Το Avatar 3D δεν ειναι ταινία, ειναι εμπειρία. Μην το χάσετε, είναι η αρχή μιας νέας εποχής στον κινηματογράφο.

Έπαθα παράκρουση, δεν έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο. Ήμουν μέσα σε όλο αυτό. Ούτε που με ενδιαφέρει πόσα εισιτήρια έκοψε ή πόσα κόστισε. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να την ξεχάσω σύντομα, για να μπορέσω να ξαναδώ σύγχρονη ταινία.

Και λέω "σύγχρονη", γιατί το Avatar 3D ήταν εμπειρία βγαλμένη από το μέλλον.

Μαύρισε η ψυχή μου σήμερα. Φτωχαδάκια, ηλικιωμένοι και 20άρηδες, με μια σακούλα στημένοι στην ουρά της εφορίας. Αμίλητοι, ακίνητοι. Κάποιος είχε κλείσει 2 ώρες στην ουρά.

Η σακούλα είχε μέσα τις πινακίδες του ΙΧ τους.

Ουσιαστικά παρέδιδαν το ΙΧ τους στο γαμωκράτος, επειδή δεν είχαν (και πως να έχουν έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα;) τα 350 ή τα 500 ή τα 850 ευρώ που έπρεπε να δώσουν για τα τέλη. Για τα τέλη του αγαπημένου τους αυτοκινήτου, που ίσως έχει κλείσει τα 10 ή τα 20 ή τα 25 χρόνια.

Που πιθανότατα ήταν η μόνη διέξοδος τους, η μόνη παρηγοριά μέσα στις δυσκολίες τους.

 Δε θα το ξεχάσω αυτό που είδα σήμερα, από τις πιο άσχημες στιγμές μου τελευταία...

Κάποιοι απόρησαν που το MusicHeaven δεν έχει στείλει ευχετήριο newsletter και μου έστειλαν μήνυμα οτι πρέπει να κάνουμε οτι και τα υπόλοιπα sites.

Ρε παιδιά, sorry, αλλά μήπως είναι καλύτερα να πάρετε και να ευχηθείτε στον παλιό κολλητό σας, από το να περιμένετε την οποιαδήποτε χαρά μπορεί να προσφέρει μια ακολουθία από bits;

Λεω τωρα...

Να 'σαι καλά Al Di Meola που με μας κάνεις να μην ξεχνάμε τις παλιές μας αγάπες, τους πρώτους ήχους που μας έκαναν και αγαπήσαμε αυτό το όργανο που λέγεται κιθάρα. Που δε μένεις στάσιμος αλλά εξελίσσεσαι, που δοκιμάζεις νέα πράγματα. Που έπαιξες το Mediterranean Sundance στα 10 μέτρα από τη θέση μου.

Πρέπει επιτέλους ν' αλλάξω χορδές.

Διάβασα το post του Oracla και θυμήθηκα ένα παρόμοιο:

Στην εταιρία που εργαζόμουν παλιότερα, είχαμε τον Κίσσα και τον Φάκα, που πάνε στη Ρωσία επαγγελματικό ταξίδι.

Ο ρώσος που τους περίμενε στο αεροδρόμιο, τους ρωτά:

- Hi, what are your names?

- Kissas and Fakas!

(το οποίο στα αυτια του ρώσου ακούστηκε σαν "Kiss us and fuck as")

:)

Ένας από τους αγαπημένους μου σταθμούς βάζει λουκέτο. Ένας σταθμός διαφορετικός από τους άλλους. Με πολύ αξιόλογους και αιχμηρούς δημοσιογράφους.

Την πρώτη φορά έκανα 350m, μετά 500m, μετά 750m και την τελευταία φορά 900m. 

Ήρθε ο καιρός για το χιλιόμετρο!

Πραγματικό γεγονός σε ελληνικό νησί.

Ο γιός συλλαμβάνεται μέσα στη νύχτα με μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, χωρίς κράνος και χωρίς δίπλωμα από την αστυνομία.  

Οι αστυνομικοί παίρνουν μέσα στη νύχτα τηλέφωνο στο σπίτι του νεαρού και ειδοποιούν τους γονείς του.

Το επόμενο πρωί πέφτουν από τον πατέρα τηλεφωνιές σε "παράγοντες" του τόπου και η κλήση σβήνεται και το θέμα είναι "λήξαν".  

Είναι όμως;

Σε λίγο καιρό ο εαρός σκοτώνεται με τη μηχανή χωρίς να φοράει κράνος.  Τί έκανε ο πατέρας;

Εδωσε το χείριστο παράδειγμα στο γιό του. Με τη στάση του τού είπε: "Δεν είναι κακό να οδηγούμε ενάντια στον ΚΟΚ, αρκεί να είμαστε σε θέση να μην τρώμε πρόστιμο και ποινές".  

Οταν ο πατέρας επιδεικνύει τη ... δύναμή του σβήνοντας την κλήση του γιού που οδηγεί χωρίς δίπλωμα, του "δείχνει" με ποιόν τρόπο πρέπει να πορεύεται στη ζωή.  

Γλύφοντας, παρακαλώντας και κοροϊδεύοντας τον ίδιο σου τον εαυτό και τους άλλους.

Η παιδεία αποκτάται μέσα από το σπίτι. Το παράδειγμα των γονιών είναι το πιο ισχυρό παράδειγμα. Αλλά οι περιισσότεροι γονείς είναι οι ίδιοι κάκιστα παραδείγματα.  

Τα παραπάνω τα λέει ο Ιαβέρης (Τάσος Μαρκουίζος), που συμμετέχει ενεργά σε αγωνιστικές εκδηλώσεις ή παραδίδει μαθήματα ασφαλούς οδήγησης στη σχολή που έχει ιδρύσει.    Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, με αρκετές φωτογραφίες από την καριέρα του Ιαβέρη, θα βρείτε εδώ.
  

Πρωτομαγιά στη Θεσσαλονίκη. Όχι σαν φαντάρος πλέον. Ένας διαφορετικός γάμος ανάμεσα σε 2 φίλους που τους πρωτοέφερε κοντά η αγάπη για έναν καλλιτέχνη και ένα website. Ο θαυμασμός για τον καλλιτέχνη ήταν τόσο μεγάλος που ξέφυγε από τα συνηθισμένα πλαίσια και έγινε συλλογές δίσκων, καταγραφή στίχων, σπάνιων τραγουδιών του, συναυλιών & setlists, ραδιοφωνικές εκπομπές, ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό στις συναυλίες του... Η μισή ζωή τους ήταν ο καλλιτέχνης. Ο καλλιτέχνης μετά απ' όλ' αυτά, επικοινώνησε ο ίδιος για να ευχαριστήσει τα παιδιά. Χωρίς να ενημερώσει, μια άλλη φορά βρέθηκε σε ραδιοφωνικό σταθμό που γινόταν εκπομπή από τα παιδιά, αφιερωμένη στον ίδιο, για να τους ευχαριστήσει και να τους πει οτι αυτός ο υπέρμετρος θαυμασμός προς το πρόσωπό του ...δεν ήταν φυσιολογικός. Η τηλεφωνική επικοινωνία έγινε συχνότερη, ενώ τα παιδιά συνέχιζαν να τον ακολουθούν σε κάθε του σχεδόν συναυλία.

