Η Shanghai με αποχαιρέτισε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μου είχε πει καλώς ήρθες! Με απίστευτη βροχή και αρκετό κρύο.

Στο αεροδρόμιο ήμουν 3 ώρες πριν, για να τιμήσω ένα Ιταλικό εστιατόριο στο οποίο με περιμένει κάθε φορά που φεύγω από την Κίνα λες και ξέρει ότι έχω πεθυμήσει ενα ζουμερό rib eye ...

Στο check in της Turkish airlines υπήρχε μια αδικαιολόγητη καθυστέρηση! Kαθώς δεν είχα ξαναπετάξει με αυτούς, σκέφτηκα ότι Τούρκοι ενδεχομένως έχουν βάλει το χεράκι τους οπότε δεν ανησύχησα.

Ναι καλά...

Έρχεται η σειρά μου...φορτώνω της βαλίτσες στον ιμάντα και περιμένω... Τότε ο  Κινέζος με τη στολή της Hava Yollari αποφάσισε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή  “to grow a brain…”

-          είστε υπέρβαρος...

-          και τώρα εχω χάσει κιόλας...που να με έβλεπες το καλοκαίρι....

-          οι βαλίτσες σας εννοώ...

-          η αλήθεια είναι ότι ψώνισα κάτι δωράκια...με άδεια χέρια να γυρίσω; ( τί είμαι; Τουρκόγυφτος σαν τα αφεντικά σου;)

-          θα σας στοιχίσει 200ευρώ...

Θέλω να του εξηγήσω ότι απλά θέλω να «πετάξω» και όχι να «πηδήξω» αλλά θεώρησα ότι δεν πρέπει να ξεκινήσει από κει η κουβέντα!

Τα τελευταία χρόνια έχω πετάξει δεκάδες φορές με όλες της αεροπορικές εταιρίες σχεδόν... μεταφέροντας πολλές φορές πολύ μεγαλύτερο βάρος από το τυπικό 20-25kg. Κάνεις ποτέ δε με χρέωσε τίποτε!

Η αλήθεια είναι ότι με τη χρέωση για τα όρια βάρους στις βαλίτσες υπάρχει ένα νομικό κενό (στοίχημα πως τώρα θα βγει ο Hastaroth και θα μου ποστάρει σε σχόλιο τον σχετικό κανονισμό...)! Ακριβώς όμως αυτό το κενό δημιουργεί εκείνη την ώρα μια διελκυστίνδα ανάμεσα στην εταιρία και τον πελάτη με παρακάλια...παζάρια...και πληρωμή κατά περίπτωση. Όλα αυτά εξαρτώμενα βέβαια από το μέγεθος της εταιρίας! Αντε πες όχι στη Lufthansa…Γενικά αυτή η ιστορία ανήκει σε αυτό που λένε ψιλά γράμματα!

Στην Ελλάδα μπορεί να πληρώνω τα διόδια της Αττικής Οδού κάθε πρωί σα το κορόιδο «για να μη μπλέκουμε πρωινιάτικα» αλλά εκεί με έπιασε η μαλακία μου και λυπήθηκα τα 200ευρω (που θα τα χρέωνα στην εταιρία στο κάτω-κάτω) και αποφάσισα να στήσω καβγά! Και φυσικά να μπλέξω!

Διαμαρτυρήθηκα πως ενω ταξιδεύω πάντα με το ίδιο βάρος πάνω-κάτω  πρώτη φορά με χρεώνουν (μέγα ψέμα αυτό διότι αυτή τη φορά το είχα παρακάνει με τα ψώνια)! Ο κινέζος στον γκισέ μετά από τις πρώτες αντιρρήσεις μου, μου προτείνει την ιδέα «να ανοίξω τις βαλίτσες και αν θέλω να αφήσω κάποια πράγματα εκεί». Τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να αφήσω μπροστά στο γκισέ του ότι άπλυτο έφερνα πίσω να δούμε αν θα ξαναέλεγε μαλακίες με τόση ευκολία...

Ο διάλογος κατέληξε σε καβγά, όπως αρμόζει όταν διαμαρτύρεται ένας Ελληναράς στο εξωτερικό, με τον υπάλληλο να μου λέει «δεν με νοιάζει» και μένα να ζητάω τον προϊστάμενο του (ακολούθησα δηλαδή την ίδια τακτική με τους καβγάδες που κάνουμε στο ΙΚΑ, στην εφορία, στα ΚΕΠ κτλ... ). Σε αντίθεση με το ΙΚΑ εκεί υπήρχε προϊστάμενος...ένας τύπος Τούρκος μάλλον, αν κρίνω από τα τρία λάμδα στην αρχή της λέξης luggage αλλά και από την πρώτη του κουβέντα...  

-          Να τα κάνουμε 140ευρω να τελειώνουμε;

Εγώ βέβαια είχα πει τόσα με τον υπάλληλο που δε γινόταν τώρα να κάνω την πάπια επειδή μου κάνανε έκπτωση...

-          οχι...

-          Να πούμε 100ευρω; Δε μπορώ να πάω παρακάτω μάνα μου ...δε βγαίνω!

Κουβέντα στη κουβέντα μαζεύονται και κάτι άλλοι υπάλληλοι...κάναμε πηγαδάκι ... ακούστηκαν εκατέρωθεν κάτι φωνές... τσούπ! Securitαδες!

Επόμενο πλάνο στο δωματιάκι της ασφάλειας αεροδρομίου παρέα με τον Τούρκο... μη φανταστείτε το εξπρές του μεσονυχτίου...ήρεμα πράγματα...  Ενημερωθήκαμε πόσο σημαντική είναι η εικόνα του αεροδρομίου και ότι οι Ελληνο-Τουρκικές παπάτζες μας τους αφήνουν αδιάφορους!

Επειδή κανείς δεν ήθελε να περάσει το υπόλοιπο της ημέρας του εκεί μέσα, ο Τούρκος έλειψε για 5 λεπτά και επέστρεψε με τα εισιτήρια...

-          καλό σας ταξίδι...

-          θα μου λείψεις...

Όσοι ήλπιζαν ότι  δε θα καταφέρω να γυρίσω πίσω και θα χάσω το πάρτι των γενεθλίων μου, στέλνοντας σεισμούς, ραδιενέργειες και ορδές αιμοβόρων Τούρκων στο δρόμο μου... ας προσπαθήσουν περισσότερο την επόμενη φορά...

Τώρα που είπα ραδιενέργεια...για κάποιο περίεργο λόγο όταν μπαίνω στη κουζίνα παίρνει μπροστά το μίξερ μόνο του...αλλά έχω αποφασίσει να μην ανησυχήσω προς το παρόν...

Αν προσπαθήσεις να μάθεις κάποιες απλές φράσεις στα Κινέζικα ,για να σταματήσεις να κάνεις σαν αυτιστικός κάθε φορά που θες να παραγγείλεις ένα μπουκάλι νερό, θα περάσεις από τρία στάδια.

Α) θα νομίζεις ότι δεν τα καταφέρνεις γιατί δεν προσπαθείς αρκετά... (και θα ξαναπροσπαθήσεις...)

Β) θα νομίζεις ότι δεν στο εξήγησαν καλά...(και θα ξαναρωτήσεις...)

Γ) θα καταλήξεις ότι οι Κινέζοι τα καταφέρνουν γιατί έχουν κάποιο γονίδιο που λείπει από τους Ευρωπαίους (και θα τα παρατήσεις...)

Η αλήθεια είναι αλλού...

Υπάρχουν 33.000 ιδεογράμματα στη γλώσσα τους (κάποιος είχε πολύ ελεύθερο χρόνο...) τα οποία ανάλογα με τη θέση τους ανάμεσα σε άλλα μπορεί να αλλάξουν το δικό τους  νόημα αλλά και των υπολοίπων...

Το ενδιαφέρον είναι πως όλα αυτά τα ιδεογράμματα φτιάχνουν λέξεις που κατά 90% είναι δισύλλαβες (σπάνια τρισύλλαβες). Αυτό ικανοποιεί την ανάγκη να είναι ευκολότερες αφού με τόσους πολλούς συνδυασμούς θα ήταν αδύνατον η γλώσσα αυτή να στηρίζεται στην  ερμηνεία ή στην ετοιμολογία... οπότε η επιλογή ήταν η αποστήθιση και αυτό ακριβώς συμβαίνει!!!

Οι Κινέζοι βέβαια δεν αποστηθίζουν τόσους πολλούς χαρακτήρες...αλλά ούτε και λίγους...

