...μερικές φορές δεν προλαβαίνουμε να πούμε ούτε αντίο.

Ένα μεγάλο αDIOο λοιπόν, στη φωνή που συνόδευε τις προσπάθειες μου να παίξω το πρώτο μου ροκ κομμάτι στην κιθάρα, το '88...

Αυτό:

Έχω την εντύπωση πως αυτόν τον άνθρωπο θα τον βλέπουμε συχνά πλέον. Πρόκειται για τον ευρωβουλευτή  Daniel Cohn-Bendit που θεωρώ οτι ύψωσε μέσα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο την φωνή όλων των Ελλήνων. Όχι για να μας λυπηθούν ή να μας χαρίσουν τις μπαγαποντιές του παρελθόντος, αλλά για να αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Αξίζει να το δείτε.

Εκπαιδεύει ο μπαμπάς καρχαρίας το νεαρό καρχαρία:

- Βλέπουμε τον άνθρωπο, απομακρυνόμαστε, σηκώνουμε πτερύγιο, πάμε αργά
προς τα πάνω του, κάνουμε 2 περιστροφές αριστερόστροφες, απομακρυνόμαστε,
επιστρέφουμε για άλλες 2 δεξιόστροφες, απομακρυνόμαστε και κάνουμε επίθεση,
κατάλαβες; πές τα και εσύ.

- εεε, ναι, τον βλέπουμε, σηκώνουμε πτερύγιο, 1 στροφή αριστερά. 1 δεξιά και τρώμε!

- όχι, όχι.. πρόσεχε τα βήματα είναι σημαντικό! Βλέπουμε τον άνθρωπο,
απομακρυνόμαστε, σηκώνουμε πτερύγιο, πάμε αργά προς τα πάνω του, κάνουμε 2
περιστροφές αριστερόστροφες, απομακρυνόμαστε, επιστρέφουμε για άλλες 2
δεξιόστροφες, απομακρυνόμαστε και κάνουμε επίθεση,
κατάλαβες τώρα; πές τα και εσύ.

- μμμ, ναι, τον βλέπω, σηκώνω πτερύγιο, 2 στροφές γύρω του και τρώμε!

- ΟΧΙ, ΟΧΙ! προσπάθησε ξανά..

- Τον βλέπω.., πλησιάζω αργά.., κάνουμε.. 2 στροφές προς τα δεξιά... δεν τα θυμάμαι
ρε μπαμπά είναι πολλά...

- E, τι να σου πώ... φάτον με τα σκατά!