Την Πρωτομαγιά λοιπόν, ταξίδεψε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη για να μοιραστεί τη χαρά τους και να κάνει τη βραδιά αξέχαστη για όλους μας. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς γκλάμουρ διάθεση, διακριτικά, παρά τη βροχή, χωρίς να έρθει στο γλέντι και να επισκιάσει τη λάμψη των παιδιών.

Ο καλλιτέχνης ήταν ο Γιώργος Νταλάρας.

Είμαστε και πολύ μπροστά σαν εταιρία λέμε... Μόλις γυρίσαμε από 10λεπτο διάλλειμα για μπαλίτσα! Εμείς κι η Google ;)

Τόσες είναι οι ώρες μέχρι τα Ελληνικά της Εύβοιας.

Μου εύχομαι να κοιμηθώ πολύ, να μου περάσει το αυχενικό και οι πονοκέφαλοι της τελευταίας εβδομάδας, η θέα από το μπαλκονάκι του δωματίου να είναι αυτή της φωτογραφίας και να έχει κέφια το κοκεράκι που θα μας κάνει παρέα.

Θα παίζει βέβαια και λίγο laptop-3G, αλλά μόνο για emails που έχουν να κάνουν με το 5o Live (9 μέρες μείνανε)

Ευχές σε όλους σας και καλά γεννητούρια σε μια ψυχή :)

Απίστευτη και τραγική είδηση από το in.gr, που δείχνει πόσο πίσω είναι ακόμα το έθνος που προσπαθεί (;) να αλλάξει η Αμερική:

[...]Οι δύο νέοι, ηλικίας 21 και 19 ετών, είχαν φύγει από τις οικογένειές τους για να παντρευτούν. Οι Ταλιμπάν εξέδωσαν φετφά και τους τουφέκισαν...

«Οι νέοι ήταν ανύπαντροι, ήταν ερωτευμένοι και ήθελαν να παντρευτούν, γι' αυτό έφυγαν από τις οικογένειές τους που δεν ενέκριναν αυτή την ένωση» δήλωσε ο Νταστατζίρ Αζαντ.

«Τρεις μουλάδες Ταλιμπάν τους οδήγησαν στο τζαμί του χωριού Χας Ροντ, εξέδωσαν φετφά [θρησκευτικό διάταγμα] που απαιτούσε την εκτέλεσή τους και τουφεκίστηκαν έξω από το τέμενος» συνέχισε.

Ο κυβερνήτης δεν απέκλεισε την πιθανότητα οι οικογένειες των δύο νέων να σχετίζονται με τους Ταλιμπάν.

Αφγανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι οι Ταλιμπάν βρήκαν το ζευγάρι ενώ επιχειρούσε να μεταβεί στο Ιράν. Τους ανάγκασαν να επιστρέψουν στο χωριό τους, όπου και τους εκτέλεσαν δημόσια.

Στο Αφγανιστάν, όπως και στο γειτονικό Πακιστάν, τα εγκλήματα τιμής είναι συνηθισμένο φαινόμενο και ενίοτε διαπράττονται με θύματα νεαρές γυναίκες που αρνούνται να παντρευτούν άνδρα επιλεγμένο από τους γονείς τους.

Είμαι κορόιδο γιατί δέχομαι να πληρώνω το μικρό μπουκάλι νερό 50 λεπτά (τόσο κάνει και το μισό λίτρο βενζίνη) ενώ αγοράζεται 5-7 λεπτά (περίπου 1000% αισχροκέρδεια). Από 50 δραχμές (17 λεπτά) αυξήθηκε στις 170 δραχμές (50 λεπτά) με την αλλαγή του νομίσματος από δραχμή σε ευρώ και δεν πήρα χαμπάρι.

Είμαι κορόιδο γιατί ενώ οι χώροι άθλησης θα έπρεπε να μου παρέχονται δωρεάν από το δήμο, δέχομαι να πληρώνω από 6 έως 12 ευρώ για να παίξω μία ώρα ποδόσφαιρο (από 80 έως 120 ευρώ ανά ώρα) στα περίφημα 5Χ5 όπου δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για προθέρμανση και η κατάσταση του τάπητα είναι κατά κανόνα άθλια. Τουλάχιστον τα 5Χ5 έχουν κάνει πλούσιους και τους φυσιοθεραπευτές καθώς οι μισοί και πλέον πελάτες τους προέρχονται από εκεί (διαστρέμματα, ρήξη χιαστού, κάκωση μηνίσκου κλπ, εξαιτίας της ακαταλληλότητα ς του χλοοτάπητα).

Είμαι κορόιδο γιατί δέχομαι να πληρώνω τον καφέ 3 και 4 ευρώ ενώ το κόστος του δεν υπερβαίνει τα 20 λεπτά (αισχροκέρδεια μέχρι και 2000 %). Κόβεται περίπου μία απόδειξη ανά τρεις καφέδες και σχεδόν πάντα οι υπάλληλοι κακοπληρώνονται και είναι ανασφάλιστοι. Μάλιστα οι ιδιοκτήτες και οι υπάλληλοι θεωρούν αυτονόητη τη συναίνεσή μας στη μη παροχή αποδείξεων σαν να κερδίζουμε κι εμείς από αυτή την ιστορία.

Είμαι κορόιδο γιατί δέχομαι να πληρώνω το ποτό 6, 7, 8 ευρώ και βάλε, όσο περίπου κάνει το μπουκάλι στη χονδρική (1 μπουκάλι = 10-12 ποτά, αισχροκέρδεια από 500 % και πάνω). Και φυσικά πολύ συχνά τα ποτά είναι μπόμπες, σχεδόν ποτέ δεν κόβονται αποδείξεις και σχεδόν πάντα οι υπάλληλοι κακοπληρώνονται και είναι ανασφάλιστοι. Σε όλη την Ευρώπη η μπύρα κοστίζει 1 με 1,5 ευρώ και το ποτό 3 με 4. Εδώ το σαπουνόνερο που μας πουλάνε για μπύρα κοστίζει 5 με 6 ευρώ και η μπόμπα 7 με 8 (στα 8 ευρώ πωλείται συνήθως η σπέσιαλ μπόμπα). Και τα ενοίκια; Και η προστασία; Τα πρόστιμα; Αν δεν έβγαζε τέτοιο υπερκέρδος δε θα ήταν τόσο ψηλά τα ενοίκια, δε θα έρχονταν οι μπράβοι για προστασία, δε θα τους έριχναν απανωτά πρόστιμα από τους δήμους για να πάρουν κι αυτοί τη μίζα τους. Αλλά εγώ το κορόιδο φταίω που τα πληρώνω...
Είμαι κορόιδο γιατί. με έχουν πείσει ότι έτσι είναι τα πράγματα και τι να κάνουμε. (Ποιον βολεύει άραγε αυτή η νοοτροπία? ).

