Στην εξυπηρέτηση πελατών...


OTENET

-Xαίρετε!!! Είμαι σύνδρομός σας.

-Μου στέλνει mail κάποιος κύριος Mail Delivery.

-Συνδρομητής: Παίρνω τηλέφωνο και μιλάει συνέxεια.
Τεxνικός: Ποιο νούμερο καλείτε;
Συνδρομητής: Το δικό μου, ποιο άλλο!!!

-Συνδρομητής: Τον Κο Τάδε παρακαλώ ?
Τεxνικός: Ο ίδιος...
Συνδρομητής: Με θυμάστε? Είxα καλέσει και πέρυσι...


ΑΠΟ ΤΟ 131 ΤΟΥ ΟΤΕ

- Πληροφορίες, παρακαλώ...
-Ναι, το τηλέφωνο του λιμεναρχείου Καρπενησίου μου δίνετε?
-Μισό λεπτό.... Δεν το βρίσκω...

-Πληροφορίες, παρακαλώ.
-Ναι, ήθελα το τηλέφωνο για τις πίτσες.
-Πιτσαρία θέλετε;
-Ναι.
-Πώς λέγεται το μαγαζί;
-Ρίζα
-Ρίζα?
-Ναι, Ρ-Ι-Ζ-Ζ-Α....

ΑΝΕΚΔΟΤΑ

1.Πάει μια μέρα ένας σε ένα παπά για να εξομολογηθεί. Του λέει λοιπόν
"Πάτερ μου αμάρτησα, τότε στον πόλεμο του 40 έκρυψα έναν άνθρωπο στο υπόγειο
μου."
- "Τέκνο μου αυτό δεν είναι αμαρτία, βοήθησες έναν συνάνθρωπό σου", του λέει ο παπάς.
Τότε λοιπόν του ξαναλέει
- "Ναι όμως πάτερ μου του έπαιρνα και 20 χιλιάδες το μήνα."
Το σκέφτεται ο παπάς και του λέει:
- "Α! παιδί μου αυτό είναι βέβαια αμαρτία, αλλά μπορώ να στο συγχωρήσω."
Και τότε ο εξομολογούμενος τον ρωτάει δειλά:
- "Δηλαδή Πάτερ μου να του πω ότι τελείωσε ο πόλεμος;”

2.Ένας νεαρός µπαίνει σ' ένα φαρµακείο και ζητά προφυλακτικά.
-Ποια συσκευασία θέλετε; ρωτάει ο φαρµακοποιός. Έχουµε µε τρία, έξι εννιά και δώδεκα.
-Να σας πω, λέει ο νεαρός. Απόψε έχω ραντεβού µε µια φοβερά καυτή κοπέλα. Θα φάµε µε τους γονείς της και µετά θα βγούµε βόλτα.
Έχω το προαίσθηµα πως απόψε θα το κάνουµε! Και είµαι σίγουρος πως αν αρχίσουµε, δε θα θέλει να σταµατήσουµε. Γι αυτό, δώσε µου τη δωδεκάδα.
Το βράδυ έρχεται, ο νεαρός πηγαίνει στο σπίτι της κοπέλας και κάθονται στο τραπέζι οικογενειακώς για το δείπνο. Ο νεαρός παρακαλεί να πει αυτός την προσευχή και όλοι συµφωνούν.
Αρχίζει να µουρµουρίζει την προσευχή και συνεχίζει έτσι για πέντε λεπτά. Η κοπέλα σκύβει προς το µέρος του και του ψιθυρίζει:
-Δεν µου είχες πει πως είσαι τόσο θρήσκος.
-Κι εσύ δεν µου είπες πως ο πατέρας σου είναι φαρµακοποιός!

3.Ενας παππούς είχε σοβαρό πρόβλημα ακοής, οπότε πάει στο γιατρό ο οποίος του δίνει κάτι ακουστικά, με τα οποία μπορεί και ακούει τέλεια.
Μετά από ένα μήνα, πάει ξανά ο παππούς στο γιατρό για την προγραμματισμένη εξέταση.
"Ξέρετε," λέει ο γιατρός, "η ακοή σας είναι πλέον περίφημη! Η οικογένειά σας πρέπει να είναι κατενθουσιασμένη που μπορείτε πλέον και επικοινωνείται φυσιολογικά μέσα στο σπίτι με όλους τους άλλους!"
"Μπα, δεν τους το έχω πει ακόμα για τα ακουστικά... Απλώς κάθομαι και ακούω τις συζητήσεις. Εχω αλλάξει τη διαθήκη μου ήδη τρεις φορές."

4.Μια οικογένεια βρίσκει έναν σκύλο και συζητούν πως θα το ονομάσουν.
Το αγόρι λέει να το βγάλουμε Τζάκ.
Το κορίτσι λέει να το βγάλουμε Μπούμπη.
Η μητέρα λέει να το βγάλουμε Μάξ.
Ο πατέρας θυμωμένος λέει:
Εγώ λέω να το βγάλουμε έξω.

5.Ένας βιομήχανος που είχε πάει ταξίδι στο εξωτερικό, παίρνει τηλέφωνο σπίτι του.
- "Τι γίνεται ρε John στο σπίτι;"
- "Τίποτα σπουδαίο κύριε. Αααα! ξέχασα. Έσπασε το βάζο πάνω στο τραπέζι!"
- "Τί; Και πώς έγινε αυτό;"
- "Να, καθώς ο σκύλος σας έπερνε φόρα, για να πηδήξει από το τον 5ο όροφο, το έριξε κάτω και το έσπασε."
- "Τί; Μα ο αγαπημένος μου σκύλος, ποτέ δεν είχε πηδήξει από το μπαλκόνι. Πώς κι έτσι;"
- "Να, είδε τη φωτιά που είχε αρπάξει το σπίτι σας και πήδηξε για να σωθεί!"
- "Τί; Το σπίτι μου πήρε φωτιά; Μα πώς έγινε αυτό;"
- "Να, βλέπετε πήρε το εργοστάσιό σας δίπλα φωτιά. Και ξέρετε τώρα πόσο εύκολα μεταδίδεται."
- "Τί; Μα πώς πήρε φωτιά;"
- "Από τα κεριά!"
- "Ποιά κεριά; Εγώ ποτέ δεν είχα κεριά"!
- "Μα, από την κηδεία της γυναίκας σας, κύριε."
- "Τί; Η αγαπημένη μου γυναικούλα; Μόνο 35 χρονών ήτανε.Πώς έγινε;"
- "Δεν άντεξε το σοκ η καημένη..."
- "Ποιό σοκ;"
- "Μα, του θανάτου του γιού σας φυσικά."
- "Τί; Του θανάτου του γιού μου; Του αγαπημένου μου γιού; Μα πώς έγινε αυτό;"
- "Να, τον πάτησε ένα αυτοκίνητο όπως έτρεχε."..
- "Ένα αμάξι; Και γιατί έτρεχε;"
- "Για να βγεί από το εξοχικό σας που γρεμιζόταν, λόγω ενός μεγάλου σεισμού. Πάντως η κόρη σας δεν γλύτωσε από αυτό το σεισμό."
- "Αχ! Κανένα θετικό νέο δεν έχεις να μου πείς."
- "Θετικό; Δύσκολα πράγματα ζητάτε κύριε. Α! ναι. Θυμάστε κάτι εξετάσεις για AIDS που είχατε κάνει πριν φύγετε;"
- "Ναι, τι έγινε;"
- "Θετικές βγήκαν."

6.Μια βδομάδα μετά το γάμο, η γυναίκα ξυπνάει τον άντρα της, πριν καλά καλά χαράξει.
- Αγάπη μου, έμαθα τα ευχάριστα νέα και σε ξύπνησα άρον άρον να σου τα πω. Σε λίγο καιρό θα είμαστε τρεις στο σπίτι.
Παρά το άγριο ξύπνημα, ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας σχηματίζεται στο πρόσωπο του άντρα.
- Αλήθεια κούκλα μου; Είσαι σίγουρη για το χαρμόσυνο αυτό νέο;
- Ναι, διάβασε το τηλεγράφημα που μόλις μου ήρθε:
- "Έρχομαι απόψε με το τρένο των δέκα STOP Φιλιά STOP Η μαμά σου STOP".

7.Συναντούνται δυο φίλοι μετά από πολλά χρόνια.
- Τι κάνεις ρε Γιώργο; Πώς περνάς;
- Αστα ρε φίλε, πέθανε ο πατέρας μου.
- Ο πατέρας σου; Ένας τόσο υγιής άνθρωπος; Πώς; Δε μπορώ να το πιστέψω. Για πες μου τι έγινε;
- Να μωρέ, είχε χαλάσει η λάμπα της κουζίνας και ανέβηκε στην καρέκλα να την αλλάξει ...Ξαφνικά όμως ήρθε το ρεύμα...
- Α,καλά, άσε μη μου πεις, κατάλαβα! Τον τίναξε το ρεύμα.
- Οχι! Έτσι όπως ήταν ζαλισμένος, έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του στην γώνια του τραπεζιού
- Α,καλά,άσε μη μου πεις, κατάλαβα! Έμεινε στον τόπο.
- Οχι! Έτσι όπως ήταν ζαλισμένος, πήγε και έχωσε το κεφάλι του μέσα στην τηλεόραση.
- Α, καλά, άσε μη μου πεις, κατάλαβα! Τον έκαψε ζωντανό η τηλεόραση!
- Οχι! Έτσι όπως πολύ ήταν ζαλισμένος πήγε και έπεσε μέσα στα τζάμια του μπαλκονιού.
- Α,καλά, άσε, μη μου πεις! Τον πετσόκοψαν τα τζάμια.
- Οχι!
- Ε, καλά τότε πως πέθανε;
- Τον πυροβόλησε η μάνα μου για να μη διαλύσει το σπίτι.

8.Δύο φίλοι συζητούν:
- "Πολύ στεναχωριέμαι όταν βλέπω φαλακρούς ανθρώπους", λέει ο ένας.
Και τον ρωτάει ο άλλος:
- "Γιατί; Φοβάσαι μήπως γίνεις και εσύ φαλακρός;"
- "Όχι, αλλά έχω εργοστάσιο με χτένες."

9.- Γιατρέ μου, πιστεύω πως η γυναίκα μου έχει κουφαθεί!
- Κοίτα, αν δε θέλει να έρθει εδώ για να την εξετάσω, μπορείς να κάνεις ένα απλό τεστ για να σιγουρευτούμε. Θα σταθείς πίσω της και αρκετά μακριά και θα τη ρωτήσεις κάτι.
Αν δεν απαντήσει, θα πλησιάσεις ένα βήμα και θα ξαναρωτήσεις. Θα συνεχίσεις έτσι μέχρι που να σε ακούσει και μετά θα έρθεις να μου πεις την απόσταση.
Ο κύριος επιστρέφει σπίτι, μπαίνει μέσα και βλέπει τη γυναίκα του να μαγειρεύει στην κουζίνα.
- Αγάπη μου τι έχουμε για φαγητό;
Δεν ακούει τίποτε οπότε πλησιάζει και ξαναρωτάει. Τίποτε. Συνεχίζει να πλησιάζει και να ρωτάει ώσπου φτάνει ένα βήμα πίσω της.
- Αγάπη μου τι έχουμε για φαγητό;
Και η γυναίκα του απαντάει:
- Για ενδέκατη φορά σου λέω: Γιουβαρλάκια!

