Υστερα από τις εργασίες,τις διεργασίες και επεξεργασίες στο μυαλό μου και μετά από σύντομη σύσκεψη με τον εαυτό μου,κατέληξα σε διάφορα συμπεράσματα.Ζήτησα βέβαια και τη  βοήθεια του κοινού αλλά βρήκα άκρη τελικά.Η παλιά καλή και αστεία Αυγή επιστρέφει.Δεν μου πάει να είμαι σοβαρή,σοβάρεψα πολύ τις τελευταίες μέρες.Οι σκέψεις γίναν κουβάρι και την άκρη την είχα χάσει,πατούσα στο κουβάρι και έτρωγα και τούμπα από πάνω.Εγώ η ίδια δηλαδή και οι σκέψεις μου,ο μισός εαυτός μου έβαζε τρικλοποδιά στον υπόλοιπο.Μετά από τη χρήσιμη βοήθεια του κοινού, που εκφράστηκε με το στόμα της δασκάλας μου στο ωδείο,η οποία εκτός από δασκάλα και φίλη έχει γίνει και ψυχαναλύτρια-με ξέρει 11 χρόνια,και είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για μένα-κατάλαβα αυτά που λέω τόση ώρα,ότι ο μισός εαυτός μου βάζει τρικλοποδιά στον υπόλοιπο,η κακή και μίζερη πλευρά μου,που προσπαθώ και κοιμίζω,πολεμάει την γελαστή και ευχάριστη πλευρά.

Μου λέει συγκεκριμένα η Μάρω(η δασκάλα μου),πάτα και κανένα pause στις σκέψεις σου!Ηρέμησε λίγο,μια χαρά πάνε τα πράγματα τώρα,μην μιζεριάζεις,σταμάτα λίγο την επεξεργασία.Η αλήθεια είναι ότι έχω καταντήσει σεναριογράφος,επεξεργάζομαι τα πάντα στο μυαλό μου μέχρι τελικής πτώσεως,δικής μου(γιατί καταλήγω να στεναχωριέμαι) και του θέματος(Που από το πολύ που στριφογυρίζει στο μυαλό μου,ζαλίζεται και πέφτει).Σενάρια ολόκληρα πλάθω για κάθε κατάσταση.Για κάθε θέμα και πρόβλημα σκέφτομαι κάθε πιθανή εκδοχή.Η φαντασία μου καλπάζει με ταχύτητα φωτός.

Ετσι η παλιά Αυγή έρχεται στην θέση της.Η Αυγή που έχει ένα μυαλό γεμάτο αστεία και συχνά γελάει μόνη της.Ξαναγίνεται 365 μέρες κλοουν για να γελάνε όλοι(και εγώ φυσικά).Αφού είμαστε και σε περίοδο αποκριών,η κατάλληλη στολή θα ήταν να ντυθώ κλόουν,αλλά αυτό ειμαι ντυμένη μόνιμα.Άσχετο,αλλά έχω σκεφτεί κάτι αστείο να ντυθώ και στο πάρτυ,αρκεί να μπορέσω να το συνθέσω σωστά και να μην διαλύσει στο δρόμο.

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η πραγματικότητα είναι δεδομένη,αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που την βλέπουμε,η οπτική γωνία μας στα πράγματα.Αν λοιπόν καθίσουμε να στεναχωριόμαστε για αυτά που δεν έχουμε,τότε ίσως να χάσουμε την ευκαιρία να έρθουν στη ζωή μας νέα πράγματα.Για αυτό το λόγο πρέπει να εκτιμάμε αυτά που έχουμε στη ζωή μας και να μην έχουμε δεδομένο ότι θα τα έχουμε για πάντα.Nothing lasts forever but the earth and sky, που λέει και το τραγούδι.Μια σοφή ευχή που έκανε παλιά και ο φίλος μου ο Φίλιππας στις συναυλίες,να έχετε ό,τι αγαπάτε και να αγαπάτε ο,τι έχετε.

Όλα αλλάζουν,γυρίζει η ζωή σαν σφαίρα,άλλοι κερδίζουν,άλλοι χάνουν,άλλοι γελάνε,άλλοι κλαίνε,άλλοι μένουν μόνοι,άλλοι ζευγαρώνουν,άλλοι δουλεύουν,άλλοι κάθονται κλπ.Τίποτα δεν είναι σταθερό.Κάποιος είπε ότι η ζωή είναι ένα πάρτυ,ερχόμαστε όταν έχει αρχίσει και φεύγουμε πριν τελειώσει. Σοφή κουβέντα.

Τους τελευταίους μήνες δεν προλαβαίνω τις αλλαγές,μετά από ένα διάστημα που δεν άλλαζε τίποτα.Ομως ακόμα και να μην υπάρχουν,φροντίζω να δημιουργώ τις προυποθέσεις για να αλλάξουν τα πράγματα.Δεν κάθομαι με σταυρωμένα χέρια,βοηθάω τις καταστάσεις να αλλάξουν γιατί σαν άνθρωπος λατρεύω τις αλλαγές και προσαρμόζομαι εύκολα σ'αυτές και μισώ την ρουτίνα.Αφού στο ωδείο κάθε Δευτέρα από διαφορετικό δρόμο πάω,βαριέμαι να περάσω από τον ίδιο.Μου αρέσει επίσης να κάνω νέους φίλους,αλλά φυσικά διατηρώ τους παλιούς.Ο φίλος φαίνεται και στη χαρά και στη λύπη.Μπορώ να πω ότι πιο πολύ στη χαρά φαίνεται,όταν δεν χαίρεται με τη χαρά σου,τότε πιθανόν ζηλεύει.

Σκέφτομαι πολύ έντονα το καλοκαίρι που δεν θα δουλεύω(η νέα δουλειά που θα ξεκινήσω αύριο,θα είναι για 3 μήνες,και μετά πάλι από Οκτώβρη),σκέφτηκα λοιπόν να πάω στη Νάξο να νοικιάσω ένα σπίτι για όλο το καλοκαίρι και να κάτσω εκεί μέχρι Οκτώβρη να δω πως είναι η καθημερινότητα και αν βρω δουλειά,να μην ξαναγυρίσω Αθήνα.Βέβαια,επειδή όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια,ο Θεος γελάει,το αφήνω στην άκρη του μυαλού,και θα δούμε στην πορεία πως θα είναι τα πράγματα.Να δουλέψω και 3 μήνες,να βγάλω και τα έξοδα μου εκεί.Πάντως το έψαξα το θέμα και τα ενοίκια είναι απίστευτα χαμηλα.Εδώ στην Αθήνα είναι η εκμετάλευση.Ζούμε σαν τρελοί,αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Όλοι μες τα νεύρα.Καλωδιώνομαι όλη μέρα με τα ακουστικά,ακούω μουσική και περπατάω στο δρόμο,βαρέθηκα να ακούω τσακωμούς,κορναρίσματα,και βρισίδια.

Ολο αυτό το διάστημα που το μυαλό μου πλημμύριζε σκέψεις,είχα κενά μνήμης,και τρομέρη αφηρημάδα,ξέχναγα απίστευτα και έχανα πράγματα ή τα έψαχνα και δεν θυμόμουνα που τα έχω βάλει στο σπίτι.Ετσι στο ψυγείο,όποιος κοιτάξει,θα δει όλο σημειώματα.Σε σημείο να σημειώνω ακόμα και αν θέλω να πάρω ένα τηλέφωνο γιατί είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το ξεχάσω.

Τη φωτογραφία που έβαλα σήμερα,δεν την διάλεξα τυχαία.Την έχω πειράξει χρωματικά.Δεν είναι παλιά,εγώ την αποχρωμάτισα,την τράβηξα στην Νάξο πρόπερσυ.Την έβαλα για να πω ότι η πραγματικότητα έχει το χρώμα που της δίνουμε,το χρώμα που βλέπουμε εμείς και το ίδιο πράγμα αλλάζει ανάλογα την οπτική γωνία που θα το κοιτάξουμε.Η θάλασσα αυτή είναι από την άλλη πλευρά του λιμανιού,το σημείο λέγεται Γκρόττα,9 στις 10 φορές που θα δεις αυτό το σημείο στο λιμάνι,αυτό το κομμάτι είναι πάντα φουρτουνιασμένο,και το ακριβώς συμμετρικό,απέναντι κομμάτι,της ίδιας θάλασσας,από την πλευρά του λιμανιού,πάντα γαλήνιο.Ετσι κι η ζωή,9 φουρτούνες,μια γαλήνια στιγμή.Αλλά αυτή η στιγμή είναι τόσο όμορφη ώστε σε κάνει να ξεχνάς τις 9 φουρτούνες.

Εκείνη με ένα χαμόγελο και ένα πάθος να πιστέψει,και να αλλάξει την άχρωμη ζωή που ντύθηκε σαν ξένο ρούχο που δεν της ταιριάζει.

Εκείνος με μια φλόγα στα μάτια και μια παραίτηση.Ξένο ρούχο ντύθηκε και αυτός τη ζωή του,αλλά δεν την αλλάζει,δεν ξεγυμνώνει την ψυχή του από όσα τον πληγώνουν.

Δυο κόσμοι που συναντήθηκαν.Τυχαία;Ισως και όχι.

Εκείνη παλεύει να τον κάνει να πιστέψει.Δεν είναι εύκολο.Παρά τις δυσκολίες που έχει περάσει,δεν ξέχασε ποτέ να χαμογελάει.Κλείνει το μάτι στη ζωή και της φωνάζει δεν σε φοβάμαι.Το άχρωμο ρούχο της ψυχής της το ντύνει με έντονα χρώματα.

Όταν είδε τα μάτια του,χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες φτερούγισαν μπροστά της.Ήξερε πως πια είναι αργά...Στο δρόμο του γυρισμού δεν είναι ορατά πλέον τα ίχνη...Δεν προνόησε να αφήσει...Πως θα γυρίσει τώρα;Τα μάτια του κάρφωσαν την ψυχή της στο πάτωμα...

