Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο χρόνο απέφευγα αυτό το ταξίδι. Αυτή η χρηματοοικονομική μπομπονιέρα που μας έσκασε στο κεφάλι ήταν μοιραίο να μας κάνει άνω-κάτω...  αυτοί που την πλήρωσαν πιο πολύ από όλους ήταν οι Κινέζοι αντιπρόσωποι...  τα προγραμματισμένα ταξίδια στην Κίνα τα απέφευγα λοιπόν...

-          Γιατί δεν έρχεσαι Νίκο-san?

-          Έχω να κρεμάσω κάτι κάδρα...

Όσο Κινέζος να είσαι καταλαβαίνεις (?) κάποια στιγμή ότι σου λένε πίπες...

-          το Νοέμβριο πρέπει να έρθεις...

-          να έρθω...δε θα κάτσω πολύ όμως γιατί έχω κανονίσει...Θέλω να πάω και σε κάτι γενέθλια μωρέ...

έκανα επίσης το πρώτο μου ηλεκτρονικό check in αλλά μέχρι να κάτσω στη θέση μου δεν εμπιστεύομαι πως το έχω κάνει σωστα...

Από το πρωί που ήρθα στο γραφείο έχει παρελάσει το σύμπαν...

-          τι θα μας φέρεις?

-          Θετική ενέργεια...

-          Φέρε μου ένα σουβενίρ...

Πριν από αυτά τα ταξίδια αισθάνομαι σα τη Χαρούλα Πεπονάκη ....

Τρεις ώρες μέχρι Φραγκφούρτη και μετά άλλες 13 περίπου μέχρι Shanghai !!! έτσι να δοκιμαστούν ...τα νεύρα μας ...η μέση μας...το ipod…και το καινούριο μαξιλαράκι transformer που πήρα!

Κανονίστε να τα έχετε κάνει πουτάνα μέχρι να έρθω...

Θέλω να σας βρω όλους όρθιους Κατρίν (έχουμε γιορτή όταν γυρίσω)  

και έξω από τα Νοσοκομεία Duke (έχουμε ταξίδι).

Unick... έχω αφήσει στα χέρια σου το general arrangement.

Brizako … τώρα που ξέρουμε πότε ένας άντρας γίνεται ποιητής λέω να γυρίσω Σεφέρης!

Αφεντικό... εγώ το αποφάσισα και είμαι μέσα... άμα βρούμε τα σκούρα θα υπάρχει και το σκάφος... την κοπανάμε και τέλος!

Παρακαλώ τα mail σας στην ίδια διεύθυνση που σας είχα δώσει στις περσινές μου διακοπές γιατί το άλλο δε θα το βλέπω...

Exomai_na_ta_kano_poutana@yahoo.gr

Δίπλα στο τζάκι, σκασμένοι στο φαϊ και μετά από αρκετό αλκοόλ, αρχίζουν συνήθως οι πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις ....

-          από καταβολής κόσμου, κύριε συνάδελφε, υπήρχε πάντα ο ανταγωνισμός μεταξύ αρσενικών ....

-          καλά τα λες

-          πόλεμοι...φόνοι...δολοπλοκίες...κι άλλοι πόλεμοι...προδοσίες...μονομαχίες...απάτες...συμμορίες!!! Και όλα αυτά για δύο λόγους... χρήμα και κοινωνικό status!

-          Έτσι...

-          Και ποιος ο λόγος να θέλετε εσείς και γω λεφτά και θέση στη κοινωνία?

-          Ποιος???

-          Οι γυναίκες....

 οι θηλυκές αντέδρασαν...

-          αρχίσατε τις μαλακίες ?

-          καλά τα λέει ...λέγε ...

-          ευχαριστώ...  Διότι η γυναίκα, προγραμματισμένη από το DNA της, τί ψάχνει?

-          ?

-          Το αρσενικό που θα έχει τις προδιαγραφές να της κάνει υγιή παιδιά τα οποία μάλιστα θα μπορούν να μεγαλώσουν με ασφάλεια κτλ...

-          Σωστά

-          Στις μέρες μας λοιπόν οι προδιαγραφές αυτές πληρούνται όχι όταν μπορείς να φέρεις ένα ελάφι από το δάσος αλλά αλλιώς...

Τα θηλυκά εξακολουθούσαν να δυσφορούν...

-          θα πάνε μακριά οι πίπες?

-          Τελειώνω... ιδού λοιπόν η πηγή του κακού, κύριε συνάδελφε, γιατί να θέλω εγώ να σας φάω την προαγωγή αν δε θέλω το δικό μου το πακέτο να είναι πιο ελκυστικό από το δικό σας σε περίπτωση που βρεθούμε μπροστά στης ίδια γυναίκα? Αν δεν ήμουν και γω «προγραμματισμένος» πως πρέπει να είμαι σε θέση να συντηρήσω τη θηλυκιά και τα μικρά μου, θα ήμασταν τώρα κάτω από μια σκιά και θα περιμέναμε να πέσει κανένα μήλο για να φάμε... χωρίς άγχος...προβλήματα...τίποτα!