10.Ο Γιάννης περπατάει στο δρόμο και συναντάει το φίλο του το Νίκο, τον οποίον έχει να δει πολύ καιρό. Οπότε αρχίζουν να μιλάνε:
- "Τί κάνεις ρε Νίκο; Καιρό έχω να σε δω!"
- "Άσε φίλε, έχω γραφτεί σε ένα πανεπιστήμιο στο εξωτερικό και σπουδάζω Ζωοκοινωνιολογία!"
- "Έλα ρε, πρώτη φορά το ακούω. Τί είναι πάλι αυτό;"
- "Θα σου πω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις. Έχεις χρυσόψαρο στο σπίτι σου;"
- "Ναι."
- "Άρα, αγαπάς τα ζώα. Σωστά;"
-"Ναι."
- "Άρα πρέπει να αγαπάς και τους ανθρώπους. Άρα σου αρέσουν και οι γυναίκες! Άρα δεν είσαι αδερφή!"
- "Ρε φίλε, δίκιο είχες. Μεγάλο πράγμα η Ζωοκοινωνιολογία!"
Αμέσως μετά, συνεχίζονταςι το δρόμο του, βλέπει ένα άλλο φίλο του, το Βαγγέλη:
- "Που να σου τα λέω ρε Βαγγέλη, πριν από λίγο είδα τον Νίκο."
- "Καλά, που γυρνάει αυτός, χάθηκε!"
-"Σπουδάζει στο εξωτερικό Ζωοκοινωνιολογία!"
- "Και τι είναι πάλι αυτό;"
- "Θα σου πω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις. Έχεις χρυσόψαρο;"
- "Οχι!"
- "Ε, τότε είσαι αδερφή!"

Συνθήματα σε τοίχους

-Απαγορεύεται το Απαγορεύεται
-Μην στηρίζεις τα όνειρά σου στ'άστρα, γιατί αυτά δεν στηρίζονται πουθενά
-Ξεκουμπώστε το μυαλό σας τόσο συχνά όσο ξεκουμπώνετε το παντελόνι σας
-Οι μπάτσοι χτυπάνε στο ψαχνό, η TV στο μυαλό
-Κάτω τα κόμματα, ζήτω οι τελείες
-Λευτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές
-Σταματήστε τη Γη να κατέβω, ζαλίστηκα.

ΥΓ:Η εφεύρεση της φωτογραφίας πολύ χρήσιμη για όσους είναι συνέχεια κρυωμένοι όπως εγώ!!

Με έπιασε μια ποιητική διάθεση απόψε...Μια νοσταλγική επίσης...Μια περίεργη διάθεση γενικότερα...Για πολλούς λόγους...

Βρήκα διάφορα ποιήματα γνωστών ή λιγότερο γνωστών ποιητών και είπα να τα μοιραστώ με όσους διαβάσουν.

1.Όνειρο

Δὲ μ’ ἔφτανε οὔτε κὰν ἀχὸς
μέσ’ στὴ ζωὴ ποὺ ζοῦσα.
Κ’ ἡ θύμηση λιγόθυμη
τῶν ὅσων ἀγαποῦσα.

Κ’ ἦρθε ἡ ματιά σου γελαστή
ἐαρινὴ ἐλπίδα
καὶ γιά τα ποὺ μοῦ λείψανε
μοῦ μίλησε μ’ ἐλπίδα.

Μὰ εἶνε οἱ χαρές μας φτερωτὲς
καὶ τὸ φθινόπωρο εἶνε
μέσα στὴν ἴδια μου φωνὴ
ποὺ σοῦ φωνάζει: μεῖνε.

Καὶ τῆς ματιᾶς σου ὁ γελαστὸς
ἥλιος θὰ βασιλέψη
καὶ τ’ ὄνειρο θὰ ξεχαστῆ
προτοῦ κὰν ἀληθέψη.

2.Μυγδαλιά

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

3.Κατοχή

Ἀλήθεια, δάση καὶ βουνὰ
ὑπάρχουνε στὸν κόσμο ἀκόμη;
Ὑπάρχουν οἱ μεγάλοι δρόμοι
ποὺ πᾶν σὲ μέρη ἀλαργινά;

Ἀνθίζουν πάντοτε οἱ βραγιές;
Στοὺς κάμπους εἶναι φῶς κι εἰρήνη;
Κι ἔμεινε λίγη καλοσύνη
μὲς τὶς ἀνθρώπινες καρδιές;

Ἀπίστευτα μᾶς φαίνονται ὅλα
σ᾿ ἐμᾶς ποὺ ζοῦμε τώρα χρόνια
σὰν σ᾿ ὀρεινά φτωχὰ καλύβια
ποὺ τ᾿ ἀποκλείσανε τὰ χιόνια...

Θὲ νἄρθει τάχα μιὰν ἡμέρα
σὰν ἀπὸ τόπους μακρινοὺς
ἡ Ἄνοιξη ποὺ λαχταρᾶμε;
Καὶ θὰ μᾶς εὕρει ζωντανούς;

4.Χαμένα χρόνια

Αχ! και να γύριζαν, να 'ρχονταν πίσω

τα χρόνια που έζησα πριν σ' αγαπήσω!

Χρόνια αμνημόνευτα σα να 'ταν ξένα

τα χρόνια που έζησα χωρίς εσένα.

Ποτάμι που 'τρεξε μες σε λιθάρια

και δεν επότισε μηδέ χορτάρια,

κι η γη το ρούφηξε στ' άφωτα βάθη

κι ως και το χνάρι του για πάντα 'χάθει.

Αχ! και να γύριζαν να διπλοζήσω

αγάπη αδιάκοπη να σου χαρίσω

Και να 'σαι η πρώτη μου, εσύ η στερνή μου

από τη γέννα μου, ως τη θανή μου

Μισή σου χάρισα ζωή μονάχα!

Ζωές αμέτρητες ήθελα να 'χα,

έτσι όπως πρέπει σου να σ' αγαπήσω...

Αχ! και να γύριζαν τα χρόνια πίσω!

5. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

6. Ὁ πράσινος κῆπος

Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν
οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.
Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα
ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους. Ἡ θάλασσα, ξέρω.
Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου,
μὴ μὲ ρωτήσετε.

7. Τὰ καημένα τὰ πουλάκια

Κρύο βαρύ, χειμώνας ὄξω,
τρέμουν οἱ φωτιὲς στὰ τζάκια,
τώρα ποιὸς τὰ συλλογιέται
τὰ καημένα τὰ πουλάκια!

Τὰ πουλάκια εἶναι στὰ δένδρα,
τὰ πουλάκια εἶναι στὰ δάση,
τὰ πουλάκια θὰ τὰ πάρει
ὁ βοριᾶς ποὺ θὰ περάσει,

ἡ βροχὴ καὶ τὸ χαλάζι
κι ὁ βοριᾶς ποὺ θὰ περάσει,
καὶ τὸ χιόνι ποὺ τὸ παίρνουν
στὶς αὐλὲς μὲ τὸ φαράσι...

Κι ἂν ἡ νύχτα εἶναι μεγάλη,
κι ἔρχεται γιομάτη τρόμους,
κι ἂν ὁ θάνατος ἀπόψε,
φέρνει γύρα μὲς τοὺς δρόμους,

κι ἂν ἡ παγωνιὰ θερίζει
κι εἶναι δίχως ρουχαλάκια,
δὲ βαριέσαι, ποιὸς θυμᾶται
τὰ καημένα τὰ πουλάκια...

Τὰ πουλάκια εἶναι στὰ δένδρα,
τὰ πουλάκια εἶναι στὰ δάση,
τὰ πουλάκια θὰ τὰ πάρει
ὁ βοριὰς ποὺ θὰ περάσει.

Στὰ παιδάκια εἶναι τὰ χάδια,
στὰ παιδάκια τὰ φιλάκια,
τώρα ποιὸς τὰ συλλογιέται
τὰ καημένα τὰ πουλάκια!

Κι ὅταν γίνει, πάλι, βράδυ
κι ὅλοι πᾶνε νὰ πλαγιάσουν,
νὰ χωθοῦν μὲς τὰ κρεβάτια,
μὴ τυχὸν καὶ ξεπαγιάσουν,

τὰ πουλάκια τὰ καημένα,
τὰ πουλάκια, τώρα, πέρα
θὰ χαθοῦν χωρὶς ἐλπίδα
νὰ φανοῦν τὴν ἄλλη μέρα...

8. Νοσταλγία

Ένα σπιτάκι μου’ ρχεται στο νου μου κάθε βράδυ
Στη γειτονιά που υψώνεται μια πληχτικιά εκκλησία,
Που ζει και που ονειρεύεται με την ανησυχία
Κάποιου ξενιτεμένου.

Πόσο βαθιά η ανάμνηση στην ώρα τη θλιμένη,
Την ώρα που τα σύγνεφα φωτοπεριχυμένα
Απ’ τα στερνά ηλιοχρώματα παν κι έρχονται στα ξένα
Με τα βαριά βαπόρια.

Με τα βαπόρια που έρχονται κι αράζουν στο λιμάνι
Κι απ’ την καρδιά μου κλέβουνε του γυρισμού τον πόθο
Κι όταν σε λίγο φεύγουνε πάντοτ’ εγώ τα νιώθω
Χωρίς εμέ να φεύγουν.

Και μέσα στην ανάμνηση, που ‘ ρχεται κάθε βράδυ
Του άσπρου σπιτιού που είναι κοντά στην πληχτικιά εκκλησία
Περνάει σε μιαν ατέλειωτη και θλιβερή οπτασία
Ολ’ η παλιά ζωή μου.

9. Ψυχή μου χόρεψες

Ψυχή μου χόρεψες όλο το καλοκαίρι
ποιος φωτεινός σηματοδότης δεν το δείχνει

Ξεδίπλωσες το σώμα σου στο ήλιο του μεσημεριού
κολύμπησες τα μάτια σου στα δέντρα και στον κάμπο
κυλίστηκες στην αμμουδιά, τσαλάκωσες τον ουρανό
χόρεψες ως το χάραμα στην ακροθαλασσιά
μέσα στον κόσμο στα γραμμόφωνα στη θλίψη

Ψυχή μου χόρεψες για ένα μόνο καλοκαίρι.

10. Οι πόνοι της Παναγιάς 

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

11. Το βαπόρι

Νάναι ως νάχης φύγει — με τους ανέμους — καβάλλα
στο άτι της σιγής κι' όλα να πάης
και vάv' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα — μεγάλα
σύγνεφα πάνω — οι άνθρωποι κι' ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται — όλο να τρέμει —
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι' ο Μάης κι' οι ανέμοι
κι' έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει —και δε μένει—
σε μια πόλη ακατοίκητη, κι' εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου.

12. Πάθος

Ω! τα μάτια, τα μάτια σου
που όλο χρώματ' αλλάζουν,
με γητεύουν τα μάτια σου
και βαθιά με σπαράζουν.

Μες στα χέρια -τα χέρια σου-
τα γερά τ' ατσαλένια,
τρεμουλιάζουν τα χέρια μου
σα πουλιά λαβωμένα!

Και το σώμα, το σώμα σου,
νευρικό κι αντρειωμένο,
πως το λιώνει το σώμα μου
το βαριά κουρασμένο.

ΥΓα:(1.Μ.Πολυδούρη/2.Κ.Καρυωτάκης/3.Κ.Ουράνης/4.Ι.Πολέμης/5.Τ.Λειβαδίτης/6.Ν.Βρεττάκος/7.Ν.Λαπαθιώτης/8.Μ.Παπανικολάου/9.Ν.Α.Ασλάνογλου/10.Κ.Βάρναλης/11.Γ.Σκαρίμπας/12.Μυρτιώτισσα)

ΥΓβ:Η φωτογραφία από τη σειρά της ΕΤ1 για τη ζωή του Καρυωτάκη.Μ'αρέσει αυτός ο ηθοποιός που τον υποδύεται.Μου βγάζει κάτι θετικό,πέρα ότι του ταιριάζει ο ρόλος.