Εκείνος σκορπίζεται.Χαμόγελα απο φως,μάτια μαύρα σαν τη νύχτα.Κάρβουνα αναμένα,σπίθες που χορεύουν στα μάτια του...Βροχές που κρύβει,δάκρυα που δεν αφήνει να κυλήσουν...

Τον κοίταξε.Μια ματιά ήταν αρκετή.Ο δρόμος του γυρισμού αόρατος πια.Ξέρει ότι αυτός ο άντρας θα είναι η καταστροφή της.Για έναν παράξενο λόγο,δεν την νοιάζει.Για μια σταγόνα πιθανότητας να την σώσει,βουτάει στη θάλασσα της βεβαιότητας να την καταστρέψει.Θέλει να βάλει το χέρι της ασπίδα,να εμποδίσει τα μαχαίρια που θα του ρίξουν,κανένα να μην τον πληγώσει.Κρατάει στο χέρι κι η ίδια μαχαίρι,για να το στρέψει στον εαυτό της.Μια ζωή στρέφει πάνω της τα μαχαίρια.

Αγάπησε πολύ,δεν αγαπήθηκε.Το παράπονο της.

Σκέφτεται πως θα ήταν η ζωή αν εκείνος κοίταζε δίπλα του και δεν έψαχνε σε λάθος πράγματα την ευτυχία.Χρόνια κρατούσε μέσα της αγάπη να την χαρίσει όπου αξίζει...Τα καλύτερα δώρα της ψυχής της κρατούσε.Για εκείνον,έκρινε πως αξίζουν αυτά τα δώρα.Τα μαύρα μάτια που κρύβουν τα σκοτάδια της ψυχής του...Θυμήθηκε ένα κομμάτι του εαυτού της που ήθελε να ξεχάσει...Ξέρει πως είναι ο πόνος...Γιαυτό θέλει να σταματήσει τα μαχαίρια...

Μια γωνίτσα ζητάει στη ζωή του...Να κουρνιάσει,να χτίσει φωλιά...Δεν έχει κλειδί,για κανέναν παράδεισο.Την πρόθεση της γυμνή και ειλικρινή,το πάθος και την αλήθεια των συναισθημάτων και μια απέραντη αγάπη να του προσφέρει.

Χτίζει γέφυρα στα ποτάμια της λύπης του.Θέλει να τον βλέπει γελαστό.Αν κοίταζε δίπλα του...Μια ψυχή που λιώνει θα αντίκριζε.Γιατί όλοι ψάχνουν σε λάθος μέρη την ευτυχία;

Εκείνη ξέρει ότι δυο δυστυχίες ενωμένες κάνουν μια ευτυχία.Κουβαλάνε και οι δυο μοναξιά και δυστυχία.

Ας μπορούσε να το δει,εύχεται.

Να δει ότι δυο ενωμένες δυστυχίες φτιάχνουν τον παράδεισο...Την απόλυτη ευτυχία...

(όπως οι περισσότεροι άνθρωποι,όταν δεν είμαι καλά,όπως τώρα,γράφω...Δεν θέλω να κάνω άλλο σχόλιο)

Την κοιτούσε να περπατάει στην παραλία.Όπως κάθε μέρα,τέτοια ώρα.

Φορούσε το ίδιο λευκό φόρεμα,είχε πιασμένα τα μακριά μαλλιά της με ένα κοκκαλάκι σε σχήμα πεταλούδας.Ήταν ξυπόλητη,όπως πάντα.

Την πρώτη φορά που την είδε,νόμιζε ότι ήταν ένα δημιούργημα της φαντασίας του.Ο Άγγελος στα τριανταπέντε του χρόνια ήταν ένας ταλαντούχος και πετυχημένος συγγραφέας.

Όταν όμως την έβλεπε κάθε βράδυ,κατάλαβε ότι ήταν εκεί,ότι την έβλεπε στα αλήθεια.

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου,διέκοψε τις σκεψεις του.Η ευθραυστη υγεία του πατέρα του,τον καλούσε για άλλη μια φορά στην Αθήνα,διακόπτωντας τις διακοπές του στο νησί που γεννήθηκε.

Όταν πια γύρισε,μια εβδομάδα αργότερα,σχεδόν είχε ξεχάσει την κοπέλα της παραλίας.Ωσπου την ξαναείδε ξαφνικά να μαζεύει κοχύλια,την ίδια ώρα,στην παραλία,κάτω από το πατρικό του σπίτι.

Την επόμενη μέρα δεν φάνηκε.Ούτε την μεθεπόμενη.Την τρίτη μέρα,μαζί με τον καλύτερο του φίλο στο νησί,τον Άρη,την αναζήτησε.Την βρήκαν να πουλάει βραχιολάκια φτιαγμένα από κοχύλια,σε πάγκο.Απ'τα κοχύλια που μάζευε στο νησί.

Την πλησιάσε.Μιλήσανε.

Γαλήνη,του συστήθηκε.

Αγγελος,της είπε εκείνος.

Το ξέρω,έχω διαβάσει τα βιβλία σου,ήταν η απάντησή της.Τον είχε γνωρίσει.

Μια δυνατή φιλία ξεκίνησε.Εκείνος κρυφά ερωτευμένος μαζί της.Εκείνη έβλεπε στα μάτια του τον παιδικό της φίλο.Μοιάζαν σαν δυο σταγόνες νερό.Ο φίλος του επίσης ερωτευμένος μαζί της.Κι εκείνη το ίδιο.Δεν θα τολμούσε ποτέ να το πει.Δεν θα έμπαινε ποτέ ανάμεσά τους.

Λίγες μέρες αργότερα ο Άγγελος γύρισε ξανά στην Αθήνα.Ο Άρης είδε την Γαλήνη στην παραλία,την κοιτούσε από το σπίτι του που ήταν κι αυτό δίπλα στην παραλία,κοντά στο σπίτι του φίλου του.Την πλησιάσε και της μίλησε.Της πρότεινε να συναντηθούν το βράδυ.Δεν περίμενε να δεχτεί κι όμως δέχτηκε.

Το βράδυ συναντήθηκαν.Ηταν πιο όμορφη από ποτέ.Επιτέλους την έβλεπε και με παπούτσια.Μετά από ένα έντονο μεθύσι,κατέληξαν στο σπίτι του.

Την άλλη μέρα,εκείνος ξύπνησε χαρούμενος,για να κοπούν τα φτερά του σαν αντίκρισε το γράμμα δίπλα του,στο κρεβάτι.

Δεν μπορώ να μπω ανάμεσα σε δυο φίλους,όσο και να σε αγαπώ,ο Άγγελος θα στεναχωρηθεί πολύ αν μάθει τι έγινε.Φεύγω όσο είναι καιρός,του έγραφε.

Από εκείνη τη μέρα,ο Άρης έπεσε σε μελαγχολία.Σε κακή κατάσταση τον βρήκε ο φίλος του όταν γύρισε.Στις ερωτήσεις αν είδε τη Γαλήνη,δεν πήρε απάντηση.Την αναζήτησε στην Αθήνα.Μετά από καιρό την βρήκε.Εκείνη του είπε τα πάντα.

Ο Άγγελος γύρισε στο νησί και πήρε μαζί του και τον φίλο του στην Αθήνα.Η μοναξιά του έκανε κακό.Στα γενέθλια του τού έκανε ένα πάρτυ έκπληξη.Ήταν και η Γαλήνη.Από εκείνη τη μέρα,έγιναν αχώριστοι.

Ο Άρης και η Γαλήνη παντρεύτηκαν.Απέκτησαν μια κόρη,την Μαργαρίτα.Ο Άγγελος γνώρισε και παντρευτηκε την ξαδέλφη της Γαλήνης,την Αρετή.Γύρισε στην Αθήνα,μετά από απουσία χρόνων,ο Φώτης,ο παιδικός φίλος της Γαλήνης.Αποδείκτηκε ότι η ομοιότητα με τον Άγγελο δεν ήταν τυχαία.Σε ένα γράμμα που άφησε η θετή μητέρα του πριν το θάνατο της,εξηγούσε τα πάντα για το διαχωρισμό των διδύμων και την παράνομη υιοθεσία.Η Γαλήνη έφερε σε επαφή τον Αρη με τον πατέρα του που τον έιχε αρνηθεί στο παρελθόν,όντας πολύ νέος και ανώριμος για να γίνει πατέρας.Οι δυο άντρες προσπάθησαν να κερδίσουν τα χαμένα χρόνια.

Αυτή η κοπέλα που έφερε τη γαλήνη στις ζωές όλων-όπως έλεγε το όνομα της-είχε το πιο άσχημο τέλος.Στο γυρισμό από μια επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι,που είχε πάει με την τετράχρονη κόρη της και το σκυλάκι τους,την Ασπρούλα,η μικρή ακολουθώντας το σκυλάκι,κινδύνευσε να πέσει στο γκρεμό.Η Γαλήνη που έτρεξε πίσω της,έχασε την ισορροπία της και έπεσε,μαζί με το σκυλάκι.

Ο Άρης πήρε την μικρή και γυρίσαν στην Αθήνα.

Δεκαοχτώ χρόνια αργότερα,η Μαργαρίτα γύρισε.Στα ίδια μέρη.Ξανασυνάντησε τον παιδικό έρωτα της,τον Παναγιώτη.Εκέινος,έξι χρόνια μεγαλύτερος,είχε ερωτευτεί το κοριτσάκι τότε,στα δέκα του χρόνια,και εξακολουθούσε να την θυμάται.

Παντρευτήκαν και μείναν στην Αθήνα.

Ενα χρόνο αργότερα η Μαργαρίτα γέννησε τα δίδυμα παιδιά τους.

Ο Αρης και η Γαλήνη.

Και η ιστορία συνεχίζεται....

