Μες το κόσμο χάνω δυο ψυχές και τρείς αγγέλους. Περπατώ και σκέφτομαι τι θα ήθελα να πω. Ξέχασα κάτι. Αρχίζω να περπατάω ανάποδα. Περνάω από μικρές πλατείες. Σταματώ σε ανθρώπινους καταρράχτες. Γέλιο. Σπάνιο. Η βουή της πόλης, αν και ανάποδη, είναι επώδυνη. Μάτιες καρφιά. Γιατί να είσαι διαφορετικός. Μπας και εγώ απλά νιώθω αυτό το συναίσθημα....Μάλλον ο κόσμος δε νοιάζεται κάν.

Ο τροχονόμος με σταματάει στο φανάρι για τα τροχοφόρα. Τι στο καλό βλέπει το ροζ αστέρι που κρύβω στη ψυχή μου. Μα δε μου φαίνεται. Πως το κατάλαβε το όργανο της τάξης. Ανήσυχα πλάσματα αυτοί οι τροχονόμοι. Θα τους προσέχω από τώρα και στο εξής. Μου κάνει νόημα να περάσω. Πάλι καλά. Έχω ακόμα κάποια δικαιώματα στο κόσμο αυτό.

Φτάνω στη στροφή. Στα γόνατα. Στάση για θρήσκους και άτομα επι πληρωμή. Αναγκαστικό και πάλι να ακούω τις καμπάνες που κτυπάνε για ακόμα ένα γάμο. Περνάει ένα παιδί και με κοιτάει. Κρατάει παγωτό σοκολάτα και σκέφτεται να το φάει. Αλλάζει διαδρομή μπας και του το κλέψω. Γελάω. Παραμιλάω.

Ανοίγει το τούνελ και ενα πλήθος μπαίνει μέσα. Με παρασέρνει μαζί του. Κτυπάω και μαθαίνω το μάθημα στα γρήγορα. Μπαίνω στο δρόμο με τα πεύκα (οι λεύκες τους τελειώσανε). Περπατάω γρήγορα και θέλω να προλάβω τον αδερφό της γιαγιάς μου που περπατάει πολύ γρήγορα. Δε μπορώ όμως τα πόδια μου δεν έχουν δύναμη. Εδώ που τα λέμε και η ψυχή μου το ίδιο. Βαρέθηκε να τρέχει. Καλά είναι μα θέλει διάλειμμα.Ανοίγω πόρτες, ανοίγω και καρδιές.

'Όχι μπραζίλια, μα οκτάνα'(Εμπειρίκος).Εδώ είμαι και θα μείνω.

ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
«Εξορίζουν το λαϊκό για να μας κάνουν ποπ»
Της Χάρης Ποντίδα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Μήπως γινόμαστε πολύ ποπ ως κοινωνία; Οι καλλιτέχνες ανησυχούν. Τα ραδιόφωνα και οι δισκογραφικές, λένε, έχουν εξορίσει το λαϊκό. Οι δε πίστες είναι έτοιμες να πολεμήσουν...

Το τελευταίο λαϊκό σουξέ που ένωσε πανελληνίως όλες τις φυλές των μουσικόφιλων, από τους υπερασπιστές της «κουλτούρας»- των έντεχνων - μέχρι και τους φανατικούς των γαρίφαλων, είναι η «Πριγκιπέσα» του Σωκράτη Μάλαμα, επιτυχία που σφράγισε και την πίστα με τη φωνή του Βασίλη Καρρά.

Κατά τα άλλα, είναι εμφανής πλέον η στροφή του ήχου της καθημερινότητάς μας (από το ραδιόφωνο και τις προκάτ playlists, την τηλεόραση, τα ringtones κ.λπ.) σε ένα παγκοσμιοποιημένο ποπ τραγούδι και πολλές φορές μπαίνεις στον πειρασμό να σκεφτείς πώς και γιατί σταμάτησε (ξαφνικά) να γράφεται τραγούδι σε ρυθμό 9/8. Ή μήπως δεν σταμάτησε και απλώς έχει- και - το ραδιόφωνο τον αντίπαλό του;

Όποιο λαϊκό τραγουδιστή και να ρωτήσεις θα εξάρει το ένδοξο παρελθόν με τους μεγάλους συνθέτες και στιχουργούς και θα γκρινιάξει για την πενία του σήμερα.

«Έχω τσαντιστεί πολύ με το ραδιόφωνο», λέει ο Δημήτρης Μητροπάνος. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουν αποκλείσει το μπουζούκι. Είναι μίασμα; Κάνει κακό στον κόσμο;».

Οι νεώτεροι συνάδελφοί του πώς αντιμετωπίζουν το λαϊκό τραγούδι; «Για να τους πείσεις να πουν τραγούδι της προκοπής- γιατί υπάρχουν τραγούδια- ιδρώνεις», λέει.

Προβληματισμένη μοιάζει και η Ελευθερία Αρβανιτάκη: «Είναι μια καλή ευκαιρία να το ψάξεις ως θέμα», μου είχε πει εμπιστευτικά στην τελευταία μας κουβέντα. Η έλλειψη λαϊκών τραγουδιών δηλώνει απλώς τη μετακίνηση του κοινού σε άλλον ήχο; «Δεν ξέρω», απάντησε. «Θα έλεγα ότι είναι και θέμα ραδιοφώνου και του τι υποστηρίζεται γενικώς. Μάλλον ζούμε σε μια εποχή λίγο πιο ποπ. Σαν να θέλουν όλοι να είναι πιο χαρούμενοι. Ας πούμε ότι είναι μια εποχή που έχει ανάγκη το ροζ. Δεν ζούμε όμως σε ροζ εποχές. Είναι σαν να μη θέλουμε να δούμε».