ΥΓγ:Μετά από το βίντεο που ακολουθεί,και να ήθελα να πω κάτι άλλο...Δείτε και θα καταλάβετε...Απλά,συγκινητικό...

Πάντα, από τα χρόνια του σχολείου, μ’ άρεσε να ψάχνω τα νοήματα των λέξεων, από πού προέρχονται. Όταν έφτασα στην Γ’ Λυκείου, τότε υπήρχαν ακόμα οι δέσμες,  ήμουνα ανάμεσα στην Α’ (φυσική, χημεία, μαθηματικά) και την Γ’ (αρχαία, λατινικά, ιστορία).Η έκθεση κοινή σε όλες τις δέσμες. Τελικά όταν έχεις ένα δίλημμα διαλέγεις μια τρίτη λύση και είσαι μια χαρά! Χαχαχα! Πήγα Δ’ δέσμη (πολιτική οικονομία, ιστορία, μαθηματικά). Γιατί όπως πάντα ,είμαι καλή στα εντελώς αντίθετα, ήμουνα εξίσου καλή και στα μαθηματικά και στα αρχαία.

Τώρα που έχω και υπολογιστή σερφάρω σε site όπως το  asprilexi από όπου έχω βρει τα στοιχεία αυτά που παραθέτω, αλλά και σε πολλά άλλα ,διαφορετικής θεματολογίας, όπως και σε site εκπαίδευσης. Κάπου είχα και μια ελπίδα ότι κάποτε μπορεί να διδάξω, αλλά οι βουλές του ΑΣΕΠ είναι άλλες… Να παίρνει 10 κοινωνιολόγους… Ας μην το θυμάμαι και συγχύζομαι, ότι σαν κοινωνιολόγοι δεν μπορούμε ούτε στην Ορεστιάδα να διοριστούμε (έχω συμφοιτήτρια που μένει εκεί, και δεν μπορεί ούτε εκεί να διοριστεί, δεν τα λέω από το μυαλό μου…)

Τέλος πάντων…

Μια γεύση ακολουθεί. Λέξεις και φράσεις που χρησιμοποιούμε και δεν ξέρουμε από πού προέρχονται. Άλλες λέξεις με τοπική προέλευση, άλλες που έχουμε δανειστεί από άλλες γλώσσες ή έχουμε δανείσει σε άλλες γλώσσες. Έχουμε μια ιδιαίτερα πλούσια γλώσσα. Μερικές λέξεις τις χρησιμοποιούμε καθημερινά και δεν ξέρουμε από πού προέρχονται, άλλες κοντεύουν να εκλείψουν με την απλοποίηση της γλώσσας μας.

1.Φοβού τούς Δαναούς και δώρα φέροντας
Από το λατινικό: timeo Danaos et dona ferentes (Βιργίλιος, Αινειάδα). Η φράση αποδίδεται στον Τρώα Λαοκόονα, ο οποίος προσπαθούσε να πείσει τους Τρώες να μη δεχτούν τον Δούρειο Ίππο.
Μεταφράζεται: Να φοβάσαι τους Δαναούς (ονομασία των Ελλήνων στον Τρωικό πόλεμο) ακόμη κι αν φέρνουν δώρα.
Η φράση χρησιμοποιείται για ανθρώπους απέναντι στους οποίους πρέπει να είναι κανείς πολύ επιφυλακτικός, ακόμα και στην περίπτωση που δείχνουν φιλική διάθεση.

2.Τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς
Η παροιμία διδάσκει, κατά τον Ν. Πολίτη, «ότι ματαιοπονεί ο επιχειρών να διορθώση τον φύσει πονηρόν, ή να διδάξη τον ανεπίδεκτον μαθήσεως, ή ο ευεργετών αχάριστον».
Η παροιμία συνοψίζει αρχαίο αισώπειο μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ο κύριος ενός Αιθίοπα, νομίζοντας πως ο δούλος του είναι μαύρος από την απλυσιά, προσπαθούσε επίμονα πλένοντάς τον να τον καθαρίσει. Ο Λουκιανός παραδίδει και την παροιμιώδη σχετική φράση: Αιθίοπα σμήχειν = (από αμάθεια) πλένω Αιθίοπα, για να τον κάνω λευκό. Αξιομνημόνευτη η διάδοση της παροιμίας και στην Ασία, όπου, βέβαια, δεν γίνεται λόγος για αράπη, αλλά για μαύρη αρκούδα, κουρούνα ή κάρβουνο.

3.Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του
Παροιμιώδης φράση που παραπέμπει στο σκληρό καθήκον της κωπηλασίας των καταδίκων στα πλοία.
Η λέξη κατεργάρης, μεσαιωνική, που δηλώνει πλέον τον παμπόνηρο, τον πανούργο άνθρωπο, είχε αρχικά τη σημασία: ο λάμνων (= κωπηλάτης) εις κάτεργον (= πλοίο στο οποίο δούλευαν κατάδικοι, γαλέρα), θέση του στο πλοίο ήταν ο πάγκος, σανίδα πάνω στην οποία κάθονταν οι κωπηλάτες.

4.Κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό
Παραλλαγή της τουρκικής παροιμίας eyligi yap, denize at (= κάνε το καλό και ρίξ' το στη θάλασσα).
Σημασία: δεν πρέπει να προσδοκούμε ανταπόδοση από μια καλή πράξη.

5.Ένας κούκ(κ)ος / ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη
Η έννοια: οι μεμονωμένες ενέργειες δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Αντίστοιχη αρχαία ελληνική παροιμία: μία χελιδών έαρ ου ποιεί
Αρκετές οι νεοελληνικές παροιμιακές και στερεότυπες φράσεις με τον κούκκο:
- σαν τον κούκ(κ)ο, δηλ. ολομόναχος.
- τρεις κι ο κούκ(κ)ος, δηλ. ελάχιστα άτομα, ελάχιστη προσέλευση.
- μου κοστίζει ο κούκ(κ)ος αηδόνι, δηλ. ακριβοπληρώνω κάτι, δίνω περισσότερα από την πραγματική του αξία.

6.Του Κουτρούλη ο γάμος
Η φράση ανάγεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή (1845), ο οποίος διακωμώδησε παλιά λαογραφική παράδοση, κατά την οποία ο Κουτρούλης - πραγματικό πρόσωπο που το όνομά του παραπέμπει στη λαϊκή λέξη κουτρούλης = κοντοκουρεμένος ή φαλακρός - τέλεσε τους γάμους του στη Μεθώνη με λαμπρότητα περιώνυμη. Η φράση χρησιμοποιείται για να περιγράψει καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από ευθυμία και αναστάτωση ιδιαίτερη.

7.Ζάλο
Βήμα, βηματισμός, πήδημα. Επίσης: η πατημασιά, το χνάρι (κυρίως στον πληθ.): επήρε τα ίδια ζάλα για να τον βρει. Ετυμολογείται από το ουσ. της αρχαίας σάλος (= φουσκοθαλασσιά, κλυδωνισμός - ταρακούνημα του πλοίου λόγω θαλασσοταραχής). Η λέξη χρησιμοποιείται στον Ερωτόκριτο: «Kι ωσά φεγγάρι λαμπυρός εφαίνετο στη μέση είς Kαβαλάρης, κ’ ήρχετο την Tζόγια να κερδέσει, σ’ ένα φαρί μαυρόψαρο, όμορφο και μεγάλο, πηδώντας και χλιμίζοντας ήκανε κάθε ζάλο». Ζάλα ονομάζονται ακόμη τα βήματα του χορού: πβ. το περίφημο πεντοζάλι – όνομα που σύμφωνα με την παράδοση προέρχεται από τον «πέμπτο ζάλο», το πέμπτο «βήμα», δηλ. την πέμπτη κατά σειρά ευκαιρία - απόπειρα για απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους (: την πέμπτη επανάσταση των Κρητικών κατά το 1770).

8.Μαγαζί
Εμπορικό κατάστημα ή εργαστήριο. Το μεσαιωνικό μαγαζί(ο)ν προέρχεται από το ιταλικό magazzino και αυτό από το αραβικό makhazin = πληθυντικός του makhzan (= αποθήκη). Στην αρχαία ελληνική λέγεται εμπόριον, σκηνή, καπηλείον ή πωλητήριο.

9.Καρναβάλι
Η γιορτή της αποκριάς και οι εκδηλώσεις που τη συνοδεύουν: η απόκρεως και αι κατ’ αυτήν μεταμφιέσεις. Η λέξη αποτελεί μεταφορά του γαλλικού carnaval και του ιταλικού carnevale, λέξης με λατινικές ρίζες: caro (γεν. carnis = κρέας) + levo (= σηκώνω, απομακρύνω). Θεωρείται ότι αποτελεί μίμηση των Βακχείων (τελετές προς τιμήν του Βάκχου: προσωνύμιο του Διονύσου), των Κρονίων (εορτή στην Αθήνα προς τιμήν του Κρόνου) ή κατάλοιπο των λαϊκών εορτών της αρχαιότητας.

10.Παραβάν
Ξένη λέξη. Ελληνιστί: παραπέτασμα. Από το γαλλ. paravent < para [< ρ. parer = προφυλλάσσομαι < λατ. paro = παρασκευάζω, ετοιμάζω] + vent (< λατ. ventus = άνεμος].

11.Αλκοόλ
Η λέξη προέρχεται από το μεσαιωνικό λατινικό alcohol (= ουσία προερχόμενη από απόσταξη), που ετυμολογείται από την αραβική λέξη al kuhul, ένα είδος μαύρης πούδρας που χρησιμοποιείται για να βάφουν οι γυναίκες της ανατολής τα βλέφαρά τους. Το όνομα χρησιμοποιήθηκε αργότερα για εξευγενισμένα αρώματα και τελικά για το απόσταγμα του κρασιού, την αιθυλική αλκοόλη με το αιθέριο άρωμα. Tη λέξη την καθιέρωσε ως επιστημονικό όρο ο Λαβουαζιέ. Οι Έλληνες χρησιμοποιούν για το αλκοόλ τον όρο οινόπνευμα, λόγια λέξη του 19ου αι. (το πνεύμα του οίνου, απόδοση του γαλλ. esprit de vin).

12.Ρεπό
Στα γαλλικά repos σημαίνει «ακινησία, ανάπαυση». Το ρήμα από το οποίο προέρχεται η λέξη (< reposer = αναπαύω, ησυχάζω) ετυμολογείται από το μεταγενέστερο λατ. repausο, ρήμα με ελληνικές ρίζες (< αχώριστο μόριο re- + ρ. pausο < λατ. ουσ. pausa < αρχ. παύσις).

13.Αλαφροήσκιωτος
Αλαφροήσκιωτος και ελαφροήσκιωτος. Ο έχων ελαφράν την σκιάν, αυτός που, κατά τη λαϊκή παράδοση και τις λαϊκές δοξασίες, έχει την ικανότητα, το χάρισμα, να διακρίνει μη αισθητά όντα (αόρατες δυνάμεις: στοιχειά, φαντάσματα, ξωτικά, ήσκιους κ.τ.ο.). Σύνθετη λέξη από το επίθ. ελαφρός/αλαφρός και το ουσ. ήσκιος. Αλαφροήσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι ‘δες (Δ.Σολωμός, ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Σχεδίασμα Γ΄).

14.Ουτοπία
Χίμαιρα, όνειρο, φαντασία.
Η λέξη πλάστηκε το 1516 από τον Thomas More για το περίφημο ομώνυμο έργο του De insula Utopia (Περί της νήσου Ουτοπίας).
Σ’ αυτό ο Άγγλος φιλόσοφος αφηγείται ότι κάποιος φανταστικός φίλος του έφτασε μαζί με τον Αμέρικο Βεσπούκι σ’ ένα νησί, την Ουτοπία, τόπο κατοικίας σοφών και ευτυχισμένων ανθρώπων, που διοικούνταν με ένα υποδειγματικό σύστημα.
Η λέξη είναι λατινική και πλάστηκε από το ελληνικό ού τόπος (= ανύπαρκτος).
Έτσι, η Ουτοπία του Thomas More χρησιμοποιείται για να δηλώσει κάθε προγενέστερη ή μεταγενέστερη χιμαιρική πολιτεία που παρουσιάζεται ως ιδεώδης (πβ. την ιδεώδη Πολιτεία του Πλάτωνα).

15.Ρηξικέλευθος
Ο τέμνων, ο διανοίγων οδόν· (μεταφορικά) ο επιχειρών τολμηρώς νέον τι, ο ρέκτης, ο προοδευτικός: αυτός που έρχεται σε ρήξη με το παρελθόν και επιχειρεί τολμηρά κάτι νέο, πρωτοποριακό, ο νεωτεριστής, ο καινοτόμος. Λόγια λέξη που προέρχεται από το ελληνιστικό επίθετο ρηξικέλευθος < ρήξις (< ρήγνυμι = θραύω, σπάζω) + κέλευθος (= οδός, δρόμος).

16.Οδός Πατησίων
Οφείλει την ονομασία της στην ομώνυμη συνοικία της Αθήνας. Το τοπωνύμιο Πατήσια υπάρχει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ίσως από κάποιο Τούρκο Πατίς-Αγά, που είχε κτήματα εκεί. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή προέρχεται από τον αρχαίο δήμο της Βατής, που τοποθετείται στα σημερινά Πατήσια, και ιδίως από τον επιρρηματικό τύπο Βατήσι (= προς την Βατήν). Παλαιότερα η περιοχή ονομαζόταν Παραδείσια. Η οδός Πατησίων στις αρχές του 20ου αι. ήταν εξοχική περιοχή με πολλούς ανθόκηπους και δέντρα και, γι’ αυτό, συνήθης τόπος περιπάτου των Αθηναίων. Στην αρχή της - και συγκεκριμένα στο ισόγειο της οικίας Καυταντζόγλου - υπήρχε το περίφημο «καφενείον των ευ φρονούντων» (= των σωφρόνων, των συνετών), ή «καφενείον των γερόντων», εξαιτίας της ηλικίας των θαμώνων του. Η περιοχή γύρω από το τέρμα της οδού Πατησίων από τις αρχές του 20ου αι. επικράτησε να λέγεται Αλυσίδα, εξαιτίας της αλυσίδας που έφραζε το δρόμο του Ποδονίφτη (παραπόταμου του Κηφισού) όταν περνούσε το «Θηρίο», το θρυλικό τραίνο της Αττικής, που καταργήθηκε το 1925. Στην Αλυσίδα, που ήταν πραγματικός ανθόκηπος, πήγαιναν οι νέοι των πρώτων δεκαετιών του αιώνα για να γιορτάσουν την Πρωτομαγιά.

17.Οδός Σταδίου
Το Παναθηναϊκόν, ή καλλιμάρμαρον, στάδιον της Αθήνας, στις πλαγιές του λόφου του Αρδηττού, στο οποίο οφείλει την ονομασία της η οδός, ανοικοδομήθηκε κατά τη διετία 1895-1896 με χρηματοδότηση του Γεωργίου Αβέρωφ προκειμένου να διεξαχθούν εκεί οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, στον ίδιο τόπο βρισκόταν το αρχαίο στάδιο της Αθήνας, που ιδρύθηκε το 330 π.Χ. επί άρχοντος Λυκούργου, για τη διεξαγωγή γυμνικών αγώνων. Σ’ αυτό προστέθηκαν μαρμάρινα καθίσματα σε μορφή πετάλου το 140 μ.Χ., με δωρεά του Ηρώδη του Αττικού, ο οποίος είχε οριστεί αθλοθέτης των Παναθηναίων - εορτή από την οποία έλαβε και το όνομά του. Στη θέση που βρίσκεται σήμερα η οδός Σταδίου - η οποία ονομάστηκε έτσι διότι στο αρχικό σχέδιο της πόλης των Αθηνών, που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, προβλεπόταν να φτάνει μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο - υπήρχε το ρέμα του Βοϊδοπνίχτη, που κατέβαινε από το λόφο του Λυκαβηττού και η περιοχή ήταν σχεδόν αδιάβατη. Κατά το 19ο αι., όταν διαμορφώθηκε σε οδό, πήρε την ονομασία «οδός Φειδίου» και, μετέπειτα, «οδός Ακακιών», ενώ για μικρό χρονικό διάστημα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πήρε το όνομα του βρετανού ηγέτη Ουΐνστον Τσώρτσιλ.

18.Παντρεμενάδικα
Ονομασία της βορειοδυτικής περιοχής του Αρδηττού. Εκεί κατά τα πρώτα χρόνια του βασιλιά Γεωργίου του Α΄ υπήρχαν ξύλινα παραπήγματα που φιλοξενούσαν «ύποπτα» κέντρα αναψυχής στα οποία σύχναζαν άστεγα ερωτικά ζευγαράκια. Στην ίδια περιοχή κατά την παράδοση στα τέλη του 19ου αι. έγινε ένας τρικούβερτος γάμος ανάμεσα σ’ έναν γραφικό Αθηναίο, που ήταν τότε 80 ετών, και σε μια κατά πέντε χρόνια μικρότερή του Αθηναία – ευτυχής κατάληξη έρωτος που είχε αναπτυχθεί πριν πενήντα χρόνια!

19.Αναφιώτικα
Συνοικία της Αθήνας στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης που δημιουργήθηκε αυθαίρετα γύρω στα 1860 από Αναφιώτες (καταγόμενους από την Ανάφη) τεχνίτες και εργάτες, οι οποίοι είχαν έρθει στην πρωτεύουσα για να εργαστούν στις ανασκαφές της Ακρόπολης αλλά και για να προσφέρουν έργο στην ανοικοδόμηση της Αθήνας. Παραδίδεται πως οι πρώτοι που οικοδόμησαν αυθαίρετα και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτή την περιοχή ήταν ένας χτίστης και ένας ξυλουργός από την Ανάφη, ο Γεώργιος Δαμίγος και ο Μάρκος Σιγάλας.

20.Παγκράτι
Ίσως πρόκειται για αρχαίο τοπωνύμιο, συνδεόμενο με το ιερό του Παγκράτους Ηρακλέους, του οποίου αρχαιολογικά ευρήματα μετακλασικών χρόνων αποκαλύφθηκαν κοντά στη νότια όχθη του Ιλισού ποταμού, βορειοανατολικά του Παναθηναϊκού Σταδίου. Το προσωνύμιο συνδέεται με το επίθετο της αρχαίας ελληνικής παγκρατής (< παν + κράτος = ο έχων παν κράτος, τήν πάσαν εξουσίαν, ο παντοδύναμος).

21.Αιγάλεω
Πήρε το όνομά του από το ομώνυμο βουνό της Αττικής (Εγκαλέου Όρους), από το οποίο ο Ξέρξης παρακαλούθησε το 480 π.χ τη ναυμαχία στο θαλάσσιο στενό της Σαλαμίνας. Η λέξη Αιγάλεω ετυμολογείται από τις λέξεις αίγες = κύματα, και λάας = πέτρα, λίθος βράχος. Είναι δηλαδή ο βράχος στον οποίο χτυπούν τα κύματα. Το Αιγάλεω είναι σχετικά νέος οικισμός και δημιουργήθηκε γύρω από το παλιό Μπαρουτάδικο, κυρίως στην περίοδο του Μεσοπολέμου.

22.Αιγαίο
Αιγαίον πέλαγος ή Αιγαίος πόντος: ουδέτερο του επιθέτου της αρχαίας ελληνικής αιγαίος, λέξη αβέβαιης ετυμολογίας. Πιθανώς προέρχεται από το ουσιαστικό αίξ, αιγός (= γίδα). Σ’ αυτή την περίπτωση, αιγαίον ονομάζεται ο τόπος με τις πολλές γίδες – προφανώς προτού η ξηρά καλυφθεί με νερά και μεταβληθεί σε πέλαγος! Εξάλλου, αίγες ονομάζονται και τα μεγάλα κύματα, που μοιάζουν με «προβατάκια», ή ακριβέστερα με αγέλη αιγών, οπότε αιγαίον πέλαγος σημαίνει κυματόβρεχτη θάλασσα. Κατ’ άλλους συνδέεται ετυμολογικά με τη λέξη αιγίς (= καταιγίδα), οπότε αιγαίον ονομάζεται ο τόπος που ξεσπούν συχνά καταιγίδες. Άλλοι το συνδέουν με το ρήμα αίσσω (= ορμώ), προφανώς από την ορμή των κυμάτων. Κατά το μύθο το πέλαγος πήρε την ονομασία του από τον Αιγέα, τον πατέρα του Θησέα, ο οποίος ρίχτηκε σ’ αυτό και πνίγηκε, όταν πίστεψε ότι ο γιος του Θησέας είχε σκοτωθεί από τον φοβερό Μινώταυρο, βλέποντας το πλοίο του να επιστρέφει από την Κρήτη με μαύρο ιστίο αντί του λευκού που του είχε υποσχεθεί σε περίπτωση επιτυχίας.

(πηγή: asprilexi.gr)

ΥΓ: Η γνώση είναι κάτι καλό. Και δεν μιλάω για τη γνώση του σχολείου και του πανεπιστημίου αλλά αυτή που μας ωθεί μόνοι μας να ανακαλύπτουμε και να γνωρίζουμε πράγματα, καταστάσεις που δεν γνωρίζαμε, να προσλαμβάνουμε νέες παραστάσεις. Άλλη μια ενδιαφέρουσα πηγή γνώσης είναι και τα ταξίδια, που μας γνωρίζουν νέους πολιτισμούς ή απλά ήθη και έθιμα του δικού μας τόπου. Προσωπικά λατρεύω τα ταξίδια.

Η γνώση είναι μια αέναη διαδικασία που δεν σταματάει ποτέ.  

Νέα χρονιά. Όπως όλοι συνηθίζουν, καιρός για ξεκαθαρίσματα. Όχι δηλαδή ότι τα μέσα του χρόνου, ή ένας οποιοσδήποτε μήνας δεν κάνει για ξεκαθαρίσματα. Πάντα είναι κατάλληλος καιρός. Όταν σκύβεις στον εαυτό σου, τον ακούς και τον καταλαβαίνεις. Πάνω από όλα όταν τον αγαπάς. Όχι με την εγωιστική έννοια. Με την έννοια του προσέχω τον εαυτό μου γιατί αν δεν το κάνω εγώ δεν θα το κάνει κανείς για μένα.

Ξεκαθάρισμα και εγώ. Άρχισε από το 2008. Συνεχίζεται. Θα συνεχίζεται.

Έρχονται στιγμές που βλέπεις πεντακάθαρα τι ακριβώς συμβαίνει στη ζωή σου. Αυτό που δεν μπορούσες ,μέρες, μήνες, χρόνια, να δεις, μπορεί να στο ‘’ανασύρει’’ από την αφάνεια μια κουβέντα κάποιου τρίτου που είναι έξω από όλο αυτό και να δεις πεντακάθαρα να διαγράφεται μπροστά σου, να περνά, όλη η ζωή σου…

Έχω κι αυτή την διαίσθηση… Αυτό το ένστικτο… Κατάρα μαζί και ευχή…

Πάντα καταλαβαίνω και πιάνω στον αέρα όσα θα γίνουν…

Πολλές φορές λέω ‘’έτσι για αλλαγή, ας κάνω λάθος…’’

Γιατί καμιά φορά στοιχίζει η αλήθεια…

Αλλά,απ’ την άλλη,προτιμώ μια ωμή και άχαρη αλήθεια, από ένα ωραιοποιημένο ψέμα.

Προτιμώ να ‘’πεθάνω’’ μια στιγμή, παρά να πεθαίνω με δόσεις…

Βλέπω καθαρά τώρα…

Διαγράφεται μπροστά μου όλη η ιστορία… Όλη η δράση…

Τολμώ να ονειρευτώ. Και το κάνω. Δεν έπαψα ποτέ.

Αυτή τη φορά όμως θα δράσω.

Είμαι ρεαλίστρια. Πατάω στη γη. Καλό το όνειρο αλλά σε αποπροσανατολίζει. Θαμπώνει ,συχνά, την αλήθεια.Η ζωή με έκανε ρεαλίστρια. Όσο με παρέσυρε το συναίσθημα... Σωρός τα λάθη.

Αυτή τη συζήτηση είχα το απόγευμα με μια φίλη μου που βρίσκεται σε ένα μεγάλο διλλημα,ποιον δρόμο να προτιμήσει...

Εγώ διαλέγω τη φυγή. Όχι από δειλία. Από άποψη. Από περηφάνεια. 

Είναι  που έχω στο αίμα μου τη φυγή. Αυτή που δεν μ’ αφήνει να μένω εκεί που με διώχνουν. Όχι με λέξεις. Με σιωπές, με βλέμματα, με απάθεια, με πράξεις.

Κυρίως με σιωπές...

Τις λέξεις όμως τις βρήκα μέσα μου. Κάλυψα τις σιωπές και άνοιξα διάλογο με τον εαυτό μου.

Αυτή τη φορά δεν θα κοιτάξω πίσω… Όταν κοιτάς την ακτή, θα μείνεις και στην ακτή… Κοιτάς το πέλαγο και βουτάς… Στο άγνωστο… Με το όνειρό σου μόνο. Με το όνειρο σου γυμνό από φόβο. Μόνο έτσι κολυμπάς και δεν πας στον πάτο. Μόνο έτσι…

Βάζω όριο στον εαυτό μου το τέλος του καλοκαιριού. Αν μέχρι τότε είναι όλα ίδια… Η βαλίτσα θα είναι έτοιμη 1 Σεπτέμβρη. Για τον τόπο της ψυχής μου. Μακριά από τον τόπο του εφιάλτη. Εδώ.

Όταν φτάνεις να μισείς τον τόπο που σε γέννησε, δεν μπορείς να συνεχίσεις. Σε πάει πίσω. Δεν γεννήθηκα σε χωριουδάκι και ήρθα εδώ να κάνω την τύχη μου. Γεννήθηκα εδώ και εδώ μεγάλωσα. Μάλλον όμως η τύχη μου μετανάστευσε στο φεγγάρι, δεν εξηγείται αλλιώς…Τα τελευταία 6 χρόνια δεν έχω πάρει ανάσα...Στην αρχή των τραγουδιών, το αχ είναι γραμμένο...

Ο, τι αγάπησα ποτέ δεν με καταδέχτηκε…

Πάλευα για όλα, για να έρχονται να μου κλέβουν την μπουκιά απ’ το στόμα, κάποιοι που τα βρήκαν όλα έτοιμα.

Έτρωγα τα χαστούκια όταν οι άλλοι τα είχαν όλα ήδη έτοιμα.

Έβλεπα τα άδεια βλέμματα να μου απευθύνουν, όταν απεύθυναν τα γεμάτα καλοσύνη, ταίζοντας λύκους, σε αυτούς ακριβώς τους λύκους… Εγώ δεν ήθελα να δαγκώσω το χέρι τους, αλλά προτιμούσαν αυτούς που ήθελαν…

Ήμουνα πάντα ευγενική… Πάντα ήθελα να δίνω… Όχι για να ακούσω ευχαριστώ… Επειδή το ήθελα. Δεν ζήτησα τίποτα. Αλλά δεν άξιζα και την συμπεριφορά που έλαβα. Σε καμία περίπτωση.

Το μόνο που βάζω πάνω από όλα είναι οι σχέσεις όλων των ειδών, η οικογένεια, οι φίλοι, οι παρέες. Κάνω τα πάντα αν χρειαστεί.

Και τι βγήκε; Τίποτα. Μηδέν.

Ο κύβος ερρίφθη…

Του παιχνιδιού τους κανόνες τους ήξερα, κι η παρτίδα μ' εσένα σκληρή,
όμως πάντα ποντάρω, στην έκπληξη και την ανατροπή.
Πήγα γυρεύοντας κι ήταν η ώρα μου, από σένα γραφτό να τη βρω,
ποιος γκαντέμης Θεός μου την έστησε, και ποιο δαιμονικό.

Ο κύβος ερρίφθη και πια δεν υπάρχει διαφυγή,
έπαιξα κι έχασα, κι άλλη δεν έχω επιλογή.
Ο κύβος ερρίφθη κι ανήκω, στη βήτα διαλογή,
όλα τελειώσανε κι άξια παίρνω ανταμοιβή.

Του παιχνιδιού τους κανόνες τους ήξερα, κι η παρτίδα μ' εσένα σκληρή,
όμως πάντα ποντάρω, στην έκπληξη και την ανατροπή.

 Όλοι θα λάβουν ό ,τι αξίζει… Αυτή τη φορά ‘’θα πάρω κεφάλια…’’

Θα έρθει η ώρα.

Όταν φύγω, θα κοιτάζω το πέλαγος και όχι το χώμα, όπως θέλουν να κοιτάζω και φυσικά δεν τους κάνω τη χάρη. Όποιος θέλει ‘’προβατάκια’’ για τη συλλογή του, δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν ήμουνα, ποτέ δεν θα γίνω. Ήδη τα ‘’δόντια’’ μου τα δοκίμασε μια ‘’φίλη μου’’ που μόνο φίλη δεν ήταν.Φί(λ)δη ήταν. Ένα τεράστιο εγώ ήταν. Τέλος πάντων. Δεν μ’ αρέσει να κατηγορώ ανθρώπους που λείπουν. Άλλωστε  μιλάω γενικά και φυσικά για ανθρώπους που λείπουν.Όμως κάποιοι άνθρωποι σε φέρνουν στο ζενιθ της υπομονής σου,ξεχειλίζουν το ποτήρι σου... Δίνεις ευκαιρίες και τις πετάνε στα σκουπίδια.

Χαίρομαι που γνώρισα ανθρώπους τόσο διαφορετικούς από όλο αυτό… Ανθρώπους με χαρίσματα… Που ανοίγουν την ψυχή τους- ένα υπέροχο σαλόνι-και σε καλούν, να καθίσεις, ακόμα κι αν φοράς λασπωμένα παπούτσια. Αυτό είναι και το σωστό άλλωστε. Δεν κοιτάζεις τα παπούτσια, αν είναι γόβες ή λασπωμένα μποτάκια… Αγαπάς και τις γόβες και τα λασπωμένα μποτάκια… Το πρόσωπο που τα φοράει έχει σημασία… Η ψυχή του.Χαίρομαι που έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους.Με το Α κεφαλαίο και όλα τα γράμματα.Με ψυχή-σαλόνι-ζεστή και φιλόξενη.

Απ' την άλλη,ισχύει αυτό που λέει το τραγούδι.

τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα.

Καμιά φορά ένα αθώο βλέμμα κρύβει όσα δεν κρύβουν 1.000 ένοχα βλέμματα. Ένα ένοχο βλέμμα-εγώ- σας το λέει αυτό. Που συνάντησε ‘’αθώα’’ βλέμματα που είχαν σκάψει κάτι λάκκους εκατοντάδων μέτρων για όλους τους ανυποψίαστους- που ποτέ δεν ανήκα- και έναν -έναν, τους έριχναν την κλωτσιά και μέσα…

Μπορεί να αναρωτιέστε πως την πατάω πάντα με τόση διαίσθηση. Είναι επειδή δίνω ευκαιρίες. Μήπως και κάνω λάθος. Αλλά με μαθηματική ακρίβεια, σχεδόν ποτέ δεν κάνω… Δεν το παίζω ξερόλας. Απλά με μια ματιά έχω καταλάβει πολλά… Τους διπρόσωπους φοβάμαι μόνο. Αυτούς δεν τους καταλαβαίνει ούτε η ίδια τους η μάνα.

Τέλος πάντων. Έτυχε άτομο διπρόσωπο-όπως περιγράφω-μόνο εγώ και  άλλη μια κοπέλα να το έχουμε καταλάβει,έκανε το ανυπεράσπιστο θύμα σε όλους...Παλιές ιστορίες...

Το ξεκαθάρισμα μου θα συνεχιστεί. Όταν φύγω, λίγοι αλλά καλοί, θα είναι η παρέα μου στο νησί. Θα είναι η πόρτα του σπιτιού μου 365 μέρες ανοιχτή για εκείνους. Ό, τι ώρα θέλουν.

Οι υπόλοιποι; Αδιαφορία. Κόβω γέφυρες ή …

Σ' ευχαριστώ γι' αυτή τη νύχτα απ' την ψυχή μου
σ' ευχαριστώ για ό,τι περάσαμε μαζί
Όμως θα φύγω γιατί αυτή είν' η ζωή μου
να κλείνω γέφυρες με πέτρες της σιωπής

Σ' ευχαριστώ για ό,τι μου χάρισες απόψε
μα τα λουλούδια κοιμούνται το πρωί
Ένα "αντίο" που θυμάμαι πότε πότε
κλείνει τις γέφυρες με πέτρες της σιωπής

Είναι αργά, πολύ αργά κι έχω ξεχάσει
της φαντασίας μου τα σκίτσα έχουν ξεβάψει
"Ναι" είναι αργά, πολύ αργά να ζωντανέψει
Ό,τι εφτιάξαμε κι αφήσαμε στη μέση

Αποφάσισα ότι δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε για τίποτα και για κανέναν.

Θέλω να βλέπει το μάτι μου θάλασσα… Να ανοίγω το παράθυρο και να μου έρχεται ο αέρας της… Εδώ ο μόνος αέρας που μου έρχεται είναι το καυσαέριο των αυτοκινήτων…

Θέλω να ξεκινάω 7.45 και 8.00 να είμαι στη δουλειά μου. Όχι 6.45 και να είμαι 8.05 και να τ ’ακούω από τον κάθε ηλίθιο προιστάμενο, και το χειρότερο να μην φταίω εγώ που άργησα, αλλά το λεωφορείο που το περίμενα μισή ώρα και ήρθε γεμάτο και δεν με πήρε.

Θέλω να βγαίνω από την πόρτα και να περπατάω όχι να τρέχω πανικόβλητη να προλάβω δεν ξέρω κι εγώ τι.

Βάζω μια άνω τελεία και η ιστορία συνεχίζεται. Δεν θα κάτσω εδώ να με ρουφήξει η κινούμενη άμμος. Γιατί αυτό γίνεται αυτή τη στιγμή.

Αυτά από μένα.

ΥΓ1: Δεν θα απαντήσω σε σχόλια που υπονοούν ότι γκρινιάζω, και ότι δεν μπορεί να είναι τόσο τραγικά τα πράγματα, ‘’βάζω σάλτσες’’…Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι... Είναι τόσο τραγικά τα πράγματα και άλλο τόσο… Το ότι γελάω δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω κιόλας τι συμβαίνει στη ζωή μου. Όταν κάποιος δεν είναι σε ένα πρόβλημα, δεν μπορεί να το καταλάβει. Ισχύει για τους πάντες. Και για μένα. Ποτέ δεν είπα ότι καταλαβαίνω ακριβώς τον άλλο, αλλά είπα ότι θα είμαι εκεί, ό, τι και αν αποφασίσει. Κανείς, ούτε οι γονείς μας, δεν μπορούν να καταλάβουν την θύελλα στην ψυχή μας. Μπορούν όμως να είναι εκεί. Να μας ακούνε. Κι εγώ αυτό θέλω. Η έκφραση πχ ‘’θα φτιάξουν τα πράγματα’’ δεν με βοηθάει. Όταν την πιστέψω, και φύγω, θα φτιάξουν.Τα λόγια είναι λόγια...

ΥΓ2:Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος.

ΥΓ3: τραγουδάκι; Εννοείται.

Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
Μη, το μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν.

Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.

Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.

Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές.

ΥΓ4: Για όσους παιδεύουν και όσους παιδεύονται. Για όσους λένε ψέματα και για όσους τα πιστεύουν.

Σαν είχες άλλον  στην καρδιά
Τι ήθελες εμένα
Να με πληγώσεις να πονώ
Όσο να ζω, για σένα

Παίζεις με τις φτωχές καρδιές
Για να γλεντάς τα νιάτα
Κι ύστερα της ξελησμονάς
Στου χωρισμού την στράτα

Όσο κι αν παίζεις και γλεντάς
Θα’ρθεί κι εσέ η σειρά σου
Κι πίκρες κι αναστεναγμοί
Θα κάψουν την καρδιά σου

ΥΓ5.Ιστορίες απείρου κάλλους… Ο θείος και η θεία μου πήγαν στη γενέτειρα της θείας μου… Δεν έχει σημασία ο τόπος… Νησί του Αιγαίου. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Μαζεύανε ελιές στο κτήμα τους και έρχεται ο ξάδελφος της και τους απειλούσε με όπλο, τάχα μου ότι του καταπάτησαν κομμάτι του δικού του κτήματος,σε ένα κτήμα που η θεία μου έχει πάνω από δεκαετία από τους γονείς της,που πια δεν ζουν...

Ο άνθρωπος είναι το πιο άπληστο ζώο…

Αυτά θα τον σώσουν, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα κτήματα… Και αυτόν και όλους…

Άκουσα νέα τρομερά, της Αρετούσας τα παιδιά
βγάλαν τα μάτια τους για ένα χωράφι προίκα
ο Οδυσσέας εμπρηστής, ο Προμηθέας νταβατζής
κ ι ο Ερωτόκριτος υπάλληλος του ΙΚΑ.

ΥΓ6:soundtrack της βραδιάς και των ημερών-και των μηνών ίσως-τα εξής:

1.Στην αρχή των τραγουδιών-Ε.Αρβανιτάκη,διασκευή Ενδελέχεια,2.ο κύβος ερρίφθη-Μ.Κακέπης(απο την τηλεοπτική σειρά ''δουρειος ίππος'' κάποια χρόνια πριν) 3.Κακές συνήθειες-Μ.Πασχαλίδης, 4.Γέφυρες με πέτρες της σιωπής-Πυξ λαξ,Λ.Παπαδόπουλος,ερμηνεία Μ.Ξυδούς(από cd-single Νετρίνο) 5. οι παλιοί μας φίλοι-Δ.Σαββόπουλος ,6.Πονεμένη καρδιά-Μ.Λιδάκης,διασκευή από πολλούς, 7.Συβαρίτισσα-Μ.Πασχαλίδης.

ΥΓ7:Μετά το ηλιοβασίλεμα,έρχεται μια νέα μέρα, σε λίγες ώρες.

Η ζωή περνά και χάνεται

τρένο εκτός γραμμής

κοιτάζω την πορεία της

μα μένω απαθής.

Την βλέπω να εκτροχιάζεται

όμως δεν βρίσκω τρόπο

να εμποδίσω το κακό

δεν έχω βρει το όπλο.

Το όπλο να νικήσεις το κακό

λέγεται αγάπη

όμως το ‘χω χάσει από καιρό

-μόνη περπατώ-  

σε κρύο κι υγρό μονοπάτι.

Τα μάτια σου φωτίζουνε

αστέρια πάνω απ’ τον ώμο

όμως τα σβήνεις ξαφνικά

-περπατώ στα σκοτεινά-

σε άγνωστο δρόμο.

Έλα κοντά μου, φώτισε,

την σκοτεινή αυτή νύχτα

σαν άνθη τα όνειρα σκόρπισε

στο μαξιλάρι μου απόψε ρίξ’ τα.  

Α.Κ.

(10/1/2009)

Με έπιασε νοσταλγία… Κατέβασα απ ’τα  ράφια 2-3 από τα πολλά άλμπουμ φωτογραφιών που έχω. Τους βάζω και ετικέτες απ’ έξω, για να ξέρω τι περιέχουν. Είμαι πολύ τακτική με τα πράγματα που με περιβάλουν. Να ήμουνα τόσο τακτική και στη ζωή μου… Να μην τα έκανα θάλασσα… Αλλά μια χαρά ξέρω να κολυμπώ! Οπότε… Μικρό το κακό.

Βρήκα αρχικά τις πιο παλιές φωτογραφίες. Δεν είναι οι πιο παλιές που έχω. Έχει η μάνα μου πάνω, πολύ παλιότερες.

Βρήκα και μια αποκριάτικη φωτογραφία. Εγώ, 9 χρονών, ντυμένη βασίλισσα της νύχτας! Τώρα είμαι βασίλισσα της νύστας!! Χαχα!!

Βρήκα την σχολική μου τάξη, στο δημοτικό, πρέπει να είναι Ε δημοτικού.

Βρήκα και πιο πρόσφατες.

Τις πρώτες φωτογραφίες που έβγαλα 14 χρονών, στη Νάξο. Το μόνο μέρος που λάτρεψα κεραυνοβόλα. Από τότε σχεδόν κάθε χρόνο είμαι εκεί. Αλλά κι αν δεν πάω, πάντα γυρίζω εκεί. Ο μόνος τόπος που νιώθω δικός μου, ο τόπος της ψυχής μου. Την έχω δει και άνοιξη, την έχω δει και φθινόπωρο, την έχω δει και καλοκαίρι, την έχω δει και με βροχή. Πάντα υπέροχη.

Το χωριό του παππού μου είναι ορεινό, περίπου στο κέντρο του νησιού. Παλιά είχε μόνο σκάλες. Όταν πρωτοπήγε ο πατέρας μου, ο παππούς μου ανέβαινε 2-2 τα σκαλοπάτια και ο πατέρας μου δεν μπορούσε να τον φτάσει! Πως φαίνεται ο άνθρωπος της πόλης! Ο πατέρας μου 56 χρόνια, από τη μέρα που γεννήθηκε, δεν έχει φύγει από την Αθήνα, μόνο για διακοπές. Δεν έχει κανένα χωριό. Εκτός αν θεωρείται η Νέα Σμύρνη χωριό. Το 1952 ίσως να ήταν. Το Γαλάτσι πάντως το 1960 που πήγαινε η μητέρα μου σχολείο, είχε χωράφια, πηγάδια, βρύσες, και πρόβατα. Σπίτια αραιά και που. Φοβόταν που πέρναγε τα χωράφια, μην βγει κανένα φίδι.

Ο παππούς μου λέω καμιά φορά το μόνο σωστό στη ζωή του είναι η καταγωγή του και το μεγαλύτερο λάθος(δυστυχώς δεν έφταιγε,ο πόλεμος βλέπεις...) που έφυγε 17-18 χρονών και δεν ξαναέζησε εκεί...

Βρήκα και φωτογραφίες από ένα όμορφο Πάσχα του παρελθόντος, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού στο Λαύριο. Τότε που κάναμε όλοι μαζί γιορτές, ακόμα ήμασταν μικρά παιδιά με τα ξαδέλφια μου, σουβλίζαμε το αρνί και μετά το φαγητό πηγαίναμε για παγωτό. Τότε ζούσε και ο θείος μου…

Βρήκα και φωτογραφίες από το σχολείο, μέσα στο σχολείο με τις συμμαθήτριες μου, φωτογραφίες όλης της τάξης, φωτογραφίες από την Επίδαυρο και το Ναύπλιο, την μοναδική ημερήσια εκδρομή που πήγαμε στα 6(!!!!) χρόνια γυμνασίου- λυκείου. Αυτά που ακούω τώρα- τριήμερες, ημερήσιες συνέχεια- για μας ήταν ένα όνειρο τρελό όνειρο απατηλό.  Γενικά, για έναν παράξενο λόγο, το σχολείο μας ήταν πολύ αυστηρό με πολλά θέματα. Ίσως είχαν μείνει κατάλοιπα από τότε που ήταν θηλέων, πριν πολλά- πολλά χρόνια. Το τραγούδι της Βίσση ‘’στην Κυψέλη’’ για όσους το θυμούνται(μιλάμε για ..αρχαία ιστορία) για το σχολείο μου το έλεγε και την περιοχή που έμενα, αρκετά κοντά στις ανηφόρες που αναφέρει. Βρήκα και φωτογραφίες με καθηγητές μας, από την ημερήσια εκδρομή, μια από αυτές, η μαθηματικός μας στο γυμνάσιο, δεν ζει εδώ και χρόνια, αν και ήταν πολύ νέα, και πολύ καλή…

Ύστερα βρήκα φωτογραφίες με συμφοιτητές και συμφοιτήτριες μου από το Πάντειο. Σε γενέθλια της καλής μου φίλης από τη Ζάκυνθο. Μια μεγάλη παρέα που απ’ το Κουκάκι κατέληξε στο ‘’Σταυρό του Νότου’’ εκείνο το βράδυ, 12/12/1996. Ωραία χρόνια!

Βρήκα και φωτογραφίες από την ορκωμοσία μου. Σεπτέμβρης του 1999, 22 του μήνα για την ακρίβεια, και η ορκωμοσία έγινε στον κήπο του πανεπιστημίου! Ζήσαμε μεγάλες στιγμές! Εννοείται χωρίς μικρόφωνα. Για να ακούσουμε ότι φώναζε το όνομα μας έπρεπε να διαθέτουμε μαντικές ικανότητες. Οι φωτογράφοι μας είχαν κάνει κλωστές τα νεύρα, πήγαιναν στην πρώτη γραμμή και εμείς μέναμε πίσω, που να ακούσουμε το όνομα μας μετά. Γίνονταν μετασεισμοί συνέχεια, ευτυχώς δεν τους πολυκαταλαβαίναμε γιατί συνέχεια ήμασταν εν κινήσει. Είχαν έρθει φίλοι και συμφοιτητές και είχα χαρεί πολύ. Ήταν και ο λατρεμένος παππούς μου και η γιαγιά. Τώρα δεν βρίσκονται στη ζωή…

Μετά πήγαμε για καφέ με τα παιδιά απέναντι και ύστερα για φαγητό με τους γονείς μου στη Γλυφάδα. Πτυχίο πήρα όσο να ‘ναι. Ας το γιορτάσω σκέφτηκα, τώρα αρχίζουν τα παλούκια… Πόσο δίκιο είχα…

Βρήκα και φωτογραφίες από οικογενειακές εκδρομές, που πηγαίναμε όλοι μαζί, θείες, θείοι, ξαδέλφια, όσο ήμασταν μικρά. Μια εκδρομή είχαμε κάνει στην Αγία Θεοδώρα Αρκαδίας, όπου υπάρχει ένα εκκλησάκι με 17 δέντρα στην στέγη του. Δεν υπάρχουν πουθενά ρίζες. Υπάρχει ιστορία από πίσω. Όποιος θέλει, με ρωτάει του την λέω. Ένα θαύμα της φύσης. Αξίζει μια εκδρομή, το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Μετά βόλτα στην Καλαμάτα και εγώ σαν παιδάκι να κάνω τις γνωστές βλακείες μου, να ανεβαίνω στα αλογάκια πάνω, δίπλα στα περίπτερα. Τι γέλιο κάναμε!! Όλοι ανεβήκαμε!! Χαχα!!