(Μια περίληψη της ιστορίας από ένα βιβλίο-από τα πολλά- που υπάρχει χρόνια στο συρτάρι μου.Γραμμένο από έμενα.Τα πρόσωπα και η ιστορία καθαρά της φαντασίας μου.Καμία σχέση με υπαρκτά πρόσωπα ή με κάτι που μου έχει συμβεί.)

Ξανά εδώ μετά από μέρες.Ως συνήθως,είχε κοπεί η σύνδεση μου και η δυνατότητα πρόσβασης στο διαδίκτυο.Να είμαι τόσες μέρες αποκλεισμένη στο σπίτι και να μην έχω και ίντερνετ...Στο Galatsi City ήμασταν αποκλεισμένοι.Κατεψυγμένο τοπίο τελείως!Με τόσες ανηφόρες και κατηφόρες,όποιος γενναίος αποφάσιζε να βγεί έξω,μπορεί να βρισκόταν στον Πειραιά,να τον είχε πάρει η κατηφόρα και να τον έβγαζε εκεί.Δεν επιχείρησα να βγω ούτε στο μπαλκόνι.Γύρω γύρω βουνά έχουμε.Ούτε λεωφορεία κινηθήκαν.Ούτε οι γάτες που ταίζουμε στη γειτονιά δεν φανήκαν.

Είμαι από τους ανθρώπους που ποτέ δεν συμπάθησε το χιόνι.Ούτε μικρή το συμπαθούσα.Μόνο από φωτογραφία το συμπαθώ.Όχι επειδή κρυώνω πάντως.

Δεν το συμπαθώ γιατί σε κλείνει μέσα και δημιουργεί προβλήματα.Ο βασικός λόγος όμως είναι ότι για μένα το χιόνι είναι μια  ξένη εικόνα της καθημερινότητας μου,επειδή δεν έχω κανένα χωριό που να πηγαίνω από μικρή,οι γονείς μου γεννηθήκαν και μεγάλωσαν και οι δυο στην Αθήνα.Για την ακρίβεια η μαμά μου στο Λαυριο Αττικής γεννήθηκε,αλλά στην Αθήνα μεγάλωσε και πήγε σχολείο.Ετσι το χιόνι το έβλεπα από φωτογραφίες,μπορεί να είδα πρώτη φορά στο δημοτικό,ας πουμε,αληθινό χιόνι.

Είμαι παιδί της λιακάδας,πως να το κάνουμε...Η μόνη πατρίδα που αναγνωρίζω είναι η Νάξος.Είναι ο τόπος της ψυχής μου.Εκεί που θέλω να ζήσω κάποτε.Το νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο παππούς μου.Πόσες φορές δεν έχω ευχηθεί να μην είχε φύγει από εκεί...Αλλά ήταν ο πόλεμος τότε βλέπεις και πήγε φαντάρος.

Ποτέ δεν με συγκίνησε ο χειμώνας,το χιόνι,η βροχή...Ακούω από φίλες και φίλους μου να λένε πόσο αγαπάνε τη βροχή και το χιόνι και τους κοιτάζω σαν να βλέπω φαινόμενο.Μετά όταν λέω ότι μισώ το χιόνι,με κοιτάνε αυτοί,σαν να βλέπουν εξωγήινο.Νόμιζα για μεγάλο διάστημα ότι είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στην Αθήνα που μισεί το χιόνι.Εγώ κι ο πατέρας μου.Αλλά τελικά,έχω γνωρίσει κι άλλους τώρα τελευταία που δεν το αγαπάνε.Ο πατέρας μου επίσης,μέχρι την εφηβεία,άκουγε χωριό και δεν ήξερε τι σημαίνει.Το λέει καμια φορά και ρίχνουμε τρελό γέλιο.Καλά,γενικά ο πατέρας μου είναι από τους πιο αστείους ανθρώπους.Μισή ώρα να κάτσεις μαζί του και θα λυθείς στο γέλιο.Μεγάλωσε Νέα Σμύρνη,και χωριό για εκείνον ήταν το Μπραχάμι,η Γλυφάδα,άντε κι ο Πειραιάς.Μέχρι εκεί ήξερε.Τότε είχαν ελάχιστα σπίτια,σαν χωριά ήταν.Και το Γαλάτσι που έμενε η μάνα μου,χωράφια είχε και φοβόταν να πάει στο σχολείο μόλις καλοκαίριαζε,μην βγει κανένα φίδι.

Μέσα στο γενικό κλίμα της απομόνωσης που βίωσα αυτές τις μέρες,έγινε και κάτι καλό.Μου τηλεφώνησε μια γυναίκα που δούλευα παλιά στην εταιρεία της.Η βασική μου δουλειά,που έχω κάνει τα τελευταία 6 χρόνια,είναι καταχώρηση στοιχείων σε Η/Υ,σε διάφορες εταιρίες και διάφορα αντικείμενα.Όλες αυτές οι δουλειές είχαν το κοινό γνώρισμα ότι ήταν συμβάσεις έργου,όταν τέλειωνε το έργο,εφευγες ήθελες δεν ήθελες,πληρωνόσουν επίσης με την παραγωγή που έβγαζες.Επίσης,συνδετικός κρίκος είναι αυτή η γυναίκα,εκείνη πάντα με θυμάται όταν προκύπτει δουλειά,από τους πρώτους που θα πάρει είμαι εγώ,σε φάσεις που εγώ έχω ξεχάσει ότι υπάρχει.Είναι μια δουλειά που έχω μάθει να κάνω,και μου αρέσει από την άποψη ότι δεν έχει πίεση,δεν έχεις αφεντικά πάνω από το κεφάλι σου να σε πιέζουν να βγάλεις συγκεκριμένη δουλειά,αν λείψεις μια μέρα,δεν θα σου πάρουν και το κεφάλι,το ίδιο κι αν αργήσεις πέντε λεπτά,δεν θα σε κατσαδιάσουν,σε αντίθεση πχ με το σουπερ μάρκετ που δούλεψα πέρυσι που δεν μπορούσα να αργήσω ούτε 1 λεπτό.Εχω μάθει να είμαι ελευθερη,δεν μπορώ να δουλέψω υπο πίεση.Προτιμώ να μην έχω χρήματα,παρά να αναγκαστώ να υπομένω καταστάσεις και μετά να πληρώνω τα επιπλέον λεφτά στους γιατρούς.Το άγχος μόνο αρρώστιες προκαλεί.Ετσι σήμερα έγινε μια συνάντηση,για να δούμε τι ακριβώς είναι.Συνάντησα παλιούς γνωστούς που είχα καιρό να δω.Χάρηκα πολύ!Έτσι σε λίγες μέρες θα είμαι ξανά εργαζόμενο κορίτσι και χαίρομαι απίστευτα!!

Αυτά λοιπόν τα νέα μου.Πολλές φορές όταν νομίζεις ότι έχεις βυθιστεί σε ένα σκοτεινό πηγάδι και δεν υπάρχει ούτε ένα φωτάκι να βγείς,ότι δεν έχεις ελπίδα να βγείς,μπορεί να έρθει ένας από μηχανής Θεός,ακριβώς όπως στις αρχαίες τραγωδίες,να δώσει την λύση,την κάθαρση.Δεν είναι καλό λοιπόν να τα παρατάμε,πάντα να ελπίζουμε και αυτό το χέρι βοηθείας θα έρθει εκει που δεν το περιμένουμε.Για πολύ καιρό είχα βυθιστεί σε τέλμα,τίποτα καλό δεν συνέβαινε,και τις μέρες τις ξεχώριζα όταν είχα μάθημα,τότε ήξερα τι μέρα είναι,κατά τ'αλλα η μια ήταν καρμπόν με την προηγούμενη.Το τελευταίο διάστημα,εδώ και λίγους μήνες,τα πράγματα βελτιώθηκαν,αλλά κόπιασα πολύ κι εγώ για αυτό,δεν κάθισα να έρθουν όλα ουρανοκατέβατα.Συν Αθηνά και χείρα κίνει.Μια μάχη είναι χαμένη όχι όταν πραγματικά χάσουμε,αλλά αν δεν προσπαθήσουμε και δεν δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό.Γιαυτό πάντα ελπίζουμε.Τα καλύτερα περιμένουν να τα ανακαλύψουμε!

Στη φωτογραφία,η γειτονιά μου κατεψυγμένη,χθεσινή φωτογραφία,ξεπρόβαλα δειλά-δειλά στην μπαλκονόπορτα για να φωτογραφήσω.

Πόσο αλλάζει η διάθεση σου αλήθεια,προς το καλύτερο,όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε αγαπημένους ανθρώπους...Επισκέπτηκα την ξαδέλφη μου και τον άντρα της.Μια ξέγνοιαστη βραδιά με πολλά αστεία,μεζεδάκια,και χαλαρή κουβεντούλα.Η ξαδέλφη μου που σε δυο μήνες θα γίνει και μαμά κι εγώ πάλι θεία.Μαζί μεγάλωσα με τα ξαδέλφια μου,οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι για τον λόγο ότι δεν έχω αδέλφια.Εχουμε και μικρή διαφορά ηλικίας.Τώρα,και τα 3 παιδιά,παντρεμένα στα σπίτια τους.Μικρά παίζαμε μαζί,εξοχή μαζί,είχαμε πάει και κατασκήνωση,καλοκαίρι έρχονταν και μέναν σπίτι μου,στο εφηβικό μου δωμάτιο με τις αφίσες των τραγουδιστών και των συγκροτημάτων...Τι ανέμελα χρόνια...Τι γέλια κάναμε...Με την ξαδέλφη μου που ακόμα και μπάνιο να έκανε θα έβγαινε με τις σαπουνάδες αν έβλεπε κατσαρίδα(μεταξύ μας,κι εγώ το ίδιο θα έκανα,χα,χα,χα!!!Το μόνο πράγμα που φοβάμαι)...Ωραίες εποχές...

Είναι όμορφο να μεγαλώνεις και να έχεις δίπλα σου ανθρώπους να μοιράζεσαι αναμνήσεις...Είναι ωραίο να έχεις αναμνήσεις...Εστω κι αν είναι κάτι που τότε σε στεναχωρούσε.Αυτά που τότε μας φαίνονταν βουνά,τώρα φαίνονται πανεύκολα και γελάμε που τότε μας στεναχωρούσε κάτι τόσο απλό.

Τελικά τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;Παρέα,φίλους,κουβεντούλα,καλή μουσική,αναμνήσεις,χαμόγελο...Πάνω από όλα αγάπη.

Το έχω πει και θα το ξαναπώ.Τα λεφτά δεν μου λένε κάτι.Δεν ζούμε για να δουλεύουμε,δουλεύουμε για να ζούμε.Πόσο θυμώνω όταν αγοράζω κάτι και όλοι με ρωτάνε πόσο έκανε;Εξω φρενών γίνομαι!Είναι αγένεια.Εμένα δεν μου αρέσει να ρωτάω κάποιον,ούτε τι δουλειά κάνει,ούτε πόσα λεφτά παίρνει.Ετσι μετράνε όλοι τον άνθρωπο;Τι μιζέρια!Δεν μ'αρέσει να είμαι αδιάκριτη.Γενικά δεν είμαι αδιάκριτη,δεν μ'αρέσει να ρωτάω πράγματα που μπορεί ο άλλος να μην θέλει να πει.Αν μου τα πει,από μόνος του,αλλιώς μπορεί να περάσουν 10 χρόνια και να μην ρωτήσω.Εχω φίλους χρόνια και δεν ρωτάω,πόσο μάλλον κάποιον που ξέρω λίγο.Εχω ένα φίλο 8 χρόνια,πρόσφατα μετακόμισε και πήρε και αυτοκίνητο,ούτε καν ρώτησα αν αγόρασε το σπίτι  ή το νοίκιασε,ή πόσο αγόρασε το αυτοκίνητο,που είναι και φίλος μου και συζητάμε τα πάντα,έχω θάρρος.

Η φωτογραφία δεν είναι από απόψε.Απόψε ο μάγειρας ήταν ο γαμπρός μου,μας περιποιήθηκε.Στη φωτογραφία,η μαγείρισσα ήμουνα εγώ.Στη γιορτή μου,Χριστούγεννα 2006,είχα κάνει ένα παρτυ σπίτι μου,και είχα μεγαλουργήσει(ψώνιο,χα,χα!!!).Αν περιμένω παρέα στο σπίτι,μπορεί να φτιάξω και 10 φαγητά ταυτόχρονα.Στην φωτογραφία είναι ό,τι πρόλαβα να περισώσω(!)για να φωτογραφήσω,τα άλλα είχαν καταλήξει στα στομάχια μας.Εικονίζονται,πίτσα(την φτιάχνω με δική μου ζύμη,όχι έτοιμη),τυροπιτάκια σχετικά ανάλατα με ανθότυρο και δυόσμο,και κέικ αλμυρό με 3 τυριά και ζαμπον.Υπήρχαν κι άλλα,αλλά είπαμε,άργησα να τραβήξω την φωτογραφία.Είμαι καλή μαγείρισσα.Τώρα τελευταία ψιλοβαριέμαι.Για τον εαυτό μου βαριέμαι να φτιάξω.Θέλω παρέα για να τα δοκιμάσει.

Γιαυτό να ξέρετε...Αν ποτέ τύχει να καλέσω κάποιον ή κάποια ή κάποιους από σας για φαγητό,καλύτερα να έχει φάει ελαφριά το μεσημέρι,γιατί θα φύγει με σόδα στο χέρι!!!Χα,χα!!

Συννεφάκια στον ουρανό,συννεφάκια και στη διάθεση μου.Στα σύννεφα κι εγώ μόνιμα.Αλλά όταν πέφτω,από τόσο ύψος,πάντα σπάω τα μούτρα μου.Απόψε έχω μια διάθεση κάτι μεταξύ του βαράτε βιολιτζήδες και του βαράω το κεφάλι μου.Μόνη στο σπίτι,στην οθόνη μπροστά.Μπορεί να μην πιστεύω στον Αγιο Βαλεντίνο,δεν θεωρώ ότι υπάρχει τέτοιος άγιος.Μπορεί να ξέρω ότι οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα.Αν είσαι ερωτευμένος,κάθε μέρα γιορτή.Εκτός από ονειροπαρμένη είμαι και αιώνια ερωτευμένη.Με την ίδια τη ζωή,που δεν ξέρεις τι σου κρύβει στην επόμενη στροφή και έχω αγωνία να ανακαλύψω.Με ό,τι με περιβάλει,κάποιες όμορφες γωνιές που ξετρυπώνω μες τη γενική ασχήμια της Αθήνας.Με ένα σωρό μεγάλα και μικρά πράγματα που αποτελούν το αλατοπίπερο της ζωής.Αν είμαι και με κάποιον άντρα ερωτευμένη...Ε,τότε,η καλύτερη εποχή.Μια χαρά,και διπλά ονειροπαρμένη.

Όπως και να το κάνεις,τώρα θα ήθελα να είχα ένα χέρι να κρατήσω,μια αγκαλιά να με ζεστάνει.Αν κάποιος πει ότι αυτά δεν θα τα ήθελε,ένα τέτοιο κρύο βράδυ,μήπως να κοιτάξει αν μεγάλωσε η μύτη του;Πινόκιο.Ποιός δεν θέλει παρέα;Εστω και φίλου;Υπάρχει άνθρωπος να λατρεύει τη μοναξιά;Δεν νομίζω.Βέβαια χρειάζεται να μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας.Όταν όμως μένεις μόνος,η μοναξιά είναι κάτι που θα αντιμετωπίσεις,σχεδόν καθημερινά.Έχουμε γίνει τόσο πολυάσχολοι όλοι,πού καιρός για παρέες...Μπορεί να κάνω και δυο,και τρεις και περισσότερους μήνες να δω κάποιον φίλο...Άσχημο πράγμα.Κάπου την έχουμε χάσει τη μπάλα.

Πότε θα έρθει το καλοκαιράκι!Το λατρευω!

Τουλάχιστον τότε ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις μια βόλτα,έτσι,άσκοπα.Τώρα για να βγείς,πρέπει να βάλεις πλήρη εξάρτυση.Σαν πολεμιστής ένα πράγμα.Μπουφαν,κασκολ,σκουφάκι,παπουτσια,κάλτσες,φανέλες.Το καλοκαίρι,ένα μπλουζάκι,ενα σορτς,και πέδιλα και σε πέντε λεπτά είσαι στην πόρτα.

Να δω κι απόψε πως θα κλείσει το μάτι.Ούτε με σελοτειπ να τα κολλήσω δεν κλείνουν πριν να πάει 3.00,συχνά 4.00 π.μ.

Την φωτογραφία που έβαλα απόψε την έχω τραβήξει μέσα από αεροπλάνο,πριν χρόνια,Φεβρουάριος ήταν και τότε,μου ήρθε μες το χειμώνα να πάω στην Κω.Εντάξει,κοντά είναι,με το αεροπλάνο 35 λεπτά!Πιο γρήγορα πήγα εκεί παρά να κατέβω απ'το Γαλάτσι στο κέντρο.Ήταν πέντε καταπληκτικές μέρες,έπεσα πάνω σε αλκυονίδες μέρες,απίστευτη λιακάδα,και έμαθα τόσο καλά την πόλη σε σημείο να με ρωτήσει κάποιος μια οδό και να ξέρω να απαντήσω!

Εχω κάνει τρέλες στη ζωή μου!Πολλές.Τσουβάλια τρέλας.Ο φυσικός μου εαυτός είναι αυτός.Αυτός που παίρνει το αεροπλάνο μες το χειμώνα να πάει σε ένα νησί.Που κάνει εκπλήξεις σε φίλους που γιορτάζουν,πηγαίνει στη δουλειά τους με λουλούδια.Που ζωγραφίζει πίνακες και τους κάνει δώρο σε φίλους που έχουν γενέθλια.Που αν μπορεί να βοηθήσει,το κάνει με μεγάλη χαρα.Και πολλά άλλα.Μ'αρέσει να κάνω εκπλήξεις στους άλλους και γενικά να τους κάνω να χαμογελούν.

Ο φυσικός μου εαυτός δεν είναι ο αποψινός που μελαγχολεί.Αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα να μελαγχολήσουμε και λίγο.Είπαμε,το συννεφάκι-συννεφάκι,αλλά όταν κατέβω,το παρκάρω και εκεί που το άφησα το βρίσκω για να ξανανέβω.Ονειροπαρμένη.Πλάθω ιστορίες και είμαι εκεί πρωταγωνίστρια.Εστώ κι εκεί,για λίγο,ζω ένα happy end.Στη ζωή,σκέτο end των καταστάσεων ζω.

Δεν είναι όμως σκέτη μαγεία να κοιτάς από το παράθυρο του αεροπλάνου;Μου θυμίζει το τραγούδι:μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα,μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι...

Από ψηλά όλα όμορφα μοιάζουν.

Στο χέρι μας βέβαια είναι να τα φτιάξουμε όμορφα και κάτω στη γη.Για να μοιάζουν κι από κοντά όμορφα,όχι μόνο από ψηλά.