Ο τελευταίος δίσκος της έχει διεθνοποιημένο ήχο (παραγωγός και ενορχηστρωτής είναι ο Χαβιέ Λιμόν), γεγονός που υποδηλώνει την επιθυμία της να επικοινωνήσει και με το ξένο κοινό, πέρα από τη θολούρα της ελληνικής πραγματικότητας. «Είναι όλοι αμήχανοι σήμερα», λέει. «Ως κοινωνία είμαστε αμήχανοι, πόσω μάλλον εμείς οι καλλιτέχνες... Αυτό βγαίνει αναπόφευκτα και στο τραγούδι».

Τα τελευταία- κυρίως δύο- χρόνια δεν είναι εύκολο να ανακαλέσει κάποιος τους στίχους ενός λαϊκού τραγουδιού που ένωσε γούστα, γενιές, κοινωνικές τάξεις. Ένα τραγούδι που να το αγάπησε το ραδιόφωνο, να το ακούσαμε σε ταξί, να το τραγούδησαν οι φίλοι μας, οι φίλοι των παιδιών μας, οι ηλικιωμένοι συγγενείς μας.

Όχι ότι δεν έχουν γραφτεί ωραία λαϊκά τραγούδια - ένα από αυτά, το «Ζωή νταλίκα κόκκινη» του Σταμάτη Κραουνάκη για τον Δημήτρη Μητροπάνο. Κανένα όμως δεν έτυχε να συνοδεύσει την καθημερινότητά μας. Είναι θέμα τύχης άραγε;

«Είναι προκατασκευασμένη ιστορία», λέει ο Βαγγέλης Κορακάκης, από τις τελευταίες δυνάμεις στο λαϊκό και ως συνθέτης. «Αυτό που συμβαίνει πηγαίνει κόντρα στο κοινό αίσθημα. Το βλέπω στο μαγαζί. Είναι ζωντανό το λαϊκό τραγούδι στον Έλληνα. Αυτό λαχταράει. Με αυτό διασκεδάζει. Θα σας πω και ένα άλλο παράδειγμα. Η "Σκέψη της τρελής" παίχτηκε από το ραδιόφωνο και αγαπήθηκε. Το "Πρώτο φθινόπωρο" δεν παίχτηκε σχεδόν καθόλου. Παρ΄ όλα αυτά, όπου και να πάω στην Ελλάδα μου λένε γι΄ αυτό. Είναι απίστευτο, αλλά έχει λειτουργήσει από στόμα σε στόμα».

«Αν σκάσει ένα μεγάλο λαϊκό σαν το «Αυτή η νύχτα μένει» του Κραουνάκη ή η "Πριγκιπέσα" του Μάλαμα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το παίξουν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί», λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου, στιχουργός και διευθυντής του ραδιοσταθμού Μελωδία.

Ναι, αλλά αυτά είναι τραγούδια χρόνων. Είναι τυχαίο που δεν έχει βγει τόσο καιρό κάτι καινούργιο; «Είναι και θέμα δημιουργών», λέει. "Δεν είναι ότι έχουμε απομακρυνθεί από τον ήχο του λαϊκού, όχι. Από το σήμα του έχουμε απομακρυνθεί. Το λαϊκό τραγούδι πρέπει να έχει άμεσο, καθαρό, δυνατό σήμα. Να εκφράζει τον άνθρωπο του σήμερα σε μια ευρύτερη γκάμα. Η ταυτότητα του Έλληνα όμως είναι κατακερματισμένη. Και οι δημιουργοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά παιδιά της εποχής τους, μπερδεμένοι, χαμένοι, ασταθείς- μιλάω και ως δημιουργός. Ό,τι μπορεί να περάσει ως "θετικό" στα άλλα είδη τραγουδιού - ακόμα και μια δήθεν θολούρα- στο λαϊκό δεν περνάει. Θέλει συμπαγές πράγμα, δυνατό. Ποιος είναι ικανός να γράψει έτσι;».


Στροφές

Ελευθερία Αρβανιτάκη: Από το «Κόκκινο φουστάνι» στον διεθνοποιημένο ήχο του «Και τα μάτια και η καρδιά».

Ελεονώρα Ζουγανέλη: Από τα λαϊκά με την Εστουδιαντίνα έστριψε... δυτικά προς την ποπ.

Άννα Βίσση: Από τα «Χρόνια της υπομονής» και το καρβέλειο λαϊκοπόπ στην «πυρά με τις ξενέρωτες».

Γιάννης Κότσιρας: Από τον μπαγλαμά στο πρόγραμμα του Μιχάλη Γενίτσαρη και τα λαϊκά σε πιο ποπ ακούσματα.

Δέσποινα Βανδή: Από τα ζεϊμπέκικα και τα χασάπικα του Φοίβου στο λαϊκοπόπ και στο ποπ «Υπάρχει ζωή».

Ελένη Τσαλιγοπούλου: Από τα λαϊκά και σμυρναίικα στο «Πιάσε με» με ποπ.


Οι πίστες, η τηλεφωνία και τα «διαφημιστικά πακέτα»

«Τα λαϊκά έχουν εξοριστεί από το ραδιόφωνο γιατί δεν προμοτάρονται από τους μεγάλους πελάτες του ραδιοφώνου», λέει παραγωγός, δίνοντας ακόμη μία διάσταση.

Ποιοι είναι; «Οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας που προμοτάρουν παγκοσμιοποιημένα γούστα εδώ και μερικά χρόνια στη νεανική αγορά στην οποία απευθύνονται. Το τι μουσική βγαίνει σήμερα, τι διαφημίζεται και πόσο διαφημίζεται είναι θέμα τηλεφωνίας. Σίγουρα οι δισκογραφικές έχουν χάσει τη δύναμή τους και δεν μπορούν να διαφημίσουν το προϊόν τους».

Υπάρχει ακόμη μία συνισταμένη, τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα. «Οι επιχειρηματίες που έχουν τις μεγάλες πίστες και οι οποίοι "κλείνουν" λαϊκά ονόματα με συμβόλαια χρόνων- που σημαίνει ότι αναλαμβάνουν και τα έξοδα των δίσκων τους, τη διαφήμισή τους και γενικώς τις κινήσεις τους στον χώρο- είδαν ότι η δουλειά τους πάει από το κακό στο χειρότερο. Γιατί το λαϊκό τραγούδι φέρνει τα γαρίφαλα, τους χορούς, την κατανάλωση.

Τώρα λοιπόν που το λαϊκό εξορίστηκε από το ραδιόφωνο, έπαψε να ακούγεται και τείνει να μην παράγεται απειλούν να αποσύρουν τα δικά τους διαφημιστικά πακέτα.

Έτσι δεν αποκλείεται σε λίγο να δούμε να αλλάζει πάλι το τοπίο».


http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4537621&ct=4

Μια χαραμάδα. Λίγο φως. Μια πόρτα που έχει να ανοίξει χρόνια. Μια παλιά λάμπα πετρελαίου έφεξε φώς στο σκοτεινό μυαλό μου. Μια μικρή παιδική ζωγραφιά σκόρπισε χρώμα παντού. Ο τοίχος της συγγνώμης άδειος. 35 χρόνια. Πάμπολοι αγνοούμενοι και νεκροί. Ένα σπίτι μοιρασμένο στα δυο. Ποιό κομμάτι να αγαπώ...αυτό που έχασα ή αυτό που έχω....Μάνες γεμάτες δάκρυα και πατεράδες σε αναμονή. Μυρωδιές όπλου και σφαίρας. Βόμβες και ψυχές με φτερά για ταξίδια. Φυγή.

Νιώθω την αγάπη και το μίσος. Μυρίζομαι λεφτά και συμφέροντα. Ξυπνώ και κάνω εμετό. Πίνω νερό. Βλέπω τη σημαία που αναμοσβήνει. Είναι τιμή να είσαι Τούρκος λέει πάραδίπλα. Μάλιστα. Τα αδέλφια μας. Που μας αγαπάνε. Που θέλουνε να ζήσουνε μαζί μας όχι γιατί τους συμφέρει οικονομικά αλλά γιατί είναι κομμάτι μας.Μας γεμίσαν τον Πενταδάκτυλο με επιγραφές, με συνθήματα. Καλωσορίσατε στη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου. Μάλιστα. Το κακό σας το καιρό βρωμιάρηδες που η Λευκωσία είναι λες και τη ξέχασε ο χρόνος. Οι τουρκοκύπριοι αδερφοί μας. Μωρε τι λές. Λένε πολλά αλλά απορώ τι πραγματικά λένε πίσω από τη πλάτη μας. Ο Τούρκος έιναι φοβερά διπλωμάτης. Ξέρει να παίζει σκάκι. Εμείς απλά ερασιτέχνες. Τα παιχνίδια δίνουν και παίρνουν. Παρατηρητές ή απλά πιόνια? Δε μπορώ ακόμα να αποφασίσω. Μικρές υπενθύμίσεις στα ημερολόγια των δυνατών. Εμείς να σκεφτόμαστε ότι θέλουν να μας βοηθήσουν ενώ αυτοί να θέλουν να ρουφήξουν το μεδούλι μας.

Λόγια του αέρα.Οι Εβραίοι αγοράζουν ακατάπαυστα στο κατεχόμενο κομμάτι ενώ εμείς γεμίσαμε με Πόντιους και Ασιάτες. Σε λίγο καιρό θα ψάχνουμε τους Κύπριους με το φανάρι. Τελικά μόνοι μας καταστρέψαμε το νησί. Οι μέν με τις δικοινοτηκές φασαρίες και οι δε με την αποδοχή της κατοχής λες και ήταν η σωτηρία. Ας προσέχαμε. Δε ξέρω και εγώ τι μπορεί να γίνει πλέον. Αυτά περι λύσης τα ακούω βερεσέ. Δε πρόκειται να γίνει τίποτα. Αλλά και να γίνει τι είδους λύση θα μπορεί να ευχαριστήσει και τα 2 μέρη και να είναι βιώσιμη? Υπάρχει τέτοιο πράμα ή απλά κοροιδευόμαστε μεταξύ μας...?