Βρήκα και φωτογραφίες από άλλες εκδρομές. Από Χριστούγεννα. Από Πάσχα. Από πάρτυ που έκανα στα γενέθλια μου. Σε παλιά σπίτια. Τότε που και οι φίλες μου ήταν αλλιώς. Κοντά.

Τώρα;

Έμεινε τίποτα ίδιο;

Από όλα αυτά εγώ μόνο. Παιδάκι ακόμα. Δεν άλλαξα πολύ. Άλλαξα λίγο. Όσο χρειάζεται. Όσο χρειάζεται για να μην μου κλέβουν την μπουκιά απ’ το στόμα. Ήμουνα ντροπαλή. Τώρα δεν είμαι. Με τίποτα. Αν χρειαστεί, ‘’βαράω στο ψαχνό’’. Από άποψη ειλικρίνειας. Προτιμώ να διεκδικήσω κάτι και να το χάσω παρά να ελπίζω άδικα και να μετανιώνω που δεν τόλμησα. Αυτές τις αλλαγές τις δέχομαι ευχάριστα.

Πριν από 3 χρόνια είχα πάει με την μάνα μου και την ξαδέλφη μου στην Πάρο για ένα γάμο ενός γνωστού μας(αλλιώς σε αυτό το νησί δεν πάω να με πληρώνεις). Τηλεφώνησα σε μια παλιά μου φίλη και συμμαθήτρια που μένει εκεί, έχει παντρευτεί και έχει 3 παιδιά.

Δεν υπάρχει πιο καλοπροαίρετος άνθρωπος από την Παναγιώτα! Μου είπε μια φράση και με έστειλε…

Είχαμε ένα αστείο στην Α γυμνασίου. Είχα μια τσάντα που έβαζα στην πλάτη και είχε πολύ φαρδιά λουριά. Η Παναγιώτα το είχε βρει παιχνίδι και έκανε διάφορους ήχους, σαν να πηγαίνει αμάξι στις λωρίδες της τσάντας- λεωφόρους. Τρελή διδυμίνα σαν κι εμένα, τι περιμένεις!!

Μου λέει πριν 3 χρόνια: «Αν την είχες αυτή την τσάντα, ακόμα και τώρα το ίδιο θα έκανα».

Πείτε με τρελή αλλά μόνο που δεν έκλαιγα… Ήταν ό, τι πιο ωραίο είχα ακούσει… Κάποιοι άνθρωποι μένουν πάντα παιδιά… Κι ας έχει 3 παιδιά. Κι ας τα πηγαινοέφερνε στη Νάξο, πάνω-κάτω τα καράβια, όπου είχε διοριστεί καθηγήτρια Γερμανικών.

Τώρα; Εδώ στην Αθήνα; Μια ζωή ανιαρή, σαν ρούχο που πια πέρασε η μόδα του. Όταν όμως έρχεται μια μεγάλη χαρά, με κρατάει ζωντανή. Θα ξαναρθούν μικρές χαρές!! Εξίσου σημαντικές. Τις περιμένω. Μου ‘δωσε  εδώ η ζωή πράγματα. Ανθρώπους. Αυτό είναι το σημαντικό. Οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας. Μπορώ να πω ότι νιώθω τυχερή. Έχω ανθρώπους που με δέχονται για αυτό που είμαι. Παλιούς και νέους φίλους. Το πιο σημαντικό για μένα.

Έκλεισα το άλμπουμ. Έκλεισα και τα μάτια. Μεταφέρθηκα σε όμορφα ακρογιάλια. Με όμορφη συντροφιά.

Άνοιξα τα μάτια.

Κοιτώ την οθόνη. Δεν φοβάμαι. Νιώθω όμορφα. Χαμογελώ. Χαμογελούν τα μάτια μου. Έτσι… Χωρίς λόγο. Ή μάλλον όχι εντελώς ‘’χωρίς’’.

Μπορώ και ξυπνώ το πρωί και βρίσκω μια μέρα μπροστά για να την κατακτήσω. Άλλοι δεν το έχουν αυτό. Σκεφτείτε το όλοι εσείς(όχι εσείς, σχήμα λόγου) που γκρινιάζετε για όσα δεν έχετε και δείτε δίπλα σας όσα (κυρίως όσους) έχετε.

Πολλές φορές ψάχνουμε τον Παράδεισο πολύ μακριά και στην πραγματικότητα μπορεί να είναι δίπλα μας, απέναντί μας, να τον έχουμε ήδη βρει.

‘’Και γραμμή θα πάω να αράξω, στον Απόλλωνα στη Νάξο,

Τούτο το καλοκαιράκι, γλύκα μου μελαχρινάκι…’’

(η φωτογραφία από την πρώτη χρονιά που πήγα στη Νάξο. Απόλλωνας από ψηλά, από το σημείο που βρίσκεται ο Κούρος).

1.Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια
κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό
Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι
ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό
και μ' αφήναν νηστικό

Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι
και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή
Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά
του χωριού την εκκλησιά

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι
όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα
Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ
για τ' αφέντη το φαί

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

2.Τα πολυβόλα σωπάσαν
Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
Ένας βοριάς παγωμένος
Σαρώνει την έρημη γη

Στρατιώτες έρχονται
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

Στην πολιτεία βραδιάζει
Το χιόνι τις στέγες σκεπάζει
Ένα καμιόνι φορτώνει
Και κόβει στα δυο τη σιγή ...

Περιπολία στους δρόμους
Και κάποια φωνή που διατάζει
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή ...

3. Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς
ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τανκς

Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
δουλεύαν στον Μπράουν στο Φίσερ στον Κράφτ
ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ

Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
ανέμελοι δούλευαν πάντα στα τανκς
ποτέ τους δε διάβασαν Μαρξ
ιδέα δεν είχαν για τραστ και για κραχ

Ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
χωρίσαν σε Μπράουν σε Φίσερ σε Κραφτ
ο Μπράουν ο Φίσερ κι ο Κράφτ
εχθροί τάχα γίναν διαλύσαν το τραστ

Και πριν μάθουν τι είπε ο Μαρξ
στρατιώτες τους πήραν στον πόλεμο παν
ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ' τα τανκς

ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ
ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ

4. Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη.
Σαν να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα, κοιτώντας παθητικά τ' αστέρια.

Μακρινή τώρα είναι για μας η κάθε χαρά.
Η ελπίδα και η νιότη έννοια αφηρημένη.
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά ο όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός
κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα
κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας
να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα.

5. Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;

6. Σε τόπους π' ανταμώναμε
αν τύχει και περάσω
θαρρώ πως μού 'πεσε φιλί
και σκύφτω να το πιάσω

Έβγα να σε ιδώ
να παρηγορηθώ

Ένας μονάχα άνθρωπος
αλήθεια δεν ξεθάβει
δυο θέλει: ένας να την πει
κι άλλος να καταλάβει

Πρόβαλε να δεις
καρδιά που τυρρανείς

Το μονοπάτι της ζωής
σ' ένα γκρεμό τελειώνει
κι απού 'χει στην ψυχή φτερά
τ' ανοίγει και γλιτώνει

Έλα ταίρι μου
και πιάσ' το χέρι μου

7. Κοίτα που θα τα πλερώσω πάλι όλα τα σπασμένα,
πού 'σαι ρε Καραϊσκάκη, για να φας κανένα.

Τραβάτε καραγκιόζηδες να βγείτε στο μπερντέ,
ο γάιδαρος εψόφησε κι εσείς του λέτε ντε.

Όσοι με καταλαβαίνουν, λίγο μέσα μου σκλαβώνουν,
κι όσοι ροδανθούς με ραίνουν, πάντα με σταυρώνουν.

Εσύ που λίγο με μισείς και λίγο μ' αγαπάς,
ποτέ σου δεν ξεκίνησες και πουθενά δεν πας.

Τον θεό τονε πουλούνε, μα εγώ δε θα πλερώσω,
κάποια μέρα τους εμπόρους θα τους μαστιγώσω.

Ζωή που μας περίμενες μ' ορθάνοιχτη αγκαλιά,
σε φυλακές, ιδρύματα και πένθιμα σκολειά.

Ήττα μου, γλυκιά δασκάλα και σταυραϊτέ τση νιότης,
η αρρώστια του καιρού μας είναι η σοβαρότης.

Ένα κουνέλι κλέφτουμε και κάνουμε γιορτή,
κι εσείς κουνέλι γράφετε και τρώτε το χαρτί.

Θλίψη μου γλυκιά μου θλίψη, συντροφιά στην κάμαρά μου,
πως φοβούμαι μη σε χάσω, όπως τη χαρά μου.

Άμα ποθάνω ρίξτε με στα όρνια να με φαν,
να πάρουνε τα σπλάχνα μου, στα νέφη να τα παν.

8. Αγάλματα κινούμενα
σύμβολα μιας ζωής που απουσιάζει
μνημόσυνα του κόσμου των εμπόρων
τέχνη με τις σκιές
το μαύρο χρώμα γίνετ' ουρανός
ο ποταμός που φεύγει απ' την κοίτη

Έξω απ' τα μέσα τα επώνυμα
σ' ένα καινούργιο εντός, ανώνυμο,
με μια ουτοπία που τρελαίνει τους δασκάλους
η νύχτα παίζει με τα μυστικά της
ένστολοι τραβούν περίστροφα
η τράπεζα που καίγεται σας χαιρετά

Αγάλματα κινούμενα
δρόμοι της ηδονής αδιάβατοι
η μουσική της βίας δεν ορίζεται
Τέχνη με τις φωτιές
η λάμψη της αγάπης είν' εδώ
ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές
Αυτό που λένε σεβασμό
είναι μια αντίστροφη δική τους ενοχή
μολότωφ ξαγρυπνούν στου ορίζοντα το χάος

9. Κάποιο παράθυρο έχει φως
κάποιον τον καίει ο πυρετός
μας φεύγει βήμα-βήμα
Κάποιο καράβι στ' ανοιχτά
με χίλια βάσανα βαστά
να μην το πιεί το κύμα

Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ

Κάποιος στην άκρη του γκρεμού
κοιτάει το τέλος τ' ουρανού
μονάχος του πεθαίνει
Κάποιος στη μάχη πολεμά
η σφαίρα δίπλα μας περνά
στο στήθος του πηγαίνει

Κι εμείς οι άλλοι, μα το ναι
κάνουμε πάρτι ρεφενέ

Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ.