Είμαι κορόιδο γιατί. δικαιούμαι δωρεάν παιδεία αλλά μετά το σχολείο αν δεν πάω στο φροντιστήριο δεν έχω ελπίδα να περάσω στο πανεπιστήμιο. Κοινώς, είμαι όλη την ημέρα στις αίθουσες για να μου διδάξουν αυτά που θα 'πρεπε να μου διδάσκουν σε μισή μέρα. Φυσικά με το αζημίωτο.
Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω διόδια για δρόμους που ευθύνονται για χιλιάδες ατυχήματα και εκατοντάδες νεκρούς.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω τους φόρους μου κανονικά ενώ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ!!!. Μάλιστα μας έχουν πείσει ότι αυτός που φοροδιαφεύγει (δεν κόβει αποδείξεις, δεν πληρώνει φόρους με διάφορα λογιστικά κόλπα, κ.ο.κ.) είναι μάγκας, καθιστώντας μας συνένοχους σε μια πρακτική που ωφελεί μόνο τους πολύ (αλλά πολύ) πλούσιους.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να με βομβαρδίζουν με παραπλανητικά γκάλοπ του τύπου: Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό τον τάδε ή τον τάδε... Δηλαδή αν μας ρωτούσαν "Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Χίτλερ ή τον Μάο;", τα αποτελέσματα θα έδειχναν ότι οι μισοί Έλληνες είναι ναζιστές και οι άλλοι μισοί μαοϊστές.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι την πλύση εγκεφάλου από διάφορους βαλτούς (όπως Τράγκας, Πρετεντέρης, Χατζηνικολάου και λοιποί πανελίστες) οι οποίοι δήθεν παίρνουν το μέρος του κόσμου αλλά τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υπονομεύουν πάντα κάθε συλλογική κίνηση αντίδρασης (οι διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους και ταλαιπωρούν τον κόσμο, οι σκουπιδιάρηδες που παίζουν με την υγεία μας, οι υπάλληλοι της ΔΕΗ που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές μας, κ.ο.κ.) και οι οποίοι σε όλα τα σκάνδαλα που γίνονται τόσα χρόνια είναι οι πρώτοι που βγαίνουν και λένε ότι "δε θα βγάλουμε άκρη". Αυτή είναι η δουλειά τους και την κάνουν πολύ καλά και όταν στήνουν φαγο πότια όλοι μαζί και γλεντάνε, μας χλευάζουν και μας αποκαλούν κορόιδα. Και έχουν δίκιο...

Είμαι κορόιδο γιατί. ενώ τόσα χρόνια το πρόβλημα με τα βιβλία του δημοτικού είναι ότι έχουν αντικατασταθεί με κακογραμμένα χαμηλότερου επιπέδου βιβλία, με παραπλανούσαν τόσο καιρό προκαλώντας σάλο με το βιβλίο ιστορίας της έκτης δημοτικού για να συγκαλύψουν την οργανωμένη υποβάθμιση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Είμαι κορόιδο γιατί. στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου (όπου το σκάνδαλο ήταν ότι ο εκλεκτός του πρωθυπουργού και της γυναίκας του ήταν διεφθαρμένος) με έπεισαν ότι το σκάνδαλο ήταν τι ανωμαλία έκρυβε το περιβόητο DVD.

Είμαι κορόιδο γιατί. στο σκάνδαλο με τις παράνομες απαλλαγές με έπεισαν ότι η προστασία προσωπικών δεδομένων είναι αυτή που έβαλε την υπόθεση στο αρχείο (για να μην αποκαλυφθούν τα ονόματα των γιων βουλευτών, υπουργών, εφοπλιστών, βιομηχάνων και λοιπών φραγκάτων που με ταρίφα περίπου 20.000 ευρώ εξαγόρασαν τη στρατιωτική τους θητεία). Κι εμείς τα κορόιδα στέλνουμε τα παιδιά μας στα σύνορα να ταλαιπωρούνται και να τινάζουν τα μυαλά τους στον αέρα για να προστατέψουμε τελικά τα συμφέροντα όλων αυτών που πατρίδα τους είναι μόνο το χρήμα.

Είμαι κορόιδο γιατί. με έπεισαν ότι για να γίνει το παιδί μου καλύτερος μαθητής πρέπει να δίνει περισσότερες εξετάσεις στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Φορτώνοντας με άγχος, πίεση και άσκοπη αποστήθιση τους μαθητές εναρμονίζουμε το σχολικό μας σύστημα με αυτό των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας όπου τα παιδιά όταν τελειώνουν το σχολείο δεν ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα. (Στις ΗΠΑ μάλιστα αυξάνεται η τάση να μη στέλνουν οι γονείς τα παιδιά στο σχολείο και να τους κάνουν οι ίδιοι μάθημα στο σπίτι γιατί θεωρούν ότι το επίπεδο στα σχολεία είναι πολύ χαμηλό).

Είμαι κορόιδο γιατί. δίνω εξετάσεις στο Γυμνάσιο για να πάω στο Λύκειο (φροντιστήρια), στο Λύκειο για να περάσω στο Πανεπιστήμιο (εκεί να δεις φροντιστήρια), στο Πανεπιστήμιο για να πάρω πτυχίο (μέχρι πρότινος δωρεάν, με τον νόμο πλαίσιο θα τα σκάμε χοντρά), μετά δίνω εξετάσεις στον ΑΣΕΠ για να διοριστώ (άντε πάλι φροντιστήριο). Κοινώς προσπαθώ συνέχεια να αποδείξω στους δασκάλους μου κατά πόσον αυτοί είναι καλοί δάσκαλοι.

Είμαι κορόιδο γιατί. με έχουν πείσει ότι οι αιώνιοι φοιτητές επιβαρύνουν τα πανεπιστήμια ενώ στην πραγματικότητα αυτοί χάνουν όλα τους τα προνόμια μετά από περίπου 6 χρόνια φοίτησης (δηλαδή δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και πάσο) και δεν είναι παρά ένας αριθμός σε έναν κατάλογο. Στην ουσία θέλουν μελλοντικά να έχουν τη δυνατότητα να αποβάλλουν από τις σχολές φοιτητές που δεν είναι αρκετά υπάκουοι, που αντιδρούν απέναντι σε συμφέροντα, που ανήκουν σε παρατάξεις που δρουν αντίθετα προς τις βλέψεις καθηγητών κλπ, δηλαδή να καταργήσουν το πολιτικό και ιδεολογικό άσυλο των σπουδαστών και το δικαίωμά τους να εκφράζονται και να πολιτεύονται ελεύθερα. Κοινώς θέλουν να καταλύσουν το φοιτητικό κίνημα που στην Ελλάδα και παγκοσμίως φαίνεται να είναι το μοναδικό κίνημα ικανό να ανατρέψει δικτατορικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Είμαι κορόιδο γιατί. οι εθνοπροδότες που με κυβερνούν τόσα χρόνια όχι μόνο υποβαθμίζουν συστηματικά το επίπεδο της παιδείας μου (ξεκινώντας με το νόμο Αρσένη, συνεχίζοντας με τα απαράδεκτα βιβλία του δημοτικού και ολοκληρώνοντας το σχέδιο με την αναθεώρηση του Άρθρου 16) αλλά με έχουν πείσει κιόλας ότι όλα αυτά γίνονται για την αναβάθμιση της παιδείας.. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά γίνονται για την υποβάθμιση της παιδείας και τη δημιουργία μιας άβουλης μάζας που ξέρει μόνο να αποστηθίζει και δεν προλαβαίνει να σκεφτεί και κατά συνέπεια να αντιδράσει όταν πλήττονται τα δικαιώματά της. Όλα αυτά γίνονται για την είσοδο των ιδιωτικών συμφερόντων στην παιδεία (αν πέσει το επίπεδο των δημόσιων πανεπιστημίων τότε θα γίνουν ανταγωνιστικά τα ιδιωτικά κολέγια). Και τέλος, όλα αυτά γίνονται για την κατάλυση του φοιτητικού κινήματος (πλήττοντας αιώνιους φοιτητές και άσυλο), του μόνου ικανού να ανατρέψει δικτατορίες όπως αυτή των συνταγματαρχών που καθώς φαίνεται μάλλον δεν έφυγε ποτέ...

