Από τις αφίσες που ο διαφημιστής πρέπει να πάει ...σπίτι του.

To σοκ ήταν τεράστιο, όταν άνοιξε ξαφνικά στο mail μου, σε ανάλυση 2000 x 1400. Τώρα φαίνεται μικρή, για φαντάσου όμως να πίνεις χαλαρά τη βραδυνή τεντουρίτσα σου και όπως σηκώνεις το κεφάλι να πέφτεις πάνω σ' αυτό το πράμα.

Και καλά η Κούκα που είναι ωραία γυναίκα. Η καημένη η Λένα Αλκαίου όμως, τι φταίει που ο φωτογράφος αποφάσισε να την βάλει στις λίστες με τις Top-10 αποτυχημένες αφίσες συναυλιών ever;

Πήγα χθες στον ΙΑΝΟ, στη ζωντανή συνέντευξη του Δημήτρη Ζερβουδάκη.

Πιο πολύ για να τον γνωρίσω, αλλά και να προσπαθήσω να ανακαλύψω πως έχει καταφέρει να κάνει όνομα, με 2-3 τραγούδια.

Ήταν η πρώτη φορά που θα τον έβλεπα ζωντανά και ήμουν περίεργος και ανοικτός στο να μπορέσω διαπιστώσω την αξία του συμπαθούς Δημήτρη Ζερβουδάκη.

Έφυγα εκνευρισμένος και απογοητευμένος. Τη βραδιά έσωσε η καλή παρέα.

Καλλιτεχνικά καταρχήν. Δεν ανακάλυψα τίποτα καινούριο. Ένας τραγουδοποιός με ζεστή, χαρακτηριστική  και ιδιαίτερη φωνή, χωρίς σπουδαίες και ιδιαίτερες εκτελεστικές δυνατότητες.

Είπε και τα 2-3 γνωστά του τραγούδια (Γράμμα σ' έναν ποιητή, Βαριά Ποτά Βαριά Τσιγάρα) και αυτό ήταν. "Δεν πειράζει", σκέφτομαι, ", σ' άλλους θ' αρέσει. Κολοκυθόπιττα...".

Αυτό όμως που με ξένισε, ήταν ο κύκλος των φίλων του Ζερβουδάκη. Ο καθένας, μέσω της συμμετοχής του στη συζήτηση, προσπαθούσε να προβάλει την αφεντιά του.

Κορυφαίος όλων ο Χάρης Καφετζόπουλος. Στιχουργός, άγνωστος κατα τ' άλλα. Τον είχαμε κάποτε και στο MusicHeaven.

Χωρίς να του το δώσει κανείς, βουτάει το μικρόφωνο και αρχίζει να αναφωνεί πόσο αγαπάει και εκτιμάει τον Ζερβουδάκη και πόσο φοβερά και καταπληκτικά νιώθει που είναι φίλος του.

Εντάξει, κι άλλοι τον αγαπάνε, αλλά δε διακόπτουν έτσι μια συνέντευξη.

Και καταλήγει λέγοντας πόσο τον έχει βοηθήσει ο Ζερβουδάκης στη στιχουργική και στα ποιήματα του. Ε, εκεί ο Ζερβουδάκης έπεσε στη λούμπα και αναφώνησε "Χάρης Καφετζόπουλος"!

Και να σου το χειροκρότημα από τους 3-4 κολλητούς. Περιχαρής και δικαιωμένος ο Καφετζόπουλος παραδίδει το μικρόφωνο. Οι υπόλοιποι παρακολουθούσαμε παγωμένοι.

Ο πιο κουραστικός απ' όλους όμως, ήταν ο Μανώλης Γαλιάτσος. Ως συνθέτης παρουσιάστηκε. Φίλος του Ζερβουδάκη. Αφού είπε λίγα λόγια για τον τιμώμενο της βραδιάς, αρχίζει να λέει τη γνώμη του για ένα σωρό άσχετα ζητήματα. Από κάτω, μία κυρία και ένας άλλος να συνεχίζουν στο ίδιο άσχετο μοτίβο, ενώ ο Ζερβουδάκης ούτε καν συμμετείχε. Μάλλον ήταν αμήχανος μπροστά σ' αυτή την ασέβεια.

Ο Μιχάλης ο Γελασάκης, ο οργανωτής της συνέντευξης, προσπάθησε να τους επαναφέρει, αλλά μάταια. Μετά από προσπάθεια και του διευθυντή του ΙΑΝΟΥ, ο Γαλιάτσος πήγε στο πιάνο.

"Ε για να έχει πει τόσα για τις ιδέες του και τον εαυτό του, ε, θα έχει γράψει κάτι καλό", σκεφτήκαμε.

Ας μην περιγράψω ιδιαίτερα τη σύνθεση που ακούστηκε. Τα 5-6 πιο βαρετά λεπτά της βραδιάς. Ένα μονότονο τραγούδι, με μια άθλια εκτέλεση στο πιάνο. Από πότε είναι τέχνη το να πατάς με το αριστερό χέρι, τα γειτονικά μπάσα μιας νότας, μόνο ο κ.Γαλιάτσος θα μπορούσε να μας το αναπτύξει. 

Η πλάκα ήταν στο τέλος του τραγουδιού, που μια κυρία fan, αναρωτιόταν πως ένα τόσο εξαίσιο (!) τραγούδι δεν παίζεται στον ...Μελωδία. Και όταν τη ρώτησαν ποιός φταίει, αυτή απάντησε... "το κράτος!".

Ότι να 'ναι. Υπερβολές, αερολογίες, αυτοπροβολή.

Από τις (λίγες) βραδιές που δικαίως κάποιοι πολέμιοι του έντεχνου, θα έλεγαν οτι βρώμαγε "εντεχνίλα". 

Πόση ώρα έπρεπε δηλαδή να περάσει, για να καταλάβει το βούρλο η Πέιλιν οτι επί 5 λεπτά δεν της μιλούσε ο president Σαρκοζί, αλλά ένας ...φαρσέρ;

Τόσες και τόσες ατάκες πέταξε ο καναδός φαρσέρ, αλλά ο στόκος δεν "έπιανε" τίποτα! Ακόμα και όταν τη ρώτησε αν ο Τζο ο υδραυλικός είναι άντρας της, η Σάρα δεν πήρε πρέφα.

Και πες οτι αυτή ήταν σίγουρη οτι μιλούσε με τον πρόεδρο. Οι συνεργάτες της, πόσο ανεύθυνοι μπορεί να είναι πια, που δεν πιστοποιούν με ποιόν θα μιλήσει το - υποψήφιο έστω - Νο 2 της Αμερικής;

Δείτε λοιπόν τι θα ψηφίσει σε λίγες μέρες το 40% των αμερικανών: