Αν και δεν συμπαθώ τις κοπες-πάστας(κοινώς copy-paste) κάποιες φορές κάποια κείμενα που μπορεί να πέσεις κατά σύμπτωση πάνω τους,μπορεί να σε εκφράσουν,να νιώσεις ότι συμφωνείς.Να έχουν εσωτερική δύναμη.
Μια αποχαιρετιστήρια επιστολή που οι γνώμες διχάζονται αν είναι τελικά του Γκαμπριελ Γκαρσια Μαρκες ή κάποιου άλλου,το όνομα του μου διαφεύγει αυτη τη στιγμή...Αν κάποιος γνωρίζει επι τούτου,ας μας διαφωτίσει.
Όταν όμως διάβασα το κείμενο,ένιωσα να με εκφράζει.Γιατί ο άνθρωπος στην πραγματικότητα λίγα πράγματα χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένος και ψάχνει όλα τα υπόλοιπα να αποκτήσει,εκτός από αυτά που έχουν πραγματική αξία.
Η ζωή είναι αγάπη...
Η ζωή είναι ταξίδι...
Είναι να μοιράζεσαι...
Να μην μισείς,να μην ζηλεύεις,να είσαι δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάς και σε χρειάζονται.
Να μην κρίνεις αυστηρά,να μην κατακρίνεις,να μην απορρίπτεις για λόγους που δεν έχουν σημασία.
Να κοιτάς το ''είναι'' κάποιου,όχι το ''εχειν'' ούτε το ''φαίνεσθαι'' με την πρώτη ματιά,κι αν δεν σε ικανοποιει,να φευγεις...Μεγάλο λάθος...Όπως και το να μην δίνεις ευκαιρία για λόγους μηδαμινούς,στον εαυτό σου να ευτυχήσει και στους άλλους να δείξουν την αξία τους...
ΑΥΤΑ είναι ΖΩΗ για μένα.
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :
“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Όταν χάνεις την ελπίδα σου και ξαφνικά γίνεται ένα θαύμα και την βρίσκεις ξανά, τα λόγια είναι φτωχά να περιγράψουν πόσο γεμάτη είναι η ψυχή σου…Όσα και να πω,θα είναι λίγα...Νιώθω πολύ περισσότερα...Πλημμυρίζω συναισθήματα...
Αυτές οι λίγες μέρες ήταν πολύτιμες…
Ταξίδευα σε δυο μάτια που με κοιτούσαν με αγάπη…
Άκουγα λόγια τρυφερά που τόσο μου είχαν λείψει όλα αυτά τα χρόνια…
Σχεδίαζα ένα μέλλον με σένα, μαζί με σένα…
Περπατούσα με το χέρι μου να χάνεται μες το δικό σου…
Ζέσταινα την αγκαλιά μου τις κρύες Βορειοελλαδίτικες νύχτες…
Μοίρασμα στιγμών…
Κρατάμε την εικόνα ο ένας του άλλου…Δεν χορταίνουμε… Πάντα διψασμένη…Πάντα διψασμένος… Πάντα ο χρόνος θα τελειώνει… Δεν θα αρκεί…
Μοιάζει σαν όνειρο…
Λες ότι ακόμα σου φαίνεται πως ζεις ένα όνειρο… Που με έχεις δίπλα σου… Που αποφάσισα μες το χειμώνα να έρθω… Που υπάρχω στη ζωή σου…
Τσουχτερό κρύο…
Ζεστή η αγκαλιά μας…
Τώρα πια ξέρω, μου λες…
Τώρα πια ξέρω, κι εγώ…
Μαγικές στιγμές…
Θα τις θυμάμαι όσο ζω. Αυτό το πρώτο ταξίδι.
Θα ‘ρθει όμως η στιγμή που δεν θα φεύγω…
Το υπόσχομαι μάτια μου πως θα έρθει… Σύντομα, θέλω να ελπίζω…
Θα έρθει η στιγμή που κανένα τρένο δεν θα με πάρει. Που θα ζω δίπλα σου.
Στην παγωμένη πόλη του Βορρά,
στη ζεστή καρδιά σου,
θα χάνομαι στην καστανή ματιά,
θα πάψω να φοβάμαι μες την αγκαλιά σου…
8 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού,
εδώ είναι το ταξίδι...
Που λέει και το τραγούδι.
Εδώ είναι το ταξίδι.
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ...
Στο είπα μάτια μου...
Τέτοια ώρα αύριο θα είσαι στην αγκαλιά μου ήδη.Δεν θα βγεις ποτέ από εκεί.
Θα φύγω πάλι.Το ξέρεις.Το ξέρω.Ο χρόνος ποτέ δεν θα φτάνει όταν θα είμαστε μαζί.Πάντα διψασμένοι θα μένουμε...
Σημασία έχει που έρχομαι.Σημασία έχει που κι εσύ ήρθες.Που βλεπόμαστε.
Την απόσταση οι άνθρωποι την ορίζουν καρδιά μου...Το ξέρουμε και οι δυο.Εμείς δεν έχουμε .Είναι επειδη ζούμε ο ένας μες τον άλλο...
Έχουμε μια ζωή ολόκληρη να είμαστε αγκαλιά.Θα κρυώσει για λίγο η αγκαλιά μας,θα ζεσταθεί σύντομα και πάλι.
Αφού το ξέρεις,μάτια μου.Αφού το ξέρω κι εγώ.
Δεν είμαστε παιδιά να παίζουμε.Ξέρουμε.Όταν κοιταχτήκαμε στα μάτια ξέραμε.
Ότι από εκείνη την ώρα...
Εδώ είναι το ταξίδι...
Στα μάτια μας...
Ταξιδεύουμε ο ένας στα μάτια του άλλου.
Βγάζω εισιτήριο διαρκείας για τα μάτια σου.Για να ταξιδεύω πάντα εκεί.
Κι εσύ...Ταξιδεύεις πρώτη θέση στα δικά μου.Εισιτήριο διαρκείας επίσης.
Ανοιχτές ημερομηνίες.
Πάντα ο χρόνος τελειώνει...Δεν φτάνει...Δεν ξεδιψάμε...Πάντα ο ένας θα λείπει στον άλλο...Αλλά δεν έχει σημασία.
Τώρα πια δεν έχει.
Δεν έχει τίποτα άλλο σημασία.
Παρα μόνο αυτό το ταξίδι...
Των ματιών...Των χειλιών...Των σωμάτων...Των ψυχών...
Εδώ είναι το ταξίδι...
9 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Πως μπορεί να αλλάξει η ζωή μας ξαφνικά… Όταν όλα μοιάζουν ίδια, άχρωμα, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να γίνει κάτι και να πλημμυρίσουν χρώματα…
Κοίταξα τα μάτια σου… Είχαν τόση αλήθεια…
Δεν μπορούσες να χορτάσεις… Δεν μπορούσα να χορτάσω…
Την εικόνα μου κρατάς… Την εικόνα σου κρατώ…
Πολύτιμη εικόνα…
Φιλί από μέλι και ματιά από χρυσό… Καθρέπτης της ψυχής σου από χρυσό…
Η αγκαλιά μας ο κόσμος όλος…
Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας…
Κουβάρι έγιναν τα όνειρα.. Δυο νύχτες…
Μέρες που περνούν σαν νερό…
Τόσο ταξίδι μάτια μου… Δεν το σκέφτηκες… Το ήθελες… Έστω για μια μέρα… Δεν θέλω άλλη απόδειξη… Τώρα ξέρω…
Την επόμενη εβδομάδα η σειρά μου…
Θα περπατώ στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης σου.
Τα μάτια σου τα πιστεύω… Πρώτη φορά που πιστεύω μάτια… Πρώτη φορά που λένε αλήθεια δυο μάτια, που δεν φοβούνται να δακρύσουν από αγάπη… Που με κοιτάνε με αλήθεια… Να μου χαρίσουν ζεστασιά…
Ταξίδεψα στην καστανή ματιά…
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ…
Τα τρένα που φύγαν
αγάπες μού πήρανε.
Αγάπες και κλαίνε,
ποια μοίρα τις μοίρανε;
Δώς μου χέρι να πιαστώ
να πιαστώ, να κρατηθώ,
ένα γέλιο, μια ματιά
κι ανασταίνετ' η καρδιά.
Το τρένο σε πήρε
πουλί, χελιδόνι μου.
Σε τύλιξ' η νύχτα
κι ορφάνεψα μόνη μου.
Μόνο προσωρινά,το τρένο σε πήρε…
Ένα άλλο τρένο θα φέρει εμένα κοντά σου…
8 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Πρώτο post του 2010.
Εύχομαι σε όλους καλή χρονιά! Ο νέος χρόνος να φέρει τα δώρα του. Το σημαντικότερο όλων η υγεία. Ύστερα η αγάπη. Η κινητήριος δύναμη, που δίνει ελπίδα και ζωή. Όλα τα άλλα κενά αν δεν υπάρχει. Όσο κι αν κανείς δεν το ξέρει, δεν το πιστεύει ή δεν το παραδέχεται, η αγάπη μας κινητοποιεί και μας κάνει να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Εύχομαι να φέρει σε όλους εστω κι ένα κομμάτι από όσα νιώθω...Έτσι κι αλλιώς κι οι λέξεις αδυνατούν να τα περιγράψουν επακριβως...