Μετά από δυο μέρες με βλάβη και αδυναμία πρόσβασης στο internet και ταυτόχρονη βλάβη στο νευρικό μου σύστημα που δεν μπορούσα να συνδεθώ και να σερφάρω με την ησυχία μου,ξανά εδώ.Μήπως παγώσαν και οι γραμμές με το κρύο και δεν μπορούσα να συνδεθώ;Όλοι οι υπόλοιποι πάντως,μαζί κι εγώ,κυκλοφορούμε σαν χιονάνθρωποι στο δρόμο.Βλέπεις ένα μαύρο σώμα(εμένα με μαύρο μπουφάν)με σκουφάκι,ίσα-ίσα να βλέπω.Δυο μάτια που κυκλοφορούν,πάνω σε ένα μαύρο σώμα.Με είδε το σκυλάκι της φίλης μου που επισκέπτηκα εχθές και νόμιζε το καημένο ότι έβλεπε εξωγήινο.Ο μόνος λόγος που προσέχω τόσο δεν είναι ότι κρυώνω τόσο πολύ,όσο ότι τραβάω τις ιώσεις σαν μαγνητάκι,ο ΩΡΛ είναι ο γιατρός που με βλέπει πιο συχνά από όλους,λόγω ιγμορίτιδας.Το μπούκωμα είναι μόνιμη κατάσταση.

Θέλω επειγόντως διακοπές και καλοκαιράκι!!Τόσα πολλά ζητάω;Αφού σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μετακομίζω το χειμώνα στο νότιο ημισφαίριο που έχει καλοκαίρι,πχ στην Αυστραλία που στολίζουν Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην παραλία,και όταν στην Ελλάδα έχει καλοκαίρι,θα γυρίζω,φυσικά όχι στην Αθήνα,αλλά σε νησάκι.Εναλλακτική λύση,να πέφτω σε χειμερια νάρκη όπως οι αρκούδες και οι χελώνες.Μια φίλη μου έχει ένα χελωνάκι,από αυτά που είναι μέσα σε γυάλα με δεντράκια,πετρούλες και τέτοια και τώρα αυτό(το τυχερό)κοιμάται.Ενώ εμείς,βρέξει-χιονίσει,είμαστε αναγκασμένοι να βγαίνουμε έξω για τις διάφορες υποχρεώσεις.

Το μεγάλο γέλιο είναι όταν βγαίνω έξω και βρέχει.Εχω φάει κάτι ξεγυρισμένες τούμπες!Πέφτω και μετά γελάω!Ε,να είμαστε και δίκαιοι!Όταν κάποιος άλλος πέσει κι εγώ γελάω.Άρα πρέπει να γελάω και με τον εαυτό μου.Πως λένε η καμήλα δεν κοιτάζει τη δική της καμπούρα αλλά της άλλης καμήλας,εγώ,αντίθετα,πρώτα από όλα τη δική μου καμπούρα κοιτάζω.

Όταν βρέχει λίγο-για δυο ψιχάλες βαριέσαι να ανοίξεις ομπρέλα-βγάζω τα γυαλιά και κυκλοφορώ τυφλό σύστημα,κοιτάζω κάτω για να μην προσγειωθώ στο δρόμο σε καμια λακούβα.Αν φοράω τα γυαλιά νευριάζω γιατί θέλουν μίνι καθαριστήρες,για τις ψιχάλες.Όταν βρέχει πολύ,βρίζω την τύχη,την γκαντεμιά,και ό,τι άλλο έχω πρόχειρο στο μυαλό μου,που δεν είμαι μέσα να βλέπω την βροχή από το παράθυρο.

Όταν η μέρα είναι συννεφιασμένη όπως σήμερα,λες και με ψεκάζουν με σκόνη νύστας,από μαγαζί με τρυκ.Το στόμα δεν κλείνει απ'το χασμουρητό.

Αν και λέω όλα αυτά,κατα βάθος(πολύ βάθος,αλλά φτάνει ο μετροπόντικας)πιστεύω ότι όλες οι εποχές είναι όμορφες.Άλλωστε στη ζωή όλα χωράνε,όλα είναι χρήσιμα και κάθε πράγμα ορίζεται από το αντίθετο του.Θα υπήρχε ομορφιά χωρίς την ασχήμια,θα υπήρχε γέλιο χωρίς το δάκρυ,θα υπήρχε χαρά χωρίς τη λύπη;

Τι όμορφος είναι όμως ο συννεφιασμένος ουρανός!Ούτε το χέρι του πιο ταλαντούχου ζωγράφου δεν θα πετύχαινε τόσο πετυχημένους συνδυασμούς χρωμάτων...Δεν αντιστάθηκα από το να βγάλω φωτογραφία με το κινητό τον ουρανό,την προηγούμενη Τετάρτη που είχα πάει στο μάθημα ηχοληψίας.Από το μπαλκόνι φωτογράφιζα τον ουρανό.Ευτυχώς είναι η αυλή μπροστά και δεν φαίνομαι απ'το δρόμο.Ρεζίλι.Όχι ότι με νοιάζει.Η φωτογραφία είναι μεγάλη αγάπη μου.Φωτογραφίζω ακόμα και τα πετραδάκια που λέει ο λόγος.

Θυμηθείτε...

Μετά την μπόρα έρχεται πανέμορφο το ουράνιο τόξο...

Κυριολεκτικά και μεταφορικά...

Φύλλα πεσμένα στο δρόμο

Φύλλα πεσμένα στο δρόμο

χέρι που αγγίζει τον ώμο

χειμώνας στις ψυχές τρυπώνει

το κρύο την καρδιά σου παγώνει.

Αγγίζεις με το χέρι σου τον ώμο μου

την παγωνιά σου να γλυκάνω

χειμώνας βαρύς παγώνει το δρόμο σου

είμαι εδώ,το χέρι σου να ζεστάνω.

Φύλλα πεσμένα στο δρόμο,

κρύο τρυπώνει στις ψυχές

όμως δεν νιώθω μόνη,ξέρω πως υπάρχεις

το χαμόγελό σου φωτίζει τις στιγμές.

Πέλαγος είναι οι χαρές

σταγόνες μοιάζουν οι λύπες

γιορτάζει η καρδιά μου,γιορτή κι η ζωή μου

από τη μέρα που εσύ σ'αυτήν  ήρθες. 

(Μια σκαναρισμένη ζωγραφιά μου που ταιριάζει με τον καιρό,κι ένα χειμωνιάτικο ποιήμα)

Σαν σήμερα η Ελληνική μουσική είχε δυο μεγάλες απώλειες.Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στους δυο αυτούς ανθρώπους που αλλάξαν την πορεία του τραγουδιού με την παρουσία τους.Ο Ν.Ξυλούρης και ο Μ.Βαμβακάρης.Ο Μ.Βαμβακάρης και ο Ν.Ξυλούρης.Μεγάλο το κενό που αφήσαν...Κανένας δεν βρέθηκε και ούτε θα βρεθεί να τους αντικαταστήσει επάξια...

Ο μεν Ξυλούρης με την φωνή αυτή,σαν ψαλμωδία αγγέλων...

Ο δε Βαμβακάρης με το αστείρευτο ταλέντο ενός ανθρώπου που παρά τις δυσκολίες σε μια εποχή που ήταν δύσκολη γενικά η κατάσταση στην Ελλάδα,δεδομένου ότι είχε γεννηθεί στις αρχές του περασμένου αιώνα,το 1905,έγραψε όλα αυτά τα σημαντικά τραγούδια.Κάπου διάβασα ότι περπατούσε ξυπόλητος μέχρι μια ηλικία,13 ή 14 αν δεν κάνω λάθος...

Ο Ξυλούρης που τραγούδησε σχεδόν όλους τους μεγάλους συνθέτες  και ποιητές και άφησε στις επόμενες γενιές τραγούδια-ύμνους όπως:ήτανε μια φορά,η μπαλάντα του κυρ Μέντιου,πως να σωπάσω,γεια σου χαρά σου Βενετιά,και τόσα άλλα.

Ο Βαμβακάρης που με τις ελάχιστες γνώσεις μουσικής που είχε,έγραψε τα μεγαλύτερα αριστουργήματα,με δυο ή τρεις συγχορδίες,τραγούδια όπως την Φραγκοσυριανή,που δεν υπάρχει άνθρωπος να μην ξέρει και να μην έχει τραγουδήσει.

Ο,τι άλλο και να πω,φτωχό θα είναι...Σκέφτομαι όμως πως θα ήταν τα μουσικά πράγματα, αν τόσο μεγάλα ταλέντα δεν είχαν φύγει τοσο νωρίς...Οι περισσότεροι της γενιάς μου μέσα απ'τα τραγούδια τούς τους γνωρίσαν...Ο ένας όταν έφυγε ήμουνα αγέννητη,ο άλλος μικρό κοριτσάκι,δεν είχα πάει ούτε νηπιαγωγείο.

Πάντως στον Παράδεισο,θα έχει πολύ καλύτερη μουσική από ότι στη γη...Με τόσα ταλέντα εκεί ψηλά...

Ξυλούρης,Βαμβακάρης,Τσιτσάνης,Λοίζος,Ζαμπέτας,Κουγιουμτζής,Χατζιδάκις,Μοσχολιού,Μπηθικώτσης,

Σιδηρόπουλος,Ασιμος...

Αλλά και E.Priesley,R.Gallagher,J.Lennon,C.Cobain,J.Morrison...

Χώρια ότι θα απολαμβάνουν την καλύτερη ποίηση του Καββαδία,του Καρυωτάκη,του Ελύτη...

Τις ατάκες της Ρ.Βλαχοπούλου και του Β.Αυλωνίτη...

Μακάβρια θέματα έπιασα μεσημεριάτικα.Αλλά αυτοί οι άνθρωποι σφραγίσαν γενιές και τα τραγούδια τους μείναν για άλλες τόσες.Οσο υπάρχουν άνθρωποι.Που θα πάει,κάποια στιγμή θα φανούν τα σκουπίδια και θα λάμψουν τα διαμαντάκια...Όλα χωράνε στη μουσική,από την άποψη ότι αν δεν υπάρχει το σκάρτο δεν καταλαβαίνεις το καλό.Μόνο από αυτή την άποψη εγώ δέχομαι τον τραυματισμό των αυτιών μου από ανθρώπους που μόνο στο μπάνιο τους θα έπρεπε να τραγουδάνε...