Μια καρδιά. Χίλια κομμάτια. Μια ελπίδα.Ένα κομμάτι ανάσα. Μια αναπνοή και ξανά πάμε στο βυθό μπας και ανασύρουμε τα όνειρα και τη ψυχή ενός λαού από το πάτο του μυαλού. 

Αυτό το Σαββατοκυρίακο επισκέφτηκα το άλλο μισό της μαρτυρικής νήσου. Δυστυχώς μια φορά πήγα στη κατεχόμενη Λευκωσία και έφυγα αμέσως. Αυτή τη φορά κάποιοι τ/κύπριοι φίλοι από το Λονδίνο με προσκάλεσαν στο σπίτι τους κοντά στη Κερύνεια. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να φάμε. Πήγαμε στου Νιαζι πίσω από το ξενοδοχείο Ντόουμ (γνωστό αν έχετε μελετήσει τη Κύπρο και την ιστορία της εισβολής καθόλου). Το εστιατόριο αυτό ήταν διάσημο από το καιρό που ήταν στη Λεμεσό και με την εισβολή μεταφέρθηκε στη Κερύνεια. ΣΟΚ!

Μετά περπατήσαμε στο πανέμορφο λιμανάκι και σφίχτηκε η καρδία μου.Πήγαμε στο σπίτι το οποίο έιναι μεταξύ του Πενταδάκτυλου και μεγάλων χωραφιών με χαρουπιές. Όπως μου τα έλεγαν οι γονείς μου....

Πραγματικά πέρασα ένα δύσκολο σα/κο. Ήμουν επισκέπτης στη πατρίδα μου. Μου έλεγαν να με πάρουν στον Άγιο Ιλαρίωνα και στο Μπέλλαπαις αλλά αρνήθηκα. Τα παιδιά είναι καλοί φίλοι και κατανούσαν. Αλλά πραγματικά θυμήθηκα πράγματα από βιβλία που διάβασα και τα πράγματα που άκουγα τόσο καιρό.

Με μεγάλη θλίψη,στην επιστροφή, και πόνο έβλεπα τη Λευκωσία να είναι σα ένα λερωμένο χωριό. Μια πόλη απεριποίητη.Μια πόλη φάντασμα. Δεν εκτίμησαν καθόλου την αρχιτεκτονική, ούτε ασχολήθηκαν να κρατήσουν μια ομορφιά στη παλιά πόλη. Η δε Κερύνεια πέρα από το ότι βρίσκεται κοντά στο Πενταδάκτυλο και έχει το λιμανάκι και κάποιες παραλίες, εμένα δε μου άρεσε και πολύ. Μια συνηθισμένη πόλη είναι.

Περνάμε οδοφράγματα, αλλα αδέλφια δε βρίσκουμε

Στήνουμε παγίδες και πέφτουμε μέσα μαζί

Εγώ τα φώτα σας και εσείς το αίμα μου

Στο λιμανάκι της Κερύνειας στεκόμαστε μαζί

Τρώμε χαρούπι και χαλλούμι

Πίνω στην υγειά σας. Πίνετε τούρκικη αγκαλιά.

Μια ευχή πέφτει στο κενό.Από το παλιό μπαλκόνι βλέπω το μιναρέ των άλλων. Κοιτάω τον εαυτό μου. Μπλέ σκούρο παντελόνι, λευκό πουκάμισο από το χέρι της μάνας. Τα μάτια πρησμένα από την αυπνία.

Τα χέρια τρέμουν από την έλλειψη λύσης. Δε ξέρω τι να κάνω. Η σιωπή του μυαλού σήμερα είναι απίστευτη. Δε κοιμήθηκα καλά χτές το βράδυ.

Τελείωσε για τα καλά. Δε το πίστευα ότι βρήκα το θάρρος να γράψω πως αυτό ήταν το τελευταίο μήνυμα και από εκεί και πέρα οι δρόμοι μας χωρίζουν. Νόμιζα ότι δε μπορούσα να ζήσω χωρίς εσένα.

Ο χρόνος σταματά και οι έρωτες γίνονται αναμνήσεις σε ένα περιεχόμενο ψυχεδελικό.

Ήταν η πρώτη φορά που καταφέρα να σε αφήσω. Δε ξέρω πως και δεν έτρεξα από πίσω σου να σου πω πως δε μπορώ να ζήσω χωρίς σου.Μα δε το έκανα.

Το μήνυμα μου ήταν σαφές. Επικοινωνία τέλος. Ότι ζήσαμε, ζήσαμε. Τα θέλω μας δεν έβλεπαν το ίδιο μέλλον. Χωρίσαμε πάνω στη νέα σου αρχή. Κάθε τέλος, μια αρχή.

Όταν φτάνει η ώρα να αφήσεις κάτι να φύγει, απλά το ξέρεις.

Μια ψυχή τρέχει στη πλατεία. Η δική μου ψυχή. Σε ψάχνει μάταια στα δέντρα, στα καφενεία και στα παλιά σπίτια. Πλησιάζω σε παράθυρο με φώς. Το φώς κλείνει. Δε πρόλαβα να δω αυτό που δεν ήθελα να δω. Μια ζωή με είχες κομπάρσο στη ταινία μας. Έλεγες πως ήμουν σημαντικός αλλά δε θα μπορούσες να με δείς ποτέ πρωταγωνιστή στο πλάι σου. Πάντα είχα ένα βασικό υποστηρικτικό ρόλο.

