Ειλικρινά δε σκευτόμουν να δημιουργήσω ένα blog εδώ πέρα...

Όλα ξεκίνησαν το Σάββατο το βράδυ, όταν βρέθηκα στη Πράσινη Γραμμή με κάποια παρέα φοιτητών... Δεν ξέρω ποιοί γνωρίζετε και τι απλά εγώ ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω κάποια συναισθήματα γύρω απο αυτό το θέμα.

"Το τείχος της ντροπής έπεσε", λένε κάποιοι... "Γιατί το έκαναν;;", λένε άλλοι. Και φυσικά μιλάω για το τοίχος που χώριζε την ελεύθερη περιοχή από την τουρκοκρατούμενη, και τον γκρέμισαν. Ένιωσα περίεργα... Ένας στρατιώτης απλά να στέκεται στο φυλάκιο και να κοιτάει απέναντι.. Πώς νιώθεις όταν είσαι μόνο λίγα μέτρα μακριά απ'τον "εχθρό";

Εκεί στο πλάι, κάποιες φωτογραφίες από τη κατοχή και ένα απαντημένο ερώτημα, που με συγκίνησε πραγματικά: τι είναι αγνοούμενος;;

Είναι ένας ζωντανός χωρίς σώμα,

ένα σώμα χωρίς ψυχή,

μια φωνή που δεν ακούεται,

αλλά είναι πάντοτε παρούσα,

Μια ανάμνηση που αρνείται να φύγει...

Δεν έχω νιώσει τον πόνο της κατοχής, δεν έχω βιώσει τις δυσκολίες... αλλά ζω σε ένα νησί που ξέρω ότι πέρασε πολλά, και κανείς δε μπορεί να κάνει τίποτα γι'αυτό..

Ναι, έχω πάει στα κατεχόμενα μέρη μας..

Ναι, ένιωσα πως είχα περάσει σε μια εντελώς ξένη χώρα..

Ναι, έχω δει το σπίτι του πατέρα μου που κατοικούν μέσα έποικοι απ'τη Τουρκία..

Όπως και να ήταν τότε, όπως και να είναι τώρα "Δεν Ξεχνώ".

Μένω να κοιτάζω επίμονα τις εικόνες, τα παιδιά απομακρύνονται, γύρω μόνο το σκοτάδι και η φωνή κάποιου τραγουδιού από ένα μαγαζάκι λίγο πιο κάτω... και πια κάτι πλάκες απο σίδηρο που αντικατέστησαν το τείχος...

Έχω ανάγκη να γράψω γι αυτό, είπα μέσα μου...και το έκανα μόλις τώρα.

Καλησπέρα