“Τζόν Γαβριήλ Μπόρκμαν”

Αν και είχαμε βύσμα ένα βοηθό σκηνοθέτη στην παρέα, καθήσαμε στην τελευταία σειρά του θεάτρου... Σκέφτηκα ότι μάλλον ήταν καλυτερα έτσι... ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα Ίψεν και ίσως ήταν πιο βολικό που είχα μια απόσταση από το σανίδι...μακριά κι αγαπημένοι που λένε...

Ανοίγει η αυλαία και μια θλίψη ολυμπιακών διαστάσεων με πλακώνει στο στήθος...μαύρο σκηνικό ....γκρί παράθυρα...μελιτζανί καπέλα...μωβ φουστάνια και μαύρα κοστούμια! Αν έχεις και τίποτα χρέη την ώρα που το βλέπεις όλο αυτό την έχεις πολύ άσχημα... η απελπισία είναι το μόνο που θα νιώθεις για της επόμενες δύο ώρες!

Στην πρώτη πράξη...(που λέει ο λόγος, γιατί πράξεις δεν είδαμε και πολλές) μια κυρία παίζει σκάκι με τον εαυτό της... η παράνοια καλά κρατεί όταν μπαίνει μέσα μια άλλη κυρία και την κοιτάει στα μάτια επι 2,5 λεπτά χωρίς να πουν λέξη!!! Η δυο τους έχουν τουλάχιστον 10 χρόνια διαφορά αλλά παίζουν τις δίδυμες αδερφές... (τραγωδία).

Η ιστορία είναι απλή.

Δύο αδερφές ερωτευμένες με τον ίδιο άντρα και ένας γιός, που όταν γνώρισε το sex, έγραψε στα τέτοια του σπίτι, μάνα, πατέρα κτλ και την κοπάνισε με μια ζωντοχήρα (με τουρλωτό πισινό) και μια μαθητριούλα για να κάνουν τρέλες ώστε να πάρει σάρκα και οστά επιτέλους το περίφημο Ιψενικό τρίγωνο!

Η μία αδερφή είναι υστερική (το δάκρυ πάει κορόμηλό)! Η άλλη είναι άρρωστη και τη βγάζει δεν τη βγάζει για ένα χρόνο...(γενικά ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα)

Ο παραλογισμός χτυπάει κόκκινο όταν στην τελευταία σκηνή ο πρωταγωνιστής τα τινάζει και σωριάζεται στο χίονι. Από πάνω τον κλαίει η μία αδερφή... η άλλη (που έτρεχε από πίσω) πλησιαζει....τον βλέπει τέζα στα χιόνια και ρωτάει...

• Κοιμάται?????

Ναι μανταμ! Περπατήσαμε λίγο παραπάνω...κουράστηκε και τον ψιλοπήρε στους μείον 14C! Πλάκα μας κάνεις?

To be is to do...(Sokrates)

To do is to be... (Sartre)

Do be do be do... (Sinatra) 

Yaba Daba Doo...(Fred Flintstone)

Διαβάζω την συνέντευξη του Γιάννη Νικολάου που δημοσιεύθηκε στο ΜΗ και πρώτα με επιασαν τα γέλια και μετα τα νεύρα μου....

Γεγονός είναι ότι δεν έχω ξαναδεί συνέντευξη με τόσα πολλά “εγώ” μαζεμένα... ένας εγωκεντρισμός απύθμενος που δεν καταλαβαίνω από που πηγάζει...

Κρίμα γιατί τόσο ωραίες ερωτήσεις είχα καιρό να δω σε συνέντευξη... πήγαν στον βρόντο...

>> Το όνομα του συγκροτήματος πώς προέκυψε;
Το έβγαλα εγώ (1-0... καλά έκανες αλλά μερικές φορες δεν έχει σημασία τί λες αλλά πως το λες)

>>Με το που διέλυσε το στγκρότημα, ο πρώτος που έκανε δίσκο ήμουν εγώ (2-0)

>>Οι δίσκοι μου αποδείχτηκε ότι ήταν προπομποί του έντεχνου (τώρα τι να πω...χαλαρά 3-0! Πως αποδείχτηκε αυτό δηλάδη? Φτιάξατε σχολή? Είχατε μιμητές? Σας στήριξε το εντεχνο κοινό τόσο πολύ που έτρεξαν και οι άλλοι να κάνουν το ίδιο? Αν ναι πότε? Που? Απευθύνεστε και σε μουσικούς ...έλεος!)