Μα δεν ήταν αυτό που ήθελα. Μάτωσα στη προσπάθεια να μείνω απλά φίλος. Μα η καρδιά μου κατακρεουργήθηκε στη προσπάθεια να μετατρέψω την αγάπη σε φιλία. Δε γινόταν αλλά για σένα είπα τα πάντα θα μπορώ.Πολέμησα με θεούς και δαίμονες και ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Πόσα βράδια προσπάθησα να προχωρήσω και να δωθώ σε μια άλλη αγκαλιά. Δε δουλέυει δυστυχώς έτσι η καρδιά.

Αυτό έιναι το τελευταίο βράδι που περνάμε στην ίδια ήπειρο. Περπάτησα, πήρα τραίνα, λεωφορεία και αεροπλάνα τα τελευταία 2 χρόνια για να έρθω να σε συναντήσω. Τρείς φορές ήρθα μα και τις 3 μ'αρνήθηκες. Δε πειράζει. Να'σαι καλά. Να πας στο καλό και να ευτυχήσεις. Δε σου κρατάω κακία. Εξάλλου αγάπη με το ζόρι δε γίνεται.

Θυμάμαι τη πρώτη φορά που κατέβηκα στο αεροδρόμιο. Με περίμενες με το μεγαλύτερο χαμόγελο του κόσμου. Θυμάμαι τα σούσι μας, τις βόλτες μας, τα βράδια τρώγοντας κεράσια στο σαλόνι αγκαλιά. Θυμάμαι πόσο χόρτο και ως αποτέλεσμα γέλιο κάναμε. Θυμάμαι τη πρώτη ξενάγηση με το αμάξι. Θυμάμαι όταν πήγαμε σε μια παραλία και κοιμήθηκες πάνω μου. Θεε μου ήθελα να μείνω έτσι για πάντα. Δε έβγαλα άχνα για 45 λεπτά μη σε ξυπνήσω. Ήθελα απλά να σε βλέπω, να είμαι απλά εκεί. Ως εκ τούτου κάηκα στον ήλιο αλλά χαλάλι. Θυμάμαι τη βόλτα στο γοτθικό μέρος της πόλης. Θυμάμαι το σαλόνι. Το σπίτι σου. Ποτέ δε το ένιωσα ξένο. Τέλος θυμάμαι τη Λούνα. Τη πιο απίστευτη μαύρη περσική γάτα που με συντρόφευε όταν καθόμουν στον υπολογιστή σου, όταν διάβαζα τα βιβλία σου, όταν κοιμόμουν στη μεριά σου στο κρεββατί.

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Καλό ταξίδι.Να προσέχεις τον εαυτό σου.

Πρόθυμος.

Η πόλη ετοιμάζεται να πλαγιάσει. Κυριακή βράδι. Τα μικρά φώτα της πόλης τρεμοσβήνουν γιατι με ακούνε να παραμιλάω στο όνειρο τους. Το φεγγάρι εξαφανισμένο πίσω από τα καρδιοκτύπια μου. Το μυαλό μου θολό λες και είναι τζάμι σε χειμωνιάτικη λιακάδα. Η καρδιά σφιγμένη και η ψυχή ταξιδέυει αλλού για να μην βλέπει τα σχέδια να μένουν σχέδια.

Ο δρόμος μικραίνει και τα σπίτια μοιάζουν σαν κουτιά με σκιές.Τα φώτα κλείνουν και τα βλέφαρα αρχίζουν να περπατάνε προς τα επάνω.Τα σύννεφα μιλάνε για τη βροχή του Σαββάτου και συζητάνε τι είδανε στα πρόσφατα ταξίδια τους στην άλλη μεριά του κόσμου. Πουλιά πετάνε ανάμεσα και συζητάνε για το νερό που έρχεται. Το είδανε με τα μάτια τους 2 μερόνυχτα πρίν να φύγουν από τη τελευταία τους φωλιά.

Το κερί καίει δίπλα μου. Διαβάζω Πεσσόα για να περάσει η ώρα. Αλλόκοτος άνθρωπος. Παράξενος βαρκάρης, ιδιόρυθμος συγγραφέας. Μεταφέρει όνειρα, κουβαλάει λάθη και αφήνει τα σωστά.Πίνω νερό να πάνε οι πίκρες του Σαββατοκυρίακου κάτω. Δε πειράζει λέω. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Προχωράμε στα σωστά. Δε θα κάτσουμε να το σκεφτούμε και πολύ.

Περπατάω στο δρόμο.Γέρνω τους ώμους προς τα εμπρός νομίζοντας πως έτσι θα ξεφορτώσω λίγο από το φορτίο που έχω. Δε θα ξαποστάσω έτσι όμως. Λάθος τρόπος. Δε κτυπάω πλέον πόρτες. Έμαθα να βαδίζω σόλο και να γελάω και να κτυπιέμαι μόνος σα θεατής σε θεατρικό της δεκάρας. Γυρνάω το κεφάλι. Βλέπω πως φεύγεις. Από το Έλ Πράττ της Βαρκελώνης, πάς Σικάγο. Το ξέρα από τα Χριστούγεννα. Μα δε κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός. Σα πυγολαμπίδα που ήρθε και έσβησε.

Αυτό το κείμενο δε κάνει νόημα. Θέλω να το σβήσω. Δε ξέρω πως βγήκε τόσο ασυνάρτητο. Δε ξέρω τι λέω ή τι θέλω να πώ.Μια μικρή ιδέα ήταν και τώρα βγήκε από μέσα σα χείμαρος όλο αυτό. Μα πως είναι έτσι αυτό το πόστ. Θα το σβήσω απαπαπα δε λέει να το δεί ο κόσμος. Μα δεν έχει καν μια λογική συνέχεια....Σινιάλο και σήμα, σκόμη και καπνός. Εικόνες είναι που εναλλάσονται στο μυαλό μου. Ο Νταλί ζωγράφιζε τα όνειρα του. Εγώ θα γράφω τις σκέψεις μου. Αλλά στο κείμενο πρέπει να έχεις μια σειρά. Έστω και ο πιο εκκεντρικός συγγραφέας έχει κάποια δομή στο γράψιμο. Όχι αναγκαστικά μέση αρχή και τέλος. Αλλά κάτι πάντα έχει κατα νού. Εγώ εδώ τι λεώ...η μάλλον γιατί φοβάμαι να πω αυτό που πραγματικά θέλω....Πως θα μου λείψεις πολύ. Πως αν και είμαι στη καλύτερη φάση μου, θα ξυπνάω και θα μυρίζω το άρωμα σου. Θα βλέπω το χαμόγελο σου, τα μάτια σου. Την αγκαλιά σου.

Καληνύχτα αγάπη μου.

Μετά από πολύ καιρό έκλαψε ο Θεός και πότισε το χώμα.Μύρισε ο άνεμος τη γη, ξελογιάστηκε και άρχισε τις εκπνοές. Εγώ πίσω από το τιμόνι να οδηγώ χωρίς σκοπό και κατεύθυνση. Μηχανικά και με ταχύτητα προχωρώ μπροστά προσπαθώντας να μη συναντήσω κανένα πεζό από κοντά ή έστω να κτυπήσω κανα αμάξι. Τα σύννεφα κάλεσαν γενική συνέλευση μα εγώ δεν έχω ψήφο. Παρατηρητής σκέττος. Ανίμπορος.Σχεδόν ανίκανος. Προχωρώ με δύναμη για να τα προσπεράσω να δώ αν πίσω από αυτά έχει ήλιο ή κάτι πιο αισιόδοξο. Κρατάω το καφέ μου και το τιμόνι και σκέφτομαι πόσες στροφές έχω ακόμα. Χάνομαι στο μέτρημα. Κάνω συνέχεια λάθη. Δε με πειράζει όμως. Θα μου περάσει.

Κάθομαι στο δωμάτιο μου. Λίγο φώς από τα παντζούρια, τα πουκάμισα φρεσκοσιδερωμένα, τα παλίά μου πόστερ, τα βινύλλια μου, τα κλειδιά μου, δώρα κάτι φίλων από το Λονδίνο.Ακόμα ακούω τη βροχή να πέφτει κι ας έχει σταματήσει από ώρα. Θυμάμαι που στεκόμουνα στο Χίθροου, μετά προσγειώθηκα στη Λάρνακα, τη μιζέρια για τον επαναπατρισμό, τους καβγάδες, τη καλοκαιρινή μου δουλειά, τη Βαρκελώνη, το τέλος του έρωτα, την επιστροφή, την αρχή στην νέα μου δουλειά και τον ενθουσιασμό του καινούργιου. Στα 30 μου έχω ζήσει πολύ περισσότερα από πολλούς. Να ναι καλά οι γονείς μου που μου έδωσαν την ευκαιρία να τα βιώσω. Μπορεί να μη τους το λεώ αλλά είμαι τόσο ευγνώμων για τις ευκαιρίες που μου έδωσαν και ακόμα με ανέχονται και με βοηθάνε.

Μετράω πόσες φορές έπεσα κάτω από το καιρό που γύρισα. Ξαναχάνομαι στο μέτρημα. Σημασία όμως έχει ότι σηκώθηκα, ξεσκονίστηκα και προχώρησα με βήμα γοργό. Δε χάνω χρόνο όμως. Αρκετά καθυστέρησα. Εντάξει κατανόησα τι έγινε, το σκέφτηκα λίγο αλλά οκ δε θα κάτσω να σκάσω.Κόβω γαρδένιες και γιασεμί και γεμίζω το μυαλό μου. Στολίζω κάθε άκρη του. Γεμίζω τη καρδιά με τριαντάφυλλα και φτιάχνω ραβανί για τις δύσκολες ώρες. Με μπόλικο σιρόπι όμως. Δε μπορώ αυτά τα ξενόφερτα έθιμα που στους χωρισμούς τρώνε και καλά παγωτά. Σιροπιαστό να σου καθίσει στο στομάχι ωσαν το πρόβλημα.Ώσπου να σου περάσει το στομάχι, θα σου έχει περάσει και το πρόβλημα.