Είμαι κορόιδο γιατί. με έχουν πείσει, μέσα από χρόνια προπαγάνδα, ότι ο συνδικαλισμός (δηλαδή το μοναδικό μέσο των εργαζομένων να προστατεύουν και να διεκδικούν τα δ ικαιώματά τους) είναι κακό πράγμα και ότι οι συνδικαλιστές (δηλαδή αυτοί που έχουν εκλεγεί από τους συναδέλφους τους για να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους) είναι όλοι διεφθαρμένοι και αναξιόπιστοι. Λογικό πάντως να μας παρουσιάζουν έτσι τα πράγματα αφού κανένα αφεντικό δε θέλει να βλέπει ενωμένους τους υπαλλήλους του γιατί αν του ζητήσουν τα αυτονόητα (δηλαδή ασφάλιση, επιδόματα, οκτάωρο, υπερωρίες) δε θα μπορέσει να κτίσει την αυθαίρετη βίλα του ούτε να πάρει το κότερο που έχει βάλει στο μάτι.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω πανάκριβα το Ίντερνετ τη στιγμή που εδώ και χρόνια σε όλη την Ευρώπη (ακόμη και σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ) το Ίντερνετ είναι δωρεάν για όλους και χρεώνονται μόνο οι συνδέσεις πολύ υψηλών ταχυτήτων..

Είμαι κορόιδο γιατί. με έχουν πείσει ότι υπάρχει συναίνεση του κόσμου για την παρούσα κατάσταση. Κανείς δε μου λέει ότι γίνονται τουλάχιστον τρεις με τέσσερις διαδηλώσεις την εβδομάδα στο κέντρο της Αθήνας και όταν γίνονται απεργίες κανείς σχεδόν δεν αναφέρει τις διεκδικήσεις των απεργών παρά μόνο την ταλαιπωρία που θα προκαλέσει η απεργία. Η αποσιώπηση των διαδηλώσεων και η συγκάλυψη των αιτημάτων των απεργών αποκαλύπτει τον ρόλο ΟΛΩΝ των ΜΜΕ στο πολιτικό παιχνίδι και το μερίδιο της ευθύνης τους για τα προβλήματα του κόσμου σε αυτό τον τόπο.

Είμαι κορόιδο γιατί.δέχομαι αδιαμαρτύρητα να αισχροκερδούν οι βενζινοπώλες και το κράτος εις βάρος μου. Όλο το 2008 που ανέβαινε η τιμή του πετρελαίου παγκοσμίως η Ευρωπαϊκή Ένωση ρύθμιζε το ευρώ ώστε να μην επηρεάζεται από την κρίση και η τιμή του πετρελαίου στα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη παρέμενε σταθερή. Μόνο στην Ελλάδα αυξανόταν η τιμή του ενώ συνεχίζουμε να πληρώνουμε χρυσάφι το πετρέλαιο ακόμα και τώρα που η τιμή του βαρελιού έχει πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα (κι εμείς εξακολουθούμε να πληρώνουμε τη βενζίνη 1 ευρώ το λίτρο).

Είμαι κορόιδο γιατί. όταν καιγόταν όλη η Ελλάδα από τους συνήθεις θερινούς εμπρησμούς των καταπατητών δασικών εκτάσεων με έπεισαν ότι τις φωτιές τις έβαλαν κάποιοι άρρωστοι πυρομανείς, κάποιος ασύμμετρος εχθρός, μέχρι και οι γνωστοί-άγνωστοι των Εξαρχείων.. Ούτε ένα χρόνο μετά γίνεται καταπάτηση των καμένων εκτάσεων τόσο στην Πελοπόννησο όσο και στην Πάρνηθα από αυτούς που όλοι υποψιαζόμασταν ότι κρύβονται πίσω από τους εμπρησμούς. (Τουριστικές εγκαταστάσεις στην Πελοπόννησο, το εξ αρχής παράνομο καζίνο στην Πάρνηθα επεκτείνεται, βίλες κτίζονται στην Πάρνηθα στη μέση του δάσους). Οι επιτροπές κατοίκων για την προστασία της Πάρνηθας που ανέβηκαν να διανυκτερεύσου ν για να εμποδίσουν τις εργασίες σε εργοτάξια που χτίζουν βίλες σε προστατευμένες περιοχές βρήκαν απέναντί τους κλούβες των ΜΑΤ.... Ποιος να 'στειλε άραγε τα ΜΑΤ; Ο άρρωστος πυρομανής, η ασύμμετρη απειλή, ή κάποιος μπαχαλάκιας των Εξαρχείων; Εγώ αν και κορόιδο θα υποθέσω ότι τους έστειλε ο ιδιοκτήτης της βίλας.

Είμαι κορόιδο γιατί . νομίζω ότι αυτοί που μετακινούνται με ελικόπτερα και ιδιωτικά τζετ νοιάζονται για την κατάσταση που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους...

Είμαι κορόιδο γιατί. νομίζω ότι αυτοί που στέλνουν τα δικά τους παιδιά στα ιδιωτικά νοιάζονται για την κατάντια των δημόσιων σχολείων.

Είμαι κορόιδο γιατί. πιστεύω ότι θα τιμωρηθούν οι ένοχοι για τα ολιγοπώλια (καρτέλ) που μαστίζουν την οικονομία μας και πλήττουν κυρίως τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. Καρτέλ στο γάλα, καρτέλ στη βενζίνη, καρτέλ στα φρούτα, καρτέλ παντού. Τα αρχικά πρόστιμα μειώνονται συνήθως, οι τιμές παραμένουν υψηλές, ενώ στην πράξη δεν επιστρέφονται στους καταναλωτές τα χρήματα που έχουν χάσει (π.χ. με μια παρατεταμένη μείωση της τιμής του προϊόντος ώστε να αντισταθμιστού ν οι απώλειες που προκλήθηκαν).

Και ο κατάλογος αυτός μπορεί να συνεχίζεται για πάντα...
άστε μωρέ, μήπως είμαι κορόιδο γιατί.Μ0Υ ΑΞΙΖΕΙ?!?

(από chain mail)

Τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής θα φέρει στο εξής η γνωστή ηθοποιός Μιμή Ντενίση.

Η τελετή παρασημοφόρησης της ηθοποιού από τον πρέσβη της Γαλλίας στην Αθήνα, Κριστόφ Φαρνό, θα πραγματοποιηθεί στις 17 Μαρτίου, στην πρεσβευτική κατοικία.

Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της γαλλικής πρεσβείας «το παράσημο αποτελεί τιμή για τη διάσημη γαλλόφωνη και φίλη της Γαλλίας ηθοποιό, η καλλιτεχνική δράση της οποίας συμβάλλει στην ακτινοβολία του γαλλικού πολιτισμού στην Ελλάδα».

Η τελετή θα πραγματοποιηθεί παρουσία πολλών φίλων της τιμώμενης, ειδικότερα από τον χώρο της πολιτικής, των γραμμάτων και της τέχνης.

Λοιπόν δεν είναι πλάκα. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα για να βεβαιωθώ οτι δεν είναι αστείο του Θέμου ή πλακίτσα του Αποστόλη (του ΣΚΑΙ). Το Δελτίο Τύπου όμως προέρχεται από την εταιρία που έχει αναλάβει της δημόσιες σχέσεις της ατάλαντης και ίσως πιο βαρετής ηθοποιού που μου έρχεται στο μυαλό.

Η οποία μάλιστα βραβεύθηκε επειδή "ακτινοβολεί τον γαλλικό πολιτισμό στην Ελλάδα".

Τόσο χαμηλά; Και οι Γάλλοι; 

Κάθε μεσημέρι στο γραφείο, καθόμαστε με τα παιδιά σ' ένα στρογγυλό τραπέζι για το μεσημεριανό φαγητό. Χαλαρώνουμε όσο μπορούμε από την πίεση της δουλειάς και λέμε τα νέα μας.

Εχθές ένας συνάδελφος διηγείται:

Μία εβδομάδα μετά τα φώτα, γύρω στις 15 Ιανουαρίου, μου χτυπάει το κουδούνι ένα πιτσιρίκι, γυφτάκι ήτανε. Του ανοίγω.Είχε τρίγωνο στα χέρια.

- "Να τα πούμε;;;;", μου λέει.

- "Τι να πείτε καλέ, αφού πέρασαν τα Φώτα!"

- "Ήμουν άρρωστος!"

ΥΓ. Πως δεν πνιγήκαμε :)

Κι όμως. Ο κόσμος ξέρει και εκτιμά το αυθεντικό, το μοναδικό, το ξεχωριστό. Γιατί αυτό είναι πλέον ο Φοίβος Δεληβοριάς. Δε μοιάζει με κανέναν και κανένας δεν του μοιάζει.Και γι' αυτό την περασμένη Παρασκευή κατέκλυσε το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο στη Συγγρού. Πανικός, τραπέζι ούτε για δείγμα, κόσμος παντού.

Τον βλέπεις να τραγουδάει, τελειώνει το τραγούδι και νομίζεις οτι μόλις είδες μια ταινία μικρού μήκους. Στίχος με εικόνες, στίχοι - εικόνες. Και μια ευγένεια, μια νοσταλγία, μια διαφορετική προσέγγιση του σήμερα, που βγάζει από τον καθένα ψήγματα καλοσύνης που όλοι - καλοί και κακοί - κουβαλάμε.

Τον συνοδεύει ένα καλοδουλεμένο κουαρτέτο με εξαίσιους μουσικούς, που ταιριάζουν πολύ με το στυλ του Φοίβου Δεληβοριά. Μακάρι να τους κρατήσει και σε επόμενες παραστάσεις.

Μένουν ακόμα άλλες 7 "Πρεμιέρες". Αν σκέφτεστε να πάτε, διαβάστε και το topic Φοίβος Δεληβοριάς: 8 Πρεμιέρες στο Γυάλινο.

Αρκετοί την έχουν χαρακτηρίσει ως την ομορφότερη πόλη του κόσμου.

Και ίσως είναι.

Η Washington DC σε πολλά της σημεία είναι παράδειγμα του πως θα έπρεπε ο άνθρωπος να έχει φτιάξει τις πόλεις του, σεβόμενος όμως και τη φύση. Στη συγκεκριμένη πόλη, η φύση, η ιστορία, τα ιστορικά μνημεία, η άνεση στη μετακίνηση και η αρχιτεκτονική της, με κάνουν πραγματικά να ντρέπομαι για την πόλη που ζω.

Η φωτογραφία παρακάτω είναι τραβηγμένη από δορυφόρο, 423 μίλια πάνω από τη γη, κατά τη διάρκεια της ορκομωσίας του Μπαράκ Ομπάμα.

Αυτό που βλέπουμε, είναι ο χώρος μπροστά από το Καπιτώλιο. Δε βλέπω και πολλές διαφορές με τον ελληνικό αντίστοιχο χώρο πάντως. Για την πλατεία Συντάγματος λέω.

(κάντε κλικ στη φώτο για μεγαλύτερη ανάλυση)

Εχθές βρέθηκα στο Αθηνών Αρένα για το πάρτυ του KOSMOS, για τα 7 του χρόνια. Ωραίος χώρος, καλός ήχος, μια αρκετά καλή Ayo, αλλά πάνω απ' όλα μια καταπληκτική ΜΟΝΙΚΑ.

Είναι μόλις 21 και είναι πολύ μπροστά όσον αφορά φωνή, παρουσία, αισθητική, σπουδές, σεμνότητα, επαγγελματισμό, συνθετικές ικανότητες και γενικά μουσικό αποτέλεσμα. Σημειωτέον οτι παίζει και σαξόφωνο. Πέρα από το καταπληκτικό αγγλόφωνο τραγούδι "Over The Hill", ερμήνευσε άλλα 3 τραγούδια.

Φινάλε - μόνο με την κιθάρα της - το "Τυχερό Αστέρι" του Κωνσταντίνου Βήτα.

Από τα πιο όμορφα δώρα που μου έχουν κάνει για τα γενέθλιά μου. Ένα εισιτηριάκι για την αποψινή συναυλία του μέγιστου Gary Moore (thanks baby!)

Μπορεί το The Loner να μην κατάφερα ποτέ να το παίξω ολόκληρο, όμως τουλάχιστον θα το δω live. Ελπίζω να το βάλει στο set-list ο φίλος Gary.

Ένα μήνα μετά το στρατό, επέστρεψα πιο αποφασισμένος στο γραφείο, έτοιμος να διεκδικήσω ενασχόληση με πιο ενδιαφέρον αντικείμενο, δίπλα σε ενθουσιώδεις συναδέλφους, με στόχους, με δημιουργικό οίστρο, δίχως ωχαδερφισμούς, δίχως τη σιγουράτζα και τη βαρεμάρα της μονιμότητας.

Τα καλύτερα χρήματα ήταν επιθυμητά (ειδικά μετά από 1 χρόνο χωρίς μισθό), αλλά αυτό που απαιτούσα από τον εαυτό μου ήταν η αλλαγή τεχνολογικού αντικειμένου. Ήθελα να ασχοληθώ με το web και τις τεχνολογίες γύρω απ' αυτό. Και να βρω καλύτερο κλίμα και περιβάλλον για να δουλέψω. Μεγάλες προσδοκίες στη συγκεκριμένη περίπτωση...

Τετάρτη και 7 Μαΐου έφυγα από το στρατό, Παρασκεύη και 13 Ιουνίου, μια μέρα μετά την αλλαγή της homepage του MusicHeaven, παραιτήθηκα από την πρωινή μου δουλειά, έπειτα από σχεδόν 5 χρόνια.

Δεύτερη λύτρωση (λελέ) μέσα σ' ένα μήνα, μια και η κίνηση έγινε αφού είχα ήδη συμφωνήσει με άλλη εταιρία. Και νιώθω πολύ τυχερός γι' αυτό, μια και οι προοπτικές στο νέο μου "σταθμό" φαντάζουν πιο ενδιαφέρουσες.

Για να δούμε... Ξεκινάω την Τρίτη, με τρελή διάθεση και ενθουσιασμό.

Δυόμιση μαγικές ώρες, στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης. Τα έδωσε όλα ο Γιαννάκης. Η πρώτη φωτογραφία δική μου, τα βίντεο από ισπανούς στο YouTube. Περισσότερα στο e-Περιοδικό του MusicHeaven, με ρεπορτάζ από τη μέρα της συναυλίας.

It's My Life (video από αρένα)

I'll Be There For You (τραγουδά ο Sambora, video από απέναντι κερκίδα, δείχνει το πλήθος του κόσμου)

Bad Medicine (τα τελευταία 8 λεπτά της συναυλίας, video από αρένα)

Άλλη μία φορά μόνο πέρασα τόσο καλά σε έξοδο. Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν αλλάξαμε χρόνο έξω, παρανόμως. Στη Ρόδο. Και μετά δεν μπήκαμε από την πόρτα. Αφού είχαμε αργήσει 4 ώρες να γυρίσουμε. Τότε που για 20 λεπτά γλιτώσαμε τις 5 μέρες φυλακή με τον sotkouv.

Εχθές ήταν η δεύτερη καλύτερη έξοδος. Θεσσαλονίκη. Καφές στην Αριστοτέλους, φαγητό στην Καλαμαριά, καφές στο Shark, βόλτα σε όλο το κέντρο με τον Rapsodo, ποτάκι το βράδυ στο Κοράλι, Metallica, Sisters of Mercy και Bon Jovi δυνατά στην επιστροφή για να μη μας πάρει ο ύπνος. Αφιξη στη λαρισαία πύλη στις 6.30.

51 και σήμερα.

Πριν λίγο καιρό αναρωτιόμουν Πόσο θα περιμένω ακόμα για να δω τους Bon Jovi live στην Ελλάδα.

Ένα σχόλιο της Angela77 με προέτρεπε να πάω να τους δω στο εξωτερικό. Με έβαλε σε ενθουσιώδεις σκέψεις. Κι έτσι το ραντεβού με τους θρύλους της εφηβικής (αλλά και μετέπειτα) ηλικίας μου, δόθηκε...

Ημερομηνία: 1η Ιουνίου 2008, 21:00
Χώρος: Ολυμπιακό Στάδιο Βαρκελώνης, Ισπανία

Τα εισιτήρια (αεροπορικά, συναυλία, ξενοδοχείο) κλείστηκαν όλα μέσω internet, σε πολύ καλές τιμές. Σε επόμενο post θα γράψω αναλυτικά τα websites και τον τρόπο που έγιναν οι κρατήσεις.

Από τα 10 μου τον περιμένω να έρθει. Αν και μεγαλώσαμε μαζί. Με τα τραγούδια του, με τους στίχους του, τη φωνή του. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια παλιά φωτογραφία από το παιδικό μου δωμάτιο και θυμήθηκα πως για χρόνια τον είχα σε αφίσα πάνω από το κρεβάτι μου.

Τα τραγούδια του μου δημιουργούσαν όμορφες εικόνες, ενώ μου έδιναν και δύναμη πριν από εξετάσεις, αγώνες ή συναυλίες. Το πρώτο μου παράπονο είχε να κάνει με το οτι τα τραγούδια του ήταν δύσκολο να παιχθούν και να τραγουδηθούν. Επιπλέον, ο κύκλος των φίλων μου τα θεωρούσε εμπορικά και σπάνια τα παίζαμε με τις κιθάρες. Και όποτε αυτό γινόταν, οι παραφωνίες έδιναν και έπαιρναν. Μόνο με μια φίλη, ομοιοπαθούσα, μπόρεσα και έπαιξα τα τραγούδια του, ένα φοιτητικό βράδυ...

Τώρα μπορεί κάποια σχήματα, φίλοι του MusicHeaven, όπως του Rivera, να παίζουν τα κομμάτια του, όμως θέλω να τον δω και ζωντανά. Η παγκόσμια περιοδεία του ξεκίνησε, όμως αμφιβάλλω αν θα περάσει από τα μέρη μας.

Τι να γίνει... Ας είναι καλά το YouTube, όπου θα μπαίνουμε να βλέπουμε τις συναυλίες του. Όπως αυτή εδώ στο Τόκιο, πριν 20 μέρες :(

Δύσκολο το πρωινό ξύπνημα για τη δουλειά ε;

Τι γίνεται όμως, αν στη διαδρομή σου συναντάς ρέμματα, περνάς κάτω από πεύκα, συναντάς αγρότες, κυνηγούς, αλεπούδες και αδέσποτα κουτάβια, προσπερνάς τρακτέρ και πρωινούς δρομείς και χαιρετάς μια τρελή που στέκει δίπλα στο μοναστήρι;

Απλά προσέχεις μη σε πιάσει λάστιχο, γιατί άντε μετά να σε βρει στην ερημιά η ΕΛΠΑ :)

(Η φώτο δείχνει μέρος της πρωινής διαδρομής)

ΥΓ. Και για να προλάβω μερικούς: Όχι, δεν πηγαίνω στα "γραφεία του MusicHeaven" !

Θέατρο πάω πολύ σπάνια. Πάντα προβληματίζομαι για το αν θα βρω να παρκάρω, αν θα βρω εισιτήρια για την παράσταση που θέλω, αν το γούστο αυτού που το πρότεινε ταιριάζει με το δικό μου κλπ.

Όλ' αυτά όμως αλλάξανε το Σάββατο.

Στο Μαρκόπουλο Αττικής, πολύ κοντά στα μέρη μου.

Ουσιαστικά ένα χωριό, αν και με τεράστια ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Εκεί, σε μια ξεχασμένη γειτονιά, σε ένα δρομάκι που ούτε αυτοκίνητο δεν περνά, κάποια νέα παιδιά κάνουν μια αξιόλογη προσπάθειά. Δεν είναι όμως μόνο η προσπάθεια που εκπλήσσει, αλλά και το αποτέλεσμα.