>>D – Θα σου πω τρία τραγούδια, που θα ήθελα να μου πεις ποιοι θα μπορούσαν να τα είχαν τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση.
//Αυγούστου η Φωτιά
Εγώ (4-0) Αυτό δεν μπορεί να το πει άλλος εκτός από μένα, είναι εγωιστικό! (γέλια) (γελάσαμε αλλά η απαντηση παραμένει ΕΓΩ)

//Ταξίδι στο Όνειρο.
Είναι λίγο δύσκολο αυτό. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Ίσως ο Δάντης την καλή του εποχή, όχι τώρα που φωνάζει. (να και η καλή κουβέντα για το συνάδελφο...τι χρειαζόταν τώρα το φαρμάκι? Τον Δάντη τον ρωτάει κανείς? Δηλαδή αν έλεγε ο Δάντης “θα συνεργαζόμουν με τον Νικολάου σε κάποιο μαγαζι αλλά παλιά ...όχι τώρα που είναι 200 κιλά” θα σας άρεσε?)

>>Μερικές φορές που ακούω κάτι βλακείες τραγούδια, λέω «γιατί δε μου είπανε να γράψω σε αυτό το δίσκο, θα μπορούσα να βοηθήσω». (κι άλλο φαρμακι...ποιός δίσκος δηλαδή είχε βλακείες τραγούδια που άν είχατε πρόταση θα γράφατε? Γιατί σίγουρα δεν θα γράφατε για τον Νίνο... αρα μιλάμε για κάποιον έντεχνο...θέλετε να μας πειτε ποιός τραγούδησε βλακείες τελευταία? Για τον οποίο θα γράφατε...)

>>Πάντως, όλοι ξέρουν ότι γράφω τραγούδια αλλά δύσκολα μου ζητάνε. (κάτι θα ξέρουν)

>>Για το μόνο που δεν μπορούν να με κατηγορήσουν είναι ότι πλήττουν μαζί μου (αυτό συνήθως το λέει το κοινό ... όχι ο καλλιτέχνης)

>>Αν μπεις μέσα σε μερικά τραγούδια μου, θα δεις ότι έχουν ειπωθεί βαρυσήμαντα πράγματα (παει τη χάσαμε την μπάλα... τι να πουν και κάτι άλλοι? Ότι γραφουν ένα Aξιον Eστί κάθε μέρα?)

>> Όταν έκανα το Χωρίς Πυξίδα, τον φώναξα και παίξαμε μαζί και ξαφνικά γεννήθηκε ένα τραγούδι που έγινε ύμνος στην Κρήτη. (ωραίο τραγουδάκι είναι αυτό και πήγε καλά ... αλλά ο χαρακτηρισμός “υμνος” νομίζω ότι πέρασε λίγο τα όρια του σοβαρού... εχει κάτι ύμνους η Κρήτη αγαπητέ που παίζουν μπαλοθιές και τα φρύδια σου... )

Βλέπω ανθρώπους που έχουν γεμίσει την Ελλάδα με τα τραγούδια τους... που έχουν αμέτρητα στολίδια που δεν θα ξεχαστούν ποτε... και πάντα έχουν μια καλή κουβέντα να πουν όταν αναφέρονται σε συνάδελφο... πάντα είναι ταπεινοί και αφήνουν το κοινό να κρίνει την πορεία, τα τραγούδια και την εικόνα τους...

Βλεπω και κάτι αλλους με 3-4 CD και 5-6 τραγούδια να είναι στο άλλο άκρο...

και κάτι ακόμα... τα τραγούδια δεν θέλουν προλόγους για να μας πάρουν μαζί...

το ίδιο τραγούδι μπορεί να γίνει παράθυρο και να δείς τη θέα... αλλά μπορεί να γίνει και στιλέτο που γυρνάει στο στομάχι.... ασε να αποφασίζουμε εμείς κάθε φορα...

Ενας τύπος δύο μέτρα και με άνοιγμα φτερών όσο ένα F-16 με πήρε από το αεροδρόμιο με μια BMW που είχα δει μόνο σε περιοδικά και με πήγε σε ένα διαμέρισμα 350τμ που επίσης είχα δεί μόνο σε περιοδικά...(foto)

σάουνα... τζακούζι...plasma tv πιο μεγάλες από τις πόρτες και home cinema σε κάθε δωμάτιο!

-Εδώ θα μείνεις...

- Μήπως ρε παιδιά περιμένετε και κάνεναν άλλο και με φέρατε εμένα εδω κατα λάθος? Μην έρθει κανεις μέσα στη νύχτα και μου πει να φύγω....

Άλλαξα και πήγα απέναντι στο εστιατόριο που με περίμενε ο Ρώσος. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι το οικονομικό μέγεθος αυτού του ανθρώπου είναι πέρα από ότι είχα δει μέχρι τώρα.