Για να τα βγάλεις πέρα στην καθημερινότητά σου θα πρέπει να ξέρεις τουλάχιστον 3.000 από αυτά τα σύμβολα και όταν τα πράγματα πάνε στον προφορικό λόγο τότε έχεις να κάνεις και με τονισμούς στην προφορά και διαλέκτους (Cantonese, Mandarin etc)

Κι όμως μέσα σε 33.000 χαρακτήρες κανείς δε μπήκε στον κόπο να προσθέσει έναν που να λέει ΟΧΙ! Δεν υπάρχει λέξη στα κινέζικα που να σημαίνει ΟΧΙ! Υπάρχουν βέβαια λέξεις για να αρνηθείς...στην πραγματικότητα όμως σημαίνουν... «δε νομίζω...», «ίσως κάποια άλλη στιγμή...», « μπορεί αργότερα...», «δε το χρειάζομαι...» κτλ, αλλά  ενα απλό, ξερό ΟΧΙ δεν υπάρχει! Καταλήγουμε λοιπόν ότι  οι Ασιάτισες δεν είναι «εύκολες»...απλά δεν υπάρχει τρόπος να πουν όχι...σαφώς πρόκειται για παρεξήγηση και αδίκως οι δικές μας τις λένε πουτανάκια...

Μέσα σε όλο αυτό το χάος έβγαλα το συμπέρασμα ότι ο μεγάλος φιλόσοφος δεν λεγόταν στην πραγματικότητα Κομφούκιος αλλά Κονφιούζιος (Confusious) και τελικά το κληροδότημα του θα έπρεπε να ονομάζεται Confusionism! Δεν γίνεται να κάνεις κάτι τόσο πολύπλοκο αν δεν το θέλεις πραγματικά...

Όταν βέβαια χρησιμοποιείς τόσο χώρο στο «σκληρό» σου για να διαβάσεις μια εφημερίδα δε μένει και πολύς χώρος ελεύθερος για τα υπόλοιπα!

Οι Κινέζοι έχουν αυτή την έλλειψη σύνθετης σκέψης και δημιουργικότητας γενικότερα (εκτός και αν το μπαρούτι, ο χαρταετός και το Kung fu είναι μεγάλη προσφορά στην ανθρωπότητα και δεν το καταλαβαίνω εγω... ), δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα 1.3 δις άνθρωποι το μόνο που κάνουν είναι να γεμίζουν τον πλανήτη καυσαέρια και αντιγραφές. Τα λεφτά δεν είναι απαραίτητα και μυαλό...άλλωστε πολύ συχνά θα ακούσεις τη φράση «αν υπάρχει ένα πρόβλημα στην ανατολή, υπάρχει μία λύση στη δύση».

Κατά τα άλλα οι μέρες περνάνε απολαμβάνοντας  το πλεονέκτημα να δουλεύω μαζί με ανθρώπους που δε μιλάνε την ίδια γλώσσα με εμένα. Έτσι μπορώ άνετα να ρίξω ένα πρωινό «καντηλάκι» όταν κολλάει το PC μου ή ένα αναζωογονητικό «γαμωσταυρίδι» μετά από κάποιο κουραστικό meeting. Επίσης μπορώ όταν μου ζητάνε κάτι να λέω κατάμουτρα «στα παπάρια μου» και μετά να λέω στα αγγλικά ότι «θα το κοιτάξω...» (που όλοι οι Έλληνες ξέρουμε ότι σημαίνει ακριβώς το ίδιο...)

Τα σχέδια μου να μαγειρεύω ναυάγησαν, καθώς το μόνο που δεν ήθελα ανάμεσα σε ατέλειωτες ώρες γραφείου και ταξιδιών ήταν να έχω και άπλυτα στο νεροχύτη... (τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι έχω αφήσει κάτι ποτήρια άπλυτα στο σπίτι μου στην Αθήνα...δε νομίζω...είμαι σίγουρος... ). Άλλωστε είναι τόσο φτηνό το φαγητό εδώ που δεν αξίζει να μπαίνεις στον κόπο σπίτι σου... με 4-5 ευρώ θα φας μια χαρά σε ένα εστιατόριο... Κινέζικο! Γιατί αν σε πιάσει η νοσταλγία και βρεις το ένα από τα δύο ελληνικά μαγαζιά στην Shanghai για να φας γύρο, σαν την αφεντιά μου, τότε την όρεξή σου θα την πληρώσεις φιλαράκι...

Ακολουθεί διάλογος με πραγματικές τιμές... (σε ευρώ για να μην μπερδεύεστε...)

-          Δύο πίτα γύρο...

-          13 ευρώ !!!

-          13 ευρώ δύο σουβλάκια;;; Ποιος τα τυλίγει μεγάλε... ο τελευταίος αυτοκράτορας;

-          6,5 το ένα... (και μου δείχνει τον τιμοκατάλογο...) θέλετε κάτι άλλο;

-          Θα ήθελα να μπω συνέταιρος...