Πάντως τα ακούσματα μου πατάνε με το ένα πόδι το ροκ,το πανκ,το μεταλ και με το αλλο την παράδοση,τις λύρες και τα λαούτα.(Τα δημοτικά σαν σύνολο δεν τα ακούω,στο κλαρίνο δεν έχω συμπάθεια,λόγω νησιώτικης καταγωγής κλίνω προς το βιολί,τη λύρα,το λαούτο,και το μαντολίνο,το τελευταίο επειδή παίζω κιολας)

(Η φωτογραφία από ένα φυλλάδιο από μια συναυλία,πριν 4 ίσως 5 χρόνια,στην οποία είχα την τύχη να βρίσκομαι,ακουστήκαν ορισμένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Ν.Ξυλούρη.Μαγικές στιγμές στο θέατρο Λυκαβητού.)

Οχι ακριβώς βοηθός...Τι να βοηθήσω και να μεταφέρω!Το κάθε ένα μηχάνημα ζυγίζει 50 κιλά!

Κάποιες φορές,ένας ένας οι συμμαθητές μου κι εγώ,πάμε για πρακτική,μαζί με τον δάσκαλο.Το τι μετέφερε και έστησε,άλλο πράγμα...Έκανα κι εγώ κάτι,έστησα τις βάσεις των ηχείων και ξεμπέρδεψα τα καλώδια!(Πολλά έκανα!!Δεν μπορείτε να πείτε!).Βασικά για να κοιτάζω τις συνδέσεις πήγα.Ηχεία,ενισχυτής,κονσόλα,equalizer,φώτα,monitor.

Ρε,παιδί μου,έχω αρχίσει να ξεχνάω,δεν εξηγείται στο ένα μάθημα να μας τα λέει,στο άλλο να τα έχω ξεχάσει!Τι να πεις...Γέρασα...Άρχισε το altzheimer.Λέω στο παιδί,(κι αυτός ο δάσκαλος μου είναι μικρότερος μου)είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι μουσικός από το να είσαι ηχολήπτης.Συμφωνεί.Με κλειστά μάτια συνδέει τα πάντα.Εγώ ούτε να σηκώσω τα μηχανήματα μπορώ,καλά καλά ούτε να τα ονομάσω...Εντάξει το DI και το equalizer,τα σηκώνω,και πρίζες και καλώδια.Α,και τα Jack.Και τα George και τα Johny(Walker)!!!

Τέλος πάντων...Πάλι καλά που δεν κάθισα και στο live,γιατί παίζουν λαικά και ψιλοβαριέμαι...Και αυτό του το είπα,με την ειλικρίνεια που με διακατέχει.Το έχω αυτό.Την ειλικρίνεια.Και να θέλω να πω ψέματα...Δύσκολο.Ασε που δεν θέλω.Βαράω στο ψαχνό.Αλύπητα.Γενικά δεν το σκέφτομαι ιδιαίτερα πριν μιλήσω και μετά τρέχω να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα!Αλλά πάντα ευγενική.Σφάζω με το γάντι.

Απόψε απεργούν η φωτογραφική μηχανή και το κινητό.Γιαυτό δεν έχουμε φωτογραφία.Ο ποιητής ή μάλλον η ποιήτρια(!) είναι στη θέση της και σε μεγάλα κέφια!Όπως πάντα.Ή τουλάχιστον το παλεύω.

Θέλω να αφιερώσω ένα ποιηματάκι που έγραψα πριν χρόνια,σε όλους μου τους φίλους και φίλες,παλιούς και νέους.

Φιλία...Ιερή έννοια...

Πριν το ποιηματάκι όμως μου ήρθε ένα ρητό που κάπου είχα διαβάσει(πάλι πετάγομαι σαν μελισσούλα από θέμα σε θέμα.)

Μην περπατάς μπροστά μου,μπορεί να μην σ'ακολουθήσω.Μην περπατάς πίσω μου,μπορεί να μην σε οδηγήσω.Περπάτα πλαι μου και γίνε ο φίλος μου.

Ελπίζω να το θυμάμαι σωστά.Είπαμε ότι ξεχνάω κιολας.Άρα συγχωρούμαι.

Το ποιηματάκι λοιπόν που θα γράψω ευθύς αμέσως,το είχα γράψει πριν πολλά χρόνια,γενικά για τους φίλους μου,αλλά ειδικότερα για κάποιους ανθρώπους που γνώρισα,πριν 14 χρόνια,όταν παίζαν σε ένα μαγαζάκι στην Κυψέλη(που έμενα τότε),κοντά στον Πανελλήνιο,το Καφεθέατρο,κάποιοι θα το ξέρετε.Λοιπόν εγώ ήμουνα κάθε Σάββατο εκεί,κουβέντα στην κουβέντα,γνωριστήκαμε,πολύ καλά παιδιά(τότε παιδιά ήμασταν όλοι).Η Δήμητρα,ο Φίλιππας,ο Μάνος,ο Άλκης,ο Μπάμπης,ο Κώστας και ο Γιώργος και ο Νίκος(αργότερα)Κατά κόσμον,Πυξ λαξ.Με αυτούς τους ανθρώπους πέρασα τα ενήλικα μου χρόνια.Θυμάμαι ωραίες στιγμές.Και κάμποσες αστείες.Με κάποιους επικοινωνώ ακόμα αραιά και που.

Αυτό λοιπόν το background του ποιήματος.Κάποιες φορές που συναντιόμαστε με την ξαδέλφη μου(μαζί πηγαίναμε) και τα θυμόμαστε,συμφωνούμε ότι ήταν η μόνη εποχή που δεν είχαμε σοβαρές έννοιες...Ενώ σήμερα...

Το ποιηματάκι λοιπόν...

οι φίλοι μου

οι φίλοι μου είναι το φως μες το σκοτάδι

μια φωνή μες τη σιωπή

μια φωτιά που με ζεσταίνει κάθε βράδυ

στο πέλαγο που λέγεται ζωή.

Οι φίλοι μου δέντρα μες το δάσος

που δεν θα κάψει η πυρκαγιά

μια φωνή που δεν μιλάει

μα συγκινεί με τη σιωπή της την καρδιά.

Αυτό το ποιήμα είναι

για κάποιους φίλους μου καλούς

που μ'έμαθαν να ονειρεύομαι

σ'αυτους τους δύσκολους καιρούς.

(Για όλους τους φίλους,τις φίλες,και για όλους εσάς που θα το διαβάσετε και για τους δικούς σας φίλους)

Το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να ξέρεις ότι έχεις ανθρώπους δίπλα σου...Τα λεφτά?Τίποτα δεν μου λένε...Τα σπίτια?Το ίδιο.Τα αυτοκίνητα?Ομοίως.

Αλλά αν δεν είχα δίπλα μου ανθρώπους,φίλους,και την οικογένεια μου,θα ήμουν μισή...

Καληνύχτα σε όλους...

Η αγάπη με τριαντάφυλλο μοιάζει

αγκάθια έχει

μα ομορφιά σκορπάει

πληγές ανοίγει στις ψυχές

μα πάντα όποιος αγαπάει

πρώτα μαθαίνει να πονάει.

Η αγάπη με τριαντάφυλλο μοιάζει

αγκάθια έχει και τρυπάει,

όμως σκορπίζει  ευτυχία κι ομορφιά

για όποιον ξέρει να αγαπά.

Κόκκινο τριαντάφυλλο αγγίζω κοντά σου

πληγώνομαι, ματώνω,θέλω να φύγω μακριά

μα πες μου πως να ξεχάσω την ματιά σου

πως να αρνηθώ την αγάπη που πλημμυρίζει την καρδιά.

(ποιήμα γραμμένο πριν χρόνια,1-2 ίσως.Στη φωτογραφία σκαναρισμένη ζωγραφιά μου,παλιότερη και αυτή.Η ΖΕΡΜΠΕΡΑ του musicheaven.Καμία σχέση  με το λουλούδι του ποιήματος)

Είχα πάει εχθές  το πρωί στην έκθεση βιβλίου που γίνεται κάθε χρόνο στην πλατεία Κλαυθμώνος.Εκεί βρήκα το βιβλίο το εξώφυλλο του οποίου φωτογράφησα.Συγχωρείστε μου την κακή ποιότητα φωτογραφίας,είναι τραβηγμένη από το κινητό.Αυτό το βιβλίο λοιπόν με γύρισε πίσω πάνω από 20 χρόνια,ήταν από τα πρώτα βιβλία που άρχισα να διαβάζω,παιδάκι δημοτικού τότε,μαζί με κάποια άλλα βιβλία,όπως τα "μυστικά του βάλτου","ο μάγκας" της Π.Δέλτα,τον "μικρό πρίγκηπα"λίγο αργότερα...Και πολλά άλλα.Που να θυμάμαι κιόλας,τόσα πολλά που ήταν...Αλλωστε ήταν και ...Π.Χ(προ Χριστού).Η αγάπη για το βιβλίο δεν έπαψε ποτέ...Το σπίτι είναι γεμάτο.Βιβλιοφάγος, κανονικά και με το νόμο!

Δεν θα μπορούσα λοιπόν να αντισταθώ στον πειρασμό να το αγοράσω.Μου ξύπνησε τόσες αναμνήσεις...

Είχε ήρωα έναν κτηνίατρο.Από τότε ζωόφιλη.Λατρεία για τα ζώα.Παλιά ήξερα όλα τα είδη ζώων,που ζουν,τι τρώνε,πως είναι εξωτερικά(αν έχουν φτερά,πόσα πόδια έχουν,τι χρώμα είναι κλπ),αν είναι θηλαστικά,πουλιά,έντομα.Καλά τότε ήξερα και όλα τα ποτάμια,τις λίμνες και τα βουνά της Ελλάδας,αλλά και ξένων χωρών.Η γεωγραφία ήταν το καλύτερο μάθημα μου,γιατί ταξίδευα,έστω και έτσι.Τώρα τα έχω ξεχάσει.