Πλοία, ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα,θωρακισμένες λιμουζίνες, σωματοφύλακες, θαλαμηγός, συλλογή με Rolls Royce, συλλογή από μεσαιωνικά σπαθιά κτλ... Ένας μικρός Αμπράμοβιτς πάθιασμένος με τον εαυτό του και με τον τζόγο!

Την επόμενη μέρα πήγαμε στο υπό κατασκευή Yacht του πενήντα μέτρων με εσωτερική πισίνα και ένα μικρό υποβρύχιο στην πρύμνη για να κάνει βόλτες όταν βαριέται...

Είναι πραγματικά δύσκολο να μιλάς με ανθρώπους που έχουν τα πάντα...

-Εδώ θέλω αυτό...

-Αδύνατον...

-Γιατί?

-Γιατί δεν χωράει από τις πόρτες... άμα ήθελες τέτοιο έπρεπε να το βάλεις μέσα πριν κλείσεις το σκάφος...

-βρές ένα τρόπο να μπει...

-Δεν μπαίνει davarich... είναι σαν να θες να βάλεις ένα αυτοκίνητο στο σαλόνι από την πόρτα της εισόδου...δεν μπαίνει ..τέλος!

-θα βρείς ένα τρόπο...

Κάνοντας μια βόλτα στο σκάφος με πληροφορεί ότι το κατάστρωμα της καμπίνας του είναι θωρακισμένο με κέβλαρ όπως και τα αυτοκίνητα... εχω αρχίσει να μην αισθάνομαι και πολύ άνετα μαζί του και ακόμα χειρότερα αισθανόμουν στο γυρισμό όταν ήμασταν στο ίδιο αμαξι...

Ξέρω εγώ τώρα αν είναι η τυχερή μέρα του Ρώσου και μας έρθει κανένας πύραυλος από το πουθενα?

Μετά το φαγητό πήγαμε σπίτι του... εκεί είδα και τα τρία Roland που είχε για να παίζει τα ρώσικα κάλλαντα... οι μουσικές του γνώσεις ήταν ελάχιστες όμως ο εξοπλισμός σε ήχο έφτανε να καλύψει το REX!

Τώρα να μην είμαι και γκρινιάρης...δεν περασά άσχημα... ωραία κρασιά ήπιαμε... και στα ώπα-ώπα με είχανε...

Μετα γύρισα, πήγα να παίξω μπάλα, σακατεύτηκα! Αι στο διάολο γεράματα!

- Στη Λετονία?

- Δεν έτυχε...

- Φεύγεις αύριο το βράδυ. Ξέρεις που είναι?

- Περίπου...

- Να εκεί... ( μου δείχνει το χάρτη)

- εκει πάνω? Άμα πάω τώρα θα παγώσει μεχρι και το πουλί μου....

- Λες να συναχωθει...?

- Εχω και τον αγώνα με το ΜΗ το Σάββατο... θα προλάβω να γυρίσω?

- θα προλάβεις...

- καλα ,τότε να πάω...

Ξεκινώντας να γράψω για την Βίκυ Μοσχολιού το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να αραδιάσω τις επιτυχίες της, τη δισκογραφία της κτλ.

Η Βικάρα! Όπως την αποκαλούσαν συχνά οι συνεργάτες της, ήταν ένας άνθρωπος που όταν τον ζούσες από κοντά δε σταματούσε να σε εκπλήσσει. Όσες οι επιτυχίες της τόσες και οι πτυχές του χαρακτήρα της!Όταν έμπαινες στο σπίτι της, στο παλάτι της να πω καλύτερα, δε χόρταινε να βλέπει στα μάτια σου το θαυμασμό και την έκπληξη.

Είχε μετανιώσει από χρόνια για αυτό το τόσο μεγάλο σπίτι στο οποίο αναγκαζόταν να μένει μόνη αλλά την αποζημίωνε αυτό το βλέμμα των επισκεπτών που έμπαιναν στο σαλόνι και έβλεπαν την τεράστια γυριστή, μαρμάρινη σκάλα να κατεβαίνει από τις κρεβατοκάμαρες.

Απλά και καθημερινά πράγματα γίνονταν τόσο δύσκολα μέσα σε εκείνο το τεράστιο ανάκτορο. Με πήρε από το χέρι μια μέρα...

- Αυτό ξεκόλλησε με το σεισμό... ξέρεις κανέναν μάστορα να μου το φτιάξει?

- να δω...

- και αυτό κάηκε...

- θα σου πω και για αυτό...

Προσπαθούσε καιρό να το πουλήσει αλλά μάταια. Το μέγεθός του, η θέση του και βέβαια η τιμή του ελαχιστοποιούσε τόσο πολύ τον αριθμό των υποψήφιων αγοραστών που αναγκάστηκε να καταφύγει σε μεσιτικά γραφεία του εξωτερικού, αλλά και εκεί χωρίς αποτέλεσμα!