Το σπίτι αυτών των νέων, είναι το Δημοτικό Θέατρο Μαρκοπούλου "Περίακτοι". Εκεί ανεβάζουν παραστάσεις, ηχογραφούν CD με παραμύθια και δέχονται στην παρέα τους άλλους νέους ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο.

Εκεί βρέθηκα αυτό το Σάββατο, μαζί με 25-30 άλλους, όλοι κοντά στην ηλικία μου. Το έργο που είδαμε είχε τίτλο "Μυστήριο στο σπίτι του Καταραμένου Λίθου". Πρώτη φορά παίζεται στην Ελλάδα και πρόκειται για μαύρη αστυνομική κωμωδία. Κάθε χαρακτήρας άψογα ταιριασμένος στους ηθοποιούς, πολύ καλός ρυθμός, φοβερός συγχρονισμός στις κινήσεις, στις ατάκες, παντού !

Έμεινα ενθουσιασμένος και το ένιωσα σαν υποχρέωση να το αναφέρω στο ιστολόγιό μου, μια και τα παιδιά, αν και επαγγελματίες με πλούσια βιογραφικό, έχουν επιλέξει αυτή την ήσυχη γωνιά της Αττικής, για να κάνουν το κέφι τους.

Περισσότερα για την παράσταση εδώ.

Αυτό το μήνα εγώ κι ο αδελφός μου πέσαμε θύματα κλοπής με διαφορά 25 ημερών. Ποτέ άλλοτε δε μας είχαν κλέψει το παραμικρό.

Πέντε μόλις λεπτά μετά την αλλαγή της χρονιάς, κάτω από τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι, ο Κώστας μου δίνει τη μηχανή του. "Βγάλε μας κάτω από τον Πύργο". Παίρνω τη μηχανή, βγάζω μια γρήγορη, αλλά τα πρόσωπα ήταν σκοτεινά. Ενεργοποιώ το φλας και σηκώνω τη μηχανή για μια δεύτερη προσπάθεια.

Δεν έβγαλα ποτέ αυτή τη φωτογραφία.

Ένας τύπος ήρθε από το πλάι και άρπαξε τη μηχανή από τα χέρια μου. Τον κυνηγάω, αλλά 2 "δικοί" του που ήταν μέσα στο πλήθος, μου βάζουν τρικλοποδιά και με σπρώχνουν. Σταματάω. Ο Κώστας όμως, γρήγορο πρώην αριστερό εξτρέμ των τσικό της Παναχαϊκής, φτάνει τον τύπο, ο οποίος γυρνάει και του σκάει μπουνιά. Η περίπολος της αστυνομίας όμως ήταν κοντά και 3-4 παλικάρια πέφτουν πάνω του και του περνάνε χειροπέδες. Η πανάκριβη μηχανή έπεσε κάτω στις λάσπες, ευτυχώς όμως δε χάλασε.

Μετά άρχισε ένα μαρτύριο, μια και έπρεπε να πάμε για κατάθεση στη ... Γ.Α.Δ.Π.! Δε μπορούσαμε λέει να καταθέσουμε στο ανακριτικό που ήταν δίπλα στο Σηκουάνα, έπρεπε να πάμε στα κεντρικά! Και δεν μπορούσαμε λέει να πάμε μόνοι μας, έπρεπε να περιμένουμε το γαλλοπεριπολικό, που όμως θα αργούσε τελικά 2 ώρες (!), γιατί λέει όλο το Παρίσι ήταν στο πόδι εκείνη την ώρα. 4.500 αστυνομικοί στους δρόμους. Τι να κάνουμε, καλά παιδιά είμαστε, αποφασίσαμε να περιμένουμε... Αφού περιμέναμε λοιπόν το περιπολικό μέχρι τις 2.00 (τα φώτα του Πύργου είχαν πια σβήσει...), κάναμε μια ξέφρενη αλα-Κώδικα-Da-Vinci πορεία με σειρήνα μέχρι την ασφάλεια στο Invalides.

Εκεί γινόταν ο κακός χαμός από μεθυσμένους, τσαντάκηδες, θύματα κλοπής κλπ. Την ώρα λοιπόν που όλος ο κόσμος γιόρταζε και έκανε ρεβεγιόν, οι λασπωμένοι από το κυνηγητό "Les Greques" ήταν εκεί, να περιμένουν κάποιο τσακάλι να μιλάει αγγλικά για να καταλάβει το story... Έρχεται λοιπόν ο μεσσίας μας, του λέω σε 5 προτάσεις αυτό που συνέβη και ο γάλλος δακτυλογράφος ξεκινά να γράφει... να γράφει... να γράφει... Μιάμιση σελίδα έγραψε το παλικάρι!

"Τελειώσαμε, ελατε να υπογράψετε κύριε" γνέφει στον Κώστα που ήταν ο κάτοχος της μηχανής. Βρε τούρμπο τι να υπογράψουμε; Αφου είναι στα Γαλλικά, τι να καταλάβουμε; Τελικά η υπογραφή μπήκε, αν και την τελευταία παράγραφο δεν την πολυψάξαμε... Λες να ήταν ομολογία για συμμετοχή στην 11η Σεπτεμβρίου; Χμμμ....

Λίγο μετά τις 3.00 λοιπόν, βγήκαμε από τα υπόγεια της ασφάλειας. Το παράξενο ήταν πως ελάχιστα χάσαμε το κέφι μας με όλη αυτή την ιστορία. Από την αρχή αναλογιστήκαμε τι θα γινόταν, αν ο τύπος είχε μαζί του κανένα όπλο ή σουγιά. Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν :)

Πρις τις γιορτές, σε κουτούκι του Αγ.Δημητρίου, έτυχε να "καλύπτω" έναν κιθαρίστα που του 'χε καρφωθεί μια πρόκα στον δείκτη και είχε τα μπαρέ κομματάκι δύσκολα. Στο μαγαζί μόλις μια παρέα, άνω των 50-60 όλοι...

Το πρόγραμμα ξεκινούσε με έντεχνα και συγκεκριμένα με "Το Πάρτυ". Μετά παίζουμε την "Αύρα", το "Ανάθεμά Σε"... Χαλαρά...

...όταν και σκάει η παραγγελιά από την 60χρονη ξανθιά πελάτισσα (καλή μου, φάε πρώτα το μπιφτεκάκι σου και μετά ζήτα τραγούδι, τι απαιτήσεις είναι αυτές...;)

- "Παιδιά, θέλω να παίξετε και άλλα κομμάτια του Χατζηγιάννη!!!", μας φωνάζει.
- "Μααα.... δεν είπαμε κανένα του Χατζηγιάννη!", της απαντάμε.
- "Μα πως, αφού είπατε..."
- "Αυτά που είπαμε ήταν του Θαλασσινού, του Παναγόπουλου και του Μητσιά, αλλά αφού θέλετε και Χατζηγιάννη ευχαρίστως να παίξουμε..."
- "Αυτό καλέ το Νύχτα Πάρτη λέω. Μιχάλης Χατζηγιάννης!"