Αυτά λοιπόν...Τώρα θα το κρατάω και θα το προσέχω σαν τα μάτια μου.

Θα αναρωτιέστε για τον τίτλο που είναι άσχετος με τη φωτογραφία.Θα φτάσω και εκεί.Τι kithara-woman όμως θα ήμουνα αν δεν σας συστήσω την μια από τις 3 κιθάρες μου,τις κόρες μου όπως λέω?Εχθές ήμουνα με έναν καλό φίλο,που γνωριζόμαστε τα τελευταία 8 χρόνια και την κοπέλα του για καφέ,και λέω στην κοπέλα δεν σου έδειξα τις κόρες μου και κοίταζε ερωτηματικά το φίλο μου με ύφος νόμιζα οτι η Αυγή είναι ανύπαντρη...Η αλήθεια είναι αυτή,ανύπαντρη είμαι,άλλωστε είμαι μικρό κορίτσι ακόμα.(ευτυχώς μένω μόνη γιατί θα άκουγα γέλια τώρα).Αυτή λοιπόν είναι η κιθαρίτσα μου που γεννήθηκε πέρυσι,μια μέρα πριν από εμένα,4/6,και ήταν το δώρο γενεθλίων μου από εμένα προς ...εμένα.Μου αρέσει να κάνω δωράκια στον εαυτό μου,τον έχω κακομάθει.

Εχθές λοιπόν η τύχη μου απεργούσε.Γιατί το λέω αυτό.Συνειδητοποίησα με τρόμο ότι έχασα την ψηφιακή μου μηχανή με 190 φωτογραφίες μέσα!Ευτυχώς που τις είχα όλες εμφανίσει,γιατί τώρα δεν θα σας μίλαγα,θα ήμουνα στην εντατική!Έπαθα 5 απανωτά εγκεφαλικά+5 απανωτά εμφράγματα στο καπάκι!Και βιαζόμουνα να μην στήσω και την παρέα...Εντομεταξύ δεν είμαι άνθρωπος που χάνει πράγματα,δεν έχω χάσει ποτέ μου τίποτα...Ούτε ξεχνάω πράγματα κάπου...Παράξενο.Αν δεν ήθελα να την πάρω μαζί μου εχθές να φωτογραφίσω τις καρδιές στο δρόμο,μπορεί να ήμουνα ήσυχη ότι είναι στο συρτάρι...

Τελικά σήμερα αγόρασα άλλη,γιατί την χρειάζομαι άμεσα!Δυστυχώς δεν βρήκα ίδια,πήρα πάλι codak,αλλά άλλο μοντέλο,οικονομική ευτυχώς,7mpxls.Στις μικρές μηχανές compact δεν είναι καλό να πάιρνεις πχ με 10 ή 12 mpxls,δημιουργείται αστάθεια και η φωτογραφία μοιάζει ψεύτικη.Τάδε έφη ο δάσκαλος στο άλλο σεμινάριο φωτογραφίας που έκανα τον περασμένο Οκτώβρη.Η φάση είναι ότι πρέπει να φωτογραφίσω 10 ζωγραφιές για την εικονογράφηση του παραμυθιού,το σεμινάριο τέλειωσε και πρέπει να τυπώσω το παραμύθι και να βγάλω και 5-6 αντίγραφα,ένα για την δασκάλα μου,(Ελευθερία,simply the best,την συμπαθώ με 1000,λίγο μικρότερη μου,αστείο είναι,η δασκάλα πιο μικρή απ'τη μαθήτρια)για την σχολή,για μένα,και 2-3 για τα ανηψάκια μου,(μια ανηψούλα 3 χρονών και μια που είναι στο ...δρόμο,θα γεννηθεί σε 3 μήνες,αλλά θα της το φυλάξω για όταν μεγαλώσει,παιδιά ξαδελφιών μου,αδέλφια δεν έχω)και για δυο παιδάκια της  καλύτερης μου φίλης από το πανεπιστήμιο.Έχει πολύ δουλειά,θα τρέχω πανικόβλητη!Μέχρι να μάθω και τη μηχανή...Με πάει πίσω τώρα αυτό.

Μάλλον είμαι ο μόνος άνθρωπος που προσωρινά(ελπίζω) δεν δουλεύει αλλά δεν προλαβαίνει τίποτα!Μοναδικό φαινόμενο.Όλη μέρα ή στο δρόμο θα είμαι ή σπίτι και όλο με κάτι ασχολούμαι.Αυτά τα χέρια μου καμιά μέρα θα πάρουν πρωτοβουλία από μόνα τους να σηκωθούν να με μουτζώσουν!Έχω χρόνια τενοντίτιδα και αδυναμία στα χέρια,δύσκολα να σηκώσω κάτι βαρύ,πολλες φορές μου πέφτουν πράγματα απ'τα χέρια,αλλά μυαλό δεν βάζω...Ευτυχώς χειρίζομαι και το αριστερό χέρι  καλά,γράφω εξίσου καλά και με το αριστερό,μικρή πρέπει να ήμουνα αριστερόχειρας,αλλά μετά στο σχολείο που έβλεπα τα άλλα παιδιά μάλλον άλλαξα.Τα μικρά παιδιά μιμούνται.Δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα για αυτό.

Εχθές λοιπόν γλίτωσα στο τσακ την εντατική για καλή μου τύχη είμαι προνοητική και εμφανίζω τις φωτογραφίες σχεδόν αμέσως.Είχα σημαντικό υλικό,από τον Άυγουστο και μετα.Αίγινα,Αγκίστρι,Χαλκίδα τα Χριστούγεννα,συναυλίες,και πολλά άλλα.Έχω εξάρτηση από τη μηχανή μου.Μέχρι το χορτάρι φωτογραφίζω που λέει ο λόγος!Μια φορά επιχειρούσα να φωτογραφίσω στην άκρη της παραλίας,στην Άνδρο(άλλο πολυαγαπημένο νησί),κάτι καβουράκια που ήταν κοντά στα πόδια μου σε ένα βραχάκι.Τους γλάρους που έστειλα,θα τους  περίμενα και μισή ώρα για να τους φωτογραφίσω!Σε λίγο θα έπιανε λιμάνι το καράβι και εγώ εκεί,το βιολί μου!Μιλάμε για τρέλα ...πολλών μποφορ!

Μέσα σε όλα,εχθές βράδυ πήγα και σινεμά Αστεριξ και Οβελίξ στους ολυμπιακούς αγώνες.Με άλλες φίλες μου.

Έριξα γέλιο!Πολύ πλάκα.Τι τράβηξε ο έρημος ο Καψουρίξ για να κερδίσει την καλή του...Άκου Καψουρίξ!Πολύ καλό!Μεταξύ μας,αν είσαι ερωτευμένος,τόσα κι άλλα τόσα θα τράβαγες για την αγάπη σου...Εγώ πάντως και στην άκρη του κόσμου θα πήγαινα αν κάποιος το άξιζε...Και στην άκρη του γκρεμού να κόψω ένα λουλούδι...Ως τώρα έφτασα στην άκρη του γκρεμού και έπεσα κιολας,αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση...οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο...

Απόψε λέω να κοιμηθώ νωρίς.Πήγαινα στο ωδείο το απόγευμα και δεν είχα κουράγιο.Πτώμα.Αφού δεν πήρα κιθάρα,δυο τετράδια ίσα-ίσα στην τσάντα μου...

Εις το επανιδείν λοιπόν...

Αυτό είναι το λιμάνι που θέλω να αράξει η ψυχή μου...Το νησί της μητέρας μου.Μπορεί να μην γεννήθηκε εκεί και ούτε να μεγάλωσε εκεί,αλλά με αυτόν τον τόπο με δένουν αναμνήσεις όμορφες.Όχι παιδικές,πρώτη φορά πήγα σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών,αλλά,όμορφα πράγματα έχω να θυμάμαι...Αγαπώ τόσο πολύ τη θάλασσα...Να την βλέπω να παίρνει διάφορες μορφές,πότε να κλαιει,πότε να γελάει,πότε να σωπαίνει και ίσα-ίσα να την ακούς,πότε να χτυπάει μανιασμένα στα βράχια...Αλλά πάντα πρόθυμη να σε δεχτεί στην αγκαλιά της.Ο,τι πιο όμορφο υπάρχει στην χώρα μας είναι η θάλασσα...Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα βουνά,τα ποτάμια,τις λίμνες,τα υπέροχα ορεινά χωριά.Εχουμε πολυ όμορφη χώρα,ευλογημένο τόπο,αλλά δεν τον προσέχουμε...Καθόλου.Τον καίμε αυτόν τον ευλογημένο τόπο,τον βρωμίζουμε με τα σκουπίδια.Τι να πεις και τι να κανεις...Είμαι πολύ ευαίσθητη σε ό,τι έχει να κάνει με το περιβάλλον,λατρεύω τη φύση και τα ζωάκια.Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι έχω γεννηθεί την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος,5 Ιουνίου.

Από τον κάθε έναν άνθρωπο ξεχωριστά ξεκινάει μια καλή προσπάθεια και οι άλλοι θα ακολουθήσουν.Αν όμως όλοι λένε,εγώ θα σώσω τον κόσμο,τότε σίγουρα δεν θα τον σώσει το αόρατο χέρι.