Είχα πει ότι για όσο διάστημα θα είμαι στεναχωρημένη, όπως ήμουν τον τελευταίο καιρό, δεν θα γράφω. Κράτησε αρκετές μέρες αυτή η κακή διάθεση, αλλά έδωσε τη θέση της σε μια διάθεση όχι απλά καλή, σε μια διάθεση τόσο ανεβασμένη, που νιώθω δυνατή και έτοιμη να κατακτήσω τη ζωή.
Έφυγε ο παλιός χρόνος και μας άφησε το καλύτερο δώρο, μάτια μου… Τον έναν στη ζωή του άλλου…
Είχα πάψει να πιστεύω στην δύναμη της αγάπης… Το ίδιο κι εσύ… Μέχρι που την συναντήσαμε… Έστω κι έτσι… Με τόσα εμπόδια. Μαζί θα τα ξεπερνάμε…
Όλα όσα ζήσαμε τις τελευταίες μέρες και νομίζουμε πως ζούμε σε όνειρο, αυτά μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε… Το νιώθεις κι εσύ και το ξέρω.
Πρώτη φορά που νιώθω τόσο δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα… Η δύναμη της αγάπης σου με κάνει δυνατή. Αυτά τα δάκρυα που κύλησαν για μένα. Αυτές οι λέξεις που δείχνουν τόση αγάπη… Αυτά που πλημμυρίζουν την ψυχή σου…
Μέσα σε μια πόλη εκατομμυρίων δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να καταλάβει και να εκτιμήσει τον εσωτερικό μου κόσμο και να θέλει να σταθεί δίπλα μου, να μπλέξει τη ζωή του με τη δική μου και ήρθες εσύ, για να το κάνεις…
Η απόσταση μάτια μου δεν μετριέται με τα χιλιόμετρα… Το ξέρεις… Το νιώθεις… Εμείς δεν έχουμε απόσταση… Ζούμε ο ένας μέσα στον άλλο… Τα δικά σου μάτια κοιτάζουν την Αθήνα. Τα δικά μου κοιτάζουν στην πόλη σου… Η δική μου καρδιά χτυπάει μέσα σου κι η δική σου μέσα μου. Είμαστε ένα.
Αυτά τα δάκρυα, τα δάκρυα της αγάπης σου… Μην τα φοβάσαι.. Κι οι άντρες κλαίνε μάτια μου όταν το νιώθουν…
Πίστευα ότι η αγάπη είναι μια κενή λέξη που υπάρχει μόνο στα μυθιστορήματα ,στα τραγούδια, ένα συναίσθημα που γεννήθηκε για να αφορά μόνο τους άλλους και όχι εμένα, γιατί δεν την είχα συναντήσει.
Και τώρα, στην τρίτη δεκαετία της ζωής μας, στα 33 μας χρόνια, τη συναντήσαμε. Περνώντας από μπόρες, βγήκαμε δυνατοί και άξιοι να την ζήσουμε.
Όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Αφού πιστέψαμε στον εαυτό μας, στην αγάπη, όλα τα εμπόδια μοιάζουν αστεία πλέον.
Έχουμε μια ζωή να μοιραστούμε. Τόσα χρόνια… Που οι στιγμές μας είναι απλά σταγόνες. Όλα θα έρθουν στην ώρα τους.
Τώρα πια δεν φοβάμαι. Αναθεώρησα και για θέματα που σου είχα πει στην αρχή ότι με φοβίζουν. Θα το δοκίμαζα μαζί σου. Εφόσον ξέρω ότι κι εσύ το θέλεις.
Κάποια στιγμή θα σε ξυπνώ με μια γλυκιά καλημέρα και ένα φιλί. Όταν θα μένουμε μαζί.
Το είχα πει ότι η επόμενη μετακόμιση μου θα αφήσει πίσω μια πόλη που μισώ. Θα με φέρνει πίσω μόνο εδώ η παρουσία των γονιών μου και κάποιων λίγων αληθινών φίλων.
Όπου και να έμενες θα ερχόμουνα. Και στα σύνορα θα ερχόμουνα αν χρειαζόταν.Ε,δεν πειράζει...Θα λοξοδρομήσω... Αντί για νότια που έλεγα θα πάω, θα πάω Βόρεια...Μαζί σου να είμαι και όπου να 'ναι.
Πλησιάζουν οι μέρες μάτια μου που θα βρεθούμε… Που θα σε σφίξω στην αγκαλιά μου.
Δεν ζούμε σε όνειρο ,δεν θα ξυπνήσουμε, είμαστε ξύπνιοι, μην φοβάσαι. Η πραγματικότητα μοιάζει με όνειρο.
Έχουμε μια ολόκληρη ζωή μπροστά μας. Να την φτιάξουμε όπως θέλουμε.
Τι απρόβλεπτη που είναι η ζωή…
Έτσι ξαφνικά σου χαρίζει τα δώρα της. Εμάς τα χάρισε λίγο πριν φύγει ο παλιός χρόνος να αφήσει τη θέση για τον καινούριο. Τον πρώτο χρόνο της κοινής μας ζωής. Τον πρώτο χρόνο της ευτυχίας.
Από δω και πέρα τα χρόνια μας θα είναι ευτυχισμένα. Έχουμε ο ένας τον άλλο.
Είσαι ό, τι πιο όμορφο μου έχει συμβεί και ξέρω πως είμαι ό ,τι πιο όμορφο έχεις νιώσει. Δεν έχω αμφιβολία για σένα και δεν έχεις για μένα. Αυτό είναι τόσο ακριβό… Όλα αυτά που νιώθουμε… Τόσο αληθινά που δεν μας λυγίζει τίποτα. Μαζί θα τα περνάμε.
Αγάπη…
Μια λέξη μικρή, ένα συναίσθημα μεγάλο… Κάτι που νόμιζα ότι δεν υπάρχει αλλά εσύ με την παρουσία σου μου έδειξες ότι ο κόσμος δεν είναι και τόσο χάλια τελικά, υπάρχουν και άνθρωποι με αισθήματα, που δεν φοβούνται και δεν ντρέπονται να τα δείξουν.
Πίστευα ότι ένας άντρας στα 33 του θα φοβόταν να δείξει και να εκφράσει την αγάπη του… Θα ντρεπόταν να κλάψει… Δεν θα παραδεχόταν την αγάπη που πλημμυρίζει μέσα του… Δεν θα τσαλακωνόταν μπροστά σε μια γυναίκα, δεν θα έδειχνε την αδυναμία που της έχει… Δεν θα παραδεχόταν ότι αν την χάσει θα πεθάνει…
Φαίνεται ως τώρα λάθος άντρες είχα συναντήσει και επιτρέψει να μπουν στη σκέψη μου… Που δεν είχαν τίποτα να δώσουν, αλλά γύρευαν να πάρουν.
Σε σένα εκτίμησα και σεβάστηκα την διαφορετική ματιά σου. Όλα αυτά που έχεις στην ανεκτίμητη ψυχούλα σου… Το ότι δεν ήσουν σαν τους άλλους που γύρευαν μόνο να πάρουν… Και ξέρεις τι να πάρουν μάτια μου…
Μπορούμε και συζητάμε τα πάντα. Δεν κρίνεις τα λάθη μου. Ούτε εγώ τα δικά σου. Είναι πολύ σημαντικό.
Από δω και πέρα μόνο ουράνιο τόξο θα υπάρχει στον ουρανό μας, μόνο λιακάδα. Μόνο ευτυχία στην ζωή μας. Όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν, ήδη περάσαμε το πρώτο, δεν θα μας λυγίσει.
,
Μα εγώ έχω εσένα, κι εσύ εμένα
Κι είν' η αγάπη μας χρυσό πουλί
Μα εγώ έχω εσένα, κι εσύ εμένα
Δυο π' αγαπιούνται είναι πολλοί….
Μην το ξεχάσεις ποτέ…
Δε ζω χωρίς εσένα ούτε λεπτό
Αγάπη μου της μοίρας ήταν γραφτό.
Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν' απαλύνω
Που σε πονά...
Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά...!
Σε νιώθω, σε λατρεύω και σε ποθώ
Κι αν κάποτε σε χάσω θα τρελαθώ.
Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν' απαλύνω
Που σε πονά...
Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά...!
ΥΓ1: Στο αφιερώνω…
ΥΓ2: Τι νόμιζες; Η φωτογραφία θα μπορούσε να ‘ναι άλλη εκτός από την πόλη σου που θα γίνει και δική μου κάποια μέρα;
ΥΓ3:Και παραφράζοντας τον ποιητή... ''το τρένο θα 'ρθει στις 8,ταξίδι προς την Κατερίνη,Γενάρης μηνας δεν θα μείνει...'' Ξέρεις εσύ μάτια μου...
18 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
αγάπη ελπίδα ζωή ταξίδι αλλαγή αναμνήσεις σκέψεις γνώσεις παράξενα σοφίες δημιουργία διάφορα στιγμές ευχές χαρά χαμόγελο όνειρο ιδέες νοσταλγία συμπεράσματα συνταγές συνταγή ανέκδοτα φιλία θυμός μοναξιά ιστορία λιμάνι ψυχή λέξεις Μουσική παραμύθι περι ζωής μουσικής φιλίας έρωτα χαμόγελου ποιήμα σιωπή πιστεύω συμπέρασμα χιούμορ χιουμορ ζωγραφική συμβουλές τραγούδια ταινία ταινίες γάμος μετακόμιση παρέα ευτυχία χρήσιμα site ψηφιδωτό στιγμες