10. Είμαι σε μια γλάστρα στο σαλόνι
άντε το ταβάνι με πλακώνει
Το αίμα μου έχει γίνει χλωροφύλλη
άντε με ποτίζουν κάτι φίλοι

Μ' έχουνε στριμώξει στη μεσοτοιχία
μ' έχει μαραζώσει η ακινησία
Αχ, πού να τ' απλώσω τα κλαδιά μου
μου 'χουνε κλαδέψει την καρδιά μου

Μ' έχουνε φυτέψει δημοσιογράφοι
χάλαγα τη μόστρα έπεφτα απ' το ράφι
Μ' έχουνε φλομώσει ζιζανιοκτόνα
για να μη μιλάω, να μην έχω στόμα

Οι χειμερινοί οι κινηματογράφοι
κάθε καλοκαίρι μ' αγαπούν το γράφει
Τώρα που οι ταμπέλες έχουν κατέβει
χίλια ραντεβού σ' ένα Σεπτέμβρη

Οπα, όπα είπα λέω,
όπα, τραγουδάω και κλαίω

11. Σ' αυτό το χώρο κάτι μου φέρνει
ρίγη γλυκιάς αδιαφορίας
δεν τρέχει τίποτα έξω από μένα
ζω στο δικό μου μικρό παράδεισο

Σ' αυτό το χώρο όλα μας φέρνουν
ρίγη ηδονής, ρίγη ευτυχίας
δεν τρέχει τίποτα γύρω από μας
κανένα ίχνος ανησυχίας

Κλείνω τ' αυτιά μου σε κάθε ψέμα
που μου ξυπνά φόβο παράλογο
είμαι περήφανος που ζω σαν τον καθένα
στην αυτοκρατορία των ανάπηρων

12. Θάλασσα στη Λάρισα
σιδηρόδρομο στην Κρήτη
όχι τρύπες στις δεκάρες
έρχονται εκλογές

Πέσε μόνος σου αρχηγέ
απ' το προεκλογικό μπαλκόνι
κι ό,τι μας ενώνει
είναι αυτό που δε θα γίνει ποτέ

Αν δε βγείτε πρώτο κόμμα
το ίδιο βράδυ Κυριακής
θα καείτε ζωντανοί
σαν λαμπάδες στις κολώνες της ΔΕΗ
κι αν δε βγούμε πρώτοι εμείς
το ίδιο βράδυ Κυριακής
να μας τρώνε τα λιοντάρια
στον ιππόδρομο με βάρδια

Έργα στις οδούς
θέσεις και μισθοί, αυξήσεις
εντυπώσεις, υποσχέσεις
έρχονται εκλογές

Κάθε τέσσερα χρονάκια
μία Κυριακή πολίτες
κι ό,τι δεν τους είπες
γράψ'το στο ψηφοδέλτιο κι εσύ
κι όχι να λες:

Αν δε βγείτε πρώτο κόμμα
το ίδιο βράδυ Κυριακής
θα καείτε ζωντανοί
σαν λαμπάδες στις κολώνες της ΔΕΗ
κι αν δε βγούμε πρώτοι εμείς
το ίδιο βράδυ Κυριακής
να μας τρώνε τα λιοντάρια
στον ιππόδρομο με βάρδια

Κάθε τέσσερα χρονάκια
μία Κυριακή πολίτες
κι ό,τι δεν τους είπες
γράψ'το στο ψηφοδέλτιο κι εσύ

13. Να δουλεύεις τόσες ώρες,
με χαλάζια και με μπόρες,
να μετράς υπερωρίες,
να πληρώνεις αμαρτίες.

Και για να επιβιώσεις μες στην εποχή του χάους,
γίνεσαι και Καραγκιόζης, γίνεσαι και Μίκι Μάους.

Να ρωτάει τ' αφεντικό σου,
αν μεγάλωσε ο γιος σου,
να τα πάρει είπε ο μάλλης,
να δουλέψει σα χαμάλης.

Και για να επιβιώσεις μες στην εποχή του χάους,
γίνεσαι και Καραγκιόζης, γίνεσαι και Μίκι Μάους.

Και τα ρέ-, και τα ρέστα της βδομάδας,
τη φανέλα της ομάδας,
να τα ρίχνεις ρε γαμώτο,
στα λαχεία και στο λόττο.

Και για να επιβιώσεις μες στην εποχή του χάους,
γίνεσαι και Καραγκιόζης, γίνεσαι και Μίκι Μάους.

Να ρωτάει τ' αφεντικό σου,
αν μεγάλωσε ο γιος σου,
να τα πάρει είπε ο μάλλης,
να δουλέψει σαν χαμάλης.

 

14. Θα σου στείλω δωράκι φτάνει να με ψηφίσεις
και λαμπρές υποσχέσεις για να ξενυχτήσεις.
θα σου βρω και δουλειά σε δημόσια υπηρεσία
να βαριέσαι δουλεύοντας χωρίς ανησυχία.

Εσένα καλλιτέχνη μου που με ξεφωνίζεις
θα σε πάω στη κορυφή το θεό για ν' αγγίξεις.
Πιο ψηλά ακόμα πιο ψηλά.

Θα χαράξω πεζοδρόμια για τυφλούς αναβάτες,
φτάνει να 'χουν στην τσέπη
τους δικούς μου τους χάρτες.
θα ανοίξω και θέατρα με τσόντα και ελπίδα
να γκρεμίσει τους ήρωες η παλιά σου πατρίδα.

Εσένα καλλιτέχνη μου που με ξεφωνίζεις
θα σε πάω στη κορυφή το θεό για ν' αγγίξεις.
Πιο ψηλά ακόμα πιο ψηλά.

Θα διαλέξω εργάτες απ' τους μετανάστες
για να γίνουν επιστάτες οι δικοί μας εργάτες.
θα πετάξω τα κιτάπια της αστυνομίας
να ξεχάσω ότι ήσουνα παλιός αμφισβητίας.

15.Καυτή βροχή στα μάτια σου
Ξεπλένει την αλήθεια.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρές σαν άγγελοι-
Ρουφιάνοι για βοήθεια.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Κλειστές ζωές σα θέατρο
που τρέμει τις αργίες.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρες σαν κυριακές
και σαν χλωμές αγίες.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Δε φταίει κανείς-δε φταίει κανείς
όποιος κερνάει τη ζωή,
αυτός τη σεργιανάει.
Δε φταίει κανείς.

Ψευτο-ευχές,χαμόγελα
πνιγμένα στις ρυτίδες.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρές διάφανες,
με πύρινες λεπίδες.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Δε φταίει κανείς-δε φταίει κανείς
όποιος κερνάει τη ζωή,
αυτός τη σεργιανάει.
Δε φταίει κανείς.

Δε φταίει κανείς-δε φταίει κανείς
όποιος φοβάται την αυγή,
τη νύχτα ξαγρυπνάει.

Γυμνές ακτές τα χείλη σου
με τη σιωπή παλεύουν.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρές που χάθηκαν
και τώρα σε γυρεύουν.

Καλή χρονιά σε όλους!!Καλή χρονιά σε όποιους δεν είπα αλλά και σε όποιους είπα δεν πειράζει,οι ευχές καλές είναι,όσες φορές και να ευχόμαστε.Περισσότερα χαμόγελα να έχουμε όλοι.Να έρχονται οι χαρές σαν καταιγίδα και οι λύπες σαν ψιχάλες.Για όλους μας.

Βρήκα κάτι αστείες φράσεις και θα τις παραθέσω.Τις περισσότερες τις είχα ξανακούσει.Έχω διάφορα βιβλία με αστεία.Κάποια μέρα θα διαλέξω τα πιο αστεία και θα τα γράψω.

Να λοιπόν μερικά,με αλφαβητική σειρά:

Αθήνα πρωτεύουσα του πολιτισμού της μόλυνσης και της αντιπαροχής

Αν έχεις τύχη διάβαινε, αν έχεις χρήματα πάρε αυτοκίνητο...

Aν ο Θεός ήταν Δημοκράτης δεν θα έδινε δέκα εντολές, θα έδινε δέκα προτάσεις προς συζήτηση.

Αν τα λάθη διδάσκουν τότε έχω μια καταπληκτική μόρφωση.

Aρπαξα την ζωή μου από τα μαλλιά, αλλά φορούσε περούκα.

Αυτό που με ανησυχεί με το μέλλον είναι ότι όσο πάει και πλησιάζει.

Αυτοί που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.

Βαρέθηκα, σταματήστε τη γη να κατέβω!

Γελάει τελευταίος όποιος δεν κατάλαβε το ανέκδοτο.

Δεν είμαι προκατειλημμένος. Απλά μισώ τους πάντες.

Δημόσιος υπάλληλος είναι εκείνος που έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

Είμαι ένα απλός συνηθισμένος άνθρωπος, μόνο που είμαι λίγο πιο ωραίος από εσάς, και λίγο πιο έξυπνος από εσάς, και λίγο πιο δυνατός από εσάς, όπως είμαι και λίγο πιο πλούσιος από εσάς και σίγουρα βέβαια είμαι πολύ καλύτερος ψεύτης από εσάς.

Έχω διαβάσει τόσα πολλά γύρω από τους κινδύνους του ποτού και του τσιγάρου, που αποφάσισα να κόψω το διάβασμα.

Ζωή είναι αυτό που μας συμβαίνει την ώρα που εμείς κάνουμε άλλα σχέδια

Η ζωή είναι ένα αγγούρι, άλλος το τρώει και ζορίζεται, άλλος το τρώει και δροσίζεται.

Η χώρα διαλύεται από την αδιαφορία αλλά τι με νοιάζει εμένα!

Κουμουνιστής είναι εκείνος που δεν έχει τίποτα και θέλει να το μοιραστεί με όλο τον κόσμο.

Μάθε από τα λάθη των άλλων γιατί η ζωή είναι πολύ σύντομη για να τα κάνεις όλα μόνος σου.

Μην ροχαλίζεις μεσ' την τάξη. Σκέψου λίγο και τον διπλανό σου που προσπαθεί να κοιμηθεί.

Όργια τέλος, φαΐ τέλος, Κάπνισμα τέλος, ποτό τέλος, ναρκωτικά τέλος, χαρτιά τέλος, ξενύχτι τέλος, κλεψιές τέλος. Αδικίες τέλος. Γαμώτο, με στενεύει το φωτοστέφανο.....

Όταν αντιγράφεις κάποιον λέγεται "κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας", όταν αντιγράφεις πολλούς μαζί λέγεται "έρευνα".

Όταν πεθάνω θα πάω στον παράδεισο γιατί την κόλαση την έζησα εδώ.

Όταν παίρνεις λάθος τηλέφωνο ποτέ δεν είναι κατειλημμένο.

Τα λεφτά είναι ακριβώς όπως το σεξ. Δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο αν δεν τα έχεις και σκέφτεσαι όλα τα άλλα αν τα έχεις.

Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι ή ανήθικα, ή παράνομα ή παχαίνουν.

Το άσχημο με την θεωρία είναι πως σου λέει πως δουλεύει ένα σύστημα, όχι γιατί δεν δουλεύει.

Φάτε σκατά. Δεν είναι δυνατόν τόσα δισεκατομμύρια μύγες να μην ξέρουν τι
κάνουν.

Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ, κι αν δεν φέξεις χέστηκα έχω και φακό.

Αυτά από μένα.Δεν θέλω να λέω δυσάρεστα ή να μιλάω για προβλήματα αρχή της χρονιάς,αν και δεν λείπουν.Απλά αποφάσισα φέτος ότι θα περνάνε ξυστά από δίπλα μου και δεν θα με τουμπάρουν όπως παλιά,θα τα τουμπάρω εγώ.Τέρμα σε ό,τι με πιέζει.

Τραγουδάκι;Εννοείται.

Δείτε και το  βιντεάκι.Αγαπημένο τραγούδι που έπαιξα εχθές στην κιθάρα,μεταξύ άλλων.