 Αν κάποτε μπορούσα να ζήσω δίπλα στη φύση και δίπλα στη θάλασσα,θα ήμουνα πολύ ευτυχισμένη.Με κουράζει η Αθήνα,όλα σε υπερθετικό βαθμό,σε υπερβολή...Θόρυβος,κίνηση,νέφος,αγένεια,έλλειψη εμπιστοσύνης,έλλειψη σεβασμού,ο κατάλογος ατέλειωτος.Την σπούδασα εγώ την κοινωνία,κοινωνιολόγος,έστω στα χαρτιά.Στην κορνίζα στο δωμάτιο μου.Διάλεξα μια ωραία,να την βλέπω,να θυμάμαι ότι πέρασα 5 χρόνια και στο Πάντειο.Καλά ήταν,δεν λέω,πήρα πράγματα...Σαν άνθρωπος...Είχαμε κάποιους πολύ καλούς καθηγητές που πραγματικά χάρηκα που παρακολούθησα τα μαθήματά τους.Το σωστό και δίκιο να λέγεται.Δεν είναι όλοι οι καθηγητές δήμιοι που περιμένουν να μας κόψουν.Αλλά η ειδικότητα αυτή από δουλειά...Πάσχει.

Άτιμη κοινωνία,που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα Τάρταρα(για να δανειστώ την ατάκα από την ελληνική ταινία)Τι ωραίες ταινίες...Τις έχω δει 1.000.000 φορές και πάντα γελάω.Μεταξύ μας,γελάω πολύ εύκολα.Συχνά θυμάμαι κάτι,γελάω μόνη μου και με κοιτάνε όλοι.Έχω γίνει ρεζίλι,επανειλημένα.Το γέλιο μου έχει γίνει σήμα κατατεθέν στην πολυκατοικία.Το είχα χάσει όμως για μεγάλο διάστημα...Πρόσφατα το ξανασυνάντησα.Στη θέση του ήταν,αλλά δεν το έβλεπα,έβλεπα το δάκρυ.Και να το έβλεπα κι αυτό καλά θα ήταν.Δεν είχα ούτε αυτή την πολυτέλεια.Την μαυρίλα έβλεπα.Πάνε αυτά...Θετική σκέψη.Τι θα πει ζωή,να πέφτεις 7 φορές να σηκώνεσαι 8,για να παραφράσω τα λόγια του τραγουδιού του Ο.Περίδη,ενός καλλιτέχνη που θαυμάζω.

Στεναχωριόμουνα που δεν είχα παππούτσια,μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια.

Σοφή παροιμία.

Γιαυτό λοιπόν,γελάμε,ελπίζουμε,κάνουμε όνειρα,αισιόδοξες σκέψεις,και ερωτευόμαστε.

Όλα έρχονται με την ώρα τους.

Που θα πάει!Νάξο,λιμάνι της ψυχής μου,θα έρθω εκεί,δίπλα στη θάλασσα...

Για όσους δεν έχουν πάει,είναι μια φωτογραφία στη Νάξο,τραβηγμένη από το νησάκι στο λιμάνι,που βρίσκεται η Πορτάρα.Η πόρτα του μισοτελειωμένου ναού.

Σ'αυτό το νησάκι,σύμφωνα με το μύθο,εγκατέλειψε ο Θησέας την Αριάδνη,γυρνώντας από την Κρήτη,την συνάντησε ο Διόνυσος και την έκανε γυναίκα του.Γυρω στο 1200,το νησί κατέλαβε ο Βενετσιάνος πειρατής Μάρκος Σανούδος.Το κάστρο του λιμανιού φέρει το όνομά του.

Στο υπέροχο μυθιστόρημα του Α.Παπαδιαμάντη "οι έμποροι των εθνών" σκιαγραφείται το προφιλ του πειρατή-κυρίαρχου,που μαγεύει την όμορφη Αυγούστα που ανυποψιάστη για όσα την περιμένουν,περιμένει τον κύρη της.Είχε γίνει και σειρά αυτό το βιβλίο,αγέννητη ήμουνα,το ξέρω από διήγήσεις μεγαλυτέρων από μένα σε ηλικία,με τα υπέροχα τραγούδια που τραγούδησε ο Ν.Ξυλούρης.

Ήτανε μια φορά μάτια μου,κι έναν καιρό

μια όμορφη κυρά αρχόντισσα,να σε χαρώ...

Μαγική φωνή,μαγικό τραγούδι.

Με έπιασε νοσταλγική διάθεση.

Διάθεση για ύπνο δεν βλέπω να με πιάνει.Αυπνίες.Φόρτωσα το μυαλό μου με πολλές έννοιες.Δεν πειράζει,κάποιες είναι ευχάριστες έννοιες.Υπερωρία δουλεύει το μυαλό μου.Πετάγομαι απ'το ένα θέμα στο άλλο. 

Τώρα όμως καιρός να ξεκουράστω...Ξενύχτι,ξενύχτι και ξανά ξενύχτι,τις σακούλες στα μάτια θα τις πάρω για ψώνια στο τέλος!

Μαζί σας λοιπόν κι εγώ από σήμερα.Ξενυχτώντας κι απόψε με παρέα την οθόνη του υπολογιστή.Ο ύπνος δεν με καταδέχεται.Μάλλον επειδή κοιμήθηκα το απόγευμα,ένα τετράωρο.Γιαυτό λοιπόν θα μοιραστώ τις σκέψεις του υπερδραστήριου μυαλού μου που δουλεύει υπερωρίες...Είμαι και σε καλή διάθεση,γιατί μέχρι πριν λίγο,έβλεπα ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση,σε έναν άνθρωπο-καλλιτέχνη που συμπαθώ ιδιαίτερα και έχω δει σε πολλές συναυλίες,τον Λ.Μαχαιρίτσα,με μια μεγάλη παρέα καλλιτεχνών που επίσης συμπαθώ και σιγοτραγουδάω τα τραγούδια τους,Παπακωνσταντίνου,Καζούλης,κ.α.Τα νεανικά μου χρόνια τα τραγούδια τους είχαν και έχουν μουσική υπόκρουση.Η κιθάρα μου γελάει και κλαίει με τέτοια τραγούδια.Μάλλον κλαίει που την ταλαιπωρώ!Αν είχε στόμα,τι είχα να ακούσω δεν λέγεται!Την ταλαιπωρώ,αλλά αυτή εκεί,πιστός φίλος.Μια και τις φιλίες τις έχουμε-μόνοι μας-δυσκολέψει.Υπάρχει πιο ιερή λέξη...Αναρωτιέμαι.Φιλία και έρωτας.Ιερές λέξεις...Δεν θα αφήσουμε να τις ισοπεδώσει κανένας.

Κλείνοντας τις ...φιλοσοφίες για απόψε,θα 'θελα να μοιραστώ κάποιους σκόρπιους στίχους ενός ποιήματος που έγραψα σχετικά πρόσφατα,μέσα στις πρώτες 33 μέρες του 2008 δηλαδή.Οι στίχοι ήρθαν και με επισκέπτηκαν τελείως αυθόρμητα,όπως πάντα.Πολλές φορές έρχονται απρόσκλητοι και με συναντάνε στο δρόμο,στο τρένο,στο λεωφορείο,στη δουλειά,στο μάθημα.Το κινητό πιο πολύ για σημειώσεις το χρησιμοποιώ,παρά για τηλέφωνα...

Ιδού λοιπόν.

Χωρίς πυξίδα

Απόψε τ'αστέρια φωτίζουν αχνά στον ουρανό

έκλεψες την λάμψη τους,ήθελες να φωτίζεις μοναχός.

Στα μάτια σου ταξίδεψα κι ας ήξερα πως θα χαθώ

δεν γύρεψα πυξίδα,δεν ζητούσα το γυρισμό.

Εκεί ήθελα,στα μάτια σου,να καθρεπτίζομαι

να με κοιτάς,έστω φευγαλέα,κι ας ζαλίζομαι,

απ'τη λάμψη των χιλιάδων αστεριών που καρφίτσωσες στα μαλλιά,

και στα σκοτεινά μαύρα μάτια,

που όταν κοίταξα πρώτη φορά,

όταν πρωτοείδα,

ήξερα πως θα βουλιάζω στην δική τους τη στεριά

σαν καράβι που χάθηκε,ταξιδευοντας χωρίς πυξίδα.

Μπήκες στο σκοτεινό δωμάτιο

κι έλαμψε ο χώρος,

στον κόσμο μου τον βουβό και άχρωμο

η δική σου παρουσία μια αχτίδα φωτός

ίσως και να βουλιάξω,ίσως και όχι,

αλλά θα έχω έστω και λίγο ονειρευτεί

πως θα μπορούσε να ήταν η ζωή

αν όλα αυτά που τώρα γράφω

σε είχα δίπλα μου και μπορούσα να σου πω,

αν τολμούσα,γιατί δεν φημίζομαι για την τόλμη μου,

απ'το χέρι θα με κρατούσες και θα φεύγαμε μακριά,

οπουδήποτε,

τι σημασία έχει,

να φεύγω έχω τόσο συνηθίσει,

όχι από δειλία,αλλά από αξιοπρέπεια,

πριν φανεί η καταστροφή

στο δρόμο με βρίσκει μια νέα πρόκληση.

 Ταξίδι η ζωή,με βάρκα το ονειρό μας

σημαία ένα χαμόγελο,και σύμμαχο το άλλο μισό του εαυτού μας.-

Κάπου υπάρχει,δεν μπορεί...

Για όσους επιμένουν να ονειρεύονται,να ερωτεύονται,να νιώθουν τις πεταλουδίτσες στο στομάχι που δημιουργεί το μόνο συναίσθημα που μας διαχωρίζει από τους υπόλοιπους ζώντες οργανισμούς της γης,που τόσα έχει υποφέρει απ'την παρέμβασή μας...Αφιερωμένο λοιπόν σε κάθε άνθρωπο που νιώθει ζωντανός,δυνατός,ελπίζει,και χαμογελάει,παρά την δύσκολη πραγματικότητα...

(Η φωτογραφία δική μου.Καλοκαίρι 2007,στο καράβι για Αγκίστρι και Αίγινα,περιμένωντας τους γλάρους να πλησιάσουν,να τους φωτογραφήσω.)