Περπατάω στη παραλία με το μπαμπά μου. Κοντά σε ένα φάρο και μαζεύω κοχύλια. Το πιο όμορφο το έχω ακόμα. Για κάποιο λόγο το κράτησα. Αποφάσισα πως θα το ρίξω μαζί με το μπαμπά μου όταν φύγει. Θυμάμαι πως το βρήκα ανάμεσα σε φύκια. Γυάλιζε στον καλοκαιρινό ήλιο του 1984.Ακριβώς σαν και μένα. Μπορεί να κάνω λάθη, μα οι καλοί άνθρωποι δε χάνονται. Κάποιος ήλιος θα γυαλίσει και τα δικά μου χρώματα. Κάτι θα βρεθεί και για μένα. Αρκεί να κοιτάζω ψηλά.Εκεί.

Μίλησα με τον εαυτό μου προχτές....

Πάλι ερωτεύτηκες ρε συ?

Μα πότε πρόλαβες?

Ε ξέρεις πως είναι αυτά. Εκεί που δε τα περιμένεις....

Ε ναι αλλά δεν είπαμε πως δε θα το κάνουμε σύντομα?

Ρε συ Χρίστο είναι δυνατόν να γίνει αυτό? Υπολογιστής είναι η καρδιά?

Δε λεω ότι είναι υπολογιστής αλλά ακόμα μπαλώνουμε τα ραγίσματα από την ισπανοκατάσταση!

Ε δε ξέρεις που λένε ο έρωτας με έρωτα περνάει?

Ναι όχι πάντα. Και ο Σπύρος Σπυράκος κάτι τέτοιες μαλακίες έλεγε και καριέρα δεν είδε ποτέ. Ούτε εσύ προκοπή.

Μα αυτή τη φορά δε περιμένω τίποτα. Το άτομο δεν είναι διαθέσιμο. Γουστάρει άλλες φάσεις. Απλά εγώ ερωτεύτηκα. Δε το διάλεξα.

Εγω νομίζω μαλακίες κάνεις και πέφτεις και κτυπάς.

Εγώ πάλι αυτή τη φορά δε το νομίζω.

Ρε συ μπάς και είσαι μαζόχας με τέτοια θέματα?Περνάς τη καλύτερη σου φάση! Γιατί να χαλιέσαι με μια ιστορία τέτοια?Αφού το παραδέχεσαι πως δε πρόκειται να γίνει τίποτα!

Ε ναί αλλά αν ήταν έτσι δε θα πληγωνώμασταν ποτέ ρε συ.Αν σκεφτόμασταν λογικά.....

Ε τι να σου πώ τώρα κάνε ότι θες.

Μα έτσι είναι η ζωη Χριστάκο.Δοκιμές και λάθη και σωστά.

Τελικά έχω δίκιο!

Μικρές ακτίδες γεμάτες χαμόγελο και χαρά με κτύπησαν στο πρόσωπο. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα μπροστά μου εμένα. Με πλατύ χαμόγελο, μια μικρή δόση υγρής ψυχής και τα μάτια να αλλάζουν χρώματα από τη πρωτόγνωρη ευτυχία. Φώτα παντού και δρόμοι με πόρτες ανοιγμένες. Δεν είναι ανάγκη να ψάξω το φώς. Το άνοιξα μόνος μου. Κανένας δε με βοήθησε και γιατί άλλωστε να το κάνει.Εγώ το έκανα και πριν 2 χρόνια, εγώ το έκανα και τώρα.

Γιατί δυσκολέυομουνα εδώ και 5 μήνες να αφήσω τα πράγματα χαλαρά και απλά, δε ξέρω. Μπαίνω στη κουζίνα, φτιάχνω καφέ, υψώνω τη πολύχρωμη σημαία και ανάβω τσιγάρο. Μα δε καπνίζω σκέφτηκα. Αλλά πως να νιώσω τη Χαρούλα που μιλάει για το πρωινό τσιγάρο. Δεν έχω τίποτα αμα δε με έχω εμένα σκέφτηκα. Τα υπόλοιπα είναι απλά περαστικά και εφήμερα. Οι έρωτες, οι φιλίες, σημαντικά δε λέω αλλά άμα εγώ είμαι ένα κομμάτι ράκος τι να σου κάνουν τα υπόλοιπα? Άμα η ψυχή δε μπορεί να ανέβει το λόφο και την αφήσεις στο πρόποδα,θα την φάνε οι λύκοι. Θα τις πετάνε πορτοκάλια οι περαστικοί. Όλα αυτά αμα την αφήσεις.

Άμα πιστεύεις πραγματικά, άμα έχεις πίστη σε σένα και στην ζωή, θα προχωρήσεις. Θα κινάς νήματα που πρίν νόμιζες ότι ήταν αδύνατο. Άμα πιστέυεις θα γίνει. Α και να χαμογελάς. Τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής αλλά το χαμόγελο είναι το κλειδί για τις πόρτες. Θέλεις να κάνεις πράγματα, να πας σε διάφορα μέρη, να ζήσεις. Η μιζέρια απλά διαλύει τα πάντα. Τις προσπάθειες, τα όνειρα, την πίστη, την καλή ενέργεια, την προσμονή για το επόμενο θαύμα.

Γιατί αν νομίζεις ότι θα παραδοθώ από τη ζωή μου κάνεις λάθος. Η αγάπη, η χαρά και η επιτυχία έρχεται σε αυτούς που την θέλουν με τη ψυχή τους. Δε παραδίνομαι κυρά ζωή. Οπότε πήγαινε να ταλαιπωρήσεις κάποιον άλλον.

Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα κτυπώ, γυρνάω τους δείκτες του ρολογιού πίσω και μετράω το χρόνο ανάποδα. Γελάω στις εικόνες, με τη φάτσα του αφεντικού μου, με αυτούς που στρίψανε λάθος και με αφήσανε πίσω και συγκινούμαι. Συγκινούμαι γιατί επέστρεψα σε μια διάθεση που με ανεβάζει στο ωραιότερο σημείο της ζωής, στο πιο ψηλό σκαλί, στην οκτάνα που λέει και ο Εμπειρίκος.

Αληθινά, τρελλά , πραγματικά. Όλα αυτά δεν είναι φαντασία. Είναι πλεον η καθημερινότητα μου και έγινε σε ανύποπτο χρόνο. Στέκομαι στις κορυφές των κυμάτων και νιώθω τη θάλασσα σα βάλσαμο στη ψυχούλα μου. Η μοναξιά είναι από χώμα είπε η Βαμβουνάκη. Λάθος! Είναι από άμμο αλλά εγώ έχω το κύμα στα πόδια μου και άμα θέλω σκάω με δύναμη και στέλλω την μοναξιά αδιάβαστη.

Γλυκά θροΐζουν γύρω μου τα δένδρα. Tί υψηλός και αίθριος που είναι ο ουρανός! Mέσ' στην ψυχή μου το ουράνιον τόξον και στην καρδιά μου μέσα - στιλπνός, πασίχαρος κορυδαλλός λαλεί...

Όλα είναι εντάξει όλα είναι ωραία...Μια χαρά. Άρχισα τη καινούργια μου δουλειά αυτή τη βδομάδα.Άρχισα να συνηθίζω το περιβάλλον, τους ανθρώπους, τους ρυθμούς.

Το θέμα του πόστ όμως είναι οτι η δουλειά έφερε κι άλλα καλά. Σταμάτησα να σκέφτομαι υπερβολικά, δεν υπεραναλύω τα προβλήματα, δεν έχω χρόνο να κατηγορώ τη κοινωνία και να υπερβάλλω στις αντιδράσεις μου. Ναι είχα δίκαιο σε αρκετά πράγματα αλλά με την υπερανάλυση και την κουραστική σκέψη δε βγήκα πουθενά. Αντίθετα με έπιανε κατάθλιψη, ήμουν νευριασμένος συνεχώς και ασχολούμουν με το τί έκαναν και δεν έκαναν οι άλλοι. Για 5 μήνες γλίστρησα λοιπόν από τη καλή ψυχολογία του Λονδίνου σε ένα τέλμα που φορούσε ανησυχίες και άγχη. Αυτά λοιπόν τελείωσαν αυτή τη βδομάδα. Καλά λένε ότι η δραστηριότητα είναι το αντίδοτο της κατάθλιψης.

Δε σταμάτησα να είμαι ανήσυχο μυαλό αλλά έχω μάθει να είμαι πιο χαλαρός. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα πράγματα και η κοινωνία έτσι είναι. Δε συμβιβάζομαι με το κατεστημένο αλλά μερικά πράγματα είναι δεδομένα που θα πάρουν χρόνια να αλλάξουν ή έστω να παραδεχθούν οι άνθρωποι ότι είναι λάθη. Δε μπορώ να επιστρέψω στη κατάσταση πριν το 2007 που για χρόνια αντί να σκέφτομαι θετικά και να ηρεμώ τον εαυτό μου και να χαλαρώνω, τρελλαινόμουνα γιατί η κοινωνία είναι α και β και γ! Ναί αναγνωρίζω ότι μερικά πράγματα θα ήθελα να ήταν διαφορετικά. Αλλά το να γεμίζω το κεφάλι μου με τέτοιες σκέψεις, το μόνο που προσωπικά μου έκανε ήταν να με σκοτώνει ψυχικά.

Είμαστε ότι σκεφτόμαστε και ότι πιστεύουμε. Ότι σκεφτόμαστε έρχεται πίσω σε μάς. Με το να γινόμαστε ενδιαφέρον άτομα και ευχάριστα, αυτό βοηθά και τους άλλους να μας βρίσκουν ευχάριστους.Η θετική σκέψη χρησιμοποιεί με θετικό τρόπο τη διαθεσιμότητα του υποσυνείδητου νου.Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συλλέξουμε νέες, θετικές σκέψεις, τις οποίες θα διοχετεύουμε συνειδητά και επανειλημμένα στο συνειδητό νου μας, επειδή η επανάληψη της σκέψης ριζώνει μέσα στο υποσυνείδητο νου. Η επανάληψη αρνητικών σκέψεων θα τον επηρεάσει αρνητικά και τα αρνητικά αποτελέσματα θα υλοποιηθούν ως σκέψεις, ευχές και ιδέες που θα γίνουν πραγματικότητα μέσω του υποσυνείδητου νου. Πρέπει αντιστρέψουμε αυτές τις αρνητικές σκέψεις, έτσι ώστε να προκύψει θετική συμπεριφορά.(tinoz.biz)

Μακάρι να συνεχίσει έτσι η χρονία μου και όλων μας και να φτιάξουμε τα πιο όμορφα μονοπάτια για τη δεκαετία που έρχεται. Καλή αρχή στη νέα σεζόν και να θυμάστε πως η αγάπη του εαυτού μας δεν είναι εγωισμός.