Η Βίκυ ήταν μια τραγουδίστρια με περισσότερο ένστικτο παρά σπουδές. Αυτό το ένστικτό την οδηγούσε συνήθως και σε συνδιασμό με μια αθωότητα αφοπλιστική σε άφηνε άφωνο.

Το βράδυ του θανάτου του Στέλιου Καζαντζίδη η Βίκυ ήταν καλεσμένη σε ένα δελτίο ειδήσεων ...

- θα σας λείψει ο Στέλιος Καζαντζίδης κυρία Μοσχολιού?

- Φυσικά θα μου λείψει...

- πότε τον είδατε τελευταία φορά το Στέλιο?

- το 1962!!!!

Το ότι η Μοσχολιού είχε να δει τον Καζαντζίδη από το 62' δεν ήταν τυχαίο βέβαια...

Εκείνη τη χρονιά ο Καζαντζίδης παίρνει μαζί του τη Μοσχολιού (που ακόμα δεν ήταν γνωστή στο κοινό) σε μια περιοδεία του στην Αυστραλία. Οι συναυλίες όμως δεν πάνε καλά και ο Καζαντζίδης επιστρέφει άρον-άρον στην Ελλάδα αφήνοντας όμως πίσω τη Μοσχολιού. Η Βίκυ αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια της Ελληνικής κοινότητας στην Αυστραλία για να βρει τα χρήματα και να γυρίσει στην Ελλάδα.

Από τότε όπως ήταν φυσικό ούτε ζωγραφιστό δεν ήθελε να τον δει!

Σε μια άλλη περιοδεία όμως που έκανε μόνη της στην Αμερική μερικά χρόνια αργότερα ήταν πιο τυχερή! Εκεί γνωρίζει την Αρετή Gordon, μια Ελληνοαμερικάνα που την θαύμαζε και προσπαθούσε επίμονα να την γνωρίσει. Από τότε γίνονται αχώριστες! Η Αρετή τα παρατάει όλα και έρχεται στην Ελλάδα σαν βοηθός της Βίκυς. Φίλη, manager, γραμματέας, οικονόμος, και ότι άλλο χρειαζόταν για να είναι η Βίκυ ξένοιαστη και συγκεντρωμένη μόνο στο τραγούδι. Για να ανεβαίνει στη σκηνή με καθαρό μυαλό.

Εκεί ήταν θηρίο. Σε κατάπινε! Απλά δεν υπήρχε κανείς άλλος... Τραγουδίστρια και θεατρίνα μαζί σε πήγαινε όπου ήθελε! Όργωνε τη σκηνή με το “Πάει – πάει” και νόμιζες ότι ήταν 30χρονών. Μετά έλεγε το “άνθρωποι μονάχοι” και μάζευε... γινόταν μια σταλιά, κουλουριαζόταν στη μέση της πίστας και ίσα που έβγαινε η φωνή της. Έκλεινε τα μάτια στην πρώτη νότα και τα άνοιγε στην τελευταία γεμάτα δάκρυα.

Εκφραστική στο πάλκο αλλά και στην καθημερινότητά της. Αν είχε τις μαύρες της δεν κρυβόταν. Δε σου έλεγε ούτε καλημέρα! Αν τα είχε με κάποιον δεν λογάριαζε ηλικία, θέση, όνομα κτλ... άνοιγε το στόμα της και με το ανεξάντλητο λεξιλόγιο της σε στόλιζε σαν Χριστουγεννιάτικο δέντρο!

Στα χρόνια μετά το 95' οι χαμηλές πωλήσεις της αλλά  και οι τόσο διαφορετικοί κανόνες της νύχτας την ανάγκασαν να δουλέψει σε μικρότερα μαγαζιά αλλά και στην επαρχεία. Έναν ολόκληρο χειμώνα πήγαινε και ερχόταν στη Λάρισα αντί να γεμίζει τα μαγαζιά στην Αθήνα. Η κλονισμένη της υγεία, αλλά περισσότερο η αξιοπρέπειά της, την οδήγησαν μακριά από τις εξελίξεις τις δισκογραφίας και τις νυχτερινής διασκέδασης.

Ο τελευταίος δίσκος της “Ανοιχτό βιβλίο” ήταν μια ζωντανή ηχογράφηση και μια εμπειρία που την έζησα βήμα-βήμα. Τις αγωνίες της, την ανασφάλεια της αλλά και την τεράστια επιθυμία της να κάνει πριν “φύγει” μια ζωντανή ηχογράφηση.