Σε αυτό το σημείο βέβαια ακούστηκε το προαιώνιο (και μοναδικό) επιχείρημα των απανταχού γυναικών....

-          Να το κάνετε και μεταξύ σας τότε...

Υπερπηδώντας το οδόφραγμα που εμφανίστηκε στον ανοιχτό δρόμο της σκέψης μου (πολύ ΟΝΝΕΔ ήταν αυτό)... και την εμπλοκή σε μια συζήτηση πως μιλάμε για ιδεατό σύμπαν και απλά κάνουμε όνειρα συνέχισα...

-          για να είμαστε δίκαιοι βέβαια και τα δικά μας κριτήρια δεν έχουν αλλάξει και πολύ από την εποχή του Homus Erectus … σημάδι τότε ενός υγιούς θηλυκού ήταν η καλοφτιαγμένη περιοχή της μέσης και των γλουτών που θα φιλοξενούσε το σπέρμα μας! Με λίγα λόγια δεν κοιτάμε ωραίους κώλους από ανωμαλία αλλά από αντανακλαστικά! Το καταλάβαμε αυτό?    Θα μου πεις οι γυναίκες πια δεν κάθονται στο σπίτι να περιμένουν τον πασά, έχουν τη δουλειά τους...το αμαξάκι τους...κτλ... σωστό, αλλά αυτό δεν μου αλλάζει εμένα τα ένστικτα εκατομμυρίων ετών... 

Εκ των πραγμάτων νόημα δε βγήκε... και ίσως εκείνο το ανέκδοτο όπου ο θεός ετοιμάζει τη σύντροφο του Αδάμ να ήταν αυτό που πρέπει για το κλείσιμο της κουβέντας...

-          Αδάμ! Θα σου φτιάξω μια γυναίκα...που θα σε προσέχει...θα σου μαγειρεύει... θα μπορείτε να συζητάτε...δε θα γκρινιάζει....θα σου κάνει πρωινές πίπες...θα σε αφήνει να πηγαίνεις με τις φίλες της...θα θέλει να πηγαίνει και αυτή με της φίλες της ... θα πηγαίνετε και οι δύο μαζί με τις φίλες της ...κτλ ! Αλλά όλο αυτό θα σου κοστίσει ένα χέρι και ένα πόδι....

-          Αμάν! Με ένα πλευρό τί παίρνω?

Τον Ιούλιο του 1997 επέστρεφα από την Αλεξανδρούπολη στη Λαμία για ακόμα τρεις μήνες...τελευταίοι τρεις...

Βγαίνοντας από το θάλαμο του Λ. Διοικήσεως με το σάκο στη πλάτη, με έπιασε από το μπράτσο ένας στη πόρτα...

-          που πας έτσι ρε?

-          Πως?

-          Δε θα γυρίσεις να δεις το θάλαμο τελευταία φορά?

Γύρισα και κοίταξα...και εκείνο το μέρος που έζησα έναν ολόκληρο χρόνο...που έκανα φίλους...που γέλασα με τη ψυχή μου...που δεν πέρασα άσχημα τέλος πάντων ... πήρε άλλο χρώμα γιατί ήταν η «τελευταία φορά»! γιατί ήξερα ότι ήταν η «τελευταία φορά»!

Από τότε αυτή είναι η μόνη εικόνα του στο μυαλό μου... ένας ολόκληρος χρόνος θάφτηκε κάτω από την «τελευταία φορά»!Και μετάνιωσα που γύρισα και κοίταξα...

Τον Αύγουστο του 2007 αποχαιρέτησα το σκυλί μου.... ένα Λαμπραντόρ  που το μεγάλωσα μέχρι που έγινε 45 κιλά τέρας... τον αποχωρίστηκα γιατί έτσι έπρεπε και όταν τον χάιδεψα «τελευταία φορά» τον φίλησα ...του ζήτησα συγνώμη και τον έδεσα για να μπορέσω να φύγω...

Κλείνοντας την πόρτα τον κοίταξα «τελευταία φορά».... το μετάνιωσα χίλιες φορές... ήθελα να τον θυμάμαι πρίγκιπα ... τον θυμάμαι όμως δεμένο σε ένα κάγκελο...

Όταν άφησα το προηγούμενο σπίτι μου, έκανα το ίδιο λάθος ...γύρισα πίσω για την «τελευταία φορά»... λες και δεν ήξερα... λες και δε το είχα ξαναζήσει... λες και επίτηδες διάλεξα να το περάσω...

προχθές έκανα το ίδιο...  και μάλιστα με πλήρη συνείδηση ... και δεν έχει σημασία  τι άφηνα... σημασία έχει πως ήθελα την «τελευταία φορά»! Θα ήθελα να θυμάμαι αυτό το πλάσμα όπως ήταν όταν το είχα αγκαλιά, όμως θα το θυμάμαι φοβισμένο στο διπλανό κάθισμα....

