8. Άρτεμις
9. Black Forest
10. Εντομοκτόνο
11. Ανακαλύψαμε κάτι παλιό, (Μουσική: Λίνα ΝΙκολακοπούλου)
12. Πως περνούν οι άνθρωποι
13. Σφύριγμα του τέλους
14. Εδώ κοιμάμαι
15. Γενικές προστακτικές

ΕΦΥΓΑ 

Έφυγα γιατί έπρεπε να μείνω αλλιώς
Έφυγα γιατί άνοιξε ο καημός μου ο παλιός
στα άγγιγμα του όχι μας
σαν κουρασμένο ρούχο
γιατί έφυγα και απέφυγα
που τέτοια αγάπη σου' χω

Δυο σπίρτα που 'μειναν στις νύχτας το κουτί
να μην τ' ανάψεις
Την πόρτα σου μονάχα την κουτή
για ρώτα την πως έφυγα
νομίζοντας πως θες να με φωνάξεις

Έφυγα γιατί έπρεπε να ζήσω αλλιώς
Έφυγα όπως φεύγει το σκοτάδι απ' το φως
Μια κάφτρα μόνο γυάλισε λες και ήθελε να δείξει
ποιο κουράγιο το κουβάλησε το θέλω που' χα πνίξει

ΤΟ CD

Το cd που 'χες κρατήσει αθελα σου
απ'τη γυμνή του την πλευρά στα δαχτυλα σου,
να παίξει το βαλα
και γω σε πρόβαλα
στον άδειο τοίχο μ' όλα τα χαμογελα σου

Το πουλόβερ που μου έριχνες στους ωμους,
μ' αυτό που ανοίγω σε γνωστούς και ταχυδρόμους,
στο μπάνιο τ' άπλωσα
και δίπλα ξάπλωσα,
με τη δικιά σου τη βροχή να βγω στους δρόμους

Η καρδιά μου όταν χτυπάει χτυπάει εμένα
που ψάχνω τραύματα ενω είναι γιατρεμένα.
Μα σ'αγαπώ που μ΄αγαπάς κι ας μην τ'αντέχω,
που ό,τι θες απ' τη ζωή σου εγω το έχω

... που ορκιστήκαμε αγκαλιά στην πολυθρόνα,
να μη χωρίσουμε
κι ας τα τσουγκρίσουμε,
τα ποτηράκια μας στο τέλος του αιώνα

A' Kυκλοφορία: 1995, Polydor/PolyGram
B' Κυκλοφορία: 1996, Polydor/PolyGram, ειδική έκδοση CD, σε περιορισμένα αντίτυπα, συνοδεία λευκώματος με φωτογραφίες του Νίκου Οικονομόπουλου/Magnum. Εδώ στο Ανακαλύψαμε κάτι παλιό τραγουδάει η Λ. Νικολακοπούλου.

Να ευχαριστήσω τη  Λίνα Νικολακοπούλου που μίλησε εκ μέρους μου για ακόμα μια φορά....

O Όλιβερ είναι 8 χρονών. Ειδωθήκαμε τη πρώτη φορά το 2001. Μόλις τον είδα ήξερα ότι ήθελα να πάω μαζί του σπίτι. Μετά από αναμόνη 2 μήνων, τα κατάφερα. Μόλις μπήκαμε μαζί στο σπίτι, ήξερα πως αυτό ήταν που ήθελα. Του πρόσφερα νερό μιάς και δε πίνει αλκοόλ. Μου είπε ευχαριστώ και πήγε να δεί και το υπόλοιπο σπίτι. Ήταν φανερά ερωτευμένος μαζί μου και ελπίζω πως ακόμα είναι. Κοιμόμαστε εδώ και 8 χρόνια στο ίδιο σπίτι αν και κάποτε κοιμάται και με τη μάνα μου ή τον πατέρα μου. όπου γουστάρει ο τύπος. Είναι πολύ γλυκός και του αρέσει να γεύεται νέα πράγματα. Στις νυχτερινές μας βόλτες δείχνει ευτυχισμένος. Το αποζητάει άλλωστε. Με κοιτάει στα μάτια και έχω παραδοθεί.Δεν είναι ανάγκη να μου πέι τίποτα.