Πρώτο βράδυ. Μείον δύο βαθμοί. Έξοδος Μετρό και πρώτη εικόνα από την πόλη. Η Αψίδα του Θριάμβου και μια κλεφτή ματιά στην τεράστια και κατάφωτη Σαμπς Ελιζέ. Άνοδος ως την κορυφή της Αψίδας. Χιλιάδες επισκέπτες παντού, οπουδήποτε. Έλληνες παντού, οπουδήποτε. Βόλτα μέχρι το Σηκουάνα και κόλλημα με τον Πύργο που θέλεις να τον βγάζεις φωτογραφίες συνέχεια, ειδικά τώρα με τα 20.000 χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που 10 λεπτά κάθε ώρα αναβοσβήνουν...

Αυτές ήταν οι 2 πρώτες ώρες εδώ. Είμαι αλλού. Φώτος κοπιράιτ μπάι Χόρχε, ορεβουάρ.

ΥΓ. Wi-fi παντού λέμε...

Το δέντρο της φωτογραφίας δεν υπάρχει πια.

Ο ιδιοκτήτης του μπροστινού οικήματος αποφάσισε ξαφνικά να κόψει το καμάρι του μπαλκονιού μου, που έφτανε με καμάρι μέχρι και τον 3ο... Μόνο κάτι χοντρά χαλίκια υπάρχουν πλέον, εκεί που ήταν η βάση του κορμού του.

Πάει η δροσιά του καλοκαιριού, πάνε τα πουλάκια που με ξυπνούσαν τα πρωινά, πάει η χαρά να βλέπω τα υγιέστατα πυκνά φυλλαράκια του να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα κάθε άνοιξη...

Η πιο όμορφη εικόνα από τον αγώνα Ολυμπιακού - Λάρισας που είδα από κοντά πριν λίγες μέρες.

Δίπλα στη μαμά τους, τα παιδιά του Φέλιξ Μπόρχα, παρακολουθούν τον πατέρα τους να αγωνίζεται με τα χρώματα του Ολυμπιακού. Ο μπαμπάς, που στα 23 του αμοίβεται με μόλις 400.000 ευρώ το χρόνο, αποζημίωσε τόσο τα πιτσιρίκια του, όσο και εμάς που τον είδαμε να σημειώνει ένα από τα 4 γκολ του Ολυμπιακού.

Μέσα πάμε καλά.

Όσο μεγαλώνώ νοσταλγώ, μα δε χαλιέμαι πλέον. Πριν μερικά χρόνια το έκανα, όμως σήμερα νιώθω πολύ ικανοιημένος με τη ζωή μου για να αναστενάζω με τα περασμένα. Πάει, τελείωσαν και πάμε γι' άλλα...

Πάντα όμως θα θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια... Έμαθα τον κόσμο, ταξίδεψα, πήρα γνώσεις, γνώρισα ανθρώπους, έβγαλα τις πρώτες μου δραχμές, ανεξαρτητοποιήθηκα, έφτιαξα το MusicHeaven, μα πάνω απ' όλα ήρθα πιο κοντά στη μουσική. Υπήρχαν εβδομάδες που παίζαμε 4 και 5 φορές με φίλους ή με άλλους που δεν τους ξαναείδα ποτέ ή με άλλους που τους ξανασυναντούσα στα λίγα στέκια της πόλης... Όλο με την κιθάρα με θυμάμαι τότε. Την έβαζα στο πίσω μέρος του Yugo ή την κουβαλούσα από Αγ.Σοφία μέχρι και Ψηλ' Αλώνια. Στην Πάτρα... Είτε σε σπίτια, είτε σε μαγαζιά. Τραγούδια αγαπημένα, που τα τραγουδούσαν όλοι, ξέγνοιαστοι, ερωτευμένοι, πιωμένοι... Κάπως έτσι, μ' αυτά τ' ακούσματα στ' αυτιά γράφτηκαν οι πρώτες παρτιτούρες και ξεκίνησε το MusicHeaven... Παπακωνσταντίνου, Πυξ Λαξ, Νταλάρας, Αλεξίου...

Όταν εχθές λοιπόν συνάντησα τη Δήμητρα, ένιωσα την ανάγκη να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, για τη συντροφιά που μας κράταγε το ακκορντεόν της στα τραγούδια αυτά. Και πολύ χάρηκα που η κοπέλα αυτή κοιτάζει μπροστά και δε νοσταλγεί με καημό τα περασμένα, όπως θα έκαναν πολλοί που θα είχαν ζήσει όσα έζησαν τότε οι Πυξ Λαξ. Ούτε μελαγχολικά τσιγάρα, ούτε νοσταλγικά λόγια.

Δήμητρα Καραμπεροπούλου.

Δοκίμασα τα πάντα. Τι χανζαπλάστ με σαλικυλικό οξύ, τι ελαφρόπετρες, τι νύχια. Δε φεύγει με τίποτα και μου στερεί τη σωστή προετοιμασία για τα Corporate Games το Νοέμβριο, εκεί όπου πέρυσι θριάμβευσα με 2 κερδισμένα game (σε σύνολο 40, αλλά δεν το λέμε πουθενά ε;). Ξεκίνησαν και οι προπονήσεις σήμερα, με πήραν και τηλέφωνο για να δουν που εξαφανίστηκε το καμάρι της ομάδας.

- "Που χάθηκες βρε ψυχή;"
- "Άσε κόουτς, με πονάει ο κάλος μου!"

Χθες βράδυ χάρη σε έναν φίλο, ξαναγύρισα στην ...Πέμπτη Δημοτικού. Τότε που όνειρό μου ήταν να γίνω δημοσιογράφος. Μάλιστα η ...καριέρα μου ξεκίνησε ελπιδοφόρα με αποκλειστική συνέντευξη από τον τότε Δήμαρχο Κορυδαλλού Νίκο Θέμελη για την εφημερίδα του σχολείου. Να φανταστείτε ήταν τόσο δύσκολες οι ερωτήσεις μου, που ο Δήμαρχος συνέχεια φώναζε στη γραμματέα του να μου φέρνει ...σοκολατάκια. Τον ειχα κολλήσει στον τοίχο λέμε :)

Πέρα τώρα από την πλάκα και τη μεγαλοποίηση των καταστάσεων που προκαλεί η παιδική ψυχή, δε θυμάμαι τι ακριβώς με γοήτευε σ' αυτό το επάγγελμα. Βασικά ούτε η προσωπική προβολή μου άρεσε ποτέ, ούτε είχα κάποιο έμφυτο ταλέντο στον γραπτό λόγο. Μάλλον ήταν τα ταξίδια και οι γνωριμίες με σπουδαίους ανθρώπους που με ενθουσίαζαν, δεν ξέρω...

Κλείνοντας λοιπόν, απλά θα ήθελα να ευχαριστήσω αυτό το φίλο, που 20 χρόνια μετά, με έκανε και θυμήθηκα το πρώτο μου όνειρο, με αυτή τη σύντομη βόλτα και την ξενάγηση που μου έκανε στους διαδρόμους της εφημερίδας "Έθνος".