Οι εταιρίες είναι μικρές κοινωνίες... μικρά χωριά ας πούμε!

Υπάρχει ο οικογενειάρχης του χωριού...ο τεμπέλης...ο αγαθός...ο δουλευταράς...αλλά και ο τρελός! Σε αυτό εδώ το κομμωτήριο θα ήταν αδύνατο να μην έχουμε τα ίδια...

Ο δικός μας τρελός είναι στην εταιρία πριν από την εταιρία... ήταν παρών όταν έπεφτε η πρώτη κασμαδιά για τα θεμέλια και μετά από τόσα χρόνια απολαμβάνει βέβαια την απόλυτη αποδοχή (και ανοχή) όλων!

Μαζί με τα χρόνια πέρασε όμως και η περίοδος της διαύγειας, της σωστής κρίσης ..κτλ . Τώρα πια κοντεύοντας τα 70 και χωρίς προσωπική ζωή περιφέρεται στην εταιρία και εμφανίζεται σαν τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» από δω κι από κει...

Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε στο γραφείο μου μια κοπέλα για μια παρουσίαση... στο μέσο περίπου στην συνάντησης μπαίνει στο γραφείο....και κάθεται... κοιτάζοντας αμίλητος τον τοίχο... 

-          θέλετε κάτι κ. Γιώργο?

-          Όχι αγαπητέ μου...έτσι θα κάτσω λίγο...

-          Χρειάζεστε κάτι?

Απάντηση καμία...

-          συνεχίστε (λέω στη κοπέλα)

συνεχίζει η άμοιρη...σε 3 λεπτά πετάγεται....

-          το λιμάνι είναι κλειστό αγαπητέ ....φταίνε οι Κινέζοι λέτε ή εμείς?

Η κοπέλα κάγκελο...

-          τα καμάρια μας θα έλεγα ...

ξαναγυρνάει και κοιτάει τον τοίχο...

-          είστε καλά κ. Γιώργο?

-          Μια χαρά αγαπητέ...συνεχίστε...

Πάει να ανοίξει το στόμα της η κοπέλα ....δεν πρόλαβε...

-          να πάρω iphone αγαπητέ ή Samsung?

Παγωμάρα... γιατί ζω τέτοια ξεφτιλίκια??????  

-          πάρτε ένα Samsung …

ξαναρχίζει αυτή να μιλάει ....μετά από δύο λεπτά σηκώνεται ο τρελάρας .... μας κοιτάει....μου λέει «χάρηκα» (σε μένα που με βλέπει κάθε μέρα, όχι στη κοπέλα) βγαίνει από το γραφείο και βροντάει τη πόρτα...

Δεν τολμάω να την ξανακοιτάξω από τη ντροπή μου... με το πιο φυσιολογικό ύφος του κόσμου ... κάνω ότι παίρνω ένα τηλέφωνο...το τηλέφωνο μιλάει...(δεν ξέπεσα κιόλας να κάνω ότι μιλάω....)

το meeting κύλησε ομαλά και νόμιζα ότι αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα του.... μέχρι που χθες έγινε premium!

Έψαχνα επί τρεις μέρες να βρω την άκρη μιας οικονομικής διαφοράς με ένα πελάτη... έχω υποψιαστεί ότι είναι δικιά μου μαλακία και είμαι στα κόκκινα! Και ενώ έχω απλώσει πάνω στο γραφείο 423 χαρτιά και δε σηκώνω κεφάλι.... μπαίνει στο γραφείο μου...πλησιάζει...και αραδιάζει πάνω στα χαρτιά δύο χούφτες φυστίκια Αιγίνης !!!!!!

-          είναι καινούριας εσοδείας αγαπητέ....

έχοντας πολύ έντονη την εικόνα στο μυαλό μου ότι τον έχω πιάσει από το λαιμό ψέλλισα «ευχαριστώ πολύ» ...

τα γαμω-φυστίκια χώθηκαν κάτω από τα χαρτιά....κάθε φορά που κουνούσα  ενα χαρτί έπεφταν και δύο στο πάτωμα...κατέληξα να τα μαζεύω ανάμεσα σε καλώδια ψέλνοντας το Χριστός Ανέστη σε πλάγιο δεύτερο!

Δεν πέρασε καμιά ώρα... τσουπ...να τος στην πόρτα!

-          να σας φέρω κι άλλα αγαπητέ?

Δύο φλέβες πετάχτηκαν στο κεφάλι μου και άρχισε να σκίζεται το πουκάμισο στους ώμους... 24 δευτερόλεπτα πριν γίνω Hulk βρήκα την τελευταία σταγόνα υπομονής μέσα στο σκοτεινότερο  κομμάτι του μυαλού μου, ηρέμισα και τελικά δεν πρασίνισα κιόλας...