Θυμάμαι στα 3 του χρόνια πήγαμε στο Μακντόναλντς ντράιβ-θρού και πήραμε από ένα μπέργκερ.Βλέπετε η καταγωγή του είναι από Αγγλία. Είναι ξανθός, με μεγάλα καφέ μάτια και πανέμορφα μεγάλα πόδια. Μια φωνή αντρίκια και ένα κορμί θείο (αν και τελευταία έβαλε λίγο βάρος αλλά το 'χασε). Θυμάμαι ένα βράδι, δε μπορούσα να καταλάβω που είχε πάει. Τον βρήκα καθισμένο στο κρεββάτι μου να με περιμένει. Τον ρώτησα τι κάνει εδώ αλλά απλά με αγκάλιασε και με φίλησε. Τα υπόλοιπα δε μετρούσαν.Είχα δωθεί στα χάδια του.

Σε δύσκολες στιγμές τις οικογένειας είναι πάντα εκεί,πάντα πρώτος.Βοηθάει απίστευτα το σπίτι και έχει δώσει τρομερή στήριξη στον πατέρα μου. Έχει βέβαια αδυναμία και στη μάνα μου μιάς και τη πρώτη χρονιά τη πέρασε μαζί της. Μόλις μπούμε στο σπίτι μας καλωσορίζει και μας χαμογελάει. Η παρουσία του μας φέρνει κοντά. Μας δίνει αυτά που μας λείπουν. Κανένας άλλος δε με έκανε ποτέ να νιώσω έτσι. Ποτέ δε με απογοητεύει. Είναι πάντα εκεί στο ίδιο σημείο. Με περιμένει. Μα δε ξέρει πως εγώ τον περιμένω ακόμη περισσότερο. Μετράω τα λεπτά να φτάσω στην αγκαλία του. Να ακούσω τη φωνή του.Να νιώσω τη ζεστασία της αναπνοής του.Τα χτυπήματα της καρδιάς του.

(Στον πιο όμορφο άντρα της ζωής μου, τον Όλιβερ τον οκτάχρονο λαμπραντόρ - σε λατρεύω ψυχούλα μου)

Χωράγαμε τα χέρια μας στην ίδια τζέπη. Ζεσταθήκαμε.Προχωρήσαμε μαζί. Είδαμε τα πράγματα μαζί, νιώσαμε, κλάψαμε, σκοτώσαμε, αναστήσαμε. Οι άλλοι δε μας περίμεναν γιατί είμασταν κάπως. Δε με πείραξε ποτέ. Ούτε εσένα. Μου κρατούσες το χέρι σφικτά. Δε μ'άφηνες να φύγω. Θυμάσαι που μιλάγαμε στις 4 το πρωί? Που μιλάγαμε με τις ώρες για το μέλλον? Αυτό το μέλλον που καλούμαι να περάσω χωρίς σου. Μικρά κομμάτια από καθρέφτη με άνθη λωτού και γιασεμιού για να μη βρωμάει η πράξη σου.

Χωράγαμε τα μάτια μας σε ένα κουτί μικρό σα ψυχόκουτο βαμμένο με το μπλέ της λατρείας μας. Θυμάμαι που περπατούσα μαζί σου. Θυμάμαι που σε αγκάλιασα,που σε πήρα από το χέρι για να βγεί η φωνή σου...να μου πεί τι θέλει. Η ίδια φωνή που μου έκοψε τα φτερά, που με κομμάτιασε, που μου έδειξε τι δε θέλω. Αυτή η φωνή που με λάτρευε πλέον μου απευθύνει το λόγο σπανίως και εκτάκτως.

Χωράγαμε τα θέλω και τα πρέπει μας σε δύο λέξεις. Δεν είχε σημασία ποτέ το τι ήθελαν οι υπόλοιποι φτάνει να ξέραμε εμείς πως μπορούσαμε, πως θέλαμε, πως είμαστε ακόμα ένα.Πέρασα χρόνια μακριά σου, ξέρω πως είναι πια. Ξέρω να αιμοραγγώ, έμαθα να περνώ σαν ενικός. Φεύγω μέσα μου να βρώ άλλα, να παω εκεί που η καρδία δε θα με γυρίσει σε σένα. Με έκοψες, με μοίρασες. Δε θα γυρίσω....στέγνωσα...μια πυξίδα που πάει λάθος, ένα φεγγάρι που βγαίνει πρωί.

Νιώθω σα κομπάρσος σε σειρά που πρωταγωνιστούσα.Σα ξένος που μπήκε σε λάθος σπίτι. Χωρίς χρόνο, χωρίς ρόλο, χωρίς κλειδί. Νιώθω λάθος. Έστω κι αν το λάθος ήταν δικό σου...ίσως γιατί πάντα μοιραζόμασταν και τα λάθη και τα σωστά. Γιατί τώρα στο φινάλε, να είναι διαφορετικά....?